Rozdział 229

Wyszłam z gabinetu Croucha po upływie pół godziny. On tylko siedział i pisał, co chwilę zerkając na jakiś inny pergamin. Buddo, jakie to monotonne. Ja bym zasnęła po dziesięciu minutach. Barty to miał naprawdę nudne życie.

Zeszłam do swojego pokoju i rozejrzałam się po nim. Teraz będę musiała być ostrożna, żeby nie nadziać się przez przypadek na jakiegoś bogina…

Upewniwszy się, że nigdzie żadna Czarna Dziura na mnie nie czyha, wśliznęłam się do środka. Wyciągnęłam skrzypce z szafki. Nagle wpadł mi do głowy pewien pomysł, tak prosty i jakże oczywisty.

Weszłam do komnaty Voldemorta.

- Rozkaż Glizdogonowi pozbyć się wszystkich boginów z tego domu – oświadczyłam. – Albo sam się tym zajmij, jak wolisz.

Czarny Pan zmroził mnie spojrzeniem, ale nic nie odpowiedział, tylko podciągnął lwy rękaw szaty i mocno ucisnął Mroczny Znak na swoim przedramieniu. Poczułam pieczenie swojego tatuażu, ale tylko przez sekundę.

Wzruszyłam ramionami i wyszłam. Co się będę. Nie mam ochoty patrzeć, jak Glizdogon ryczy ze strachu na widok swojego bogina. A sądzę, że jest ich tu mnóstwo.

Wbiegłam po schodach na drugie piętro i weszłam do jakiegoś pokoju. Chciałam mieć spokój. Różdżką usunęłam kurz z podłogi. W pomieszczeniu nie było nic. Pusto. Ściany wyklejone czarną tapetą w ciemnoczerwone, malutkie wzorki i czarny parkiet były tu jedyną ozdobą. Zobaczyłam jeszcze krzesło, stojące na środku pokoju. Wyglądało jak jedno z tych, których używa się podczas przesłuchań w Ministerstwie Magii. Pewnie była to sala tortur… a piękne ściany były tylko na pozór przyjazne. Ile osób tu zginęło?

Oparłam się o krzesło, ułożyłam skrzypce na ramieniu i zaczęłam grać. Grałam tak i grałam, kołysząc się w rytm muzyki*… Najpierw ostro szarpałam smyczkiem struny, później nieco delikatniej… Minęło sporo czasu. Ale dla mnie wydało się to chwilką, bardzo krótką chwilką.

W końcu w pokoju zaległa cisza, bardzo kąsająca narząd słuchu po mojej głośnej grze. Otworzyłam oczy. Piekły mnie od kurzy, który unosił się w powietrzu. I mimo że usunęłam go z podłogi, nadal panował w pokoju ten niemiły zapach.

Poszłam do swojego pokoju, żeby schować skrzypce. Prezent od Armanda, dopiero teraz go odkryłam, po tak wielu latach, odkąd mi go dał. Grałam na tym instrumencie, kiedy byłam mała, to zresztą on tego mnie nauczył.

Wyszłam do ogrodu. Śnieg nie był już tak sprężysty i cudowny, jak w grudniu. Był ciężki i nieco wilgotny, ale to drobiazg. Wyprostowałam się, przechyliłam się do tyłu i padłam plecami w wielką zaspę. Leżałam tak przez kilka minut, obserwując, jak deszcz ze śniegiem kropi mi na twarz. Podniosłam się dopiero wtedy, kiedy szata na plecach całkowicie mi przemokła.

Dopiero teraz zauważyłam, jak wielki jest ten ogród. Ze wszystkich czterech stron otaczały go mury dworu Czarnego Pana. Ta cała gęsto rosnąca roślinność sprawiała, że ogród zdawał mi się o połowę mniejszy. Teraz, gdy dookoła były tylko obwiązane płatami materiału rośliny, a w wielu miejscach wystawały tylko nagie badyle, sprawiał wrażenie ogromnego. I taki z pewnością był. Usiadłam na ośnieżonej ławce i zaczęłam się dookoła rozglądać. Było już ciemno, dopiero sobie uświadomiłam, jak bardzo ta gra mnie wciągnęła. Ja jednak widziałam wszystko doskonale. Nie muszę mówić chyba, dlaczego tak się dzieje.

Zajrzałam do kamiennej studni. Nie wiem, po co tutaj stała. Zdaje mi się, że tylko dla ozdoby, bo każdy mógł sobie przecież wyczarować wodę, kiedy tylko chciał. A Barty, który opiekował się tym ogrodem, nie miał z tym najmniejszej trudności.

Niemniej jednak, woda w studni była zamarznięta. Albo pokrywała ją tylko cienka warstwa lodu. Nieważne.

