Rozdział 50

Profesor McGonagall zaczęła wywoływać pierwszoroczniaków, którzy, jeden po drugim, zostali przydzielani do poszczególnych domów. Kiedy doszła do litery G, moja uwaga zwiększyła się.

-Ghost, Rip – powiedziała McGonagall, a z tłumu pierwszoroczniaków wystąpił całkiem blady na twarzy Rip. Usiadł na stołku, założył Tiarę na głowę, a po chwili…
-GRYFFINDOR!
Rozległy się brawa, a ja wstałam i zagwizdałam na palcach.
Jako drugi wyszedł Spajk. On nie był blady, ale bladozielony na twarzy. Usiadł na stołku, a Tiara zawołała:
-GRYFFINDOR!
Spajk, z uczuciem ulgi, usiadł przy stole Gryfonów, podczas oklasków i moich gwizdów.
Później nie zwracałam za bardzo uwagi na to, co dziej się w Wielkiej Sali. Obawiałam się przydziału mojego brata. Z jednej strony chciałam, żeby trafił do mojego domu, lecz z drugiej strony wolałam, żeby wcale nie przyjeżdżał do Hogwartu. Po kilku minutach, McGonagall zawołała:
-Serpens, Spirydion.
Utkwiłam wzrok w czarnowłosym, bladym i dumnym pierwszoroczniaku, który właśnie usiadł na stołku i włożył Tiarę na głowę. Przez chwilę, w Wielkiej Sali zrobiło się całkiem cicho, aż stary kapelusz krzyknął:
-SLYTHERIN!
Rozległy się oklaski, a ja zagwizdałam niezbyt entuzjastycznie. Spirydion usiadł kilka miejsc dalej ode mnie, z miną, wyrażającą ponurą satysfakcję.
Przez resztę Ceremonii Przydziału biłam się z myślami. Spirydion to przecież mój brat. Powinnam być dumna, że trafił do tak szlachetnego domu, jakim jest Slytherin. Ale ta radość jakoś nie przychodziła mi z łatwością.
-Miło, że twój brat jest w naszym domu – powiedziała do mnie Sapphire, kiedy na stołku siedziała właśnie Termińska, Iwona.
-Czy ja wiem? – mruknęłam. – Teraz Spirytus będzie mógł donosić moim… rodzicom o tym, co robię.
-Kto? – zdziwił się Draco, który najwyraźniej przysłuchiwał się naszej rozmowie.
-Spirydion. Tak jakoś go wszyscy zdrabniają. Moja matka zawsze była wybredna, jeśli chodzi o nadawanie imion – odpowiedziałam.
-Mówisz o twoich rodzicach, jak o jakiejś mafii – odezwała się znowu Sapphire. – A o Spirydionie jak o supertajnym szpiegu.
Roześmiałam się mimowolnie, a mój śmiech utonął w uczniach, oklaskujących Iwonę, która zmierzała już do stołu Krukonów. 
-Nie znasz ich – prychnęłam. – Oni są wściekli, bo Czarny Pan nie pozwolił im mnie wychowywać. Z resztą, na początku sami mnie nie chcieli. Teraz zależy im tylko na mojej kasie.
-Nie mów tak – odpowiedziała Sapphire. – Na pewno cię…
-Kochają? Daj spokój. Nie mam zamiaru nikomu się z tego zwierzać, bo, jakbyś nie zauważyła, to u Ghostów żyje mi się całkiem nieźle – warknęłam, dając jej do zrozumienia, że to koniec rozmowy.
Gdy ostatnia osoba dostała już swój przydział, Dumbledore ogłosił rozpoczęcie uczty.
Jedząc [nawet nie wiedząc co], zerkałam na brata. On też na mnie zerkał, ale jakoś nie mogłam się przemódl, żeby spojrzeć mu prosto w oczy.
Kiedy uczta zakończyła się, większość uczniów chciało już wracać do dormitoriów, ale Dumbledore powstał. Powiedział o paru zakazach, nakazach, itp. Już kończył mówić, że wstęp do Zakazanego Lasu jest zabroniony, ale ktoś mu przerwał:
-Yhm, yhm.
