Rozdział 73

Następnego dnia Sapphire nie była na mnie obrażona. Była po prostu milcząca. Nie odezwała się ani słowem, kiedy Blaise powiedział jej „cześć”. Na każde pytanie odpowiadała jednym słowem, lub tylko kiwała głową. To było o wiele bardziej bolesne, kiedy się tak zachowywała. Już wolałam, żeby się na mnie wydarła, niż była tak smutnie obojętna.

Kilka godzin po lekcjach postanowiłam wprowadzić swój plan w życie. Zatrzymałam więc Hermionę przed drzwiami do biblioteki i odezwałam się:
-Eee… cześć.
Na nic więcej chwilowo nie mogłam się zdobyć. Hermiona uniosła brwi i cofnęła się o krok.
-Myślałam, że jesteś na nas obrażona – stwierdziła.
Uśmiechnęłam się krzywo.
-Ty nie rzuciłaś się na Dracona, prawda?
-No, fakt.
Stałyśmy przez chwilę w milczeniu, patrząc w inną stronę.
-Nie chcę się z tobą kłócić, przecież niczym mi nie zawadziłaś – powiedziałam spokojnie. – Przecież obie dążymy do spokoju i harmonii na świecie.
Hermiona uśmiechnęła się promiennie.
-To świetnie – odrzekła.
-To ja już pójdę, mam jeszcze trochę nauki – dodałam i pobiegłam w stronę lochów.
Nie było nawet tak źle. Na początku myślałam, że ucieknę, zanim zdołam z siebie wydobyć jakiekolwiek słowo, ale jednak udało się!
Poszłam do salonu Ślizgonów, aby poddać się tak ekscytującemu zajęciu jak nauka historii magii. Zajęłam jakiś fotel i rozłożyłam dookoła siebie książki. Zaczęłam czytać, ale jakoś nie mogłam się skupić…
Przyczyną buntu goblinów w XVIII wieku było bez wątpienia wprowadzenie przepisów regulujących użycie różdżek…
Kłócę się z każdym, kto w jakiś sposób się dla mnie liczy. Jeśli nad sobą nie zapanuję, to wkrótce tylko Gloria i Flagro będą przyjaznymi dla mnie istotami na świecie…
Gobliny bez wątpienia miały nadzieję na równouprawnienia, a wprowadzenie różdżek miało spętać ich możliwości i prawa…
 Ale pogodziłam się z Hermioną, a to już sukces. Sprawa z Harrym na pewno za jakiś czas przycichnie, zawsze tak było. Syriusza będę musiała na pewno przeprosić, ale on mi wybaczy, przecież jest świadom, że jest dla mnie najważniejszy na świecie…
…więc chcąc podporządkować sobie czarodziejów, zbuntowały się…
Ja się buntuję. To podobno taki trudny wiek, ale Czarny Pan mówił… zaraz, co on mówił?
…sprawiając tym dużo kłopotów Ministerstwu Magii i całej rasie czarodziejów…
Ja sprawiam dużo kłopotów… ranię ludzi, których kocham, a później tego żałuję. Muszę to zmienić, bo człowiek nie może przecież żyć w samotności… Chciałabym to zmienić, a Darla na pewno nie ucieszyłaby się, gdyby wiedziała, że za jej śmierć oskarżam Sapphire…
Czarodziejom jednak udało się opanować to powstanie, które wybuchło ponownie po 20 latach…
Ah, jak mnie boli głowa…
Odłożyłam książkę i zamknęłam na chwilę oczy. Rozjarzona czerwień pod powiekami po chwili pociemniała, a ja poczułam miły chłód. Mało tej nocy spałam. Rozmyślałam. Bardzo chciałam poznać odpowiedzi na wiele pytań, na które nie odpowie mi żaden jasnowidz.

