Rozdział 94

Był wczesny ranek, na surowym, różowym niebie wschodziło nieśmiałe, marcowe słońce. Wysoka postać w czarnej szacie i kapturze na głowie, przemierzała szybkim krokiem wydeptaną dróżkę. Może to dziwnie zabrzmi, ale Lord Voldemort po raz pierwszy postanowił się nie teleportować. Chciał poczuć twardy grunt pod stopami, chciał znów poczuć się jak śmiertelnik, których pełno na świecie.
Dotarł do wzgórza, na którym było umówione spotkanie. Stał przez chwilę, obserwując las, znajdujący się daleko i wielkie pustkowie, własność wioskowych rolników, przygotowujących się zapewne do swojej pierwszej w tym roku pracy w polu. Nie był świadomy, że to właśnie nieopodal tego pustkowia, na starym cmentarzu, jego siostrzenica spotkała się z jego zaufanym sługom i oddała mu swój największy skarb…

Rozległo się ciche, charakterystyczne pyknięcie i przed Czarnym Panem pojawiła się postać staruszka z długą, siwą, prawie srebrną brodą, odzianego w fioletowy płaszcz. W okularach-połówkach igrały surowe, chłodne promienie słońca, a jego twarz rozjaśniał cierpliwy, jakby pobłażliwy uśmiech.
- Dumbledore – powitał go Voldemort, zdejmując kaptur. Jego wielkie, czerwone oczy wyrażały niechęć, gdy patrzył w ciepłe, błękitne oczy starca.
- Ah, Tom – powiedział łagodnie Dumbledore, jakby wspominali minione czasy. – To takie piękne, że nalegałeś na to spotkanie.
- Zaiste – odparł chłodnym tonem. – Jednak to nie zmieni mojego podejścia do mugoli, szlam i zdrajców krwi.
Po chwili milczenia, dodał:
- Kilka dni temu, Bartemiusz mówił mi o bardzo dziwnym zachowaniu Sophie.
Dumbledore zachichotał.
- Masz całkowite zaufanie do Croucha? – spytał. Voldemort zmarszczył czoło, oburzony tym, że ktoś wątpi w jego najlepszego Śmierciożercę.
- Oczywiście – odrzekł lodowatym tonem. – Barty to mój wierny sługa i zaufany doradca, co więcej, to też dobry przyjaciel Sophie, więc mu ufam. Czasem przekazuje mi to, co ją dręczy.
Zamilkł na chwilę, piorunując Dumbledore’a spojrzeniem.
- Ostatnio zwierzała mu się – odezwał się groźnym tonem. – Że ten twój Zakon Feniksa wywiera na niej presję…
Dumbledore uniósł brwi, na co Czarny Pan wybuchnął śmiechem.
- Co – warknął. – Chyba nie myślałeś, że o nim nie wiemy.
- Łudziłem się, że nie – pomimo promiennego uśmiechu, Czarny Pan wyczuł lekki strach w głosie starca. Uwielbiał czuć się silniejszy od niego. Bynajmniej, Voldemort nie bał się nikogo i niczego, przynajmniej w swoim mniemaniu…
Znów ta kłująca w uszy cisza. Dumbledore patrzył na Voldemorta, Voldemort na Dumbledore’a i zaczynał mieć poważne wątpliwości, czy ciągnąć dalej tą rozmowę. W końcu ponownie się odezwał:
- Nie przybyłem tu rozmawiać o moich czy twoich sprawach. Chodzi o coś ważniejszego. Wiesz przecież, że Sophie uczęszcza do TWOJEJ szkoły, a obowiązkiem dyrektora jest pilnować swoich uczniów.
- Wiem to wszystko – odparł z uśmiechem Dumbledore.
- Czy wiesz, że Sophie opuściła twoją szkołę co najmniej kilka razy, aby spotkać się ze mną? – zapytał ze złością Voldemort. – Czy wiesz, że przechodziła poważną mutację? Oczywiście, nic nie wiesz, ponieważ nie interesuje cię jej los. A powinien, bo jak mi wiadomo, należy też do twojego Zakonu.
Dumbleodre nie przestawał się uśmiechać.
- Nie wiem, do czego zmierzasz – odrzekł.
- Do tego, Dumbledore, że ją dręczycie! – zawołał Czarny Pan, całkiem wyprowadzony z równowagi. – Ma obsesję na punkcie życia Pottera! Zaszantażowaliście ją, ot co!
- Czyżby? – zdziwił się dyrektor Hogwartu.
- Black napisał do niej, że jest niedojrzałym dzieckiem! – warknął Voldemort. – Wiesz, jaka Sophie jest wrażliwa? Haruje jak zwierzę, żeby każdy był zadowolony, a wy rzeczywiście jesteście jej wdzięczni.
- To jej sprawa, gdyby chciała zrezygnować z członkostwa w Zakonie, już by to zrobiła – powiedział Dumbledore. Voldemort chwycił go za szatę na piersiach i uniósł zaciśniętą z pięść rękę, jakby chciał go uderzyć, ale w porę się zahamował i puścił starca.
- Oddałem ci ją pod opiekę – wycedził. – Jeśli coś jej się stanie, odpowiesz za to.
Odwrócił się i zniknął, nie zważając na swoje maniery.
*
Przewróciłam się na bok. Obudziłam się, ale nie chciało mi się jeszcze otwierać oczu. Poprzedniego ranka ukazał się marcowy numer „Żonglera” z wywiadem Harry’ego na pierwszej stronie. Dzieciak pławił się chwałą tylko przez kilka minut, bo nadeszła Umbridge, skonfiskowała owy darmowy numer, odjęła Gryfonom 50 punktów i dała Potterowi szlaban. Cóż, jeszcze nigdy nie cieszyłam się z jej obecności w tym zamku [jeśli w ogóle kiedyś się cieszyłam].

