Rozdział 198

Stało się. Nadszedł grudzień. Śnieg wypał, jak szalony, kiedy się szło na opiekę nad magicznymi stworzeniami czy zielarstwo, trzeba było uważać, żeby się nie zabić na oblodzonych schodach. I oni tutaj mówią o efekcie cieplarnianym. A my toniemy po uszy w śniegu.
Doszły do mnie jakieś wiadomości, że Ron zaczął chodzić z Lavender Brown.
- Słyszałam coś o tym – odpowiedziałam, kiedy Sapphire nadbiegła z najświeższymi wieściami. – Ale nie rozumiem, jak można dotknąć coś takiego. Ja bym Weasleya nie tknęła nawet kijem z odległości trzech metrów.
Sapphire parsknęła śmiechem i zerknęła na coś, znajdującego się za mną.
- Wiesz, że strasznie się pokłócił Ron z Hermioną? – spytała, nadal patrząc to „coś” za mną. Cóż, albo się znów zakochała, albo zobaczyła Ashley z workiem na głowie. Ostatnio ta coś jakby przygasła… Nic dziwnego, wszystkie dziewczyny w szkole przestały się do niej odzywać, skoro uwodzi cudzych chłopaków. Za to facetom z kolei nie spodobał się sposób, w jaki to robi, więc i oni się na nią obrazili.

- A wiesz, że powiedziałaś to nie po polsku? – zapytałam, podnosząc wzrok znad książki do transmutacji.
Na ten ostatni test przed Bożym Narodzeniem postanowiłam się przygotować idealnie.
- Co ty tak oglądasz? – dodałam, patrząc ze zdziwieniem na przyjaciółkę. – Z tyłu głowy wyrosły mi rogi, czy co?
Sapphire odwróciła zmieszany wzrok. Za to ja, zaciekawiona jej dziwnym zachowaniem, spojrzałam za siebie. Kilka foteli ode mnie siedział Malfoy i gapił się na mnie. Zmarszczyłam brwi i powróciłam do lektury.
- Gapi się tak od kiedy tu usiadłaś – mruknęła Sapphire.
Nie odpowiedziałam jej. Bo po co? Nie będę wdawała się z nią w rozmowy o głupim palancie. Nie jest tego godzien, żeby poświęcić mu choć cień uwagi.

Kilka minut później ktoś stanął nade mną. Podniosłam wzrok i zobaczyłam jakiegoś trzecioklasistę. W ręku trzymał kilka przewiązanych fioletową wstążką zaproszeń.
- Eee… chciałeś czegoś? – zapytałam, unosząc lekko brwi.
- P-profesor Slughorn kazał mi to przekazać – wyjąkał, wręczając mi jedno z zaproszeń i wycofał się.
Otworzyłam kopertę i przeczytałam.
- Nie przepadam za balami – stwierdziłam. – Tam zawsze atmosfera jest taka sztywna… Ale gdybym była facetem, to bym cię wzięła.
Sapphire zaśmiała się.

Chwilę później znów ktoś nad nami stanął. Podniosłam głowę i poznałam Blaise’a Zabini’ego. Zmarszczyłam groźnie brwi.
- Jeśli przyszedłeś tu w imieniu tego obsrołka, Malfoya, to możesz sobie darować – uprzedziłam go.
- Nie będę w jego imieniu cię prosił o coś, bo też sądzę, że głupio postąpił – odpowiedział uprzejmie Blaise i zwrócił się do Sapphire: - Mogę cię na chwilę prosić?

Sapphire wróciła chwilkę później. Na jej twarzy igrał tajemniczy uśmiech.
- I co, wyrwał cię na randkę? – zapytałam.
- Lepiej. Zaprosił mnie na bal u Slughorna – odpowiedziała. – A ty z kim idziesz? Skoro Malfoy już…
Spojrzałam na nią ze zniecierpliwieniem. Patrzyłam tak przez kilka sekund, aż ta odwróciła głowę na bok, jakbym ją chlasnęła po twarzy.
- Dobrze już, przestań, to parzy! – krzyknęła, co wywołało mój śmiech.
- Wiem. Przecież jest tylu facetów, którzy daliby sobie odrąbać ręce, żeby ze mną pójść – stwierdziłam. – I już chyba nawet wiem, kogo zaproszę.
Uśmiechnęłam się tak samo tajemniczo, jak Sapphire, kiedy wróciła z wieściami i wstałam z fotela.

