Rozdział 192

Obudziłam się nagle. Klęczałam na podłodze, oparta o brzeg łóżka. Okropnie bolał mnie kark. Przetarłam oczy i rozejrzałam się. A więc to był tylko sen. Cudowny sen, który dał mi tych kilka minut radości.

Odwróciłam się i zobaczyłam na swoim łóżku wielkie, włochate stworzenie, wpatrujące się we mnie pałającymi, szarymi ślepiami. Uśmiechnęłam się. A jednak nie. To wszystko działo się naprawdę. Jednak nadal nie mogłam uwierzyć, że patrzę na dużego, czarnego psa o zapadniętych bokach i dokładnie widocznej każdej kości.
Chwyciłam podniesione uszy Wąchacza i pocałowałam go w nos.
- Ja… - odezwałam się. – Nie umiem wyrazić swojej radości…
Ukryłam twarz w dłoniach i wybuchnęłam płaczem. Syriusz trącił nosem mój policzek. Odepchnęłam jego głowę, kiedy zaczął długim językiem zlizywać mi z twarzy czerwone łzy.
- To jest zła krew – powiedziałam, uspokajając się nagle. – Nie wiem, czemu wszystkie zwierzęta tak robią.
Usłyszałam, jak łóżko ugina się jeszcze bardziej, wydając z siebie żałosny jęk sprężyn.
- Nie jestem przecież zwierzęciem – brzmiała odpowiedź.
Syriusz zamienił się z powrotem w człowieka. Spojrzałam na jego ręce. Musiało by minąć wiele czasu, żeby powrócił do swojej dawnej formy.
- Tak byłam zajęta swoimi uczuciami – mruknęłam. – Że nie zapytałam ciebie, czy ty chcesz tutaj przebywać. Tak nagle wydarłam cię ze świata zmarłych…
- Tak naprawdę, to byłem umieszczony gdzieś między życiem a śmiercią, zewsząd otaczała mnie gęsta mgła – przerwał mi Black, biorąc mnie na kolana. – Aż nagle poczułem okropny chłód, bardzo silny wiatr… unosiłem się w powietrzu, aż nagle poczułem całkiem cielesny ból, bo uderzyłem plecami o podłogę. Zauważyłem, że jestem w Sali Śmierci. Wczoraj ci mówiłem, że udało mi się cudem uciec z Ministerstwa Magii. Pod postacią psa dotarłem tutaj…
- A kiedy to się stało? – wpadłam mu w słowo.
Coś zaczęło mi świtać w głowie…
Syriusz potarł nieogolony podbródek ręką.
- Tak gdzieś… jakoś niedawno – odrzekł w końcu. – Kilka dni temu.

Pokiwałam głową, ale nic nie powiedziałam. Jak mogłam to przeoczyć! Przecież musiałam oddać swoją duszę za duszę Syriusza. Życie za życie. A jednak przeżyłam. Więc musiałam odebrać sobie to życie, żeby przywrócić je Blackowi. Gdybym zrobiła to wcześniej, wiele rzeczy by się nie zdarzyło. Jestem wampirem. Nie mogę umrzeć. Choć czasem czuję się okropnie stara, mimo że jestem młodym pisklęciem. Czuję, że mój umysł nie ogarnia tego, co się dzieje w obecnym świecie. Chciałabym czasami żyć we wcześniejszych czasach. Na przykład takie średniowiecze. Ludzie żyli w całkowitym zaciemnieniu, gdybym była Mariusem, opowiedziałabym ci to dokładniej. Ale przecież wiesz, jacy wtedy żyli ludzie. Bali się wychylać. Byli prości, lecz szczęśliwi.

- Już wiem, w czym popełniłam błąd – oświadczyłam po kilku minutach milczenia.
Spojrzałam na zegar. Wskazywał jakoś kilka minut przed ósmą. Podeszłam do lustra, wiszącego na drzwiach i przyjrzałam się sobie. Nie wyglądałam już na zmęczoną, mimo że policzki miałam zapadnięte prawie tak, jak Syriusz. Zamknęłam a chwilę oczy i skupiłam na jednym celu wszystkie swoje myśli. Gdy rozwarłam powieki, zobaczyłam, jak moje włosy najpierw się wydłużają, później stają się grubsze i lśniące. Nie musiałam już używać szczotki. Proszę, czego dokonał powrót Syriusza. Podbudował mnie wewnętrznie, jeśli już musisz wiedzieć.

