Rozdział 186

Łzy płynęły mi po twarzy. Wpadłam do sypialni dziewczyn i wygrzebałam z kufra żyletkę, którą dostałam na ostatnie urodziny od Syriusza. Moja ręka natrafiła na coś płaskiego i długiego. Zacisnęłam palce na tym czymś i wyciągnęłam. Ta rzecz okazała się czerwoną smyczą, którą dostałam od Bes, gdy zostałam prefektem. Przyjrzałam się smyczy. W zapięciu obroży wplątanych było kilka czarnych, długich włosów psa. Na ten widok wybuchnęłam jeszcze większym płaczem. Upchnęłam smycz byle jak w kufrze i zatrzasnęłam wieko, ciężko dysząc. To bliskie i nagłe spotkanie z cząstką Syriusza wywołało u mnie szok i jeszcze większy ból. Na trzęsących się nogach, opuściłam pokój. W salonie Ślizgonów jeszcze nikogo nie było, zapewne kolacja jeszcze się nie skończyła.

Otarłam łzy, aby mieć lepszą widoczność i zajęłam fotel tuż przed kominkiem. W dłoni wciąż ściskałam żyletkę. Musiałam się do tego dobrze przygotować, na wypadek, gdyby ktoś mnie znalazł. Zaraz, co Syriusz napisał w liściku? Ach, już pamiętam… Co się nią przetnie, nie można już tego naprawić… Doskonale. Ale… poczułam skurcz w żołądku. Czarny Pan może okazać jeszcze większą wrogość, niż obecnie. Jakby się tak nad tym dobrze zastanowić, to tylko ja powstrzymywałam go od brutalnych mordów i innych okropności. Znów poczułam skurcz, jeszcze silniejszy niż poprzedni. Ale co mi po życiu, skoro tracę wszystko? Najpierw Syriusza, teraz Dracona…
Zacisnęłam zęby i podwinęłam nieco prawy rękaw. No, Sophie, przecież tego chcesz. Nie boisz się śmierci. A poboli tylko przez chwilę… To nic w porównaniu do bólu, który odczuwało twoje serce. Przecież już to robiłaś, w taki sam sposób Lord Voldemort odzyskał czystą krew i stał się tobą.
Błysnęło i po moim nadgarstku popłynęła szkarłatna stróżka krwi. Wystarczy jeden szybki ruch i  nawet tak nie bolało. Poczułam, że ogarnia mnie senność, chyba po raz pierwszy od czasu śmierci Syriusza. Zamknęłam oczy, czułam ciepło krwi, płynącej po moim przegubie. Po woli osunęłam się w ciemność…

*

- Wiesz, Draco, jak bardzo cię kocham? – spytała Ashley. Powtarzała mu to kilka razy na dzień, a on tylko kiwałem w milczeniu głową. Tak samo było i w tym przypadku. Nie mógł zrozumieć, dlaczego Sophie mnie zostawiła, przecież jednego dnia było dobrze, a drugiego już nie… Myślał nad tym wiele razy.
- Draco, słuchasz mnie? – z zamyślenia wyrwał go szczebiot Ash. Spojrzał na nią lekko nieprzytomnym wzrokiem i powiedział:
-Zamyśliłem się… może pójdziemy do salonu, co?
Ashley wyraziła swoją zgodę i oboje się razem do dormitorium Slytherinu. Wpadło Draconowi na myśl, że ten dom naprawdę zyskał na wartości, gdy Ash do niego trafiła. I pomyśleć, że przepisała się z Beauxbatons do Hogwartu… Ale to ich strata. Nie powinien się tak przejmować tym, że Sophie go zostawiła. Bardzo się od Ashley różniła. Soph zawsze była we wszystkim najlepsza, może nawet i od tej szlamy, Granger. Miała czarne włosy, nie była tą długonogą Ash, miała złote oczy, które od śmierci Blacka zmieniała na czarne. Ostatnio bardzo też wychudła. Za to Ashley miała blond włosy, była szczupła, urodziwa, z niebieskimi oczami. Co prawda, nie okazywała żadnego zainteresowania lekcjami i nauką, ale z nią miał o wiele więcej rozrywki, niż z Sophie. Tak, jest o wiele lepiej, odkąd urwał kontakt z tą Serpens. Starał się nie  myśleć z siostrzenicą Czarnego Pana…

