Rozdział 212

Wyprostował się i spojrzał z dumą na swoje nowe dzieło. Jego towarzysz, pracujący na drugim końcu pokoju, również podniósł głowę.
- Skończyłem – oświadczył ten pierwszy.
Miał jasnobrązowe, trochę przetłuszczone włosy, opadające mu w nieładzie na czoło. Wielkie, piwne oczy były przekrwione i mocno podkrążone. W krótkie, pulchne palce wziął jeden z nabojów. Wypełniony był czymś srebrnym, jarzącym się w półmroku.
Jego kolega aż oniemiał. Miał jasne włosy, obcięte tuż przy głowie, zmęczone, szare oczy i potężną posturę. Podszedł do mężczyzny, trzymającego ów dziwny nabój.
- Carl – powiedział do niego po angielsku. – Ciekłe srebro. Jesteś genialny.
Grubszy mężczyzna, nazwany Carlem, zarechotał tylko głupkowato.
- A co ty znalazłeś, Bob? – spytał ze złośliwym błyskiem w oku. – No, popisz się.
Obcięty na jeża mężczyzna również się uśmiechnął, wyciągnął różdżkę i przywołał do siebie jakiś przedmiot. Wyglądał jak mugolski GPS, ale ekran był całkiem czarny, na którym migała czerwona strzałka.
- Wykryłem jednego wampira – odparł, pokazując koledze magiczny przedmiot. – W Polsce, mieszka w Krakowie od dłuższego czasu. Nie jest starszym, jestem tego prawie pewien. Od kilku dni odwiedza ją Armand.
Carl przygryzł wargi. Śledzili Armanda, tego wampira, przez wiele, wiele miesięcy. W końcu dali sobie spokój i postanowili skupić się na młodych, niedoświadczonych nieśmiertelnych.

Bob wziął od towarzysza tajemniczy nabój i przyjrzał się mu.
- Ciekłe srebro – mruknął pod nosem. – Cóż, samo to, że udało ci się to umieścić w łusce jest niezwykłe. Ale wierzysz w te mity, że potrafi zabić wampira?
Carl uśmiechnął się tajemniczo.
- Zabić nie – odparł. – Ale unieruchomić owszem.
Oboje wybuchnęli śmiechem, jakby było w słowach grubego coś śmiesznego. A przecież wcale nie było. Radowali się tylko z wynalazku, który udało się im stworzyć. Cieszyła ich reakcja szefa, mimo że ten nawet nie został jeszcze powiadomiony o wszystkim. Wiedzieli, że będzie z nich zadowolony.

*

Siedziałam znudzona na parapecie przy oknie w swoim pokoju i przyciskałam policzek do zimnej szyby. Śnieg zachwycająco iskrzył się od mnóstwa gwiazd, które wystąpiły tej nocy na niebo.
Czekałam tak na Armanda już godzinę. Spóźniał się. Ciekawe kogo mógł przyprowadzić ze sobą. Już nawet nie ważne, kto to będzie. Czarnemu Panu nie spodoba się i tak. Zaraz zacznie mamrotać pod swym płaskim nosem, że z jego domu robimy jakiś przystanek dla wampirów. I znów wpadnie w szał, jak zwykle.

Na korytarzu rozległ się odgłos otwieranych drzwi. Zeskoczyłam z parapetu i wytknęłam głowę przez drzwi. Otworzyłam szeroko oczy ze zdziwienia. Natychmiast opuściłam pokój, zbiegłam po schodach i rzuciłam się w objęcia jasnowłosemu wampirowi.
- Mariusie, a więc o tobie mówił Armand! – zawołała. 
Wampir bez najmniejszego problemu poderwał mnie z ziemi i wtulił twarz w moje włosy. Przez chwilę chłodnął ich zapach. W końcu się odezwał:
- Bardzo chciałem cię zobaczyć, ale miałem pewien kłopot.

Głos miał głęboki, tak samo jak spojrzenie jasnoniebieskich oczu. Natychmiast przyszła mi na myśl Ashley Pail, która również miała podobny kolor swoich gał. Oczy Mariusa miały inny wyraz, patrzyły na mnie z miłością. Włosy miał jasne, mogę nawet powiedzieć, że blond, złote brwi były na tyle ciemne, żeby dodawać twarzy stanowczego wyglądu. Kiedy postawił mnie na ziemi zauważyłam, że był imponująco wysoki. Palce zakończone miał długimi paznokciami, jak prawie każdy wampir.

Marius objął mnie w talii.
- Dziś ja zabiorę cię na łowy – dodał z uśmiechem.
On zawsze się uśmiechał, odkąd tylko pamiętam. Były jednak takie momenty, tak, teraz sobie przypominam… Kiedy jego twarz przybierała bardzo poważny wyraz. Mówił mi wtedy o Glace, jego ukochanej córce. On kochał wszystkie swoje dzieci. A nawet i nie swoje.

