Rozdział 268

Te kilka dni po przyjęciu u Bellatriks były chyba jak nudniejszymi, a zarazem najgorszymi dniami w moim życiu. I choćbym chciała coś zrobić, to nie mogłam. Myślałam, że Armanda znów nie będzie kilka miesięcy. Voldemort nie narzekał, ale wiedziałam, że nie bardzo mu odpowiada rola pielęgniarki. Przez cały czas plułam sobie w brodę, że nie przyjęłam krwi Armanda, kiedy mi to proponował. Teraz zostało mi tylko leżenie na wznak i albo wpatrywanie się w ścianę, albo czytanie, czego już miałam serdecznie dosyć. Dlatego dużo czasu przesypiałam. Nie byłam jakoś specjalnie zmęczona, bo czym, skoro nie ruszałam się z łóżka.

W czwarty dzień po imprezie u Bellatriks, z nudów położyłam się spać bardzo wcześnie, bo kilka minut po dziewiętnastej. Było jeszcze jasno, więc Czarny Pan musiał zasunąć zasłony w oknach.
- Zostaw mi otwarte okno – poprosiłam.
Ciągle miałam nadzieję, że którejś nocy Armand wemknie się przez nie do środka, usiądzie na brzegu łóżka i będzie patrzył na mnie tak długo, tak intensywnie, aż się obudzę.
Voldemort zaciągnął zasłony jednym szarpnięciem, pochylił się nade mną, żeby pocałować mnie w usta, po czym wyszedł bez słowa. Tego dnia dużo czytałam, więc czułam, jak piecze mnie pod powiekami. Z ulgą zamknęłam oczy, poczułam przyjemny chłód. Leżałam chwilę, czekając na nadejście snu.

Wydawało mi się, że minęło zaledwie kilka minut, kiedy ktoś mnie obudził. Usłyszałam ciche skrzypnięcie. Przez chwilę myślałam, że to się dzieje w moim śnie, ale przez zaciśnięte powieki zobaczyłam ciemną, pomarańczową poświatę. Poczułam silny zapach człowieka. Uchyliłam powieki i zobaczyłam najdziwniejszą, najbardziej niespodziewaną scenę, przynajmniej na obecną sytuację.
Był to mężczyzna, dopiero później poznałam, że jest to Barty. Trzymał w ręku świecznik, a jeden, rozdygotany płomyczek oświetlał mętnie jego zmęczoną, pozbawioną wyrazu twarz. Pochylił się nade mną, a kiedy zobaczył, że otworzyłam oczy, uśmiechnął się lekko. Pocałował mnie delikatnie w policzek, ale odsunął się ze zdziwieniem, kiedy odwróciłam głowę. Moje oczy wyraźnie mówiły mu, żeby sobie poszedł, co też niezwłocznie uczynił.
Zamknęłam na chwilę oczy, po czym je otworzyłam. Znów dookoła panowała ciemność. Nie, to musiało być przywidzenie. Podniosłam prawą rękę i dotknęłam policzka, w który pocałował mnie Barty. Chyba że może mi się tylko zdawało. Znów zamknęłam oczy.

*

Nocy nie pozwolą spokojnie przespać. Usłyszałam jakiś szelest, więc otworzyłam oczy. Kiedy zobaczyłam, kto stoi tuż przy oknie, aż się wzdrygnęłam.
- Armand? – zapytałam głośnym szeptem.
Postać odwróciła się. Tak, nie myliłam się. To był Armand. Poznałam burzę gęstych, czarnych włosów, świecące w ciemności bystre oczy i wyniosłą, wyprostowaną sylwetkę. Spod czarnego, grubego płaszcza wystawał mu kołnierz białej koszuli.
- Wiedziałem, że mnie potrzebujesz – odpowiedział cicho i rozsunął zasłony.
Światło księżyca rozświetliło pokój, dzięki czemu lepiej go zobaczyłam. Podszedł do mnie i usiadł na brzegu łóżka.
- Miałeś rację – podjęłam. – Kiedyś Sapphire zepchnęła mnie ze schodów, przez co się strasznie połamałam. I teraz ze wszystkie złamania powróciły.
Armand pomógł mi się oprzeć o poduszki.
- Mniemam, że teraz nie odmówisz przyjęcia krwi – powiedział.
Przysunął się do mnie i pomógł mi zarzucić ręce na jego ramiona. Wbiłam kły w tętnicę po lewej stronie jego szyi. Krew natychmiast wypełniła mi usta. Gorący jej strumień ściekał mi najpierw do gardła, później rozchodzi się po całym ciele, dając mu trochę rozkosznego ciepła. Armand pozwolił mi pić tyle, ile potrzebowałam. Poczułam, że już wystarczy, ale jakoś nie potrafiłam przestać. W końcu odsunęłam usta od głębokich, ale małych ranek na jego szyi. Przeciągnęłam językiem po ustach, żeby usunąć ewentualne resztki krwi, jednak nic na nich nie zostało.
Armand ułożył mnie z powrotem na łóżku i przykrył kołdrą.
- Rano twoje kości powinny już się zrosnąć – dodał. – Ale powinnaś wypocząć, nie wracaj od razu do szkoły.
Pokiwałam głową, a Armand pocałował mnie w policzek, podszedł do okna, wspiął się na kamienny parapet i już go nie było. Zniknął nagle, zupełnie jakby się deportował. Przez długi czas przyglądałam się miejscu, gdzie ostatni raz go widziałam. Sen przyszedł o wiele szybciej niż wcześniej…

