Rozdział 218

Otworzono drzwi dopiero kilka dni od czasu, kiedy byli u mnie ostatnim razem. Znów poraziło mnie światło, okropnie piekące i nieznośne. Westchnęłam ciężko przez nos. Nie wyczułam jednak zapachu owych dwóch mężczyzn. Wyczułam kobietę.
Zadrżałam z zimna, kiedy zamknęła drzwi, a lodowate powietrze mnie owionęło. Krew nadal kapała z rany na ramieniu, czułam się coraz słabsza. Moje członki całkiem zdrętwiały, drżałam na całym ciele. Wolałam umrzeć, niż znosić te męczarnie. Cierpiałam tak z zimna po to, by później cierpieć z gorąca.

Kobieta uklęknęła w ciemnościach przede mną, usłyszałam suchy trzask i poczułam silny zapach siarki. Zwyczajnymi zapałkami zapaliła świecę. Kiedy płomyczek lepiej już objął knot, zobaczyłam wyraźniej jej twarz. Była szara ze strachu, ciemne cienie pod bystrymi, ciemnymi oczami pogłębiły się, kiedy pochyliła trochę głowę. Miała ciemne, poczochrane włosy, upięte w rozwalający się kok. Bez słowa wyciągnęła z kieszeni krótki nóż i rozdarła skórzaną kurtkę na moim ramieniu. Poruszyłam się niespokojnie, ale kobieta odkleiła mi jeszcze tylko taśmę z ust. Nie śmiałą się zrobić niczego więcej.

- Czego chcesz? – spytałam ochrypłym głosem. Nie używałam go przecież od kilku dni.
- Chcę ci pomóc – powiedziała cicho. – Mój brat i jego kumpel nie traktują cię dobrze.
- I co z tego, jak mnie traktują? – zapytałam. – Przecież i tak zginę. Zabiją mnie, bo żyję. Nic im nie zrobiłam, a i tak wystawią mnie na słońce.
Kobieta tylko westchnęła ciężko, nic więcej nie mówiąc.

Do pomieszczenia weszli ci dwaj mężczyźni. Jeden z nich, ten Bob, czy jak mu tak było na imię, chwycił dziewczynę za ramię i wyrzucił za drzwi.
- Nie przychodź tu – warknął. – Chcesz, żeby rzuciła ci się do gardła?
Zatrzasnął drzwi, a jego towarzysz zapalił różdżkę. Powiedział coś do mnie, ale nie usłyszałam tego. Wszystko, co działo się w tym pokoju zagłuszył ból, który poczułam na lewym przedramieniu. Mroczny Znak. Voldemort wzywał mnie, a ja nie mogłam przybyć.
Krzyknęłam z bólu, mimo że chciałam powstrzymać ten jęk i nie okazać im, że coś mnie boli.
Carl, ten z tłustymi włosami, od razu zrozumiał, o co chodzi. Wyglądało na to, że to on był tym mądrzejszym. Różdżką podwinął rękaw lewej kurtki. Na przedramieniu widniał czarny jak węgiel, Mroczny Znak.
Mężczyzna roześmiał się.
- Proszę, proszę – zagrzmiał. – Złapaliśmy Śmierciożercę. I może nawet…
Pochylił się, chwycił brutalnie moją twarz i poświecił mi po oczach różdżką.
- I to nawet Sophie Serpens – dodał.
Poczucie triumfu i zachwytu, które pojawiły się na jego twarzy nie dało się opisać.
- Skąd wiesz? – zapytał jego kolega.
- Przecież jest podobna – odparł. – I ma żółte oczy.
Koniec. To już koniec. Jestem skończona. Co tam życie, moja kariera. Będę powszechnym wyrzutkiem w społeczeństwie. Muszę się stąd wydostać. Miałam nadal niezaklejone usta. Mogę ich oczarować, a nawet zahipnotyzować. Nigdy tego nie robiłam. Ale warto spróbować. W ostateczności mogę też jakoś wezwać na pomoc inne wampiry, Mariusa na przykład. Że też wcześniej na to nie wpadłam.

Zaczęłam śpiewać.
- Take a breath, take it deep
Calm yourself, he says to me
If you play, you play for keeps
Take a gun, and count to three
I'm sweating now, moving slow
No time to think, my turn to go

And you can see my heart beating
You can see it through my chest
And I'm terrified but I'm not leaving
Know that I must pass this test
So just pull the trigger

Say a prayer to yourself
He says close your eyes
Sometimes it helps
And then I get a scary thought
That he's here means he's never lost

And you can see my heart beating
You can see it through my chest
And I'm terrified but I'm not leaving
Know that I must pass this test
So just pull the trigger


As my life flashes before my eyes
I'm wondering will I ever see another sunrise?
So many won't get the chance to say goodbye
But it's too late to pick up the value of my life

And you can see my heart beating
You can see it through my chest
And I'm terrified but I'm not leaving ohh
Know that I must pass this test

You can see my heart beating
Oh you can see it through my chest
And I'm terrified but I'm not leaving
Know I must pass this test
So just pull the trigger, trigger, trigger

Pierwszy ocknął się Carl. Zobaczyłam wykrzywioną w grymasie strachu jego twarz. Pogrzebał w kieszeni, wyciągnął coś, nie mogłam rozpoznać tego przedmiotu… znów usłyszałam strzał, poczułam ból tuż nad raną, którą zadał mi kilka dni temu… ogarnęła mnie ciemność…

*

Usiadł na swoim tronie. Nie mógł już krążyć po pokoju. Zaczęły boleć go nogi od tego ciągłego chodzenia i głowa od nerwów. Podparł policzek zaciśniętą impulsywnie pięścią. Nie przypuszczał, że kiedykolwiek się tak przejmie jakąś krzywdą Sophie. Albo raczej niewiedzą, tą niepewnością, że może być gdzieś, gdzie grozi jej coś złego, albo może jej już w ogóle nigdzie nie być. Może wyparować, ktoś może zgasić ten płomyczek życia, który zawsze się w niej tlił.

