Rozdział 95

Następnego dnia, tuż po lekcjach, kiedy właśnie szłam do lochów, nagle poczułam jakbym zderzyła się ze ścianą.
- Shit – zaklęłam pod nosem i zaczęłam zbierać książki z podłogi. Sięgałam właśnie po historię magii, kiedy zobaczyłam czarne, lśniące buty i brzeg czarnej szaty. Moja ręka zastygła w powietrzu, a ja podniosłam głowę i zobaczyłam Snape’a.
- Ah, to ty – mruknęłam. – Wystraszyłam się, że to ktoś inny.
- A kto mianowicie? – zapytał Snape, pomagając mi wstać. Wzruszyłam ramionami.
- Na pewno by go nie ucieszyło moje słownictwo – odpowiedziałam i zerknęłam na zegarek. – Jak tam lekcje z Harrym? Wydaje mi się, że za godzinę powinieneś mieć następne spotkanie…
- Potter nie robi żadnych postępów, jest tak otępiały, jak twoi bracia na eliksirach – odparł Severus. Przeszyła mnie fala gniewu.
- Nie robią żadnych postępów? – spytałam ze złością.
- Przykro mi, ale stoją w miejscu, jak każdy ich klasy – powiedział Snape. Dziwne, że to zawsze akurat mnie znajdują problemy.
- A Spirydion? – zapytałam.
- Nie jest orłem, ale jakoś sobie radzi. Mogę postawić mu najwyżej zadowalający.
- No to mamy do pogadania ze Spirytusem – wycedziłam i minęłam Snape’a. Niestety, w salonie nie zastałam brata, za to spotkałam Pansy, malującą paznokcie i siedzącą w moim ulubionym fotelu na „odludziu”.
- YHM, YHM.
Pansy podniosła leniwie głowę i uśmiechnęła się, gdy mnie ujrzała. Taak, ma powód do radości…
- Dobrze, że we środę mamy mało lekcji – odezwała się i powróciła do swojej dawnej czynności.
- Wow, jak ty dobrze umiesz liczyć – zadrwiłam i zajęłam miejsce jak najdalej od niej. Przecież o jakiś głupi fotel bić się nie będę. Choć z drugiej strony, powinna wiedzieć, gdzie jej miejsce, skoro popadła w niełaskę.
Wyciągnęłam z torby podręcznik do transmutacji i zaczęłam się uczyć na pamięć regułek z dzisiejszej lekcji. Nie miałam pojęcia, dlaczego to robię, skoro znam je doskonale. Może po to, żeby zająć czymś ręce? Albo umysł?

