Rozdział 236

Wytężyłam słuch, czekając, aż nadejdzie Czarny Pan, by jak zwykle bardzo taktownie nam przerwać. Do moich uszu nie doszły jednak żadne kroki, co wydało mi się bardzo dziwne.
- Jak mam to zrobić? – spytał Barty.
- Jakkolwiek. Chcę złamać zakaz Czarnego Pana. Wystarczy, że Ghostowie rządzą moim życiem, on już nie musi.
- Zwariowałaś? – oburzył się Crouch i obejrzał się gwałtownie, jakby chciał sprawdzić, czy Voldemort nie stoi za jego plecami. – Wrócił Czarny Pan, zabiłby mnie, jakbym znów się mu postawił. Powiedział mi, że tym razem nie żartuje. I coś, czego nie powtórzę.
- Masz zamiar się tak przed nim płaszczyć przez całe życie? – zapytałam. – Postaw się mu.
Barty skwitował to śmiechem.
- Wiesz, gdzie on ma mój bunt? – spytał. – Ja jestem sam, on ma całe zastępy Śmierciożerców. Zresztą, jak niby mam się mu postawić? Wszystko, co bym zrobił przeciwko niemu, on od razu to stłumi. Wystarczy, że na mnie spojrzy, mnie już się odechciewa robić czegoś, co mu się nie podoba.
- Więc nie patrz na niego.

Oplotłam go obiema rękami za szyję i pocałowałam go w usta. Kochałam go tak samo jak zawsze, ale poczułam, że go zaniedbuję. Głupie uczucia. Wnerwia mnie ta cała radość, na przykład na walentynki. Nienawidzę tego święta. Te wszystkie ozdóbki, serduszka, różowe pierdoły… Nie znoszę różowego koloru. Sądzę, że jeśli ludzie się kochają, nie potrzebują specjalnego święta. Obchodziłam w ogóle walentynki? Nie, zapewne nawet zapomniałam, że takie święto istnieje.

Podniosłam jedną rękę, żeby strzelić palcami. Udało mi się przenieść do mojej sypialni. Ostatnio jakoś nie zdarzało mi się używać tak zaawansowanej magii. Po prostu tego nie potrzebowałam. W ogóle zresztą nie korzystałam za bardzo z moich mocy. No, przynajmniej na co dzień, bo podczas walki lubiłam pokazywać, co potrafię. To przerażało przeciwników.

Barty, nieprzywykły do takich podróży, zatoczył się w miejscu.
- Przyzwyczaisz się – mruknęłam. – To tak jak z teleportacją, tylko jest trudniejsze w wykonaniu.
Rozłożyłam ręce i opadłam na łóżko. Zapraszającym gestem skinęłam na niego.
- To nie jest chyba dobry pomysł – odezwał się i położył się obok mnie.
- Nie tęsknisz za tym? - zapytałam.
- Nie.
Milczałam przez chwilę. Barty był zaskakującym śmiertelnikiem. Traktował z dystansem wszystkie te przyziemne sprawy, takie jak seks, jedzenie czy sen. Za to życie innych ludzi kręci się właśnie dookoła tego. No, i jeszcze dookoła pieniędzy. Ja nie wychowałam się w zbytku, potrafiłam docenić to, co mam. Chociaż ostatnio ta granica między próżnością a wdzięcznością została zamazana. Kiedy mieszkałam tylko u Ghostów, nauczyłam się doceniać, że mam co jeść, gdzie spać… nie miały dla mnie znaczenia bogactwa. Tak jest i teraz. Ale kiedy zamieszkałam też u Voldemorta, luksusy stały się dla mnie porządkiem dziennym. Czasami nawiedzały mnie myśli, żeby pomóc komuś, kto nie ma tego, co mam ja.

Przysunęłam się do niego bliżej i pocałowałam go w usta. Nie opierał się, ale też i nie zrobił następnego kroku. Po prostu patrzył na mnie z uprzejmym oczekiwaniem, jakby stał w kolejce w sklepie i obserwował, jak sprzedawca pakuje kupione przez niego rzeczy do torby.

Przekrzywiłam głowę, przypatrując się Barty’emu ze zdziwieniem. On jakby obudził się z głębokiego snu i przypomniał sobie, co ma teraz robić. Zdjął mi przez głowę bluzkę. Stwierdziłam, że w tych sprawach ja napracowałam się już dość. Postanowiłam tylko leżeć i nic nie robić.

*

Z ciężkim westchnieniem odwróciłam się plecami do Croucha i przykryłam się szczelniej kołdrą.
- I co, lepiej ci? – zapytał.
- Tak – odpowiedziałam po chwili wahania.
To nie była prawda. Wcale nie było mi lepiej. No, istniało jakieś pocieszenie w tym, że Czarny Pan nic nie wie o tym, że złamaliśmy jego zakaz. Znów. Ale poza tym nic więcej się nie zmieniło. Niepokoiłam się o przybranych rodziców, choć nic nie wskazywało na to, żeby Voldemort się dowiedział, co się stało. Bo gdyby już wiedział… było by nieciekawie.

