Rozdział 267

Starsze panie, które siedziały i rozprawiały o swoich sprawach, zamilkły na chwilę, żeby móc mi się przyjrzeć. Kobieta o blond, prawie złotych lokach i dużych, niebieskich oczach przyglądała mi się z najbardziej wyzywającą miną - chyba nie podobał się jej mój strój - więc do niej pierwszej się odezwałam:
- Pani musi być Druella Rosier*.
Kobieta zaśmiała się beztrosko.
- Tak, Bella mówiła mi o tobie – odparła. Jak na swój wiek, wcale nie wyglądała aż tak staro. – To dziwne, że wcześniej się nie spotkałyśmy. Przecież dobrze znasz moje dwie córki.
Szybko odszukałam oczami wyobraźni drzewo genealogiczne Blacków.
- Zaraz, zaraz – mruknęłam. – Ma pani jeszcze jedną córkę, Andromedę. Znam Nimfadorę Tonks.
Druella aż syknęła z niesmakiem. Jej piękną twarz wykrzywił okropny grymas, który natychmiast ją postarzył. Zauważyłam, że Narcyza była bardzo do niej podobna, ale Druella miała też coś z Bellatriks. Andromedy nigdy nie widziałam, więc nie wiedziałam, czy była podobne do matki.
- Bądź łaskawa nie wspominać o niej w mojej obecności – westchnęła ciężko. – Okryła hańbą całą rodzinę.
Żeby zmienić temat, natychmiast podjęłam, zanim Druella zdążyła jeszcze coś dodać:
- Gdzie jest pani mąż?
- Pewnie poszedł się czegoś napić – odparła, a po chwili milczenia odezwała się: - Przyjaźniłaś się z moim bratem.
Przez moment zastanawiałam się, o czym ona mówi. Dopiero po kilku sekundach dotarło do mnie: ona nazywa się Rosier, musi być starszą siostrą Evana. Dziwne, jakoś nigdy mi o tym nie wspomniał, że ma jakieś rodzeństwo. Teraz, kiedy już to odkryłam, zauważyłam duże podobieństwo między nimi.
- Tak – odpowiedziałam krótko. – On był najwierniejszym sługą mojego wuja.
Druella znów westchnęła, a oczy jej się zamgliły, jakby pogrążyła się we wspomnieniach.
- Był taki młody, kiedy umierał – powiedziała cicho, a oczy jej jakby zwilgotniały. – Rozmawiałam z nim zaledwie kilka godzin przed śmiercią, choć nigdy nie byliśmy w najlepszych stosunkach. Powiedzmy, że nasze drogi rozeszły się, kiedy on skończył Hogwart. Od zawsze chciał zostać Śmierciożercą, ale mnie to nigdy nie pociągało, choć zawsze popierałam plany Czarnego Pana.
Zamilkła, przyglądając mi się.
- Dałabym pani chusteczkę, ale nie mam kieszeni, gdzie mogłabym ją schować – powiedziałam jej, a Druella zaśmiała się. Zanim zdążyła coś powiedzieć, ktoś wszedł do pokoju. Był to starszawy i już nie tak dobrze zachowany, jak jego żona, mężczyzna. Miał stalowe włosy, sięgające do ramion, z oczami… oczami Bellatriks. Była o wiele bardziej podobna do niego, niż do matki. Miał kilkudniowy, równie szary zarost, mnóstwo zmarszczek pod oczami. Uśmiechnął się do mnie i usiadł obok Druelli na kanapie, po czym podał jej butelkę piwa kremowego.
Nagle poczułam się tak, jakby ktoś czymś we mnie cisnął albo oblał kubłem lodowatej wody.
- Ja pana znam! – zwróciłam się do niego. – Wtedy… na Mistrzostwach Świata w Quidditchu… widziałam pana w loży honorowej.
Cygnus Black* roześmiał się uroczyście, jakby był na jakimś wytwornym spotkaniu.
- Nic dziwnego, pracuję w Ministerstwie Magii – wyjaśnił. – A ty musisz być Sophie Serpens. Bella…
- Już jej to mówiłam – przerwała mu uprzejmie Druella.
Cygnus znów się zaśmiał i upił trochę ze swojego kieliszka; w przeciwieństwie do żony, lubił napić się czegoś mocniejszego od kremowego piwa.
- Strasznie jesteś połamana – zauważył. – Słyszałem jak śpiewałaś. Przynieść ci coś?
- Nie, dziękuję – odmówiłam. – Pracuje pan w ministerstwie? W jakim dziale? Wydaje mi się, że znam stałych pracowników ministerstwa, przynajmniej tych po stronie mojego wuja.
- No, ja pracuję w Ministerstwie Magii już od dawna – rzekł. – Najwidoczniej nie znasz wszystkich. Pracuję w Departamencie Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów.
Coś mi znów zaświtało w głowie. Ale zanim zdążyłam swoją myśl wypowiedzieć na głos, Cygnus znów przemówił:
- Znałem Barty’ego Croucha. Był trochę zbyt sztywny i zawsze przestrzegał regulamin – tu zaśmiał się – w ogóle się nie zmienił od czasów szkoły.
- To pan go znał?
- No tak, chodziliśmy razem do jednej klasy, obaj byliśmy Ślizgonami, ale jego nigdy nie pociągało zło – odparł. – Był prefektem, zawsze najlepszym w nauce, chyba nigdy nie dostał szlabanu. Później, kiedy tylko skończyliśmy szkołę, on dostał pracę w ministerstwie, ja niedługo później. Był świetnym pracownikiem, wyłapywał Śmierciożerców. Wszyscy byli pewni, że to tylko kwestia czasu, żeby Barty został Ministrem Magii. Ale pewnego dnia stało się coś, co przekreśliło jego szanse na awans. Złapano jego syna wraz ze Śmierciożercami. Moją córką, jej mężem i jego bratem. Barty bardzo to przeżył. Dla mnie to też był szok, nie dla tego, że moja córka trafiła do Azkabanu, ale głównie dla tego, że znałem wcześniej jego syna. Wydawało mi się, że był taki jak jego ojciec, choć mniej rygorystycznie przestrzegał wszelkich regulaminów. Albo nawet i w ogóle ich nie przestrzegał, wszyscy mieli nadzieję, że po ukończeniu Hogwartu pójdzie w ślady ojca, ale tak się nie stało. Próbowałem jakoś wyperswadować Barty’emu, żeby przymknął oko na chłopca, to przecież jego syn. Co prawda, najbardziej chodziło mi o złagodzenie wyroku dla Belli, czego się teraz bardzo wstydzę, w końcu syn Barty’ego to teraz wspaniały Śmierciożerca… - rozejrzał się dookoła – Miałem nadzieję, że go tu spotkam, ostatnio widziałem go podczas rozprawy, wiele lat temu.

