Rozdział 42

Po piątym pucharze wina zamroczyło mnie trochę. Nie miałam pojęcia, skąd wzięłam się na kolanach Voldemorta, nie miałam pojęcia, skąd wziął się papieros kocimiętki w mojej ręce…

-Ale ty masz zmysł orientacji… - zadrwił Voldemort. – Przecież to oczywiste, że Dumbledore chce mnie zabić…

-Ja wiedziałam – wybełkotałam – A może mi się tak tylko wydaje, że wiedziałam?

Wybuchnęliśmy pijackim śmiechem.
Przez chwile milczeliśmy, opróżniając którąś z kolei butelkę. Nagle rozległo się pukanie do drzwi i wychyliła się zza nich głowa Barty’ego.

-Czego? – warknęłam. – Jesteśmy… chick! … zajęci…

Barty prze chwilę przyglądał się mi ze zdziwieniem, po czym skłonił się i wymamrotał:

-To nic ważnego, już sobie idę.

I drzwi zamknęły się za nim ze złowieszczym skrzypnięciem.

-Wiesz, że uratowałam jego tyłek od de mentorów? – zapytałam. – Tak… Dumbledore miał zapewne do mnie pretensję, ale to skończony kretyn i mnie nie wywalił…

Dmuchnęłam dymem w twarz Voldemorta, który zamrugał szybko.

-Mówiłem ci… żebyś tego nie ruszała – powiedział nieprzytomnym tonem i wyrwał mi kocimiętkę z ręki.

-Nie pozwalaj sobie na zbyt wiele… - wymamrotałam, grożąc mu palcem. Voldemort wciągnął dym z papierosa i oddał mi go.

-Teraz już wiesz, dlaczego tak łatwo mi to rzucić, prawda? – zadrwiłam. – Ale jutro tego i tak nie będziesz pamiętać.

Voldemort nie odpowiedział, co wzbudziło we mnie nienaturalną złość.

-Nie przywykłam do ignorowania mnie – warknęłam, odwracając od Czarnego Pana głowę.
Strzelanie mu focha sprawiało mi największą satysfakcję.
Skończyłam palić kocimiętkę i postanowiłam wstać, ale zachwiałam się niebezpiecznie i spadłam z powrotem na Voldemorta.

-Jesteś na mnie skazana – powiedział mściwym tonem. – Przynajmniej dopóki nie wytrzeźwiejesz.

Prychnęłam gniewnie.

-Ty też jesteś wstawiony – warknęłam. – Więc posiedzę tu, ale nie będę z tobą rozma…

Nie dokończyłam zdania, bo stało się coś nieprzewidywanego [nawet pod działaniem alkoholu]. Tom objął mnie w talii i pocałował mnie w usta.
Pomyślicie… niemożliwe? Wcale nie. Prawdę mówiąc, to spodziewałam się czegoś takiego, w końcu ludzie robią różne dziwne rzeczy, gdy są zalani^^. I Voldemort też ma prawo do chwili słabości…

-To było… - wybełkotałam, gdy mnie puścił.

-Co?

Tym razem ja go zignorowałam. Zapaliłam kolejną kocimiętkę.

-Szok? – zastanowiłam się. Tym razem ja go pocałowałam.

Podkreślam, że nie myślałam wtedy trzeźwo, a biorąc pod uwagę fakt, że Draco ostatnio nie był dla mnie zbyt miły [czyt. incydent w lochach], zasłużył sobie na karę, a nawet na małą zdradę.

BUUM!

Serce podjechało mi do gardła. Odwróciłam się i zobaczyłam Glizdogona, stojącego w drzwiach, z lekko rozchylonymi ze zdziwienia ustami.
Gniew uderzył mi do głowy [Voldemort zapewne poczuł to samo, bo przez przypadek zrzucił mnie z kolan i ruszył przez pokój ku przerażonemu Glizdogonowi].

-Ty parszywa kupo szczurzego łajna! – zawołał. – Czy nie uczono cię, że powinieneś pukać, zanim wejdziesz i nam przeszkodzisz?!

Peter bełkotał coś niezrozumiale.

-Milcz! – wrzasnęłam, a Glizdogon natychmiast zamilkł. Wyciągnęłam różdżkę i obsypałam go zaklęciami morderczymi, ale każde z nich chybiło, robiąc dziury w lśniących, czarnych ścianach.

-Wynoś mi się stąd, ale już! – ryknął Voldemort, a Glizdogon, przerażony do granic możliwości, umknął przed moim ostatnim zaklęciem i zniknął nam z oczu.

-Co za parszywa gnida, jak ją dorwę, to… - krzyknęłam i zerwałam się z kamiennego tronu, ale potknęłam się o skraj szaty. Voldemort złapał mnie tuż nad podłogą.

-Lepiej wracaj do domu – powiedział, już bardziej przytomnie.

-Wyrzucasz mnie? – spytałam, wyzywającym tonem.

-Nawet mi to do głowy nie przyszło – odpowiedział. – Ale bezpieczniej będzie dla ciebie, jeśli wrócisz do domu, bo jakbyś nie zauważyła, użyłaś właśnie ze dwadzieścia Zaklęć Niewybaczalnych.

Nie odpowiedziałam, tylko z obrażoną miną wyrwałam się z jego uścisku.