*

Coś poświeciło mi w twarz. Skrzywiłam się lekko i otworzyłam oczy. To słońce przedzierało się przez otworzone na oścież okno. Z zaskoczeniem odkryłam, że moja lewa, złamana w kilku miejscach ręka była idealnie zrośnięta. Odrzuciłam kołdrę i usiadłam. Mogłam to zrobić bez najmniejszego problemu czy bólu. Wyskoczyłam z łóżka. Myślałam, że będę sztywna albo powolna, ale czułam się jeszcze lepiej niż przed spaleniem.

Od razu poszłam do łazienki, odkręciłam kurek i napełniłam wannę po brzegi gorącą wodą. Zrzuciłam ubrania i wskoczyłam do niej. To było cudowne, odprężające uczucie, ale nie lubiłam zbyt długo siedzieć w wodzie o tak wysokiej temperaturze. Zanurzyłam się całkowicie, teraz dopiero zauważyłam, że włosy całkowicie mi odrosły. Poczułam się lekka i szczęśliwa, zawsze byłam do moich długich włosów bardzo przywiązana.
Wyszłam z wanny, wytarłam się ręcznikiem i ubrałam puchaty, biały szlafrok i sięgnęłam po szczoteczkę do zębów.
Nie minęła nawet minuta, kiedy usłyszałam jakiś dziwny odgłos, jakby ktoś ciągnął po podłodze coś ciężkiego, do którego są przymocowane kółka. Z ustami pełnymi pasty do zębów zastygłam w bezruchu, nasłuchując. Wyplułam wszystko do umywalni, otarłam usta rękawem i opuściłam pokój. Nawet nie zdążyłam się przebrać, ale nie miało to teraz dla mnie znaczenia. Musiałam się upewnić, czy to, co się stało w nocy nie było tylko dziwnym snem.

Drzwi do pokoju Barty’ego były zamknięte. Cicho wemknęłam się do środka. Rzeczywiście, Crouch naprawdę wrócił do kraju. Usiadłam cicho na jednej z wielkich walizek. No nie, śmiertelnicy mają naprawdę fatalny słuch. Przecież znajdowałam się zaledwie dwa metry od niego. Wystarczyłoby, żeby się wyprostował i odwrócił.
Barty grzebał w drugim kufrze dość zawzięcie. W końcu wzdrygnął się, jakby coś go ugryzło w palce i zaklął brzydko.
Zacmokałam cicho.
- Nie ładnie – odezwałam się.
Crouch znów się wzdrygnął i odwrócił się. Całą lewą dłoń miał we krwi. W drugiej ręce trzymał szczątki jakiejś różowej porcelany.
- Wystraszyłaś mnie. Znowu – powiedział. – Wybacz, że wczoraj cię obudziłem. Po prostu musiałem cię zobaczyć.
W jego oczach dostrzegłam zdziwienie, kiedy zapytał mnie, dlaczego tak późno wstałam. Spojrzał z lekko uniesionymi brwiami na moje nagie stopy, gruby szlafrok i mokre, rozpuszczone włosy.
- Armand powiedział mi, że muszę przez jakiś czas odpocząć – wyjaśniłam. – Byłam chora. Odwiedził mnie dziś w nocy, kilka godzin po tobie, żeby dać mi krew.
- Byłaś chora? – powtórzył Śmierciożerca. – Na co?
- Spaliłam się. Nie chce o tym mówić – odparłam, podchodząc do niego… - Bardzo za tobą tęskniłam.
Podeszłam bardzo blisko i spojrzałam mu prosto w oczy. Dawno już nie widziałam go z tak bliska. Nie wiem, czy to skutek światła, czy może zmęczenia, ale wydaje mi się, że wyglądał o wiele starzej. Może to skutek tego, że nie uśmiechał się w tej swój charakterystyczny skromny sposób. Zawsze był blady, ale teraz jego twarz przybrała ten niezdrowy, szarawy odcień, jak skóra Dracona, który cały swój czas spędzał w Pokoju Życzeń.