Wyszłam z dormitorium bez żadnego uszczerbku na zdrowiu. Jednak udało mi się dojść zaledwie do holu, bo zatrzymał mnie jakiś gruby Puchon. Twarz miał całą spoconą z nerwów.
- Pójdziesz ze mną na bal do Slughorna? – zapytał.
Prychnęłam, jak rozjuszony kot.
- Za wysokie progi na twoje nogi – odpowiedziałam pogardliwie i ruszyłam w dalszą drogę.
Żałosne. I on myśli, że ma u mnie szanse? To chyba się w lustrze nie widział.

Doszłam do wieży Gryfonów i stanęłam przed Grubą Damą.
- Poproś tutaj Victora Ghosta – zagadnęłam ją.
Gruba Dama nie lubiła mnie, odkąd się rozeszło, że nie przepadam za Potterem. To nawet lekko powiedziane. Że jestem całą duszą sercem przeciwko niemu, to już jest bliższe prawdy.
Nic nie powiedziała, tylko zniknęła za ramami swojego portretu. Chwilę później wróciła i oznajmiła, że Vipi za chwilę przyjdzie.
Oparłam się więc plecami o przeciwległą ścianę i utkwiłam wzrok w okrągły, niewielki dywan barwy Gryfonów.
Victor nadszedł kilka minut później. Gdy mnie zobaczył, jego usta rozciągnął uśmiech.
- Cieszę się, że ci się polepszyło – powiedział na powitanie, całując mnie w policzek.
- Szkoda, że nie przyszliście z Potterem do Dziury – odezwałam się. – Syriusz bardzo by chciał was zobaczyć.
Victor oparł się o ścianę obok mnie.
- Idziesz z kimś na bal do Slughorna? – spytałam.
- Nikt mnie nie zaprosił, a on sam nie bardzo mnie lubi, odkąd przez przypadek ochlapałem go swoim eliksirem i wypaliłem dziurę w jego szacie – odpowiedział.
Zaśmiałam się. Szkoda, że mnie wtedy nie było. Już sobie wyobrażam tę poczerwieniałą niczym gęba grubego Puchona twarz profesora, nastroszone ze złości wąsy i nerwową paplaninę, skierowaną do Vipi’ego.

- To może pójdziesz ze mną? – zaproponowałam. – Malfoya nie chcę widzieć na oczy, a tylko z tobą chciałabym pójść.
Victor uniósł jedną brew.
- Czyli ja stanowię to gorsze ultimatum, bo pewnie wolałabyś pójść z „Bartym” – zadrwił.
Sposób, w jaki wypowiedział imię Croucha bardzo mi się nie spodobał, ale to w końcu to starszy brat. Starszy co prawda zaledwie o dwa miesiące, ale to zawsze coś. Zawsze będzie o mnie na ten sposób zazdrosny.
Popatrzyłam na niego, jak na niesfornego dzieciaka.
- Nie wiem, czy pamiętasz, ale Barty jest trochę za stary na szkolne bale, jest bardzo zajęty, nie lubi przyjęć, bo uważa je za stratę czasu i… - zaczęłam wymieniać. – I jest jednym z jak bardziej poszukiwanych Śmierciożerców, więc jego pojawienie się tutaj byłoby raczej kłopotliwe. To pójdziesz ze mną, czy nie?
- Pójdę, pójdę – odpowiedział. – Chociaż sądziłem, że będziesz miała większe branie.
Zaśmiał się. Ja jednak przybrałam kamienną twarz.
- Mam duże branie, wież mi – mruknęłam. – Zwłaszcza wśród Puchonów.

Pożegnałam się z nim i wróciłam do dormitorium. Draco, najwyraźniej uprzedzony przez Blaise’a, nawet do mnie nie podszedł, jak to robił przez ostatnie dni. Kiedy ja usiadłam, on wstał i ruszył w kierunku wyjścia. No, może w końcu zajmie się tym zadaniem, które mu zlecił Czarny Pan…

~*~

Wybaczcie, że tak krótko i mało akcji, ale muszę coś jeszcze dziś napisać na Czwórkę Hogwartu. W następnym rozdziale bardziej się postaram. Dedykacja dla Pozy_tywki :*