Gdzieś około 17:00, z góry dobiegł nas huk, jakiś wrzask kobiety i tupot wielu nóg. Wstałam i klnąc pod nosem, że mi przerwano naukę, opuściłam lochy. Po środku sali wejściowej stała profesor Trelawney. Wyglądała, jakby naprawdę była wariatką. Okulary przekrzywiły się tak, że jedno oko miała powiększone bardziej od drugiego, włosy jej sterczały, w jednej ręce trzymała prawie pustą butelkę sherry oraz niezliczone szale i chusty, które wlokły się za nią po podłodze. Kiedy udało mi się przedrzeć się przez tłum gapiących się na to wszystko uczniów, dostrzegłam tego nieco podniszczone kufry i Umbridge, stojącą na schodach i uśmiechającą się w swój obrzydliwy, triumfalny sposób.
- Nie zdawałaś sobie sprawy, że to nastąpi? – zapytała piskliwym, podnieconym głosem.
- Nie mooożecie mnie stąd wyrzuuucić! Hogwart to mój dooom! – zawyła profesor Trelawney, wzbudzając we mnie niewyjaśniony żal. Biedaczka…
- To BYŁ twój dom – powiedziała głośno Umbridge. – Niecałą godzinę temu, minister osobiście wydalił cię z tej szkoły.
Z tłumu wyszła profesor McGonagall. Podała chusteczkę nauczycielce wróżbiarstwa i objęła ją ramieniem.
- Masz, Sybillo… wytrzyj sobie nos – powiedziała. – Wcale nie opuścisz Hogwartu.
- Czyżby, pani profesor McGonagall? – zapytała oburzonym tonem Umbridge, wytrzeszczając małe oczka ze złości. – A z czyjego upoważnienia pozwala sobie pani na takie stwierdzenie?
- Z mojego – rozległ się głęboki, donośny głos. Drzwi wejściowe otworzyły się, tłum rozstąpił się i pojawił się profesor Dumbledore. Jego twarz wyglądała prawie przerażająco. Wyszedł do stojących po środku kobiet.
- Z pańskiego? – zdziwiła się Umbridge, cofając się o krok od niego, jakby mogła się od niego czymś zarazić. – Dałam jej wypowiedzenie, jako Wielki Inkwizytor Hogwartu! Mam prawo zwalniać nauczycieli tej szkoły…
- Ale nie ma pani prawa usuwać ich z tego budynku – wpadł jej w słowo Dumbledore. – Ten przywilej posiada jedynie dyrektor szkoły.
Profesor Trelawney parsknęła histerycznym chichotem, po którym dostała silnej czkawki.
- Nie… nie, Dumbledore. Ja sobie p-pójdę! Op-opuszczę Hog-g-wart i poszukam szczęścia gdzie indziej…
- Nie – oświadczył dyrektor. – Moim życzeniem jest, abyś pozostałą w tej szkole. Profesor McGonagall, proszę odprowadzić Sybillę na górę.
McGonagall machnęłam różdżką, by kufry profesor Trelawney uniosły się w powietrze i razem z Sybillą opuściły salę wejściową.
- A co pan z nią zrobi, profesorze? – zapytała Umbridge głośnym szeptem, który było słychać w całej sali. – Przecież Kidy mianuję nowego nauczyciela wróżbiarstwa, będzie musiał gdzieś zamieszkać…
- O no nie musi się pani martwić – przerwał jej Dumbledore ze swoim ciepłym, pobłażliwym uśmiechem. – Już znalazłem odpowiedniego nauczyciela, który z pewnością będzie pani odpowiadał.
Wskazał ręką w stronę drzwi, które ponownie się otworzyły i stanął w nich centaur o bladozłotej sierści na grzbiecie i przenikliwych, niebieskich oczach.
- To jest Firenzo – rzekł Dumbledore.
*
Szedł ciemnym, mrocznym korytarzem. Jego kroki odbijały się szerokim echem od ścian. Mężczyzna zdawał się tym nie przejmować. Wbiegł po schodach na pierwsze piętro i zapukał do drzwi.
- Wejść – rozległ się chłodny, donośmy głos. Mężczyzna przekręcił gałkę w kształcie głowy węża i wszedł do środka. Na wielkim, kamiennym tronie siedział człowiek, całkiem nie podobny do normalnego śmiertelnika, ale przybysz dobrze go znał. Paskudny uśmiech na twarzy tego drugiego również świadczył o tym, że się znają.
- Snape – odezwała się istota, siedząca na kamiennym tronie. – Zastanawiałem się, kiedy znów raczysz odwiedzić swego pana.
Snape zamknął drzwi i stanął tuż przed tronem Voldemorta. Jego właściciel wstał i obszedł Snape’a, jakby go osądzał.
- Mam kilka informacji, które mogą ci się przydać, panie – odezwał się czarnowłosy.
- Śmiało – zachęcił go Voldemort, ten, który nie miał żadnym włosów na głowie.
- Dumbledore mianował centaura na nauczyciela wróżbiarstwa, choć to może mało istotne – odparł Snape. – Nie pozwolił opuścić zamku profesor Trelawney, tej wieszczce, która niegdyś uczyła tego przedmiotu.
Voldemort zamyślił się.
- Myślisz, Severusie, że ta kobieta mogła mieć jakiś związek z proroctwem? – zapytał.
Snape wzruszył lekko ramionami.
- Nie mam zdania na ten temat – odrzekł.
- Cóż, Barty będzie musiał nad tym popracować – mruknął Lord, bardziej do siebie, niż do Snape’a. – Severusie, chciałbym cię o coś poprosić.
Snape, zdziwiony, że jego bezwzględny pan o coś prosi, uniósł lekko brwi.
- Oczywiście, panie mój – powiedział pokornie.
- Ty widzisz Sophie na co dzień, jesteś jej… wychowawcą – zaczął Czarny Pan. – Rozmawiałem już na ten temat z Dumbledore’em, ale on chyba nie raczy się przejąć jej losem… Bądź co bądź, miej na nią oko. To moja siostrzenica, moje dziecko…
-Kochanka – poprawił go Snape. Voldemort przechylił głowę. Pierwszy raz ktoś zarzucił mu coś takiego. Sophie? Jego kochanką? To absurd.
- Nie, to moja Darkie – warknął. – Ma głupie pomysły, pilnuj jej, żeby sobie czegoś nie zrobiła.
- To twoja kochanka, panie – upierał się Snape. – Ale będę miał na nią oko.
Ukłonił się lekko i wyszedł, pozostawiając zszokowanego Voldemorta po środku pokoju.

~*~

Wybaczcie, że tak krótko i nudno, ale zbliżają się ferie, pogoda jest okropna, a ja mam mało czasu, więc nic nie wymyślę więcej. Dziś, kiedy „spałam” na matmie, zaczęłam się zastanawiać, czy mój pomysł jest dobry, więc zrobiłam sondę. Dobrze jest przecież wiedzieć, czego chcą czytelnicy. Nie zanudzam więc i pozdro xD