Zrobiło mi się zimno. Stwierdziłam, że na rozgrzanie dobrze mi zrobi coś mocniejszego. Wiem, nie powinnam tyle pić, ale to nie moja wina. To Voldemort pozwolił mi na to. Zresztą, taka gwiazda jak ja, nawet niepełnoletnia, może się od czasu do czasu napić.

Zeszłam do piwnicy, gdzie trzymali alkohol. Ominęłam półki, na których stała trucizna i wzięłam z jakiejś innej butelkę Była wypełniona białym płynem o ostrym zapachu. Cóż, to do dna.

Wypiłam kilka łyków, ale nie posmakowało mi. Wręcz przeciwnie. Skrzywiłam się i zaczęłam się krztusić. O mało się nie udusiłam. Poczułam pieczenie w gardle. To nie mogła być trucizna, nie.

I nagle stało się coś, co spowodowało kolejny napad paniki. Nie tak wielkiej, jak po ujrzeniu Czarnej Dziury, ale był to co najmniej szok. Spomiędzy moich włosów, z miejsca, w których były uszy, zaczęło się dymić. To dymiło z moich uszu!

Przestraszyłam się, że mogą mi się spalić włosy. Kilka metrów ode mnie zauważyłam stojącą pod ścianą drewnianą beczkę, prawie tak wysoką jak ja, po brzegi wypełnioną wodą. Bez wahania włożyłam do niej głowę. Woda wypełniła mi uszy, natychmiast mocząc mi włosy. Ale przynajmniej przestało mi się dymić z uszu…

Wynurzyłam się. Zakaszlałam. Nic mi to nie pomogło. Nie dość, że było mi zimno, to jeszcze byłam okropnie mokra. Wkurzona, poszłam do sypialni Barty’ego. Było dość późno, powinien już skończyć pracę. No a ja musiałam dostać się do niego niezauważona. Wszak Voldemortowi by się nie spodobało, gdyby zauważył mnie, błąkającą się jak duch po ciemnych korytarzach jego opustoszałego domu.

Tak, jak się spodziewałam, Crouch leżał już w łóżku. Ale oczywiście, nawet tam nie rozstawał się ze swoją pracą.

- Zdaje mi się, że z tymi papierami sypiasz częściej, niż ze mną – odezwałam się, kiedy zamknęłam drzwi.

Barty zdjął okulary i odłożył je na szafkę nocną. Obserwował, jak suszę sobie różdżką włosy.

- Gdzie ty byłaś? – zapytał, podchodząc do mnie, żeby pomóc mi zdjąć obrzydliwie zimne mokre ubranie. Nie lubiłam tego uczucia, kiedy jakieś odczucie, nie ważne czy chłodu, czy gorąca, padało na moją wilgotną od mokrego materiału ciała.

- Przestań, czuję się jeszcze młodsza niż jestem w rzeczywistości – chodziło mi oczywiście o fakt, że Barty zdejmował ze mnie bluzkę, lecz w sposób, jaki robi się to małemu dziecku.

Różdżką wysuszyłam się w sekundę. Na moim ciele pojawiła się koszula nocna.

- Jak jest późno? – zapytałam, kładąc się obok niego.

Barty z powrotem wsadził na nos okulary, podniósł z podłogi kilka kartek pergaminu i zerknął na zegarek na swoim przegubie.

- Dwudziesta trzecia – mruknął. – Przeszkadza ci to światło?

Odpowiedziałam, że nie przeszkadza. Obserwowałam go przez kilka minut, jak czyta te cztery kartki. Albo pismo musiało być naprawdę malutkie, albo Barty uczył się tekstu na pamięć. W ostateczności to mnie dłużył się czas.

Przewróciłam się z prawego boku na plecy i westchnęłam ciężko.

- Skończ już – poradziłam mu. – I zdejmij te okulary, głupio w nich wyglądasz.

- Serio?

- Nie, nadal jesteś zabójczo przystojny, ale przestań już czytać, bo zwariuję.

Barty posłuchał mnie, jednak z pewnym oburzeniem, bo mamrotał coś pod nosem, że nie pozwalam mu pracować i przeze mnie zostanie ukarany.

Zgasił światło i machnął różdżką, żeby przydusić ogień w kominku. Zapanowała ciemność. Tylko światło księżyca sprawiało, że wszystko dookoła było granatowo szare.

Odwróciłam się twarzą do Barty’ego. On wpatrywał się we mnie, trochę zły, że przerwałam mu pracę. Patrzył tak przez jakiś czas, nie odzywając się. Poczułam się dziwnie, mogę nawet powiedzieć, że dreszcz strachu przebiegł mi po grzbiecie, aczkolwiek usta same rozciągnęły się w nieśmiałym uśmiechu.

- Czemu tak na mnie patrzysz? – zapytałam.

On tylko wzruszył ramionami.

- Zastanawiam się, czy piłaś – odparł.