- Też za tobą tęskniłem – odpowiedział i pochylił się, żeby mnie przytulić. – To było cudowne uczucie znaleźć się znów w Anglii, ale bez ciebie to nie to samo.
Uśmiechnęłam się smutno, ale szybko spuściłam wzrok i utkwiłam go w podłodze. Barty przyklęknął, żeby nasze twarze znalazły się na w miarę tym samym poziomie. Ujął mój podbródek i uniósł go, żebym znów mogła mu spojrzeć w oczy.
- Czemu jesteś smutna? – spytał. – Nie cieszysz się, że wróciłem?
- Cieszę, ale… wiesz, nie jestem normalna – odpowiedziała. – To znaczy mam czasami różne dziwne wizje, sny… Nie wiem, czy ten też był prawdziwy. Wtedy widziałam cię z jakąś dziewczyną w opuszczonym magazynie.
Crouch przyglądał mi się przez krótką chwilę, milcząc. Nie tłumaczył się głupio, po prostu patrzył. A ja panicznie bałam się odpowiedzi. Barty nawet się nie uśmiechnął, jego twarz była spokojna jak zwykle. W końcu przemówił:

- Mieszkałem wtedy u dziadków. Czy sobie wyobrażasz, co by zrobili, gdyby się dowiedzieli o jakiejś kobiecie? Są bardzo zaborczy, chyba nawet bardziej od Czarnego Pana. A pomyślałaś też o tym, że nigdy bym cię nie zdradził? Mojej wierności zawsze możesz być pewna.

- Tak sobie pomyślałam, że skoro Armand…

- Już zapomniałem – przerwał mi stanowczo. – Będzie między nami tak jak dawniej, ale przestań wszędzie widzieć przekręty. Zachowujesz się jak Moody. Wiem coś o tym.

Uśmiechnął się tak jak dawniej, nawet ja pozwoliłam sobie na blady uśmiech. Przytulił mnie, a ja, mimo tego okropnie realistycznego snu, uwierzyłam mu. Ujęłam jego zranioną rękę i zlizałam z niej krew. Nie było to to samo, co picie krwi prosto z tętnicy, ale zawsze coś. Przebijając kłem język, naprawiłam mu rękę, dając mu odrobinę własnej krwi. Rana natychmiast zniknęła.

- I co – podjęłam na nowo. – Udało ci się? Przekabaciłeś kogoś?

- Noo…
- Barty, nie bądź taki skromny – dodałam. – Przecież wszyscy wiemy, że ci doskonale poszło. Jak we wszystkim.
- No, kilku przekonałem – mruknął.
- Ilu konkretnie?
- Dwunastu.
Nic nie odpowiedziałam, tylko pocałowałam go w usta. Baty uśmiechnął się lekko i wstał.
- Czarny Pa da ci pewnie coś lepszego – powiedziałam. – Wielką łaskę jak zawiązywanie mu sznurówek, czy…
Urwałam i podeszłam do otwartego kufra. Do jego rączki przywiązanych było kilka gałązek jakiejś dziwnej rośliny z szarymi, włochatymi kulkami.
- Jakie to fajne – odwiązałam rzemyk i podniosłam roślinę do oczu, by się jej przyjrzeć.
- Babcia mi to przywiązała do kufra – odparł Crouch. – Ma odstraszać wampiry, wilkołaki…
- Co to jest? – przerwałam mu. 
- Nigdy nie widziałaś bazi? – spytał z niedowierzaniem
Dotknęłam bazią policzka. Były takie miękkie i delikatne… zupełnie jak futerko jakiegoś kota.
- Nie, tam, gdzie dorastałam, nic takiego nie kwitło – odpowiedziałam. – Za to potrafię świetnie rozpoznawać niektóre grzyby. Koło domu Ghostów był las. Pogodziłam się z nimi.
Podeszłam do niego, żeby znów pocałować go w usta.
- Eee… tak właściwie, to przywiozłem ci coś innego – odezwał się niepewnie Barty. – Nie wiedziałem, co być chciała. Nigdy nie byłam z kobietą tak blisko jak z tobą, dlatego miałem problem. Zamknij oczy.
Trochę zaskoczona tym wyznaniem, zrobiłam, co kazał. Barty wziął moją prawą rękę i rozprostował palce. Chwilę później poczułam coś zimnego i metalowego po środku dłoni.

~*~

Ten rozdział miałam dawać już dawno, ale najpierw miałam mnóstwo nauki, potem szlaban i tak wyszło. Uczyłam się całą niedzielę, nic też nie dodałam na Czwórkę Hogwartu, ale warto było, zdałam z matmy na czwórkę, a z geografii na piątkę xD W sobotę miałam komers, to była chyba najlepsza impreza, jaka się odbyła przez te trzy lata w czasie mojego pobytu w gimnazjum.

Aha, i miałam jeszcze wyjaśnić tę kwestię z Bartym. Chłopak mówił prawdę, więc już nie musicie się tam doszukiwać kłamstwa xD Dedykacja dla Padme :*