Rozdział 77

Voldemort myślał zapewne, że teleportuję się od razu do Hogwartu, ale jak bardzo się mylił. No, pomiędzy szkołą a cmentarzem jest zasadnicza różnica. Jakie to dziwne, że zawsze przypominam sobie o moich bliskich zmarłych akurat w dniu ich rocznicy śmierci… Nie byłoby też rozważnie wpadać do zamku w samym środku nocy.
Rozejrzałam się dookoła, pozwalając oczom przypomnieć sobie to miejsce. Ah, jak dawno mnie tu nie było… będzie jakieś cztery lata…
Moje oczy, pomimo mroku, który mnie otaczał, zobaczyły wszystko. Bez trudu dotarłam do bramki cmentarza i otworzyłam ją. Ta zaskrzypiała donośnie, przyprawiając mnie o dreszcze. Przypominałam sobie wszystko. Zaniedbane grobowce, porośnięty mchem murek, otaczający niewielki cmentarzyk, drewniany kościół nieopodal niego… To miejsce do złudzenia przypominało mi „dom”, w którym mieszkało teraz ciało Darli…
Moje nogi same poprowadziły mnie przez alejkę, jakbym odwiedzała to miejsce wiele razy, a byłam tu przecież tak dawno… Zmierzyłam wzrokiem mogiłę, całkiem podobną do innych, z tym jednak wyjątkiem, że w rogu czarnej tablicy grobowej wygrawerowany był, teraz już mało widoczny znak małej czaski z wężem zamiast języka. Na środku zaś, wypisane było srebrnymi literami:

Evan Rosier

*17.07.1972

+29.11.2003

Usiadłam na piętach przy grobowcu i oparłam o jego płytę łokcie. Uśmiechnęłam się blado i zaczęłam mówić, jak niegdyś z nim rozmawiałam:
-Byłam u ciebie ostatnio, dopiero na pogrzebie. Mam nadzieję, że się nie gniewasz?
Westchnęłam, a w mojej ręce pojawił się bukiet niezapominajek, który złożyłam pod napisanym nazwiskiem. Zawsze zwykłam dawać kwiaty na grób, a każdy kwiat miał swoje znaczenie. W tym przypadku chciałam dać Evanowi znak mojej pamięci o nim.
Dla Voldemorta może było to idiotyczne, ale nie dla mnie. Jego nie obchodziło dobro jego oddanych sług. Kiedy byli jeszcze w pełni sił fizycznych i magicznych, dbał o nich jako tako. Ale po och śmierci, pozwalał łaskawie na pochowanie ciała. Później już nigdy o nich nie wspominał.
Ja byłam inna. Pamiętałam każdego Śmierciożercę i to wszystko, co zrobił dla mnie i Czarnego Pana. Utrata każdego sługi była dla mnie ogromnym ciosem. Każdą śmierć przeżywałam w podobny sposób. Nie płakałam. Przecież płacz nic nie daje. Roniąc łzy, nie przywrócę nikomu życia…
Evan Rosier był dla mnie wyjątkowy. Pamiętałam jego twarz jak przez mgłę. Wtedy, kiedy widziałam go po raz ostatni, byłam jeszcze małym dzieciakiem. Nie chodziłam nawet do Hogwartu.
Był to dzień, kiedy zginął. Przyczynił się do tego bunt popleczników Voldemorta. Jego wielbiciele, bo innego słowa na to nie ma, postanowili bez swojego pana zdobyć władzę, a raczej pokazać, że choć Czarny Pan poniósł ciężką ranę, ma jeszcze swoje wierne sługi. Później, około północy, doszła do mnie wiadomość, przyniesiona przez sowę Lucjusza Malfoya. Zginęło trzech Śmierciożerców, niektórych złapano, a niewielka reszta z nich uciekła. Wśród ofiar został wymieniony Evan Rosier, zamordowany przez Alastora Moody’ego.

Wybuchnęłam płaczem. Nie mogłam się powstrzymać. Była to jedna z nielicznych chwil, kiedy pozwoliłam sobie na taką słabość. Gdybym nie posłuchała Malfoya, na pewno sprawy potoczyłyby się inaczej. Poszłabym wtedy z nimi do tego cholernego ministerstwa i nie pozwoliłabym, by śmierć zagarnęła w swoje ramiona bliską mi osobę.

Evan należał do tej grupy Śmierciożerców, których darzyłam ciepłym uczuciem. Nie przyjaźniłam się ze wszystkimi [do wyjątku należał na przykład Glizdogon], lecz z większością. I nie byli to odważni, skorzy do poświęceń osoby. Ale Rosier należał akurat do takich. Zginął za Czarnego Pana, poważnie okaleczając Moody’ego.
Uśmiechnęłam się triumfalnie, ale ten gest został przyćmiony przez kolejny wybuch płaczu. Jak to jest, że tacy wspaniali ludzie giną w walce, kiedy miernoty, typu Glizdogona, wałęsają się po świecie?
Uderzyłam pięściami w płytę nagrobkową. Rozkleiłam się całkowicie. Ile osób jeszcze stracę? Czy śmierć nie widzi, że ma pod nosem kogoś mniej wartościowego od nich? Mnie na przykład…
Zawsze chciałam wiedzieć, co stanie się po śmierci. Gdzie jest Bóg, który daje ludziom życie? I gdzie jest śmierć, która je ludziom odbiera? Chciałam poznać odpowiedź na tyle pytań… Czy to co robię, jest dobre? Zdradzam Zakon, by być szczera z Voldemortem. Utrudniam mu działanie, by pomóc Dumbledore’owi.

