Rozdział 204

Poczułam, jak Crouch zachwiał się. Później już znalazłam się pod wodą. Kiedy wynurzyłam się na powierzchnie i zaczerpnęłam gwałtownie powietrza. Popłynęłam do Barty’ego, który pojawił się niedaleko mnie i uderzyłam go pięściami w klatkę piersiową.
- Idioto, skoro nie masz równowagi, to nie bierz mnie na ręce – warknęłam.
Wyszłam z basenu, cała ociekając wodą. Pogrzebałam w kieszeni, w poszukiwaniu różdżki, ale jej tam nie było. Pochyliłam się  nad brzegiem basenu. Cóż, oczywiście leżała na jego dnie.
Wyciągnęłam rękę i różdżka z chlupotem wystrzeliła w górę. Pochwyciłam ją błyskawicznie i wysuszyłam sobie ubranie. Barty dopiero wygramolił się z basenu.
- Co, Czarny Pan kazał, to przyszedłeś przeprosić? – zapytałam. – Przecież jesteś tu tylko dla niego.
Crouch z ciężkim westchnieniem przewrócił oczami.
- Wcale tak nie myślałem – wyjaśnił. – Ale byłem tak wściekły…
- Zamknij się już, zanim znów coś głupiego palniesz – przerwałam mu. – Jutro idę na Pokątną skombinować sobie szatę wyjściową. Bądź łaskaw powiedzieć temu, dla którego tutaj jesteś, że nie życzę sobie żadnej ochrony.

Wyszłam, zanim Crouch zdążył się zorientować. Teraz się skapnęłam, że nie mam co ze sobą zrobić. Nudy. Chciałam wrócić na chwilę do domu, ale bałam się, że spotkam tam Pottera, albo nie zastanę Syriusza… No właśnie! Syriusz. Chciałabym z nim porozmawiać.

Teleportowałam się natychmiast. Zrobiłam to tak gwałtownie, że zniosło mnie trochę. Zamiast pojawić się w domu, wpadłam w wielką zaspę śniegu. Podniosłam się z trudem. Wściekła, zdrętwiała z zimna i pokrywa śniegiem, powlokłam się do domu.
Bes wyszła z kuchni, kiedy usłyszała trzaśnięcie drzwiami. Otrzepałam się ze śniegu, jak pies.
- Już się bałam, że nie będziesz z nami w Boże Narodzenie – odezwała się.
- To za dwa dni – odpowiedziałam, szczękając zębami. – I muszę cię zawieść. Idę wtedy na imprezę.
Bes trochę posmutniała.
- Cóż, skoro musisz.
Wróciła z powrotem do swojego sanktuarium. Ja poszłam za nią.
- Jest Syriusz? – spytałam.
Nie liczyłam na twierdzącą odpowiedź. Słyszałam rozmowy na górze, czyli całe moje rodzeństwo było już w domu. Harry Potter też już pewnie wrócił do Weasleyów, więc Syriusz był pewnie u nich…
- Jest. Ale jutro będzie już u Molly i Artura – odparła Bes.
Zaskoczona, podziękowałam jej i wbiegłam na górę. Zatrzymałam się przed drzwiami do pokoju Victora. Z niego dobiegały najgłośniejsze odgłosy rozmów. Zapukałam. Wszystko natychmiast ucichło. Kiedy weszłam do środka, a Vipi mnie poznał, odetchnął z ulgą i twarz mu się rozluźniła.

W jego pokoju panował tak zwany „artystyczny nieład”. Albo może po prostu nazywajmy rzeczy po imieniu? Jego sypialnia wyglądała jak chlew. W kącie stał szkolny kufer, z którego kipiała mieszanina wszystkiego. Mugolskie ciuchy, szaty czarodzieja, książki i jakieś inne głupoty.
Pokój był mały, podobny do mojego, tylko bardziej zagracony. A teraz wydawał się jeszcze mniejszy, bo była tutaj połowa rodziny Ghostów i Syriusz.
- Cześć – przywitałam się. – Nudziło mi się, więc postanowiłam wpaść.
- No, widać, że rzeczywiście „wpadłaś” – stwierdził Victor, patrząc na mokre od stopniałego śniegu ubranie i włosy.
Usiadłam obok Blacka, który od razu objął mnie ramieniem. Poczułam się trochę nieswojo, jakbym nie była w swoim domu.
- Jutro… - zaczął Syriusz.
- Wiem – przerwałam mu. – Spędzisz święta u Weasleyów.
Pokiwał w milczeniu głową. Co tak, w tej całej Norze było, czego nie ma w Dziurze? No tak. Harry Potter. I nie ma mnie, więc żyć, nie umierać.
Spajk i Rip przyglądali mi się uważnie. O czym rozmawiali, kiedy mnie nie było? Pewnie o mnie, bo bliźniaki nie gapiliby się tak podejrzanie.
Powrócili do rozmowy. Mówili o Zakonie Feniksa, planach Dumbledore’a, zupełnie się nie przejmując, że razem z nimi, w tym zagraconym pokoju siedzi Śmierciożerca, która tylko czeka, żeby donieść o tym wszystkim swojemu panu.

