Rozdział 221

Usiadłam na brzegu łóżka i czekałam. Barty zajął miejsce obok mnie. Doskonale słyszałam bicie jego serca, czułam zmieszanie i niepewność. Chciał rozmawiać, a milczał. Nie wiedział, jak zacząć.
- Kiedy Marius mi pokazał… - odezwał się w końcu. – Czułem się winny, że się tam znalazłaś. Gdyby nie nasza kłótnia…
- Pokazał ci? -  przerwałam mu. – Jak?
- To nie jest ważne – machnął lekceważąco ręką.
- Gdzie jest Sharpey? – spytałam.
Barty nie odpowiedział od razu. Utkwił wzrok w dywanie, jakby się spodziewał, że jego dziewczyna wyskoczy za chwilę z szafy i sama odpowie mi na to pytanie.
- Nie ma jej.
Tak, bardzo wyczerpująca i dokładna odpowiedź. Poczułam nagle swego rodzaju złość i zniecierpliwienie. Nie takiego Croucha pokochałam. Sharpey zmieniła go, na gorsze niestety. Zorientowałam się, że nie mam z nim o czym rozmawiać. Bo każdy temat mógł skończyć się kłótnią albo dotknąć mojej lub jego prywatności.

Po minucie lub dwóch, postanowiłam się odezwać. Nie będziemy przecież tak siedzieć do rana, gapiąc się w przeciwległą ścianę i myśleć, jak wymienić kilka słów.
- Słuchaj – mruknęłam. – Wtedy, kiedy byłam u tych łowców, tak sobie pomyślałam, że jeśli już wyjdę stamtąd… to porwanie coś zmieni między nami. Nie wiem, po co ci to mówię, skoro nadal jesteś z osobą… Ta rozmowa prowadzi do nikąd.
- Skąd wiesz, że nic nie zmieni? – spytał, powstrzymując mnie przed wyjściem z tego pokoju. – Wybacz, że to powiem, ale twoje zniknięcie dało mi do myślenia. Byłem z Sharpey tylko dla tego, żeby zapomnieć o tobie.
Otworzyłam usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Byłam zaskoczona, że tak szybko rzuci Sharpey, nawet bez poinformowania jej o tym. A ta głupia idiotka nadal myśli, że są szczęśliwą, idealną parą. O nie, kochanie. Przeliczyłaś się.
Kurde. Gdyby ci bandyci porwali mnie wcześniej, to może nie doszłoby do wielu rzeczy, które się już zdarzyły i nie można ich cofnąć. Idioci. Gdybym wiedziała, dałabym się im złapać!

Odwróciłam wzrok. Nie mogłam powstrzymać nikłego uśmiechu, który pojawił się na moich ustach.
- Nie powiem, że się nie cieszę – zaczęłam. – Ale twoja bliższa znajomość z osobą cię zmieniła. Ale nie myśl, że wrócę do ciebie, jeśli powiesz jedno słowo. Nie zapomniałam tego, co mi powiedziałeś. Po co chcesz do mnie wracać, skoro jestem tylko dzieckiem.
Barty również uśmiechnął się, ale raczej z zażenowania.
- Potrafisz zepsuć nastrój – powiedział. – Przecież wiesz, że powiedziałem to tylko dla tego, żeby cię do siebie zniechęcić.
- I osiągnąłeś to.
- Nie chcesz zacząć od początku? – zapytał.
- Chcę.
Pozwoliłam, żeby objął mnie i pocałował w szyję.
- Armand mieszka nad morzem, tak? – spytał.
Skinęłam głową.
Poczułam dawno już zapomniane pocałunki. Ogarnęła mnie niewyjaśniona panika, mimo że pragnęłam jego bliskości. Po prostu zesztywniałam w jednej chwili, spętana przez niepewność, z nikąd mającą swój początek.
Barty nie poczuł zmiany, która się we mnie dokonała. Nie mógł. Była to zmiana tak niezauważalna, zdolna do wykrycia jedynie przez wampira.