-Co tak siedzisz tu sama, kochanie?
Podskoczyłam, a książka, którą trzymałam w ręce, wyleciała w powietrze i spadła kilka metrów dalej. Posłałam Draconowi wymuszony uśmiech i podniosłam podręcznik z ziemi.
-Uczę się, przynajmniej próbuję… - mruknęłam, rozcierając oczy.
-Daj sobie spokój, SUMY dopiero za 8 miesięcy – prychnął i usiadł obok mnie.
-Ale ty dobrze umiesz liczyć – pochwaliłam go i zaczęłam zbierać książki, które niedawno wyciągnęłam. Z nauki nici. Nie miałam już chęci do niczego. Chciałam położyć się spać i o niczym nie myśleć. Chciałam dać odetchnąć mojemu zmęczonemu umysłowi… Jakżebym chciała go choć na moment otworzyć, poddać woli świata…
-Pokłóciłaś się z Sapphire, mam rację? – zapytał Draco.
-Nie udawaj, że nie słyszałeś nas wczoraj – odpowiedziałam smętnie.
Malfoy zawahał się.
-Cóż… nie dało się nie usłyszeć – przyznał.
-Ja naprawdę nie chciałam tego powiedzieć – jęknęłam. – Zdenerwowałam się i… i jakoś samo się wyrwało…
Usiadłam na podłodze i ukryłam twarz w dłoniach, których chłód przyniósł choć na chwilę ulgę mojej gorącej twarzy.
Draco podniósł mnie z podłogi i posadził na fotelu. Dotknął mojego policzka i stwierdził tonem znawcy:
-Chyba masz gorączkę…
-Nie, nic mi nie jest – mruknęłam. – Wszystko dobrze, nie lubię po prostu takiej wysokiej temperatury…
Wskazałam na kominek, przed którym siedziałam. Draco bez chwili wahania, wziął mnie na ręce.
-Puść mnie, wariacie! – roześmiałam się.
Draco usiadł na fotelu, a ja objęłam go za szyję.
-Muszę ci jakoś to wynagrodzić – powiedziałam i rozejrzałam się. Nikogo nie było, czyli mniej więcej mogłam czuć się bezpiecznie. Zbliżyłam się do niego, ale wcale go nie pocałowałam. Pochyliłam się nad jego karkiem i… wbiłam w niego zęby?! Domyślam się, jak mogło wyglądać moje spotkanie z Bartym…
Yhm, yhm.
Podskoczyłam i natychmiast odwróciłam głowę w stronę znajomego mi dźwięku. Na moje szczęście [lub nieszczęście], nie była to Umbridge, ale mój kochany młodszy brat Spirydion. Stał w progu sypialni chłopców, w ręku ściskał jakąś książkę, a ubrany był w piżamę moro.
Zasyczałam gniewnie i zerwałam się z kolan Dracona. Zorientowałam się, że mam do połowy rozpiętą bluzkę, ale to nic dla mnie w tej chwili nie znaczyło. Moim jedynym celem był Spirytus. Chciałam go dorwać i wypatroszyć.
-Co ty tu robisz?! – wycedziłam.
-O to samo mógłbym zapytać ciebie – powiedział spokojnie. Na jego twarzy malowała się odraza i spokój. Dziwne połączenie…
-Podglądasz mnie… - stwierdziłam, zaciskając zęby ze złości. Nie rozumiałam, dlaczego tak bardzo drażniła mnie obecność brata. Nie wiedziałam, dlaczego tak bardzo się zdenerwowałam. Przecież gówniarz mógł nie wiedzieć, że jego siostra też ma prawo się rozwijać…
-Tata nie byłby zachwycony – powiedział Spirydion. – On uważa, że jesteś na to za młoda.
Złość tak bardzo zaćmiła mi umysł, że nie panowałam już nad sobą. Rzuciłam się w stronę brata i zaczęłam ciskać w niego czym tylko dałam radę. Kiedy książki mi się już skończyły, machnęłam ręką i w powietrze uniósł się mały stolik. Gdyby Draco nie chwycił mnie z tyłu i nie powalił na podłogę, na pewno nie obyłoby się bez ofiar śmiertelnych.
Spirydion tylko się roześmiał, odwrócił się na pięcie i wrócił z powrotem do sypialni chłopców. Kiedy tylko drzwi się za nim zamknęły, Draco mnie puścił.
-Pieprz się! – zawołałam jeszcze za bratem.
-Co się z tobą dzieje?! – spytał zniecierpliwiony Draco. – Zobacz!
Wskazał ręką na salon Ślizgonów, który wyglądał teraz jak jakieś pobojowisko. Książki i różne małe przedmioty walały się po podłodze, a stolik leżał roztrzaskany na środku pokoju.
-Wybacz, ale nie wiem zupełnie co się ze mną dzieje… - mruknęłam i jednym machnięciem ręki naprawiłam wszelkie szkody. Ledwo odwróciłam się twarzą do Dracona, a w głowie poczułam oszałamiający ból. Padłam na kolana i chwyciłam się za włosy. Ból trwał przez kilka minut. Kiedy powoli ustąpił, stwierdziłam, że klęczę na brudnym dywanie w salonie Ślizgonów, a obok mnie klęczy Malfoy.
-N-nie wiem, co to mogło być… - mruknęłam, pozwalając, by Draco podniósł mnie z podłogi.
-To mogą być objawy jakiejś choroby – powiedział. – Natychmiast marsz do łóżka.
-Panikujesz – prychnęłam. – Nic mi nie jest.
Ale kiedy mnie tylko puścił, udałam się do sypialni dziewczyn. Teraz poczułam się tak zmęczona, że kiedy położyłam się na łóżku, od razu zasnęłam.

d-_-b

Następnego ranka obudziłam się w o wiele lepszym humorze. Nawet lekcja obrony przed czarną magią mi go nie zepsuła. No i pogodziłam się z Sapphire…
-Wybacz mi, że tak się zachowałam – powiedziałam do niej podczas obiadu. – Nie wiem, co mnie napadło.
Sapphire westchnęła ciężko.
-Co byś zrobiła, gdybym się nadal gniewała na ciebie? – zapytała z udawaną troską.  
-Mogłabym popaść w depresję, napchać się czekoladą i wyglądać tak jak Umbridge – odpowiedziałam z udawaną troską i obie roześmiałyśmy się.

