Rozdział 213

Następnego wieczora obudziłam się z cudownie lekką głową, w o wiele lepszym humorze i palącym pragnieniem krwi. Marius powiedział, że to na początku normalne. Czułam się jak zupełny nowicjusz, a wampirem byłam już ponad sześć lat. To wszystko przez Voldemorta. Dla mojego dobra mógł albo uchronić mnie przez szaleńczą miłością Armanda, albo z łaski swojej samemu wprowadzić mnie w świat nieśmiertelnych. W końcu sam był taki, tylko nie pił krwi i nie musiał ukrywać się przed słońcem.

Zastanawiałam się cały czas, gdzie podziewał się Marius przez te sześć lat. Jego zbywające odpowiedzi mi nie wystarczały. Coś kręcił. Gdyby wampir powiedział prawdę, byłoby to święto narodowe. Nie potrzebowałam dobrze znać innych nieśmiertelnych. Po prostu znałam siebie.

Marius zabrał mnie znów na polowanie. Zauważyłam, że swoje ofiary wykańczał szybko, bez żadnych większych emocji. Za to lubił patrzeć, jak ja wysysam krew z ich żył. Przytrzymywał je, kiedy piłam, dobijał, kiedy ja nie mogłam. Poczułam się z nim jeszcze mocniej związana, niż z Armandem. Nie chciałam jednak tego mówić ani temu, ani temu.

Wróciliśmy do domu Blacków. Wiedziałam, że Voldemort będzie się niepokoił, że Armand poczuje się urażony, a Marius też był tego świadom, ale oboje nie chcieliśmy się rozstawać.
Usiedliśmy na podłodze przed lustrem w salonie, jak to ja robiłam, kiedy nie mogłam się oderwać od wpatrywania w nie. Teraz wydało mi się to tak dziecinne i błahe.

- Myślisz, że wróciłaby? – zapytał znienacka.
- Może.
Przez cały czas myślał o niej. O Glace. Że też ja muszę zawsze trafić na takiego ojca, który najpierw porzuca, a później oddaje pod opiekę innemu. Chciałabym, żeby Armand zachował się kiedyś tak, jak Marius. Myślał o mnie, kiedy będę już martwa.

- Armand powiedział mi, że spał – odezwałam się.
Marius spojrzał na mnie z boku. Podparł policzek pięścią, myśląc intensywnie. Prawie słyszałam, jak te myśli rozbijają się o siebie w jego głowie.
- Nie wierz we wszystko, co mówi – odpowiedział w końcu. – Jestem jego stwórcą, znam go najlepiej.
Pokiwałam tylko głową.
Marius zrobił w moją stronę jakiś ruch ręką. Zerknęłam na niego. Bez słowa przyciągnął mnie do siebie, odgarnął jasne włosy z karku i przycisnął moją twarz do niego.
- Zrób to – usłyszałam jego szept.
Nie wiedziałam, po co to robił. Nie chciałam poznać jego myśli, wspomnień… Zaparłam się lekko obiema rękami.
- Nie…
- Pij.
Jego stanowczy głos wystarczał mi już za motywację. Chciałam poznać smak jego krwi, mimo że tego dnia wypiłam już dość.  

Zębami przebiłam delikatnie jego skórę, chociaż gdybym ją rozszarpała, nie zabolałoby go. Nie musiałam czekać długo, aż życiodajne źródło zacznie płynąć. Usta wypełniły mi się gorącą krwią. Wiele wieków musiało filtrować ją, aż przybrała taki smak. Czułam, jak stawałam się z każdą sekundą, z każdą jej kroplą silniejsza.
Zamknęłam oczy. Kiedy to zrobiłam, zaczęłam widzieć jakieś obrazy. Było to zupełnie nowe doświadczenie, znane mi tylko z opowieści Armanda. Widziałam jakieś postacie, siedzące na tronach w podziemnej komnacie. Wszystko było urządzone, jak wnętrze egipskiego grobowca. Hieroglify na ścianach, wazony pełne lilii i innych wonnych kwiatów…

Ową wizję przyćmiły inne wydarzenia z przeszłości, jednak ja wolałabym oglądać tą z egipskimi postaciami. Wydawało mi się, że znam ich. Nigdy ich nie widziałam, to było pewne. Jednak cały czas miałam przeczucie, że znam ich dobrze. Kobietę i mężczyznę. Królową i króla. Byli nieruchomi jak rzeźby, jednak tak ludzcy, jak zwykły śmiertelnik. Skórę mieli złotą, jakby opaloną przez słońce. Nie mogli być wampirami. Gdyby wyszli na słońce, zaraz pomarszczyliby się, jak ja, kiedy chciałam dokonać próby ognia…

Marius oderwał mnie od rany na szyi. Przez te wizje nie słyszałam ani nie widziałam tego, co działo się w pokoju pełnym kurzu i starych gratów. Wampir dyszał ciężko, twarz miał znów białą i gładką jak marmur.
- Ta dwójka… - zaczęłam.
- Nie pytaj o nich – przerwał mi. – To nasi stwórcy. Opiekowałem się nimi przez cały czas.
Nagle zaczęłam wszystko rozumieć. Marius był z nimi przez te wszystkie lata.  Może Armand mu pomagał? Wątpliwe, ale może jednak? Ta iskierka nadziei, która rozpaliła się na moment we mnie, miała zgasnąć kilka godzin później, kiedy spotkam się z Mistrzem i go zapytam.

- Nie – odpowiedział Marius. – On nie był wtedy ze mną.
Westchnęłam przeciągle.
- Wiedziałam – mruknęłam. – Więc gdzie był?
Marius milczał. Nie umiał odpowiedzieć. Albo nie chciał. Wychodzi na to, że znów dowiem się o wszystkim ostatnia.
- Chodź, odprowadzę cię do domu – powiedział w końcu, wstając.
Otrzepał czarne spodnie, podniósł mnie z podłogi i poprowadził do wyjścia.

*

Naładował magazynek, jakby przygotowywał się do walki. A przecież trzeba było jeszcze wytropić tego wampira.
Carl wziął od Boba urządzenie namierzające i potrząsnął nim.
- Hej, stary, coś się chyba popsuło – mruknął. – Jest czarny ekran.
- I prawidłowo, matole – osiłek wyrwał swój wynalazek z ręki kolegi i sam spojrzał na niego. Zaklął pod nosem.
Do ich kryjówki wszedł jakiś trzeci mężczyzna. Wyglądał na najmłodszego. Miał wytartą, skórzaną kurtkę i trzymał różdżkę w ręku.
- Dobra, możemy już się zbierać – poinformował ich.

Carl i Bob wzięli plecaki, jeszcze raz ogarnęli spojrzeniem pokój, aby się upewnić, że nic nie zostawili i wyszli za młodym. Na zewnątrz czekała na nich jeszcze dziesiątka mężczyzn. Każdy miał przy sobie pistolet z nabojami, które za pomocą magii pomnożył Carl. Na komendę jednego faceta z tego tłumu, teleportowali się.

Pojawili się na jakiejś ciemnej ulicy. Polskie napisy były dla nich niezrozumiałe, ale nie dbali o to. Ich różdżki zapłonęły jak na wojskowe polecenie. Teraz szukali wampira. Był to ich jedyny cel. Znaleźć, porwać i zabić. Była to ich życiowa aspiracja.

~*~

Przepraszam za stan tego odcinka, ale mam dzisiaj jakiś kiepski dzień i brak weny. Postaram się następnym razem więcej akcji dodać xD Nie będę tej notki dedykować, bo aż wstyd. Nie sądzicie, że zaistniała potrzeba zmienienia szablonu? xD