Po długiej chwili, sekunda po sekundzie, zaczęłam się na nowo oswajać z Bartym. Nie dawał mi spokoju jeden problem, mianowicie problem osoby. Nie chciałam o niej teraz myśleć. Z całych sił starałam się skupić tylko na Crouchu. Pozwoliłam się położyć na łóżku. Mój wzrok przyciągnęły dwie niewielkie, znajome ranki po lewej stronie jego szyi.
- Co to? – spytałam.
Jego ręka automatycznie powędrowała do wskazywanych przeze mnie kropek.
- Mówiłem ci – rzekł. – Marius pokazał mi ciebie. Ugryzł mnie.
Przywarłam do jego szyi. Nie musiałam w ogóle zatapiać zębów w rankach. Krew natychmiast przebiła świeżo stworzoną, cienką warstwę tkanek.
Nie dałam się ponieść piciu krwi. Przegryzłam swój język, a kiedy moja krew dotknęła dwóch niewielkich dziurek, te zaczęły się natychmiast zrastać.

Z czasem powróciło zaufanie do Barty’ego. Nie mogłam się jednak pozbyć tego okropnego poczucia, że był przez jakiś czas z Sharpey, dotykał jej tak, jak mnie teraz dotykał. Z trudem się powstrzymałam od wzdrygnięcia. Nie miałam prawa czuć się zdradzona, jednak czułam się tak. Crouch miał pewnie to samo, kiedy powiedziałam mu o wszystkim. Zasługiwałam na to.

*

Rano obudziło mnie coś, na początku nie wiedziałam, co. Ukryta byłam prawie w całości pod kołdrą, więc zostało mi tylko nasłuchiwanie, co to takiego nadchodzi. Na początku myślałam, że to Bes przyszła, żeby mnie obudzić, ale chwilę później wróciło do mnie wspomnienie minionego wieczora.

Tak więc, leżałam spokojnie, wsłuchując się w kroki. Były bardzo ciche, jakby osoba, do której należały, nie chciała nas obudzić.
Nagle usłyszałam…
- Przyszłam specjalnie wcześniej, żeby cię obudzić – rozbrzmiał słodki szczebiot.
SHARPEY PAIL.
Wszystko się we mnie zagotowało, niczym we wszystkich siedmiu super wulkanach jednocześnie.
Wynurzyłam się spod kołdry.
- Cześć, przyniosłaś nam śniadanie? – zapytałam z wściekłością.
Sharpey krzyknęła. To całe zamieszanie obudziło Barty’ego.
- Sharpey! – wydał z siebie zduszony okrzyk, podciągając pod szyję kołdrę. – Po co tu przyszłaś?
Blondynka skrzyżowała ręce na piersiach.
- Co ona robi w twoim łóżku? – zapytała z pretensją.
- Nie zapominasz się czasami? – wtrąciłam się.
Osoba wypowiedziała jakieś obraźliwe wyzwisko, skierowane w pod moim adresem. Nie. Koniec tego dobrego.
Rzuciłam się na nią, zwalając z nóg.
- Jeszcze mi się sprzeciwiasz? – krzyknęłam, uderzając jej głową raz po raz o podłogę.
Podrapałam jej dekolt tak, jak kiedyś Barty’ego po policzku. Sharpey zawyła, jak ciężko raniony pies.
Ktoś odciągnął mnie od niedoszłej ofiary i cisnął na łóżko. Barty podniósł też z podłogi Sharpey i wyrzucił ją z pokoju, mówiąc, że później porozmawiają.
Ja leżałam w bezruchu na łóżku, pierś pod czarną koszulą falowała szybko w niespokojnym oddechu.
- Po co ona tu przylazła? – zapytałam ze złością. – Mówiłeś, że to już koniec.
- Przecież nie wiedziała o tym.
Usiadł obok i przytulił mnie, gładząc mechanicznie po włosach.
- Agresywna istotka – dodał.
- To oczywiste, bezczelna dziewucha – warknęłam.
- Ale ja mówiłem o tobie.
Pocałował mnie w ramię. Spojrzałam na czarne kropki, które pozostawiły po sobie kule z ciekłym srebrem. Zniknęły.
- Co ty w niej w ogóle widziałeś – odezwałam się już spokojniejszym tonem. – Brzydziłabym się tego dotknąć.
Otrzepałam dłonie i paznokcie, pod które dostała się skóra i krew Sharpey. Obrzydlistwo.
- My nie…
- Barty – odwróciłam się, żeby spojrzeć mu w oczy. – Nie chcę wiedzieć. Jeśli się z nią przespałeś, dobrze. Zasłużyłam na to.
- Między nami do niczego nie doszło - odparł, zanim zdążyłam mu przerwać.

