Rozdział 48

Te problemy z Voldemortem okazały się o wiele poważniejsze, niż się spodziewałam. Ostatnio wcale się nie widywaliśmy, a ja zaczynałam odczuwać coś dziwnego. Tęsknotę? Być może… Syriusz też to zauważał [chyba jako jedyny].
A jeśli już mowa o Syriuszu…
Nie tylko Ministerstwo Magii polowało na Blacka. Czarnemu Panu cholernie zależało na tym, żeby go dorwać. A teraz, po tym małym sporze między nami, Syriusz był w o wiele większym niebezpieczeństwie, niż dawniej.

Z czasem, kiedy zbliżał się koniec wakacji, Wąchacz robił się co raz bardziej osowiały. Godzinami przesiadywał w pokoju swojej matki [który obecnie zamieszkiwał hipogryf Hardodziob]. Ostatniego dnia wakacji postanowiłam coś z tym zrobić. Zapukałam i weszłam. Pokój Hardodzioba był dużych rozmiarów, ściany były oliwkowozielone, podłoga wysłana słomą. Syriusz siedział w kącie i karmił hipogryfa martwymi szczurami. Nawet się nie odwrócił na dźwięk zamykanych drzwi.

-Syriusz? Możemy pogadać? – zapytałam. Wąchacz nie odpowiedział.
Usiadłam obok niego i oparłam głowę o jego ramię.
-Wiem, że jest ci ciężko, ale to już niedługo się skończy – powiedziałam. Syriusz rzucił hipogryfowi ostatniego zdechłego szczura i odrzekł:
-Skończy się, mówisz? A niby jak, skoro jeszcze Voldemort na mnie poluje.
Świetnie, teraz i Syriusz ma mi za złe mój związek ze Śmierciożercami i tym wszystkim.
-Źle było, jak moje stosunki z Voldemortem były przyjazne – prychnęłam, siadając prosto i patrząc na Syriusza wyzywającym wzrokiem. – Źle jest, jak jestem z nim skłócona. Czego ty się mnie do cholery czepiasz!

Syriusz wyglądał przez chwilę na zdenerwowanego, ale natychmiast się opanował.
-Wybacz, to nie twoja wina – mruknął i utkwił wzrok w podłodze.
Nie wiem dlaczego, ale on zawsze potrafił mnie udobruchać.
-Kocham cię, wiesz? – powiedziałam.
-Wiem.
-Dlatego chcę cię prosić… - zaczęłam niewinnym tonem, ale Black mi przerwał:
-Nie kończ. Chcesz, żebym został w bezpiecznej kryjówce i cierpliwie czekał.
Roześmiałam się.
Rozległ się krzyk najpierw Hermiony, potem pani Black.

-Muszę iść – zauważyłam, wstając. – Tobie też radzę już się stąd zabierać.

Pomachałam mu ręką i opuściłam pokój Hardodzioba i udałam się do pokoju dziewczyn. Na swoim łóżku siedziała Hermiona z listem w ręku.

-Dlaczego mnie wołałaś? – zapytałam.
-Przyszły listy z Hogwartu – oświadczyła Miona, wskazując ręką na moje łóżko, nie odrywając oczu od lektury.
-W ostatniej chwili – mruknęłam i wzięłam list. Nie zdążyłam go nawet otworzyć, bo ciszę przerwał nagły okrzyk Hermiony.
-Dostałam odznakę! – zawołała.
-Cieszę się – odpowiedziałam i rozerwałam kopertę. Nigdy nie okazywałam zbytniego entuzjazmu chwaleniu kogoś. Sądzę, że to „uraz” z przeszłości musiał mieć z tym coś wspólnego. Głównie to mnie chwalono.
Na liście podręczników zmieniła się tylko jedna książka. Podręcznik obrony przed czarną magią.
Ale z mojej koperty wystawało coś jeszcze. No tak, mogłam się tego spodziewać, w końcu w mojej rodzinie są sami prefekci…

-Tylko mi nie mów, że jesteś zaskoczona – odezwała się Sapphire, która właśnie weszła do pokoju i zajrzała mi przez ramię. Rzuciłam jej srebrno-zieloną odznakę z literą P i wężem i usiadłam na łóżku.