Tak rozmyślając, dotarli do pokoju wspólnego. Nie było w nim nikogo.
- Cudownie, zajmiemy sobie najlepsze fotele! – zawołała zachwycona Ashley.
- Tak, kochanie – odpowiedział posłusznie i poprowadził ją do fotela przed kominkiem. To, co, a raczej kogo na nim zastał sprawiło, że serce podskoczyło mu do gardła. W fotelu siedziała Sophie, z głową przekrzywioną, spoczywającą na ramieniu. Oczy miała zamknięte, twarz bardzo bladą. Uśmiechnął się w duchu. Może już nie mogła dłużej żyć bez snu i w końcu się przemogła? Ale w tym jej spokoju i jakby błogości na twarzy było coś dziwnego. Malfoy spojrzał na Ashley. Jej wydatne usta były rozciągnięte w szerokim uśmiechu.
- Śpi. Nie będziemy ją budzić, co? Chodźmy do ciebie… - szepnęła i pociągnęła go lekko za rękę. Ale Draco dostrzegł coś, co przyprawiło go o chwilowe zatrzymanie akcji serca. Z prawego nadgarstka Sophie spływała krew. Gdy po kilku sekundach odzyskał czucie w członkach, chwycił lewą rękę Sophie i zbadałem jej puls. Ledwo co go wyczuł.
- Draco, co do… - zaczęła Ash, ale w tym samym momencie jej chłopak wziął na ręce Sophie. Starał się nie myśleć… ciało Sophie… i szybkim krokiem ruszył w stronę wyjścia. Ashley pobiegła za nim.
- Co się stało, Dracuś, kochanie, wytłumacz mi to! – krzyknęłam Ash.
- Później – wydyszał Malfoy, wbiegając po schodach na pierwsze piętro. Sophie była bardzo lekka. Przez pół roku świadomie wyniszczała swój organizm, prawie nic nie jedząc, nie śpiąc i spędzając większość czasu na płaczu.
- Malfoy!
To był głos tego Victora Ghosta. Draco nawet się nie obejrzał, tylko przyspieszył kroku, by jak najszybciej zgubić natrętnego Gryfona.
- Malfoy, co jej zrobiłeś!? – tym razem Victor złapał Ślizgona za ramię. Zmierzył go nienawistnym spojrzeniem, które natychmiast powędrowało do jego nieprzytomnej siostry.
- Co jej zrobiłeś?! Najpierw gadasz, że ją kochasz, a potem się puszczasz z tą… szmatą? – warknął Ghost. Draco wyszarpnął ramię z jego uścisku i cofnął się o krok.
- Zostaw mnie, Ghost, ostrzegam cię – syknął. – Jeśli czegoś nie zrobimy, ona umrze… Idź i zawiadom Dumbledore’a… nie wiem, kogokolwiek. Później odszukaj Sapphire i przyprowadź ją do skrzydła szpitalnego. Ruszaj się!
Victor odwrócił się i zbiegł do lochów, najprawdopodobniej w poszukiwaniu Snape’a. Malfoy natomiast wbiegł schodami na drugie, trzecie, a później czwarte piętro. Na piątym już zabrakło mu tchu, ale wpadł do skrzydła szpitalnego, znajdującego się na końcu korytarza i zawołał:
- Pani Pomfrey! Niech pani tu…
Z drzwi swojego gabinetu wychyliła się pielęgniarka. Obrzuciła go przerażonym spojrzeniem i wydyszała:
- Dlaczego pan tak krzyczy, panie Malfoy?! Co się stało?
Malfoy położył Sophie na najbliższym łóżku.
- To chyba było… samobójstwo…
Ostatnie słowo z trudem przeszło mu przez gardło. Pani Pomfrey błyskawicznie znalazła się przy łóżku. Drzwi otworzyły się z głośnym trzaskiem i do skrzydła szpitalnego wpadł Snape.
- Co się tu stało, Draco? – rzucił, podchodząc do łóżka Sophie, której pani Pomfrey badała puls i opatrywała głębokie rozcięcie. Zanim Malfoy odpowiedział, drzwi ponownie się otworzyły i moim oczom ukazał się Dumbledore, Victor i Sapphire. Gdy ta ostatnia rzuciła krótkie spojrzenie na łóżko, wybuchnęłam głośnym płaczem.
- Panno Killer, proszę się uspokoić – powiedział łagodnie dyrektor. – Panie Ghost, niech pan wyśle sowę do Bes, niech tu przybędzie tak szybko, jak to możliwe. Pani Pomfrey, jaki jest stan pacjentki?
- Nie wiem, jak to powiedzieć, ale… - zaczęła, patrząc ze strachem na Dumbledore’a – tej rany nie można zlikwidować.
- Nie można? – powtórzył Snape. W jego głosie można było wyczuć narastającą złość i, czyżby to było możliwe, strach?
Pani Pomfrey pokręciła głową.
- Najwidoczniej użyła tego – dodała, podając mu zakrwawioną żyletkę. Snape dokładnie ją obejrzał, po czym zaklął pod nosem:
- Cholera, co ten Black sobie myślał, dając jej coś takiego?
- Rany nie można zlikwidować – szepnęła pani Pomfrey – Została jej najwyżej godzina…
 Draco poczuł się tak, jakby jego żołądek został pozbawiony dna. Czuł narastającą panikę na myśl, co by się stało, gdyby Lord Voldemort się o tym dowiedział. Ale bał się nie tylko o swoją skórę. Teraz zrozumiał, że życie bez Sophie byłoby inne. Chwilową ciszę przerwał Dumbledore:
-  Trzeba powiadomić jej wuja.
- Voldemorta? – pisnęła Sapphire, a Dumbledore pokiwał głową.
- Zostańcie tu – dodał – Victorze, przyprowadź tutaj resztę rodzeństwa. Wydaje mi się, że będą chcieli się z nią… pożegnać. Ja muszą…
-…pożegnać się z nią? – powtórzył Snape.
Dyrektor ponownie skinął głową i wyszedł ze skrzydła szpitalnego. Pani Pomfrey pomyślała chyba, że skoro nic już nie można zrobić, więc nic tu po niej, bo udała się do swojego gabinetu. Snape wbił wzrok w twarz Sophie, a Sapphire usiadła na krześle. Malfoy zrobił to samo. Ręka Sophie była zimna i całkiem biała, a w dotyku przypominała zwykły marmur. Patrząc na jej spokojną twarz, Draco przypomniał sobie wężową twarz Czarnego Pana.