Nic na to nie odpowiedziałam. Barty mógł się zemścić. Nie zrobił tego jednak. Nie wiem, dlaczego. Okazał się mądrym człowiekiem. Poczułam się głupio, że nazwałam go dyktatorskim arystokratą, podobnym do Malfoyów. Jakoś źle mi się ta rodzina kojarzy. Nie przez zdradę Dracona, nie, nie przez to. Oni są po prostu jacyś tacy… fałszywi, dwulicowi. Kiedy jest im lepiej trzymać się Dumbledore’a, trzymają się go. Jeśli lepiej jest im u boku Lorda Voldemorta, są na jego rozkazy.

Barty powiedział, że chciałby teraz porozmawiać z Sharpey. Zgodziłam się. Nie miałam powodu, żeby tego nie zrobić. Zresztą… od czego mam swój świetny, wampiryczny słuch?
Patrzyłam, jak Barty się ubiera, później jak całuje mnie w policzek i wychodzi.
Ledwo zamknął drzwi, ja od razu rzuciłam się w kierunku swojej różdżki, żeby jednym ruchem się przebrać.


Usiadłam w fotelu i zamknęłam oczy.
Usiadł na drewnianym krześle w jednym z tych pokoi, w których leczyło się rannych. Sharpey siedziała na brzegu łóżka z podciągniętymi pod brodę kolanami. Cały dekolt obwiązany miała jakimś fioletowym, błyszczącym bandażem.

- Co z nami? – zapytała.
- Nigdy nie było nas – odpowiedział cicho.
Dziewczyna pochyliła głowę i rozpłakała się. Żałosne przedstawienie.
Ryczała tak przez minutę, a Barty po prostu przyglądał się jej, oczekując, aż się uspokoi.
W końcu przestała. Tusz do rzęs rozmazał się idiotycznie dookoła jej oczu, z których nie przestawały cieknąć łzy.
- Myślałam, że mnie kochasz – wyszeptała.
- Nie mogłaś tak myśleć – odpowiedział. – Kiedy cierpiałem po rozstaniu z Sophie, ty postanowiłaś mnie pocieszyć. Byłem bezradny, stwierdziłem, że czemu by nie spróbować. Pamiętasz swoją pierwszą miłość?
Sharpey nic nie powiedziała, ale wiedziałam, że nie pamięta. Tyle razy była zakochana, że przestaje robić na niej wrażenie kolejny facet.
- Nie zmusisz mnie, żebym z tobą był – dodał. – A jeśli już tak, to nie będę szczęśliwy. Jeśli naprawdę mnie kochasz, daj mi odejść.
Blondynka nadal milczała. Ukryła twarz w dłoniach i wybuchnęła płaczem. Barty wstał i wyszedł, pozostawiając tą żałosną dziewczynę w pokoju.

Zanim się rozłączyłam, Crouch już wszedł do swojej sypialni.
- Co robiłaś? – zapytał.
Uśmiechnęłam się.
- Nic – odparłam. – Ale… Podle ją potraktowałeś.

~*~

Kurde, śnieg już stopniał. Wiedziałam, że tak będzie. Na święta będzie błoto, a na Sylwestra będzie taki mróz, że nawet z domu się nie będzie dało wyjść. Cóż, takie życie.
Wygląda na to, że jest to ostatni rozdział przed wigilią. Następna notka już w Boże Narodzenie. Nie wiem, czy rodzice mi pozwolą ze względu na to święto włączyć komputer, więc jeśli rozdział się nie ukaże, nie bądźcie zaskoczeni.

Dedykacja dla Nadine :*