Do pokoju ktoś zapukał. Czarny Pan odwarknął jakieś pozwolenie. Do komnaty wśliznął się Barty, prowadząc Mariusa i Armanda. Riddle, mimo swojego niepokoju, odetchnął z ulgą, kiedy zobaczył, że nie ma z nimi tej nadętej, głupiej dziewczyny. Zapomniał, jak miała na imię. Najchętniej zabiłby ją, choćby teraz. Irytowała go, a pozwalał jej tu przebywać ze względu na Croucha. Nie chciał, żeby Sophie znów się z nim zaczęła spotykać, nie ważne, czy jawnie, czy potajemnie.
Choć z drugiej strony, żeby odzyskać siostrzenicę z powrotem, zgodziłby się na wszystko.

Barty skłonił się nieznacznie, dwa wampiry natomiast stały niewzruszone, wpatrując się w Voldemorta swoimi nieprzeniknionymi oczami.
- Po co nas tutaj ściągnąłeś, Riddle? – zapytał Marius. – Myślałem, że nie chcesz nas tutaj.
Voldemort zacisnął zęby ze złości. Zwrócenie się do niego po starym, plugawym nazwisku było uszczerbkiem na jego godności, ale był w stanie to znieść, żeby te wampiry mogły mu pomóc. Dobrze wiedział, że póki co są one potężniejsze niż jego Śmierciożercy.

- Sophie – powiedział. – Nigdzie jej nie ma. Wy, jako jej ojcowie musicie wiedzieć coś więcej.
Armand uniósł brwi.
- Niby co? – zapytał. – Byłem tu dzień po tym, jak sama wybrała się na łowy. Nie było jej, więc pomyślałem, że teraz sama poluje.
- Czy wy robicie ze mnie idiotę? – zawołał Voldemort. – Doskonale wiem, że wasze umysły mogą się w jakiś sposób łączyć.
Armand zaśmiał się ponuro.
- Wierz mi, bardzo bym chciał wiedzieć, co myśli moja córka – powiedział. – Jednak ze względu na to pokrewieństwo, nasze umysły napotykają przeszkodę, której nie mogą przekroczyć. Nazbyt jesteśmy sobie bliscy.
Marius wtrącił się do rozmowy.
- Ja mógłbym jakoś ją namierzyć – rzekł. – Istnieje jednak możliwość, że po prostu odrzuci mnie swoim umysłem i nic z tego nie będzie.
- Ale chociaż spróbuj – ponaglił go Czarny Pan.
Blondyn zamknął oczy, zmarszczył lekko złociste brwi… Trwało to minutę, może dwie.

- Ona… śpiewa – mruknął.
- Co robi? – zapytał Barty.
- Chodź tu i słuchaj – ze zdumiewającą siłą, z którą nigdy się nie spotkał nawet u swojej byłej kochanki, Marius przyciągnął Croucha do siebie i wbił zęby w jego szyję. Śmierciożerca nie zdążył nawet krzyknąć. Wbił długie paznokcie w ramiona wampira. Zaczął się zastanawiać, jak on w ten sposób może coś usłyszeć…

Po kilku sekundach gdzieś w głowie usłyszał cichy głos, stający się coraz głośniejszy z każdą chwilką. Sekundę później słyszał już dokładnie głos Sophie, widział jakieś obrazy, twarz zahipnotyzowanego osiłka, światło różdżki, migocące w oddali, jakieś łańcuchy… może nawet widział twarz czarnowłosej, spętanej dziewczyny…

Osunął się na podłogę z takim hukiem, jakie robi martwe ciało. Leżał tak przez pewien czas, podczas gdy Armand i jego stwórca dyskutowali z Voldemortem.
- Stwierdziłem, że ciebie nie wypadałoby kąsać – rzekł Marius.
- Mów, co zobaczyłeś – Armand postawił Barty’ego na nogach i potrząsnął nim.
- Jakieś ciemne pomieszczenie… - wymamrotał, z trudem wypowiadając słowa. – Jakiegoś faceta… chyba ostrzyżonego na jeża…
Armand puścił go. Crouch zatoczył się, lecz nie upadł na podłogę tylko dzięki oparciu się o ścianę.
- Pójdę po nią – powiedział Marius. – Poszukam jej.
- Nie – wyszeptał młodszy wampir. – Już wiem, gdzie jest. Odbiję ją.
Minął swego stwórcę, trzasnął drzwiami i pomknął tak szybko, jak tylko wampiry potrafią.

~*~

Coś krócej, ale chciałam jeszcze zmienić szablon. Jak się podoba? Niedługo dam coś świątecznego, tylko znajdę odpowiednie zdjęcie. Dedykacja dla Destruo. :*

* Rihanna "Russian Roulette" TU tłumaczenie xD