-Żegnaj – rzekłam wyniośle i udałam się w kierunku drzwi, chwiejąc się lekko. Voldemort złapał mnie za rękę.

-Sophie, to zabrzmiało dwuznacznie – powiedział. Zmierzyłam go chłodnym spojrzeniem.

-Zaiste – odpowiedziałam krótko. – A teraz byłabym bardzo wdzięczna, gdybyś zechciał mnie puścić, PANIE.

Ostatnie słowo wypowiedziałam z naciskiem. Voldemort wzdrygnął się.

-Nie puszczę cię – odrzekł. Pociągnął mnie przez komnatę i pchnął mnie na tron.

-Jesteś nienormalny – stwierdziłam. – Najpierw mnie całujesz, a później bezceremonialnie wyrzucasz mnie stąd.

-To był błąd… - zaczął Voldemort, ale zamiast mnie uspokoić, jeszcze bardziej mnie rozjuszył.

-Błąd! – krzyknęłam. – Widzicie go…! Jeśli to był błąd, to co mój tron tutaj robi?!

-Sophie, proszę cię…

-Nie przerywaj mi – syknęłam. Moje oczy zapłonęły czerwienią. – Gdybym wiedziała, że twoja znajomość ze mną jest błędem, nawet bym się nie fatygowała, żeby cię łaskawie poinformować o planach tego cholernego Zakonu!

Zauważyłam, że siedzę na tronie i bardzo mnie to zadziwiło. Zerwałam się z niego, ale drogę zagrodził mi Tom.

-Odsuń się, bo będę musiała uciec się do różdżki – wycedziłam, starając się go ominąć, ale Voldemort nie dawał za wygraną. Przez chwilę szamotaliśmy się w milczeniu, ale po chwili straciłam panowanie nad sobą, zamachnęłam się, a po komnacie potoczył się echem suchy trzask.
Dysząc ciężko, obserwowałam reakcję Czarnego Pana, który właśnie został spoliczkowany.

-Ostrzegałam cię – wycedziłam mściwym tonem, ale w głębi serca odczuwałam niepokój. Jak teraz zachowa się Voldemort? Może mi odda?
Ale nie oddał. Usiadł na swoim tronie i założył nogę na nogę.
Wstałam powoli i usiadłam mu na kolanach, co Czarny Pan kompletnie zignorował.

-Wybacz mi – powiedziałam, siląc się na spokój, bo wściekłość nadal się we mnie gotowała.
Voldemort i to zignorował.

-Słyszysz mnie?! – krzyknęłam mu w ucho.

-Nie jestem głuchy – warknął. Pomimo jego chłodnego tonu, uśmiechnęłam się w duchu, widząc ślad mojej ręki na jego policzku.

-Żałuję tego – dodałam.

-To nie wystarczy – odpowiedział sucho.
Nie, ja nigdy nie zrozumiem facetów. Teoretycznie to on powinien mnie przeprosić…
Westchnęłam.

-Nie wiem już – mruknęłam. Nagle Tom zaczął mnie łaskotać.

-Przestać! – krzyknęłam i zaczęłam się śmiać.
Znów pukanie.

-Wejść – zagrzmiał Voldemort, natychmiast się opanowując.
Do komnaty wszedł Lucjusz Malfoy.

-Złe wieści, panie – powiedział, kłaniając się. – Rzucenie Zaklęcia Imperius na ministra nie jest możliwe.

-Przychodzisz do mnie z takimi pierdołami? – zadrwił Voldemort. Lucjusz rzucił przeciągłe spojrzenie na leżące bezwładnie na podłodze butelki po winie.

-Wybacz mi, panie – odpowiedział, znów się kłaniając.

-Jeśli nie jest możliwe, jak to zrobię – odezwałam się, ale Czarny Pan mnie zatrzymał.

-Nie. Jeśli to nie jest możliwe, Lucjusz spróbuje wyciągnąć od niego jak najwięcej informacji od Knota o Departamencie Tajemnic. W przeciwnym razie…

Wyciągnął z kieszeni różdżkę i przetoczył ją pomiędzy długimi palcami. Lucjusz przełknął głośno ślinę.

-Tak jest, panie – mruknął i opuścił komnatę.

-Ja też już się będę zbierać – powiedziałam, wstając. Machnęłam różdżką w kierunku swojej twarzy i natychmiast poczułam się trzeźwa. – Załóżmy, że jeszcze kiedyś cię odwiedzę. Nara

Pomachałam mu ręką i deportowałam się do domu matki Syriusza.
W zaniedbanej kuchni siedzieli Syriusz, Bes, Tonks, Lupin i Moody. W kilku zdaniach wyjaśniłam im, że bardzo żałuję mojego zachowania i będę robić wszystko dla Zakonu. Ku mojemu zdziwieniu, wszyscy bardzo się ucieszyli na te wieści. Aż dziw bierze, jacy ludzie mogą być naiwni. Owszem, będę się starać, ale nie powiedziałam, że całkowicie przeszłam na stronę dobra. Ugh… Haha, a Bes nigdy się nie dowie, że trochę zaszalałam xD


~#~



Trochę się rozpisałam^^. A Voldusia było tutaj aż za dużo, więc przez kilka rozdziałów go nie będzie xD No, ale to zależy od was, czy chcecie go w następnym rozdziale, czy nie. Może w następnym odcinku dam Dracona? xD