Rozdział 210

Armand przyszedł po mnie, kiedy było już ciemno. Nie złamał obietnicy, jak się spodziewałam. Pokazał mi taką stronę Krakowa, jakiej nigdy dotąd nie widziałam. Zaprowadził mnie do jakiegoś odludnego, obskurnego miejsca. Pod ścianą kołysał się smętnie jakiś narkoman. Armand podszedł do niego cicho, tak cicho, że żadne ludzkie ucho by tego nie usłyszało. Nagle chwycił go za brudną, postrzępioną kurtkę i przywarł do jego karku.

Ofiarą przez chwilę targały przedśmiertne drgawki, kiedy już go puścił na zbity, brudny śnieg. Szara strużka śliny spływała mu po brodzie, oczy jeszcze przez krótki moment wywracały się w oczodołach, aż w końcu uciekły pod powieki.
- Wiem, jak się pije krew – mruknęłam, unosząc lekko brwi.
Armand nic na to nie powiedział, tylko objął mnie ramieniem i poprowadził do jakiegoś innego miejsca.

Na ławce leżał jakiś człowiek. Pijany, czuć było nawet z odległości kilku metrów. Mistrz pchnął mnie lekko w jego stronę. Zapytałam szeptem, co on robi złego, że muszę go pozbawić życia. Armand tylko wskazał palcem na pistolet, wystający z wewnętrznej kieszeni jego skórzanego płaszcza.
Trochę przerażona myślą, że będzie to moje pierwsze zabójstwo, ruszyłam na śpiącego zabójcę. Kiedy podniosłam go za ramiona w powietrze, obudził się, przewracając tępo oczami. Wbiłam zęby w jego szyję. Poczułam smak krwi, pomieszany z alkoholem. Zamknęłam ofiarę w mocnym uścisku. Usłyszałam jego jęki, słabnące z każdą chwilą, aż nagle usłyszałam jakieś przyspieszające dudnienie. Było to bicie jego serca. Czekałam, aż zacznie słabnąć, albo aż Armand mnie od niego oderwie.

Serce ofiary jednak nie chciało się zatrzymać. Mistrz postukał mnie w ramię.
- Wystarczy, kochanie – powiedział.
Oderwałam się od szyi mężczyzny. Teraz zdołałam się mu bardziej przyjrzeć. Był nie ogolony, przewracał mętnymi, piwnymi oczami, po obu stronach twarzy zwisały mu brudne strąki ciemnych włosów. Pistolet upadł na ziemię, kiedy wyrwałam go brutalnie ze snu. Upuściłam mężczyznę na beton.
Armand pochylił się nad nim, przyjrzał się dobrze jego piersi i zbadał mu puls.
- To ciekawe – mruknął do siebie. – Powinien już nie żyć.
Stanęłam obok niego i również utkwiłam wzrok w zabójcy.
- Piłam czasami krew o wiele dłużej, niż teraz – powiedziałam.
- Nie możesz zabić – stwierdził w końcu, podnosząc z ziemi dygoczącego mężczyznę. – Tylko dla czego.
Wbił zęby w jego kark i jednym, nieomylnym ruchem pozbawił go życia. Przyglądałam się temu spokojnie. W końcu upuścił ciało, wytarł usta chusteczką i wyprostował się.  
- Chodź, muszę cię odprowadzić – rzekł.
- Czemu nie mogłam go zabić? – spytałam.
- Nie wiem.
Utkwiłam wzrok w chodniku. Miałam nadzieję, że on wie wszystko. Można powiedzieć, że byłam pewna. Jego ojcem był Marius, nie ukrywał przed swoim dzieckiem niektórych faktów. Armand za to wyjechał sobie gdzieś, pozostawiając mnie na pastwę losu. Aż tu nagle zjawia się po sześciu latach i mówi, że spał. Jasne.

Odprowadził mnie pod same drzwi mojej sypialni. Pocałował mnie w policzek, obiecał, że jutro też przyjdzie i odszedł. Weszłam do pokoju i stanęłam przed lustrem. Moje twarz prawie świeciła w ciemności od wypitej krwi, jakby ta rozjaśniała mi skórę od wewnątrz.
I tak będzie moje życie odtąd wyglądać. Rozświetlać je będzie jedynie krew. Teraz poczułam, że stałam się prawdziwym wampirem. Wcześniej żyłam życiem pożyczonym od nieśmiertelnych, Armand dzisiaj wprowadził mnie w ich świat.

