Rozdział 183

Przegraliśmy. Ślizgoni przegrali z Gryfonami. To chyba najgorsze upokorzenie dla całego mojego domu, jakie kiedykolwiek miało miejsce. A ja czułam się jak winna. Wszyscy Ślizgoni mnie znienawidzili, nawet Sapphire się na mnie obraziła, bo musiała brać udział w tej klęsce. Za to Gryfoni zachowywali się jak zwykle. Niektórzy się do mnie odzywali, inni nie. Zaczynam rozumieć, dlaczego Victor polecił mi kogoś z Gryffindoru na partnera. Oni są mniej dwulicowi, niż Ślizgoni. A ci drudzy właśnie coraz bardziej przypominają mi członków Zakonu Feniksa. Chcą tylko brać i cały czas oczekują więcej. A jeśli coś pójdzie źle, to najlepiej zwalić sprawę na kapitana drużyny.

Zauważyłam, że po meczu Draco zaczął dziwnie się zachowywać. Jakby olewał Ashley, albo coś… ale nic dziwnego. W końcu się zorientował, że zadanie dla Czarnego Pana samo się nie wykona.
Informacje, które przekazywał „Prorok Codzienny”, były coraz bardziej niepokojące. Nie dla mnie w każdym razie. Ktoś zniknął, czyjeś zwłoki znaleziono porzucone w jakiejś ruinie domu, nad którym widniał Mroczny Znak… Stare nudy. Na lekcjach było podobnie.

Trwały właśnie zajęcia ze Snape’em. Ten napomknął coś o inferiusach. Zapytał mnie, co to jest.
- Inferius to ożywiony przez czarodzieja trup – powiedziałam łamiącym się głosem. – Oni wykorzystują te trupy do osiągania potęgi… umieszczają je na przykład w jeziorze… one później wychodzą, a kiedy zobaczą, że to nie ich pan, to wciągają człowieka pod wodę!
Uderzyłam pięściami o blat stolika i wybuchnęłam płaczem. Mój stan psychiczny pogorszył się gwałtownie od chwili przegranej Ślizgonów w meczu z Gryfonami. Niby nic, ale towarzystwo Claudii podczas tych długich, samotnych dni przyprawiało mnie już o szaleństwo. Powoli traciłam już zmysły.

Snape postawił mnie na nogi i wyprowadził z klasy, podczas gdy uczniowie szeptali coś do siebie i gapili się, jakby mieli wytrzeszczu dostać.
Severus zamknął drzwi i stanął naprzeciwko mnie.
- Co się z tobą dzieje? – zapytał. To pytanie zabrzmiało tak obraźliwie, że zamachnęłam się i uderzyłam go w twarz. Snape zamrugał szybko, ale nic nie powiedział. Kiedy już sobie uświadomiłam, co zrobiłam, zachowałam się równie gwałtownie, bo rzuciłam się mu na szyję.
- Pozwól mi już sobie iść – wyszeptałam.
Profesor otarł mi z policzków łzy.
- Idź już.
Bez słowa zostawiłam go po środku korytarza przed drzwiami do klasy. Szybkim krokiem mijałam osoby, spotykane po drodze do dormitorium. Przez przypadek potrąciłam jakiegoś pierwszoroczniaka z Gryffindoru. Nawet nie powiedziałam „przepraszam”. Zresztą… nigdy nie mówiłam tego słowa.

- Sophie!
Odwróciłam się gwałtownie. Owym pierwszoroczniakiem, którego potrąciłam była Sonya. Albo Kitana. Przez łzy, które rozmazywały mi widoczność, nie mogłam rozpoznać, która to.
- Dlaczego nie jesteś w klasie? – zapytałam, próbując ukryć za włosami, że płaczę.
- Moje lekcje już się skończyły – odpowiedziała i podeszła bliżej. Rozmawiałam z Tonią, dopiero teraz ją poznałam.
- Wybacz, bardzo się spieszę – mruknęłam. Chciałam odejść, ale młodsza siostra chwyciła mnie za rękę.
- Dlaczego płaczesz? – spytała.
- Wcale nie.
Otarłam szybko łzy i uśmiechnęłam się.
- Mama przysłała list – Tonia pogrzebała w kieszeni i wyciągnęła kopertę. To się nazywa zaufanie. Nawet jej nie otworzyła, a byłam pewna, że jako dziecko by to zrobiła. Wzięłam od niej list, pod nosem odburknęłam jakieś podziękowanie, i zanim Kitana się zorientowała,  już mnie nie było.