*

W końcu zaczęło się robić ciemno. Cóż, to przecież zima. A ja bardzo lubię ciemność. Poszłam do swojego pokoju i usiadłam przy oknie, które otworzyłam na oścież. Nie było mi zimno. Obserwowałam, jak księżyc wspina się coraz wyżej i wyżej, jak na niebie pojawia się coraz więcej gwiazd…

Próbowałam sobie coś przypomnieć z tych dni, które spędziłam z Armandem. Miałam czasami takie chwile, w których zaczynałam za nim tęsknić mocniej, niż zwykle. Spałam z nim w trumnie. On dawał mi zawsze tylko swoją krew. Mówił, że jestem za młoda na zabijanie śmiertelnych. Kazał mi ich kochać.

- Kochaj swoje ofiary – mówił. – One dają ci nie tylko swoją krew, ale i wspomnienia.
A ja wtedy nie mogłam tego zrozumieć. Dlaczego jesteśmy potępieni? Zapytałam go o to. Ale on tylko odpowiedział mi śmiechem. Zaczął opowiadać o słońcu. Nie widział go już od kilku stuleci, tak zrozumiałam jego słowa. Zaczęła we mnie wzbierać odwaga. Chciałam go zapytać, dlaczego mi to zrobił.
- Czemu mnie wybrałeś, a nie kogoś innego? – spytałam w końcu.
Zamilkł, uśmiech zniknął mu z twarzy, ustąpił miejsce skupieniu.
- Nadeszła epoka niepojęta dla starego umysłu – odpowiedział w końcu. – Pomożesz mi zrozumieć te czasy.
Chciałam go nienawidzić za to, że tylko z tego powodu stałam się tym, kim jestem teraz. Nie mogłam jednak. Nieśmiertelni kochają się nawzajem. Mają swoje tereny łowieckie, dowodzą jakimś miastem… jak na przykład Marius Wenecją. Jeśli jednak jakiś inny wampir naruszy ten teren… rozpoczyna się wojna. Nieśmiertelni, którzy bardzo przestrzegają zasad, które stworzono już bardzo dawno temu, mogą ukarać takiego wampira, który je złamie. Nie znam wszystkich tych zasad.
Wiem, że nie można ujawniać się śmiertelnikom, chyba że chcesz ich krwi albo zrobić go jednym z nas.
Zabijamy tylko zabójców. Mamy sycić się złem. Za zabójstwo niewinnego cierpimy niewyjaśnione męki. Nie wiem. Nigdy tego nie czułam. Nigdy nie zatopiłam kłów w niewinnym.
Nie wolno nam ofiarować mrocznej krwi kalekim, duszom do tego nieodpowiednim i za młodym…

Podniosłam gwałtownie głowę. Kiedy otrzymałam mroczną krew, miałam nie więcej, jak dziesięć lat. Może Armand musiał uciekać przed innymi wampirami za to, że złamał zasadę?
- Tłumacz sobie to i tak.
Poderwałam się z miejsca. Serce waliło mi w piersiach.
- Claudia! – zawołałam. – Co tu robisz? Myślałam, że już całkowicie o mnie zapomniałaś.
- No, właśnie ja myślałam, że skoro masz już tego Syriusza, to o mnie nie pamiętasz – odpowiedziała.
Siedziała na brzegu biurka, machając beztrosko nóżkami. Ubrana była w czarną sukienkę, na głowie miała czarny czepek z koronką. Wyglądała, jakby była w żałobie. Nie chciałam już jej o to pytać. Poza trym, zjawiała się już tyle razy, że już przestałam ją uważać za wymysły mojej bujnej wyobraźni. Wampiry widzą duchy. Tak.

- Masz rację, widzą – odpowiedziała, jakby czytała mi w myślach. – Ale wróćmy do Armanda.
- Nie chcę o nim rozmawiać – warknęłam, odwracając od niego głowę. Utkwiłam wzrok w księżycu. Unosiła się dookoła niego delikatna, srebrna poświata. Coś cudnego. Widać było nawet te szare kratery, znaczące jego starą twarz, niczym zmarszczki na czole starca.
- Nie chcesz rozmawiać, a jednak o nim myślisz – zauważyła. – I, uwierz mi, nie będziesz chciała go znać dopiero za kilka dni.
Uniosłam brwi.
- Nie wiem, do czego zmierzasz – mruknęłam. – Albo mi powiesz o co ci chodzi, albo zostaw mnie w spokoju.
- Sama zobaczysz – brzmiała odpowiedź. – Wiec jednak, że moje przepowiednie zawsze się sprawdzają.
Już jej nie było. Była szybsza ode mnie. Była duchem.

~*~

Wybaczcie, że nie było mnie tydzień, wybaczcie, że ten rozdział taki nudny, ale wszyscy coś ode mnie chcą, mam dużo nauki i dziś się mnie wena nie trzyma. Dedykacja dla Doski :*