Odwróciłam na moment wzrok, a moje policzki pokrył nieznaczny rumieniec wstydu. On jednak nie mógł tego zobaczyć, na szczęście.

- Tylko troszkę, było mi zimno – mruknęłam, próbując niewinnym uśmiechem załagodzić sytuację. – A co, wyrzucisz mnie?

Przewrócił oczami, myśląc, że tego nie zauważę przez ciemność, panującą w pokoju. Niestety, widziałam doskonale zniecierpliwienie na jego twarzy.

- Wiesz, że nie – odpowiedział. – Ale nie możesz pić. Alkohol jest przeznaczony dla osób dorosłych. Poza tym w piwnicy jest wiele niebezpiecznych, trujących substancji, które właśnie powoli są przenoszone do innego pomieszczenia.

- Daj spokój, napiłam się tylko kilka łyków jakiegoś białego napoju. O co tyle krzyku…

Przewróciłam się na drugi bok, kończąc tym samym rozmowę. Ale Crouch ani myślał przystawać na moje warunki. Oparł się na łokciu i przysunął się bliżej, żebym go lepiej mogła usłyszeć.

- Zachowujesz się nieodpowiedzialnie – zaczął.

- Odezwał się ten, który zachowuje się jak dorosły – mruknęłam. – Daj mi spokój.

- Dobrze, jak sobie życzysz – te słowa wypowiedziane były z goryczą, jakby chciał mi pokazać, że nie odezwie się do mnie, jeśli coś będę od niego chciała.

I rzeczywiście, chyba to przewidział. Po dalszym zastanowieniu doszłam do wniosku, że zachowałam się względem niego jak jego pani, nie jak kochanka.

- Barty – szepnęłam. – Śpisz?

- Nie.

- Pardon, nie chciałam się tak unieść – powiedziałam już normalnym głosem.

Nie odpowiedział mi, tylko pocałował mnie w policzek.

- Śpij już – usłyszałam tylko.

Usiadłam na łóżku, oburzona tymi słowami.

- Tobie łatwo jest powiedzieć – warknęłam. – Bo ty nie widzisz Czarnej, kiedy tylko zamkniesz oczy.

Barty oparł się na łokciu i przyjrzał mi się uważnie.

- Dlaczego właściwie boisz się Czarnych Dziur? – zapytał. – Nie, będę wypowiadał to słowo, nawet tysiąc razy, jeśli zechcę. Strach przed nazwą wzmaga strach przed samą rzeczą. Wiesz, co mi to przypomina? Żałosny strach czarodziejów przed nazywaniem Czarnego Pana po imieniu.

- Wy też nie mówicie do niego per Voldemorcie – zauważyłam.

- Z szacunku – wyjaśnił Crouch z uśmiechu. – No i znamy go trochę, prawda?

Westchnęłam przeciągle, spazmatycznie i opadłam z powrotem na poduszki.

- Więc? – dodał. – Co cię przeraża w…

- Sam ten odgłos – odpowiedziałam ze złością. – Już ci mówiłam. Ten szum, ten okropny widok… nie potrafię tego opisać słowami. Nie każ mi sobie jej przypominać, bo zostanę tutaj przez miesiąc. Po prostu daj mi zapomnieć, dobrze?

- A nie chcesz pokonać strachu? – spytał.

- Nie.

Odwróciłam się do niego plecami. Nie chciałam już rozmawiać. Zamknęłam oczy i usiłowałam zasnąć. Przerażający widok znów ukazała mi moja wyobraźnia. Ale przywykłam już do tego, więc nie przeraził mnie tak bardzo.

Podobno na końcu Czarnej Dziury jest Biała Dziura, którą wszystko wylatuje. Tak, tylko nic nie ma prawa przetrwać w niej choćby sekundy, bo czarna cię wessie i rozerwie na kawałeczki. Widziałam na ruchomych obrazkach w książce do astronomii, co te potwory robią z planetą, a co dopiero z małym człowieczkiem.

A tak w ogóle, to nie wierzę w istnienie Białych Dziur. Nigdy nic takiego nie widziałam. No, Czarnych też w sumie nie widziałam na oczy, ale mugole przecież robią im zdjęcia tymi swoimi satelitami. Założę się, że Anzelm by wiedział. On wiedział dużo. Chociaż jego też nie znałam, to sądzę, że był bardzo mądrym człowiekiem. Napisał wiele mądrych, naukowych książek. Muszę stwierdzić, że miałam bardzo inteligentnego dziadka, jak na tak szaloną rodzinę, w której się znalazł.

~*~

Nic się w sumie nie działo, ale rozdział mi się podoba. Spokojny, ale całkiem w porządku. Nie mogę się zbytnio rozpisywać, bo muszę jeszcze się trochę pouczyć z geografii. Jutro mam sprawdzian J Dedykacja dla Satii :*