W dormitorium nie było nikogo. Wszyscy pewnie teraz nudzili się na lekcjach. Otworzyłam kopertę i wyciągnęłam kartkę pergaminu.

Sophie
Wiem, że nie powinnam Cię o to prosić, ale jako nasza córka masz obowiązek pomagać Zakonowi. Teraz coraz więcej sów jest przechwytywanych, więc nie mogę napisać tego wszystkiego, co bym chciała. Mogłabyś wpaść do domu, kiedy będziesz miała trochę czasu?
Bes

To jest po prostu… Aż brak mi słów, żeby to opisać… Cisnęłam list do kominka, w którym natychmiast spłonął. Ukryłam twarz w dłoniach. Czego dotyczyć będzie rozmowa? Oczywiście, Harry’ego. Ale jeśli mama każe, to ja muszę.

Wstałam i teleportowałam się. Bes spotkałam w salonie. Przeglądała właśnie pocztę, kiedy weszłam do środka.
- O, szybko odpowiedziałaś – odezwała się na powitanie.
- Gdybym wiedziała, że będziesz mi teraz wypominać, że nie chcę być w Zakonie, to w ogóle bym się do was nie przeprowadzała – powiedziałam cicho.
- Nie wypominam ci – Bes wstała i odłożyła listy na stół. – Ale jesteś bardzo ważną osobą w Zakonie.
- Ważną z jakiego powodu? – spytałam. – Bo mam super moc i dobry kontakt z człowiekiem, przeciwko któremu działacie? Jestem już tym wszystkim zmęczona. Nie mam siły dalej działać po obu stronach.
Wzięłam kilka głębokich oddechów dla uspokojenia, ale nie pomogło. Moje nerwy były już tak zszargane, że zdziwiłabym się, gdyby kiedykolwiek coś się we mnie zmieniło. Tylko powrót Syriusza mógłby wszystko naprawić.

- Nie będę cię do niczego zmuszać, ale myślałam, że jeśli cię poproszę, to…
- To co, tobie ulegnę, bo weźmiesz mnie na litość? – wpadłam jej w słowo. – Po co chciałaś się ze mną widzieć?
- Bo nie wiem, czy przyjedziesz na święta – brzmiała odpowiedź. – Żyjemy w ciężkich czasach. A ty nie zjawiasz się w domu nawet przez kilka tygodni.
- Mamo, ja nie wiem, czy ja dożyję do tych świąt – odpowiedziałam. - A nawet jeśli bym nie przyjechała na Boże Narodzenie, to co.
- Bo może zaprosilibyśmy tu Harry’ego.
Nie wierzyłam własnym uszom. Zdrada! Niemożliwe! Jak ona w ogóle śmiała wspominać o tej osobie w mojej obecności?! Aż zaparło mi dech w piersiach. Słowa nie mogłam wyksztusić.

- Więc jeśli nie przyjadę na święta – zaczęłam, z trudem łapiąc oddech. – To go tu zaprosicie, tak? I będzie spał w mojej sypialni, znając życie. I oczywiście, zacznie węszyć, aby wykryć coś, co by mnie pogrążyło. Nie wierzę, że mogłaś mi zrobić coś takiego.
Bes przez ten cały czas próbowała dojść do głosu, ale nie pozwoliłam jej na to. Moje włosy zapłonęły szmaragdowozielonym ogniem, a oczy rozbłysły czerwienią.
- Daj mi skończyć! – zawołałam, całkiem tracąc głowę. – Mogę przeżyć dwie zdrady w ciągu dnia. Potępienie ze strony wszystkich Ślizgonów i wściekłą Sapphire. Ale nie myślałam, że ty, moja własna matka, wbije mi nóż w plecy. Chociaż z drugiej strony, dziękuję. Moja śmierć to tylko kwestia czasu.