Ah, sentymenty… to jedyna rzecz, do której miałam słabość. Ale mnie wzięło… Jednak, kiedy człowiek zastanowi się nad wszystkim, dochodzi do wniosku, że kiedy pozna odpowiedź na jedno pytanie, nasuwa się pięć kolejnych, i nie wie, która odpowiedź jest prawdziwa. Życie jest jak dziki ogród, wypełniony pięknem i śmiercią…

Po chwili uspokajałam się. Zmusiłam łzy, aby przestały płynąć. Zacisnęłam odrętwiałe ręce na krawędzi nagrobka, uświadamiając sobie, że powietrze jest mroźne i suche. Po raz pierwszy od kilku dni poczułam chłód. Moje zmysły odzyskują czujność, mózg zaczyna normalnie pracować… zaczynam odczuwać ludzki głód. A więc moja metamorfoza dobiega końca.
Wstałam ze zmrożonej ziemi i otrzepałam kolana. Teraz dręczyło mnie tylko jedno. Dlaczego Barty zapomniał?
*
-Gdzie ty byłaś?
-O mój Boże, jak ty wyglądasz!
-Tak się o ciebie martwiliśmy!
-Dlaczego nie było cię tak długo?
-Musisz nam wszystko opowiedzieć!
Z takimi pytaniami powitali mnie Ślizgoni, kiedy rano teleportowałam się do ich salonu. Nie licząc tego, że byłam zziębnięta, głodna i zmęczona, humor nawet mi dopisywał, biorąc pod uwagę sytuację, która miała miejsce zaledwie kilka godzin temu.
-Sophie, czy jesteś świadoma, co czułam, kiedy tak nagle zniknęłaś? – naskoczyła na mnie Sapphire.
-Nie mam zielonego pojęcia – wyznałam, mając ogromną nadzieję, że Sapphire zedrze gardło, zanim całkowicie pogrąży się w swoim kazaniu.
-A więc wyobraź sobie, że nie spałam całą noc, zamartwiając się – wysyczała Sapphire. – Może ktoś cię porwał? Ależ nie, bo to przecież nie możliwe w Hogwarcie!
-Sapphire – przerwałam jej zmęczonym tonem. – Jest mi przykro z tego powodu. Wybaczcie mi wszyscy, ale jestem głodna i chciałabym się przebrać.
Wycofałam się z tłumu Ślizgonów i pobiegłam do sypialni dziewczyn. Dopadłam łazienki i zatrzasnęłam za sobą drzwi. W samą porę, bo zaraz po tym, do pokoju wpadła Sapphire.
-Wyjaśnij mi wszystko! – zażądała, waląc w drzwi. Już raz spotkałam się z jej nadopiekuńczością, więc wolałam spokojnie jej opowiedzieć cały przebieg zdarzeń, niż ponownie się przekonać, jaką jest dobrą przyjaciółką.
-Powiem ci, ale nie przerywaj mi – zawołałam z łazienki, włażąc pod prysznic. – Byłam u wuja, bo chciał mnie widzieć. I dobrze, bo gdybym nie posła wtedy, nie obyłoby się bez ofiar śmiertelnych.
-Co masz właściwie na myśli? – zapytała Sapphire.
-Wiesz, że Ghostowie są w pewnym sensie inni od wszystkich ludzi? – odpowiedziałam, przekrzykując szum wody. – Są po części wampirami i mnie też się to udzieliło. Czarny Pan zamknął mnie na pewien czas w jakimś pomieszczeniu dla wariatów, aby mi się odmieniło. Później mnie wypuścił, ja wróciłam do sił, krew nie stanowi już mojej diety i jestem.
Wyszłam spod prysznica i owinęłam się ręcznikiem.
-Wiesz, to dziwne, bo Victor też dziwnie się zachowywał – odezwała się Sapphire. – W końcu przybyła tu twoja matka, żeby go zabrać. Ma wrócić dziś po śniadaniu.
Szczotka do włosów wypadła mi z ręki. Otworzyłam drzwi, a ubranie samo pojawiło się na moim ciele. Chwyciłam ręcznik, który opadł na podłogę i cisnęłam nim przez cały pokój, trafiając w niespodziewającą się niczego Sapphire.
-Może ją jeszcze złapię – powiedziałam do siebie i wypadłam z sypialni. W salonie na szczęście już trochę się uspokoiło, więc skorzystałam z okazji i przemknęłam niezauważona przez całą jego długość. Opuściłam lochy i dziwnym trafem wpadłam prosto w ramiona Bes.
-Tak się martwiłam o ciebie! – zawołała, całując mnie kilkakrotnie w policzek.
-Mamo! – wybełkotałam. – Tom nic ci nie napisał? Nie wyjaśnił, że…
-Nie dostałam od niego sowy – wyjaśniła Bes. – Ale wiedziałam, że coś jest nie tak. Victor powiedział, że nie było cię w szkole cały dzień.
-Więc ile dni mnie nie było? – zapytałam.
-Prawie tydzień – odparła. – Sześć dni.
Jęknęłam. No, to rzeczywiście będę miała do nadrobienia w szkole.
-Vipi też się zmienił, prawda? – spytałam.
-Tak – przyznała. – Właśnie poszedł do Wielkiej Sali, a ja wybieram się do Dumbledore’a. Powiedz mi jeszcze… jak on cię traktował?
Rozejrzałam się dookoła, aby sprawdzić, czy nikt nas nie podsłuchuje i odpowiedziałam szeptem:
-Czarny Pan? Noo… można powiedzieć, że przeżyłam – odpowiedziałam.
-To idź już na śniadanie, zobaczymy się niedługo –odrzekła Bes i pobiegła schodami na pierwsze piętro.
Coś czuję, że przez ten krótki czas do przerwy świątecznej będzie bardzo ciekawy…

*_*_*_*_*_*


Ah, nareszcie się z tym uporałam. Nie zanudzam, więc dedykacja dla Maiki :*