Około godziny 20:00 poczułam ból na lewym przedramieniu. Czytałam właśnie jakąś interesującą książkę na temat obrony przed czarną magią, a odrywanie mnie od lektury nie było rzeczą mądrą, więc do Czarnego Pana przybyłam wściekła jak osa.
-Stop… nic nie mów – uprzedził mnie Voldemort, kiedy tylko zobaczył drgający mi z hamowanej złości podbródek. – Byłem tak nietaktowny, by oderwać cię od czytania.
-Jakbyś zgadł – odpowiedziałam i usiadłam na swoim tronie z ciężkim westchnieniem. – Pod jakim pretekstem chcesz mnie widzieć tym razem?
Voldemort przyjrzał mi się uważnie. Jego spojrzenie zatrzymało się nieco dłużej na moich oczach.
-Chciałem spytać, czy wszystko dobrze – powiedział w końcu. – Parkinson nie narzuca ci się specjalnie?
-Nie. Gdyby spróbowała, to bym ci napisała – odrzekłam i chwyciłam jego dłoń. – Ale porozmawiajmy szczerze.
Spojrzałam mu głęboko w oczy.
-Chcesz wiedzieć, czy wybaczyłam Draconowi, mam rację? – dodałam.
Voldemort milczał przez chwilę. Przyjrzałam mu się uważnie i stwierdziłam:
-Jakbyś sobie zrobił kolczyk w wardze, to byś wyglądał o wiele lepiej.
Czarny Pan uśmiechnął się blado.
-Mówiłem ci już, że Malfoy nie jest dla ciebie – odparł. Przewróciłam oczami.
-Wiele razy – powiedziałam. – I mówię ci, że ja i Draco jesteśmy dla siebie stworzeni…
Ucałowałam jego rękę i wbiłam zęby w jego przegub. W gardle poczułam słodki smak krwi. Trwało to chwilę, zanim Czarny Pan zdał sobie sprawę z tego, co robię. Zanim ja zdałam sobie z tego sprawę…
Voldemort wyrwał rękę z mojego uścisku i jednym machnięciem ręki zatamował krwotok. Zerwał się z tronu i chwycił mnie za ramię. O co mu właściwie chodzi? Przecież nic nie zrobiłam!
Ale Voldemort najwyraźniej myślał inaczej. Przeprowadził mnie przez komnatę i zaciągnął mnie do sali wejściowej na parterze. Ruszył w stronę jakichś drzwi, na które ja nigdy nie zwracałam uwagi. Czarny Pan otworzył je kopniakiem.
-Co… co ty ze mną robisz?! – wydyszałam, ale Tom nie odpowiedział mi. Zaciągnął mnie głębiej w pomieszczenie i machnął ręką, a lampy zapłonęły niebieskim światłem. Rozejrzałam się po pokoju. Była to niewielka komnata z pięcioma drzwiami. Voldemort otworzył różdżką jedne drzwi i wepchnął mnie do środka, po czym zatrzasnął je. Rozległ się odgłos zamykanego zamka.
-Wypuść mnie! – zawołałam, waląc pięściami w metalowe drzwi. Zero odpowiedzi.
Rozejrzałam się dookoła. Było całkiem ciemno. Po kilku sekundach zauważyłam, że jest to tak zwany pokój bez klamek. Miał najwyżej 2-3 metry szerokości i długości.
-Wypuść mnie natychmiast! – krzyknęłam. Po chwili zaczęłam się niecierpliwić. Jakim prawem zamyka mnie tutaj? Jak stąd wyjdę, to mu pokażę…
Eksplodowałam zielonym dymem, ale nic się nie stało.
-To pomieszczenie jest odporne na wszelką magię – usłyszałam chłodny głos Voldemorta, po czym rozległy się kroki i kolejny, dobrze mi znany głos:
-Panie, czy wzywałeś mnie?
Jeszcze mi tu Barty’ego będzie ciągnąć! Niedoczekanie…
-Natychmiast otwórz drzwi, bo tego pożałujesz! – ryknęłam ile sił w płucach, ale milczenie okazało się korzystniejsze.
-Miałem nadzieję, że tylko genetyka się liczy – usłyszałam Voldemorta.
-Nie doceniasz panie, siły rodzinnej więzi – odpowiedział Barty.
Czarny Pan westchnął.
-Przypuszczałem, że coś takiego się może stać, ale Sophie ma przecież taką silną wolę… - mówił.
-Gdybyś powiedział jej prawdę… - zaczął Barty.
-Ona nie jest już sobą… – mruknął Riddle.
-O czym miałeś mi powiedzieć? – zawołałam. – Otwórz te drzwi, do cholery!
Kiedy i na to nie otrzymałam żadnej odpowiedzi, bluznęłam potokiem przekleństw i zaklęć, ale nic nie podziałało. Później nic już nie usłyszałam, oprócz kroków i trzaskania drzwiami. Ogarnęła mnie całkowita ciemność i grobowa cisza…

d-_-b

No, a więc teraz nieco was pomęczę moimi ględzeniem. Postanowiłam zrobić użytek z pewnego filmu, który oglądałam… Mam nadzieję, że się podobało xD Dedykacja dla Łapy :*