To samo zrobiłam, żeby zmienić kolor oczu z czarnych na żółte. Nawet ucieszyłam się na ich widok, bo ten czarny już mi się znudził.
Odwróciłam się do Syriusza.
- Ale jestem głodna, jak nigdy dotąd – powiedziałam.
Otworzyłam drzwi i zeszłam na dół. Black poszedł za mną do kuchni i usiadł na miejscu Victora. Bes już od dawna krzątała się przy garnkach. Mimo że nie musiała przygotowywać śniadania dla siódemki dzieci, to i tak robiła wszystko bardzo szybko.
- Widzę, że wróciła ci moc – zauważyła, kiedy podawała mi i Blackowi śniadanie. Nie wyglądała jednak na zadowoloną.
- Coś się stało? – zapytałam, smarując sobie masłem tosta.
Bes kręciła się przez chwilę nerwowo w miejscu.
- Lepiej przeczytaj „Proroka” – powiedziała w końcu i wyciągnęła z kieszeni pomarańczowego fartucha zwiniętą w rulon gazetę.
Na pierwszej stronie ogromnymi, czarnymi literami wypisane było:

WIELKI POWRÓT ZZA ŚWIATÓW

A pod nim ruchome zdjęcie Syriusza, jeszcze z Azkabanu. Black przysunął się do mnie, żeby również przeczytać artykuł.

Dyrektor Hogwartu, Albus Dumbledore jest ufnym informatorem, mówi Rita Skeeter, dziennikarka „Proroka Codziennego”. Donosi on, że uniewinniony za morderstwa Syriusz Black powrócił do świata żywych. Czy można mu wierzyć? Jest jedyną osobą, której obawia się Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać.
Dostałem informację, że Syriusz Black żyje, mówi Dumbledore. Mimo że sam widziałem jego śmierć, to widziałem tez próbę wskrzeszenia go przez Sophie Serpens. Kilka dni po jej próbie samobójczej, dowiedziałem się o powrocie Syriusza Blacka. Jest to oczywiście bardzo intrygująca sprawa. Nie jest mi wiadome o udanej próbie przywrócenia komuś życia, nie tracąc przy tym swojego.
Gdy pytałam go, jak to się stało, że Syriusz Black wymkną się śmierci już po raz wtóry, dyrektor Hogwartu odpowiada tylko śmiechem. Więc pytam was, drodzy czytelnicy. Co sądzicie o tym, co Albus Dumbledore wygaduje? Czy ktoś widział Blacka, by mógł to wyjaśnić?