To było dziwne uczucie, słuchać osoby z zewnątrz, wypowiadającej się na temat Barty’ego i jego ojca. Nie przestrzegał regulaminów? Najwyraźniej Cygnus nie znał go tak dobrze, jak mu się wydawało. Chociaż co do jego ojca, to poczułam ukłucie żalu, że tak bezmyślnie przyglądałam się jego śmierci.
- On jest teraz w Anglii – powiedziałam mu. – Pracuje.
Lub z inną dziewczyną. Ale tego na głos nie powiedziałam. Nie chciałam burzyć tego poczucia u Cygnusa, że Barty jest takim samym ideałem jak jego ojciec.
Dotknęłam Mrocznego Znaku, by wezwać Regulusa. Zjawił się po kilkunastu sekundach, trochę zdyszany i jakby podchmielony.
- Chcę już wrócić do domu – oświadczyłam mu, patrząc niepewnie na jego lekko chwiejącą się postawę. – Zaraz, zaraz, gdzie się spieszysz. Nie jesteś przypadkiem trochę pijany?
- Spokojnie, moja pani, nie puszczę się – rzekł, pochylając się, żeby mnie podnieść.
Kiedy to zrobił, spodziewałam się, że zachwieje się i razem ze mną zwali się na podłogę, jednak wyprostował się pewnie i ruszył w stronę drzwi.
- Do widzenia! – zawołałam w stronę rodziców Bellatriks, zanim Rabastan deportował się.

Odniósł mnie nie do mojego pokoju, ale do komnaty Czarnego Pana. Idiota. Nie chodziło przecież o to, żeby mu udowodnić, jaki jest uczynny, ale żeby bezpiecznie odholował mnie do mojej sypialni. Poza tym, chyba głupio postąpił, wątpię, czy Voldemortowi się spodoba, że jest pijany.
Kiedy wszedł do pokoju, Voldemort powstał z tronu i podszedł do nas szybkim krokiem.
- Chyba się nie ubawiłaś, co? – zapytał, biorąc mnie od niego w swoje ramiona.
- W takiej zbroi rzeczywiście miałam jak się ruszyć – odpowiedziałam. – Połóżcie mnie już gdzieś, a nie przekazujcie sobie, jak znak pokoju.
Czarny Pan odprawił Rabastana, po czym sam poszedł do mojego pokoju i położył mnie na łóżku.
- Podaj mi szatę – poprosiłam.
Voldemort zrobił, co kazałam, po czym, na moje polecenie, wyszedł.
Różdżką zdjęłam z siebie zbroję i ubrałam szatę. Swoimi sposobami udało mi się nakryć kołdrą i zamknęłam oczy. Byłam zmęczona tak, jak nigdy po żadnej imprezie. A przecież tylko zaśpiewałam i przez resztę przyjęcia siedziałam. Na chwilę otworzyłam oczy, machnęłam różdżką, a okno otworzyło się, wpuszczając do pokoju przyjemne, chłodne, wieczorne powietrze. Jak cudownie byłoby pójść teraz na łowy. Znaleźć jakiegoś łotra, brudnego i okropnego, obudzić go brutalnie i rozerwać mu gardło…

~*~

Dzisiaj krótko, bardzo krótko i nudnawo, ale jest tak gorąco, że nie dam rady więcej napisać. Ja strasznie źle znoszę taką pogodę, najbardziej lubię zimę. Poza tym muszę się nauczyć na angielski, jeśli chcę mieć na koniec czwórkę. Ten rozdział jest tak okropny, że nikomu go nie zadedykuję. Następny będzie już lepszy xD

* Pod gwiazdkami są linki do bohaterów, jeśli ktoś jest ciekawy, to zapraszam, powstało dwóch nowych xD