- Wygląda jak anioł – mruknął.
- Wracaj do tej swojej Ash! – syknęła Sapphire tak jadowicie, że Snape zwrócił na nią swoje czarne oczy.
- Co? – zdziwił się Malfoy.
- To przez ciebie ona to zrobiła! – krzyknęła Szafir. – Zostawiłeś ją dla tej blondwłosej sztucznej lali, wiedząc, że teraz jest jej trudno!
- Sapphire, nie ma powodu, aby się tak denerwować – przerwał jej cicho Snape.
- N-nie ma? – krzyknęła – Nie widzi pan, że Sophie umiera? Myślałam, że ona trochę więcej dla pana znaczy!
Przy normalnej okazji, za taką gadkę, nawet Ślizgonka oberwałaby szlaban, ale Snape odwrócił się tylko do nas plecami i przemówił stłumionym głosem:
- Nawet nie wiecie, dzieciaki, ile ona dla mnie znaczy…
- Sapphire, Ashley mi powiedziała, że Sophie nie chce mnie znać… - zaczął Draco.
- Tak? Bo ja myślałam, że było zupełnie odwrotnie! – pisnęła Szafir. – Ashley powiedziała Soph, że to TY jej już nie chcesz przez tą jej depresję i żeby sobie odpuściła!
Coś zaczęło świtać w głosie tlenionego. Wychodziło na to, że to jego wina, że Sophie była nieszczęśliwa. To jego wina, że Sophie podcięła sobie żyły i teraz umiera… A wszystko przez zwykłą głupotę.

Po bladym policzku Sophie spłynęła samotna łza. Maleńki płomyk nadziei zapłonął w piersi arystokraty. Sophie otworzyła lekko oczy i szepnęła:
- Severusie…
Na dźwięk swojego imienia, Snape odwrócił się do niej twarzą. Sapphire odsunęła mu się z drogi, a Mistrz Eliksirów przysunął sobie krzesło i chwycił rękę Sophie.
- Wybacz – dodała. Po jej policzku spłynęła kolejna łza.
- Nic nie mów – przerwał jej Snape.
Jego głos był zupełnie inny, niż zwykle. Nie był to ton ostry i suchy, którym zazwyczaj zwracał się do większości osób, ale spokojny i łagodny. – Ale powiedz mi, dlaczego to zrobiłaś?
Sophie westchnęła cicho. Z tymi pustymi, czarnymi oczami i wychudłą bladą twarzą wyglądała, jakby była córką Snape’a.
- Tęsknię za Syriuszem – wyjaśniła – Ale za chwilę się z nim spotkam…
Jej czy spoczęły na Sapphire, która zalała się łzami, później na Mistrzu Eliksirów, który teraz ani trochę nie przypominał już wyrośniętego, nieznośnego nietoperza i na Malfoya. Po jej policzku spłynęła trzecia łza.

- Zrób to dobrze, Draco – wyszeptała. – Przeżyj…
Wypowiedzenie tych słów najwidoczniej bardzo nadszarpnęły i tak już nikłe siły Sophie, bo zamknęła oczy. Oddech miała płytki i nierówny. Nagle Sophie drgnęła lekko i zamrugała szybko.
- Claudia – wyszeptała. - Claudio… obiecałaś…
Westchnęła ciężko, spazmatycznie. Poruszyła lekko dłonią i zamknęła oczy z uczuciem ulgi na twarzy.

- Idę do ciebie, Syriuszu – odpowiedziała cicho, a na jej twarzy zastygł ledwo dostrzegalny uśmiech…