Barty objął mnie w talii.
- Kłamiesz – usłyszałam jego szept tuż nad uchem. – Nic się nie zmieniło. Ale wiem, kiedy się może zmienić.
Odwróciłam się do niego twarzą, trochę oburzona, że mi nie uwierzył, ale i zaciekawiona, co znów wymyślił.
Odwrócił rękę i podetknął mi pod usta wewnętrzną część nadgarstka. Od razu się zorientowałam, o co mu chodzi.
- Nie, nie chcę, żebyś był moją ofiarą – odsunęłam się od niego na bezpieczną odległość.
Zauważyłam, że tego właśnie potrzebowałam, pragnienie zapłonęło w moich żyłach zupełnie tak, jakbym weszła cała do gorącej wody.
Barty nie dał za wygraną. Nie miałam na sobie nic, więc nie mogłam za daleko od niego uciec.
- Widzę, że potrzebujesz krwi – rzekł. – Nie mówiłem ci tego, ale jesteś zimna jak trup.

Jego słowa uraziły mnie głęboko. Ale w sumie miał rację. Nie byłam niczym więcej, jak przypominającą trupa istotą. Bez wahania wbiłam paznokcie w jego przegub, żeby nie rozerwać mu ręki zębami. Przywarłam do zrobionej dopiero co rany, krew popłynęła gładkim, gorący strumieniem prosto do mojego gardła. Nie chciałam pić zbyt szybko, żeby Barty’emu nie pękło serce. Byłby to niezbyt przyjemny widok. Widziałam już, jak robił to Armand. Kiedy serce denata pękało, krew tryskała mu ze wszystkich możliwych ujść.

Kiedy jego serce powoli zwalniało, moje zaś wyprzedzało je z każdą sekundą, odsunęłam się od jego nadgarstka. Marius nauczył mnie panować nad piciem krwi. Nauczył też pewnie niegdyś i Armanda, ale on raczej nie korzystał z tego. Jakoś teraz, kiedy o nich wszystkich myślałam, nie tęskniłam za nimi. Oczywiście, chciałam, żeby tu byli, ale przecież nie mogłam przez całe życie trzymać się kurczowo ręki ojca.

Minęło kilka minut, zanim mogłam już bezpiecznie przysunąć się do Barty’ego. On nie wiedział tego, a niemądrze byłoby go uświadamiać, że mogłam go w każdej chwili zmiażdżyć. Musiałam bardzo nad sobą panować i cały czas się pilnować, kiedy go obejmowałam. Zaś kiedy z nim sypiałam, to było straszne. Zamiast nie myśleć o niczym, myślałam o tym, żeby za bardzo go nie przycisnąć. Jeden nieostrożny ruch i byłoby po nim. Armand musiał pewnie czuć to samo do mnie, bo nie byłam jeszcze w pełni rozwiniętym wampirem. No i tak dalej w przeszłość.

- Sądzisz, że powinnam powiedzieć Czarnemu Panu o tym? – zapytałam.
- O Ghostach? Myślę, że on by ci pomógł – odparł.
Wzruszyłam ramionami i odsunęłam go od siebie delikatnie. Wyszłam z łóżka, żeby się ubrać. Kiedy już to zrobiłam, położyłam rękę na klamce.
- Dobrze, tak zrobię – powiedziałam cicho. – A ty się lepiej ubierz.
Wyszłam z pokoju i zrobiłam zaledwie trzy kroki, żeby zapukać do drzwi komnaty Voldemorta. Weszłam, mimo że nie usłyszałam żadnej odpowiedzi.
Czarny Pan dyktował jakiś list, podczas gdy samonotujące pióro zapisywało każde jego słowo. Wyglądał na zdenerwowanego, krążył nerwowo po komnacie, a kiedy mnie zobaczył, podskoczył w miejscu.
- Miałaś być w Hogwarcie – rzekł i ruszył w moją stronę z rozjuszoną miną.
- Moi rodzice… Ghostowie napisali do mnie, żebym do nich teleportowała – odpowiedziałam. – Chcieli ze mną porozmawiać. No i… wyrzucili mnie z domu. To w największym skrócie.
Voldemort wyczarował kartkę pergaminu, usiadł na swoim tronie i pochwycił samonotujące pióro. Zaczął nim coś szybko pisać. A ja stałam i patrzyłam na to. W końcu wyczarował kopertę i wcisnął do niej list. Przyzwał Flagro, który zmaterializował się na jego ramieniu. Pogłaskał jego czerwonozłotą główkę jednym palcem i kazał mu zanieść ten list Ghostom.

Wyciągnął obie ręce w moją stronę i przyzwał mnie do siebie. Usiadłam na jego kolanach i objęłam go rękami za szyję.
- Pożałują, że chcieli cię zranić – powiedział, głaszcząc moje włosy.
- Nie rób im nic, to moi rodzice – poprosiłam.
- Nie masz już rodziców.

~*~

Dziś jest o wiele krócej, bo muszę napisać jeszcze rozdział na Czwórkę. W walentynki taki beznadziejny post, bo nie lubię tego święta xD Dedykacja dla Jolievin :*  i dla Eles., bo to dzień zakochanych xD