Parsknęłam śmiechem, widząc swoje zdjęcie sprzed lat, zamieszczone obok zdjęcia Syriusza.
- Oni już nie mają się czyj przejmować – mruknął Wąchacz, patrząc na swoją fotografię.
- No wiesz, to jest dość głośna sprawa – odpowiedziałam. – Przecież nie codziennie mordercy powracają do żywych.
Wypiłam herbatę do dna i wstałam do stołu.
- Muszę zanieść dobre wieści Barty’emu – dodałam i pocałowałam Syriusza w policzek.
Ruszyłam w stronę drzwi, ale Bes zawołała za mną:
- Dziś Harry tutaj przyjedzie, żeby spotkać się z Syriuszem!
Zatrzymałam się gwałtownie, z ręką na klamce. Odwróciłam głowę i zmarszczyłam brwi.
- Potter? – zapytałam. – Dlaczego? To ja wskrzesiłam Syriusza, więc chyba mam prawo decydować, kiedy on zjawia się w moim domu. Bo to chyba jest też mój dom, co?
Bes przewróciła oczami i odłożyła patelnię.
- Nie mogłabyś mu choć na chwilę odpuścić? – spytała.
- Odpuszczę mu wtedy, kiedy Dumbledore zjawi się w domu Czarnego Pana, żeby zawrzeć pokój – zadrwiłam. – Czyli nigdy.
- Sophie – zwrócił się do mnie Black. – Wiem, że za nim nie przepadasz, ale chciałbym go zobaczyć.
Z mojej piersi wydobył się pomruk zniecierpliwienia.
- No dobra, ale muszę przy tym być – powiedziałam w końcu. – Nie chcę, żeby Potter panoszył się tutaj bez mojej obecności i wiedzy.
Nie czekając na ich odpowiedzi, teleportowałam się z donośnym trzaskiem. Pojawiłam się po środku sali wejściowej, jak to zawsze czyniłam. Wbiegłam na drugie piętro i nawet nie pukając, wpadłam do gabinetu Croucha.
Ten siedział za biurkiem, już mniej zawalonego stosami dokumentów i czytał „Proroka”. Kiedy usłyszał trzaśnięcie drzwiami, opuścił ją trochę i spojrzał na mnie.
- A więc to prawda, tak? – spytał, widząc metamorfozę, która dokonała się w moim wyglądzie.
- Tak, Rita chyba nigdy nie była tak prawdomówna, jak w tym artykule – odpowiedziałam, siadając mu na kolanach. – Czuję się tak, jakbym mogła wzlecieć do gwiazd.
Obdarzyłam go gorącym pocałunkiem. Widząc jednak jego kamienną twarz, zapytałam:
- Nie cieszysz się? Wydawało mi się, że będziesz zadowolony, że wróciłam do formy.
- Cieszę się, ale wyszło na to, że wszystkie nasze starania poszły na marne – mruknął. – Bella będzie załamana, to ona przecież zabiła Blacka. A Czarny Pan… aż boję się myśleć, co zrobi.
Wzdrygnął się.
- Więc nie myśl – odpowiedziałam. – A ja teraz pójdę i z nim porozmawiam.
Wstałam i opuściłam gabinet. Zbiegłam na pierwsze piętro i wpadłam do komnaty Voldemorta. Ten też trzymał przed twarzą „Proroka”. Wyglądał na całkowicie pochłoniętego jego lekturą, jak Barty, z tą tylko różnicą, że jego kościste, zakończone długimi pazurami palce zaciskały się ze złości na brzegach gazety.
- Jak wy tutaj dostajecie „Proroka” to ja nie wiem – odezwałam się. – Przysyłają wam darmowe „próbki”?
Voldemort gwałtownie opuścił gazetę. Wyglądał, jakby miał za chwilę wybuchnąć. Opadłam na tron obok niego.
- To chyba najgorsza rzecz, jaka nas mogła spotkać – wycedził.
- Wydaje mi się, że najgorsze czasy były, kiedy straciłeś ciało, gdy Potter wymknął ci się po raz setny, gdy przegrałeś pojedynek z nim, kiedy zwiałeś z Ministerstwa Magii bez przepowiedni i kiedy musiałeś dać Draconowi to zadanie – zaczęłam wymieniać. Miałam jeszcze wiele argumentów, ale Voldemort uniósł rękę w uciszającym geście.
- A nie możesz po prostu cieszyć się, że jestem szczęśliwa, kiedy on żyje? – spytałam, ignorując jego złość.
Czarny Pan wzruszył ramionami.
- W sumie mógłbym dać sobie dzień forów – mruknął. – Ale jeśli jakoś nie zareaguję, pomyślą, że się poddałem. 
Parsknęłam śmiechem. Jakże śmiesznie brzmiały te słowa w jego ustach.
- Więc zburz znowu jakiś most w Anglii albo sterroryzuj jakąś wioskę – zaproponowałam. – Zrób, co uważasz. Możesz nawet sfajczyć dom Weasleyów. Przynajmniej Potter nie miałby gdzie mieszkać przez Boże Narodzenie.
- Wtedy zostałby w Hogwarcie – zauważył Riddle.
Uśmiech nieco zbladł na mojej twarzy.
- No tak, racja.
Wstałam.
- I wiesz co, nie rób dziś awantury Barty’emu – dodałam na odchodnym. – Nie wszystko zło na świecie to jego wina.
- Niestety – mruknął Voldemort.
Tak, bo on by chciał, żeby świat pogrążył się w otchłani, czy czymś podobnym. Ciekawe, co by zrobił, jakby gdzieś w Australii czy w Indiach wyrósł kolejny Lord Voldemort. Jeden byłby o drugiego okropnie zazdrosny, jestem tego pewna. I nastąpiłaby rozróba.
Teleportowałam się z powrotem do Dziury. Bes oświadczyła mi, że Harry Potter przybędzie z Ronem i Hermioną dopiero wieczorem. Cóż, a więc jednak przyprowadzi swoich plugawych koleżków. Więc pozostało mi tylko siedzieć przy Syriuszu i czekać na najgorsze.

~*~

Mama właśnie truje, żebym komputer wyłączała, więc się nie rozpisuję. Przepraszam za kiepską jakość odcinka, ale musiałam jeszcze wcześniej napisać coś na Czwórkę. Dedykacja dla Lottie :*