-Nie cieszysz się? – zapytała Hermiona.
-Cieszę się, ale… - mruknęłam – ale boję się, że on może mnie wezwać.
-Voldemort, tak? – spytała Sapphire i oddała mi odznakę. Pokiwałam smętnie głową.
Przez chwilę obie milczałyśmy.
-Ale czego ty się obawiasz? – odezwała się Sapphire.
Westchnęłam.
-Ostatnio między nami nie jest tak, jak dawniej – odpowiedziałam w końcu.
-Czyli nie obrzucacie się już wyzwiskami? – zdziwiła się Szafir.
Mimowolnie parsknęłam śmiechem.
-Nie oto chodzi – rzekłam. – My…
Z mojej gestykulacji rękoma nikt raczej nic by nie zrozumiał, ale Sapphire najwidoczniej załapała wszystko w sekundę, bo uśmiechnęła się złośliwie.

-Widzę, że Draco przestał cię już zadowalać – powiedziała. Moją twarz w jednej chwili pokrył ognisty rumieniec.
-To nie tak! – krzyknęłam. Dziwne by było, gdybym tak nie odpowiedziała. Sapphire jednak nie dała sobie w kaszę dmuchać.

-Dobra, przecież wiem, że kręcą cię faceci o wiele potężniejsi, niż takie gnojki bez doświadczenia – prychnęła, uśmiechając się jeszcze bardziej złośliwie.
-Odwal się, OK? – warknęłam i rzuciłam w nią poduszką. Ale moja przyjaciółka na tym nie poprzestała.
-Z Bartym też kręcisz? – zadrwiła. Hermiona patrzyła to na mnie, to na Sapphire, najwidoczniej mało co rozumiejąc z tej konwersacji.
-Zajmij się lepiej swoim Blaise’em – odrzekłam. Sapphire wybuchnęłam śmiechem. Ja również.
-Tak, z Bartym też kręcę, a Draco nie ma nic przeciwko temu – dodałam. Sapphire otworzyła usta, żeby się wypowiedzieć, ale drzwi się otworzyły i weszła Bes z naręczem świeżo wypranych ubrań.
-Widzę, że przyszły już listy z Hogwartu – zauważyła. – Dajcie mi je, to pójdę dziś z Molly i wam wszystko kupimy.
-Sophie została prefektem – powiedziała natychmiast Sapphire. – I Hermiona też.
Bes ogromnie się ucieszyła. Chwyciła mnie w objęcia, dusząc mnie przy okazji.
-Oh, Sop, tak się cieszę! – zawołała. – Co byś chciała dostać? Zasłużyłaś na nagrodę.
Uwolniłam się z uścisku matki.
-Ja nie… - zaczęłam, ale poczułam tak silny ból na lewym przedramieniu, że syknęłam i chwyciłam się za nie. Mroczny Znak nadal mnie piekł, kiedy oderwałam rękaw swojej szaty. Blizna była teraz całkiem czarna i wyglądała, jakby zaraz miała zacząć krwawić.
-To nic… naprawdę… - mruknęłam, krzywiąc się z bólu, który powoli zaczął ustępować.
-No więc, co chciałabyś dostać? – naciskała Bes.
-Nie potrzebuję nic – odpowiedziałam. Nagle wpadł mi do głowy pewien pomysł. – Albo wiesz co? Kup mi smycz.
-Smycz? – powtórzyła zdumiona Bes.
-Tak, taką dla psa – rzekłam. – To jedyna rzecz, której teraz mi potrzeba.
Bes opuściła pokój z miną bardzo zadziwioną.
-Po co ci smycz? – zapytała Sapphire, ale uśmiechnęłam się tylko tajemniczo.
-Zobaczysz. A teraz wybaczcie, nie mogę pozbawiać dalej Czarnego Pana uciechy pozbliżania mi.