*

Mistrz przychodził po mnie każdego wieczora. W końcu pozwalał mi na samodzielne poszukiwanie ofiar. Wiedziałam jednak, że on czai się gdzieś za krzakami albo za rogiem, żeby dobić cierpiącego niewyobrażalne męki człowieka.
Przez ten cały czas Barty się do mnie nie odzywał. Unikał mojego towarzystwa jak nigdy. Było to irytujące, bo mogłam zrobić co chciałam, nawet zmusić go do porozmawiania ze mną, a nie zrobiłam tego. Za bardzo szanowałam jego decyzję. A nie powinnam.

Pewnego wieczora Armand jak zwykle zjawił się w domu Voldemorta, żeby zabrać mnie na łowy. Zawsze pukał do drzwi mojego pokoju, cierpliwie czekał, aż wyjdę. Wtedy odejmował mnie ramieniem, bardzo lubił to robić, i prowadził mnie do wyjścia.
Tego dnia zrobił tak samo. Zobaczyłam kątem oka Barty’ego, jak zwykle zapracowanego, zmierzającego szybkim krokiem do komnaty Czarnego Pana. Kiedy mnie zobaczył, zwolnił trochę. Zatrzymał się tuż przed drzwiami. Nie wszedł jednak do środka. Odwróciłam głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. Armand pociągnął mnie w stronę otwartych już drzwi wejściowych.

Usłyszałam przyspieszone kroki Croucha.
- Poczekajcie.
Armand westchnął ciężko i zamknął ze zniecierpliwieniem drzwi.
Barty zatrzymał się obok mnie. Wyglądał tak, jakby chciał się odezwać, ale Mistrz nie dał mu dojść do słowa.
- Pospiesz się, zabieram Sophie na łowy – warknął. – Nie możemy długo czekać, wiesz, co się z nami dzieje za dnia.
Crouch nawet nie spojrzał na niego, tylko od razy zwrócił się do mnie. Wątpię, czy w ogóle go słuchał.
- Porozmawiamy? – zapytał.
Sama wątpiłam w swoje szczęście. On chciał porozmawiać? Minęło zaledwie kilka dni od momentu, w którym się dowiedział o mojej zdradzie. Natychmiast się zgodziłam, czemu zaprotestował Armand.
- To ja cię do niej przyprowadziłem, więc siedź cicho – powiedział mu Barty, chwycił mnie za nadgarstek i poszedł ze mną do kuchni. Nawet się nie przejęłam, że za mocno ściskał moją rękę i dość brutalnie wciągnął mnie do pomieszczenia.

Postawił mnie pod kamienną ścianą i spojrzał mi w oczy.
- Nie ma sensu dalej tego ciągnąć, bo w końcu Czarny Pan i tak każe mi się z tobą pogodzić – rzekł.
Nie odzywałam się, słuchając w napięciu jego słów. Zamrugałam szybko. Cóż, zuchwałością z moje strony byłoby sądzić, że chce mi wybaczyć z własnej woli. Ale to i tak dużo, że zgodził się to zrobić dla Voldemorta.
- Jeśli nie masz nic przeciwko temu – dodał. – Zostańmy przyjaciółmi.
Słowo, irytujące każdego faceta, który liczy na coś więcej ze strony kobiety. Dla mnie to słowo było czymś więcej, niż fuksem, który miałam tego dnia. Przyniosło mi ulgę w cierpieniu, choć wiedziałam, że sama przyjaźń w końcu nie będzie mi wystarczała.

- Nie wiem, co powiedzieć – mruknęłam. – Nie mam nic przeciwko temu.
Barty uśmiechnął się, ujął mój podbródek i pocałował mnie w policzek. Nie znaczyło to więcej, niż tylko przyjacielski całus. Ale chociaż tyle udało mi się wskórać.
Też się uśmiechnęłam. Pod tą propozycją musiało kryć się coś, co chciał mi powiedzieć dopiero wtedy, kiedy zostaniemy dobrymi znajomymi. Nie chciałam teraz wiedzieć, co to miało być. Powiedziałam, że jeśli tylko będzie chciał się spotkać, natychmiast przyjdę, ale teraz muszę iść na łowy, bo jestem głodna. Naprawdę wcale mi na tym polowaniu nie zależało. Jedno słowo Croucha wystarczyło mi za całą jedną ofiarę. Nie chciałam po prostu sprawić przykrości Armandowi. Teraz mogę to powiedzieć. Odżyłam.

~*~

Przepraszam za krótki rozdział i nieobecność, ale jakoś nie mam weny. Porobiłabym sobie szablony w Photoshopie. Chciałam dać ten rozdział rano, ale wtedy na działce pracowałam, więc mnie nie było, a teraz jestem strasznie skonana. Dedykacja dla Elizabeth Schmitt :*