Kilka dni później odbył się mecz quidditcha. Gryfoni vs Puchoni. Klęska drużyny Harry’ego nie była tak tragiczna, do czasu, aż Ron puścił tego 14-tego gola. Nawet nie miałam serca się z niego ponabijać…
Wieczorem, około 1:00, kiedy „spałam” przed podręcznikiem do historii magii, usłyszałam cichy trzask i na moim ramieniu pojawił się Flagro. Upuścił na mój podołek niedbale zwinięty kawałek pergaminu i ponownie spłonął. Z ulgą odrzuciłam książkę i rozwinęłam liścik.

Nie powiodło się. Miesiące pracy zmarnowane. Avery poniesie karę.

Było to pisane ręką Voldemorta. Ryknęłam ze złości i cisnęłam książką przez cały salon. Jedyna rzecz, na której teraz mi zależało, została spieprzona.
Wykorzystując pustkę, panującą w pokoju wspólnym, teleportowałam się do domu Czarnego Pana. Znalazłam się w jakiejś mrocznej komnacie, oświetlonej jedynie jedną mętną świeczką. Na ścianie wisiało wielkie lustro w srebrnej ramie [poczułam dziwny skurcz w żołądku na wspomnienie lustra z domu Syriusza] i fotel, na którego oparciu zaciskał białe ręce Voldemort. Opadłam na fotel i spytałam zmęczonym tonem:
- Czy jest coś, co udało nam się załatwić bez klęski?
Voldemort westchnął. Nie zdążył mi odpowiedzieć, bo do pokoju wszedł jakiś pochylony, drżący na całym ciele mężczyzna. Poznałam w nim Rookwooda.
- Jestem, panie… - wybełkotał i padł przed Voldemortem na kolana.
- Wygląda na to, że źle mi doradzono – powiedział cicho Czarny Pan, podchodząc do Rookwooda i patrząc na niego z góry.
- Panie, błagam cię o litość! – wychrypiał Rookwood, drżąc jeszcze bardzie.
- Ciebie nie winię, Rookwood – odpowiedział Riddle. – Masz pewność, że to prawda?
- Tak, panie mój… Pracowałem tam… po tym wszystkim – wyjąkał.
- Avery powiedział mi, że Bode będzie mógł to zabrać – rzekł cicho Czarny Pan.
- Bode nie mógłby tego wziąć… Dlatego tak długo opierał się Imperiusowi Malfoya – odparł Rookwood.
- Wstań, Rookwood – odezwałam się. Rookwood poderwał się z podłogi.
- Ja… ja nie wiedziałem, ze pani tu jest – mruknął.
- Zrozumiałe – powiedziałam. - Dobrze zrobiłeś, Augustusie, że powiedziałeś o tym swemu panu. Nie bój się, zostaniesz wynagrodzony. Barty wyjaśni ci, co masz dalej robić.
- Taak, zmarnowaliśmy wiele miesięcy, ale to nic – dodał Voldemort.  Zaczniemy wszystko od nowa. Sprowadź tu Avery’ego.
Rookwood wycofał się, nadal bijąc pokłony. Voldemort odwrócił się i podszedł do lustra, w które się wpatrzył. Nie był jednak tak doświadczony w tym jak ja.
Zaczęłam krążyć po pokoju, nucąc coś pod nosem.
- Wracaj już – rozległ się głos wuja. – Nie chcę, byś na to patrzyła.
- Nie sponiewieraj go tak strasznie, co? – mruknęłam.
- Dostanie to, na co zasłużył – brzmiała odpowiedź. Wzruszyłam ramionami i powróciłam do salony Ślizgonów. Nie było już sensu się uczyć tej historii magii. Poszłam spać. Byłam tak zmęczona, że nawet nie pamiętałam na drugi dzień, co mi się śniło.

~*~

Trochę kulawy ten rozdział, ale nie miałam siły na coś lepszego. Cóż, jeszcze tylko kilka dni i mam ferie! Ah, ale jeszcze przed tym czeka mnie jutro lekcja niemieckiego… I wywiadówka! Nie zdziwcie się, jeśli nie napiszę w sobotę rozdziału xD Przecież wszystko jest możliwe xD