Poprowadził mnie przez hol. Zauważyłam, że chodzi jakoś inaczej. Nie chodził tak, jak inne wampiry. Powiedziałam mu to:
- Nie poruszasz się jak Sanguini czy Armand.
Marius zaśmiał się cicho, prawie niedosłyszalnie i zacieśnił uścisk swojej stalowej dłoni na mojej talii.
- Nie, oni raczej pełzają – odrzekł. – Ja wolę chodzić jak śmiertelnicy. Mają takie piękne, powolne ruchy.

Pokiwałam w milczeniu głową. Jak na starszego był dziwny. Może Armand też kiedyś stanie się taki jak on? Może przestaną go pociągać jego wampirze ruchy, unoszenie się w powietrze, żeby tylko poczuć powiew zimnego, paraliżującego wiatru we włosach i na twarzy…

Marius zaprowadził mnie do jakiegoś parku. Mało czasu spędzałam na ulicach Krakowa. Głównie siedziałam w domu Voldemorta, tam było aż zbyt wiele rzeczy do roboty.
Wampir zwolnił nieco kroku. Rozejrzałam się po parku. Nikogo nie było, ani żywej duszy. Więc po co mnie tu przyprowadził?

Zdałam sobie nagle sprawę, że znajdujemy się niedaleko domu Syriusza. Teraz stał pusty, to oczywista rzecz, tylko Stworek pomieszkiwał tam czasami, rozdarty między Hogwartem a domem Czarnego Pana.
- Prowadzisz mnie… - zaczęłam.
- Nie miej mi tego za złe – przerwał mi natychmiast. – Chciałbym zobaczyć to miejsce, gdzie moja córka straciła życie.

Nic na to nie powiedziałam. Wiedziałam po prostu, że on już się z tym pogodził. Uścisnęłam mocniej jego dłoń i bez słowa pozwoliłam się poprowadzić przez park, później wzdłuż chodnika, aż na osiedle. Dostrzegliśmy dom. Wyglądał znajomo, nikt nic w jego wyglądzie nie pozmieniał. Tak samo poobijane drzwi, brudne szyby…

Marius pchnął drzwi. Ustąpiły natychmiast. Lampy zapaliły się natychmiast, gdy tylko zamknęliśmy za sobą skrzypiące drzwi. Weszliśmy na pierwsze piętro, nawet nie zdejmując płaszczy.
Salon również wyglądał tak samo, jak go zapamiętałam. Drzewo rodowe Blacków nadal wisiało na ścianie. Wydaje mi się, że wieki minęły od dni, w których pracowaliśmy tutaj, a ja pomagałam Zakonowi. W sercu poczułam ukłucie żalu i tęsknoty za tamtymi czasami. Poczułam ciepło na myśl o stowarzyszeniu, które stworzył Dumbledore. Chciałam znów im pomagać. Nie po to, żeby obalić Czarnego Pana. Po prostu żeby przeżyli…

Marius podszedł do lustra. Wpatrywał się w nie przez dłuższą chwilę. W końcu oparł czoło o jego chłodną taflę, wpatrując się spokojnie w podłogę. Spodziewałam się ujrzeć w jego pięknych oczach szkarłatne łzy, kiedy zaczął mówić. Nic jednak takiego się nie stało.
- Była śliczna – mówił. – Miała czarne włosy, takie jak ty. A oczy… ciemnoniebieskie. Zakochałem się w niej od pierwszego wejrzenia.
Gdyby widział ją taką, jak ja ją widziałam, na pewno nie powiedziałby, że jest piękna. Chociaż w sumie…
Gdyby na przykład Sapphire została potwornie okaleczona, nadal byłaby dla mnie najpiękniejszą dziewczyną na świecie. Albo wystarczy spojrzeć na Voldemorta. Jest przerażający, samo wypowiadanie jego imienia jest dla czarodziejów przejawem wielkiej odwagi, a co dopiero patrzenie na niego. Dla mnie jednak był niczego sobie, kochałam go mimo płaskiej jak u pekińczyka twarzy i czerwonych gał.