Odwróciłam się na pięcie i teleportowałam się z powrotem do salonu Ślizgonów. W domu byłam zaledwie dwie minuty, albo i mniej. Poczułam, że wnętrzności skręcają się we mnie, jakbym połknęła kilka wijących się węży. Poszłam do łazienki, uklękłam na czystej, białej posadzce i pochyliłam głowę nad sedesem. Mimo że tego dnia zjadłam naprawdę niewiele, to i tak zwymiotowałam. Przyniosło mi to swego rodzaju ulgę.

Oparłam rozpalony policzek o brzeg sedesu i zamknęłam oczy.
- Wpadniesz w anoreksję.
- Może prędzej umrę – mruknęłam.
Czułam się naprawdę okropnie. Wola życia już całkiem we mnie zgasła. Ale z drugiej strony… dobrze mi tak. Na wszystko to zasłużyłam. Wszystko było moją winą i nie powinnam już się nad sobą użalać. Czas zakończyć to, co i tak ciągnęłam już zbyt długo. Powinnam być martwa od czerwca. To ja powinnam zginąć, a nie Syriusz. Tylu ludzi umiera, którzy powinni żyć. A wymykają się śmierci tacy, którzy są zwykłą kanalią. Ja z pewnością należałam do drugiej grupy.

Claudia otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale uprzedziłam ją:
- Wiem, co powiesz. Jestem głupia. Tak, jestem tego świadoma.
Zaśmiała się.
- Nie. Ale w zasadzie to też – zadrwiła. – Chciałam powiedzieć, że też bym się wnerwiła, gdyby moja matka chciała oddać mój pokój Potterowi. No tak… Wybraniec pod swoim dachem, to dopiero zaszczyt.
Jej słowa przyniosły mi pocieszenie. Jednak była tylko zjawą. Nie istniała.
- Możesz sobie myśleć, że nie istnieję – odezwała się natychmiast, gdy tylko o tym pomyślałam.
- Więc skoro jesteś tu naprawdę – odrzekłam. – To dlaczego czytasz mi w myślach? Używam oklumencji nawet przed samą sobą, chociaż to właściwie niemożliwe.
- Nie jestem żywa – brzmiała odpowiedź. – Mogę sobie robić, co zechcę.
Co za skromność. I cóż za podporządkowanie.
- Dlaczego ukazujesz się właśnie pod postacią dziecka? – spytałam. Od dawna chciałam zadać to pytanie.
Nie odpowiedziała od razu. Patrzyła na mnie z góry. Musiałam wyglądać bardzo żałośnie, siedząc na piętach przed muszlą klozetową, opierać się na łokciu o klapę i patrząc na nią niezbyt trzeźwym wzrokiem.

- Zajmij się swoimi sprawami. Taka już jestem i tyle – warknęła.
Musiałam już urazić tym pytaniem. Ale to już jej sprawa. Jak słusznie powiedziała, po co miałabym się tym przejmować. Mimo swojego chłodnego obejścia, była jednak jedyną osobą, której mogłam zaufać.

~*~

Wybaczcie mi, ale ja też jestem już zmęczona, podobnie jak Sophie. Tylko że ja jestem zmęczona już tym całym narzekaniem starych. Matka cały czas mnie straszy, że tata hasło założy. Nie mogę się skupić. Przez jakiś czas rozdziały będą właśnie takie. Krótkie i bez sensu. Wybaczcie. Aż żal coś takiego dedykować. Postaram się do następnej notki wprowadzić jakąś akcję, ale nie obiecuję.