Deportowałam się prosto do komnaty Voldemorta. Mam gdzieś dobre maniery.
Tom stał do mnie odwrócony plecami.
-Spóźniłaś się – odezwał się po chwili.
-Tak, panie, jestem tego świadoma – odparłam chłodno.
-Dowiedziałem się, że zostałaś prefektem – dodał, również lodowatym tonem.
-Jak zawsze masz rację, panie mój – odpowiedziałam pokornie, ale w moim głosie wyraźnie brzmiała złość.
Voldemort odwrócił się. Jego twarz była niezgłębiona, coś też trzymał w dłoni. Przez chwilę jego wzrok błądził po moim ciele.
-Zmieniłaś się trochę – zauważył.
-Skoro tak twierdzisz – powiedziałam i wbiłam wzrok w błyszczącą, czarną podłogę.
Usłyszałam szelest peleryny. Czarny Pan podszedł do mnie i przykucnął przy mnie. Teraz jego twarz znajdowała się nieco poniżej mojej.
-Chciałbym ci coś dać – mruknął.
-Wydaje mi się, że już dałeś – wyrwało mi się. – Zaklęcie Cruciatus.
Voldemort najprawdopodobniej spodziewał się takiej odpowiedzi, bo nic nie zrobił. Chwycił moją rękę i włożył mi an środkowy palce pierścień z czarnym kamieniem, na którym wygrawerowany był wąż.
-Należał do mojej matki – powiedział, wstał i odwrócił się do mnie plecami. – Tylko tyle chciałem. Możesz wracać do domu.
Zawahałam się.
Podeszłam do niego bezszelestnie i położyłam mu rękę na ramieniu.
-Ja jestem w domu – odpowiedziałam.
Voldemort odwrócił się. Przez minutę patrzył mi w oczy, a po chwili po prostu mnie przytulił.
-Tęskniłam za tobą – powiedziałam.
-Na prawdę cię przepraszam – odrzekł Tom. – Nie chciałem tego.
-Wiem – mruknęłam. – Kocham cię.
-Ja… - Czarny Pan zawahał się, ale dodał: - Ja też…

Zostałam u niego przez pół godziny. Milczeliśmy. Nikt nic nie mówił, a w pewnym momencie wstałam ze swojego tronu, pożegnałam się i deportowałam się do domu Syriusza. To naprawdę zaskakujące, że wyznaję dzisiaj miłość dwóm facetom. Ale to się zdarza…

^*^

Molly i Bes wróciły kilka minut po mojej aportacji. Sapphire, najwyraźniej przekonana, że znów w rezydencji Czarnego Pana zaszła jakaś wymyślna walka, nie dopytywała się o nic, dopóki jej nie pokazałam mojego zadziwiającego prezentu.

-I tak po prostu się z nim pogodziłaś? – zapytała, kiedy wszystko jej opowiedziałam [łącznie z tym zajściem sprzed kilku tygodni].
-No przecież mówię, że tak – odpowiedziałam. Do pokoju weszła Bes i ręczyła nam nasze książki.
-Kupiłam ci tą smycz – powiedziała, kładąc mi na podołku czerwoną smycz. – Ale dla mnie wydawało się to trochę dziwaczne, bo widzisz… Ron dostał miotłę. A ojciec załatwił ci…
Wręczyła mi małą paczuszkę.
-Zmieniacz czasu? – zdziwiłam się. – I Knot tak po prostu dał wam pozwolenie?
-Ojciec je załatwił – wyjaśniła Bes.
-Dziękuję, mamo – powiedziałam i uściskałam ją.
-Nie ma sprawy – odrzekła. – Wieczorem koniecznie przyjdźcie na kolację.
I wyszła.
-Powiesz mi w końcu, po co ci ta smycz? – zapytała Sapphire. Uśmiechnęłam się i schowałam zmieniacz czasu do kufra.
-Na pewno zadowoli nie tylko mnie – odrzekłam tajemniczo i zatrzasnęłam wieko kufra.


^*^*^*^*^



No, nad tym rozdziałem się napracowałam. Jest zdecydowanie lepszy niż poprzedni, przynajmniej moim zdaniem. Ledwo zdążyłam go napisać, bo miałam pewien kłopot, ale jakoś się udało. Chcecie się dowiedzieć, po co Sophie smycz? Oczywiście, dla niej ma znaczenie symboliczne xD To w następnym odcinku. Pozdrawiam xD