Chciałam podejść do Mariusa i jakoś go pocieszyć, ale usłyszałam czyjś znajomy, bardzo cichutki głosik:
- Nie rób tego.
Westchnęłam ciężko i przewróciłam ze zniecierpliwienia oczami.
- Nie teraz, Claudio – mruknęłam.
Marius odwrócił się gwałtownie.
- Co powiedziałaś? – spytał.
Przestraszyłam się jego wyrazu twarzy. Wyglądał śmiertelnie poważnie, patrzył na mnie podejrzliwym wzrokiem. Zmieszałam się na to, więc odwróciłam od niego oczy.
- Nic, musiałeś się przesłyszeć – odpowiedziałam.
Marius nie dał się na to nabrać.
- To nie prawda – rzekł. – Wypowiedziałaś imię.
- Którego nie chcę powtórzyć.
Odetchnęłam jeszcze raz i podeszłam do drzewa genealogicznego Blacków. Spojrzałam na imię Regulusa Blacka. Byłby teraz w wieku Barty’ego, gdyby żył. No, może miałby trochę więcej lat.

Odszukałam na tej wielkiej mapie nazwisko Crouch. Caspar Crouch łączył się podłużną linią z Charis Black. Pierwszy raz w życiu widziałam te imiona. Odwróciłam od nich wzrok i spojrzałam teraz na napis Sophie Rose Serpens. Byłam niestety spokrewniona z tymi wszystkimi dziwakami, maniakami na punkcie swojej czystości krwi.
Poczułam dłonie Mariusa na moich ramionach.
- Chodź zapolować – wyszeptał mi do ucha.

Polowanie z Mariusem było szczere. Z Armandem czułam się jakbym była z nim z obowiązku. On pewnie czuł się ze mną tak samo. A od Mariusa wprost emanowała chęć przebywania ze mną.
Postanowiliśmy przespać cały dzień w rodzinnym domu Blacków. Znaleźliśmy pokój z jednym łóżkiem. Całkowicie był pozbawiony okien. Marius położył się po prostu na wznak i dał mi znak ręką, żebym położyła się na nim.
- Chodź, nic ci nie zrobię – dodał. – Armand mi wszystko powiedział. Właśnie dla tego powiedział mi, gdzie jesteś. Chciał, żebyś mu wybaczyła.
- Zniszczył mój związek – mruknęłam. – Bardzo kocham Barty’ego, a przez Armanda już nigdy nie będę miała okazji mu tego powiedzieć. Powiedział mi… zostańmy przyjaciółmi. A co mi po jego przyjaźni?! Będę patrzyła jak się starzeje i umiera, podczas gdy ja będę żyła, dokąd będę chciała.
Marius położył mnie na sobie, bo nie starczyło już miejsca obok niego, taki był ogromny.
- Więc zrób z niego wampira – poradził mi.
Parsknęłam śmiechem.
- On nigdy nie przyjmie ode mnie tego daru – odpowiedziałam.
- Więc zrób to poprzez przemoc.
Podniosłam głowę i spojrzałam z oburzeniem w jego jasnoniebieskie oczy, nadal patrzące na mnie ze stoickim spokojem.
- Nigdy w życiu, to przecież coś takiego, jak gwałt – odparłam.
Marius zaprzeczył. Powiedział mi, że jemu uczyniono to, bo miał zostać bogiem płodności i zabawy, dawno, bardzo dawno temu, jeszcze przed narodzeniem Chrystusa.
- Jeśli on cię naprawdę kocha, to zgodzi się w końcu – dodał jeszcze. – Mnie i Armanda łączyła tak wielka miłość, że nie mogłem pozwolić na to, żeby umarł. Jutro porozmawiamy, śpij teraz.
Położył moją głowę na jego piersi. Słyszałam, jak równomiernie bije jego serce. Był gorący od krwi, którą wypił niedawno. Czułam, że zbliża się ranek. Nie mogłam jednak zasnąć. Zacisnęłam powieki, myśląc o tym, czego nauczyłam się dziś od Mariusa.
Mogłabym uczynić Barty’ego wampirem właśnie tak, jak on mi poradził. Może w końcu pogodziłby się z tym i tak jak Marius, żyłby w spokoju, obserwując cały postęp z pewnego dystansu. A co, jeśli nie? Osobiście znałam wampiry, które popadły w obłęd, a później oddały się zbawczym promieniom słońca.
Gdybym dała Crouchowi Mroczną Krew bez jego zgody, mogłabym już tego nigdy nie zrobić. Barty był człowiekiem zbyt silnej wiary. Ale z drugiej strony, gdybym tego nie zrobiła, powoli umierałabym z tęsknoty za nim, kiedy już czas by go zabił. Miłość jest męką, brak miłości śmiercią.

~*~

No, dziś miałam wenę, więc jakoś tak nagle wyszedł mi ten rozdział xD Chciałam coś jeszcze dodać, ale muszę zrobić jeszcze jakiś szablon, bo mam dziwną wenę i na to xD Aha, a tym początkiem w tym odcinku się na razie nie przejmujcie, musiałam to napisać, żeby dać takie jakby wprowadzenie… xD Dedykacja dla kotki :*