Wszyscy zaczęli rozglądać się po sali, poszukując źródła owego odgłosu. Nagle, każdemu przeszło zmęczenie. Nikt jeszcze nie odważył się przerwać dyrektorowi. Ale to udawane pokasływanie powtórzyło się. Tym razem jego właścicielka powstała.
-Czy ta różowa landryna nie może się pohamować? – szepnęłam ze złością do Sapphire.
Umbridge podeszła do Dumbledore’a, który, nie wiedzieć czemu, skłonił się lekko, udzielając jej głosu.
-Dziękuję, dyrektorze – powiedziała przesłodzonym głosem ropucha. – Cieszę się ogromnie, że mogę ponownie odwiedzić mury Hogwartu.
Dolores najwyraźniej przymierzała się do wygłoszenia tak zwanego „kazania”. Oj, Bes, masz konkurentkę w tej dziedzinie…
-Ministerstwo Magii uważa, że edukacja młodych czarownic i czarodziejów ma wyjątkowe znaczenie. Każdy dyrektor z pewnością wniósł coś nowego w te historyczne mury – ciągnęła Umbridge. Po krótkiej pauzie Znów zaczęła: - A więc doskonalmy, co da się doskonalić. Lecz skończmy z praktykami, które zaciemniają tylko nasze umysły!
Zaśmiała się okropnie, dając do zrozumienia, że skończyła. Dumbledore zaklaskał, a w jego ślady poszła cała szkoła. Ehm, kazanie nie było tak porywające, jak kazanie Voldemorta, ale dawało do myślenia.
-Co cię tak wnerwiło? – zapytała Sapphire, kiedy kilka minut później opuszczaliśmy Wielką Salę.
-A to, że Ministerstwo ingeruje w sprawy Hogwartu – odwarknęłam i zaczęłam nawoływać pierwszoroczniaków. Pokazałam im, gdzie w lochach znajduje się dormitorium, gdzie ich łóżka i wnerwiona poszłam do sypialni dziewczyn. Pansy, Celestyna i Emma. Wszystkie trzy spojrzały w stronę drzwi, kiedy ja i Sapphire weszłyśmy do środka. Mogę się założyć, że właśnie rozmawiały o mnie. Dowód? Ich miny mówiły same za siebie.
Opadłam na swoje łóżko i zaczęłam grzebać w swoim kufrze, w poszukiwaniu koszuli nocnej. Moja ręka natrafiła na coś zimnego i płaskiego. Pogrzebałam nieco głębiej i wyciągnęłam z kufra zdjęcie w srebrnej oprawie. Serce podskoczyło mi do gardła. Skąd w moim kufrze znalazła się fotka przedstawiająca mnie i mojego ukochanego wujaszka?
-Sop, co tam masz? – zapytała Sapphire i zajrzała mi przez ramię. Sekundę później wciągnęła ze świstem powietrze. – Skąd to się u ciebie wzięło?! Myślałam, że nie masz…
-Owszem, mam – jęknęłam. – Ale myślałam, że zostało w Dziurze na biurku!
Wcisnęłam zdjęcie z powrotem do kufra i spojrzałam na Pansy, która miała już na sobie wściekle różową koszulę nocną. Nagle przypomniała mi się Umbridge  poczułam, jak złość uderza mi do głowy. Przez tą wredną ropuchę i tego jej kochanego Knocika Czarny Pan nie może się ujawnić.
Wyciągnęłam zdjęcie i z hukiem postawiłam je na mojej nocnej szafce.
-Co ci…? – zapytała Sapphire.
-Zaraz mnie krew zaleje – wycedziłam i wznowiłam poszukiwania piżamy. – Jestem sentymentalna i żadna stara ropucha tego nie zmieni.
Nie, nie powinnam się tak przejmować jakimś wrednym babsztylem. W końcu… Złość piękności szkodzi…
#*#

Na drugi dzień, zaraz po śniadaniu, Snape wręczył mi plany zajęć.
-Rozdaj to pierwszorocznym, jeśli łaska – powiedział na odchodnym.
-A gdzie magiczne słowo? – prychnęłam, bardzo niezadowolona.
-Proszę łaskawą panią o rozdanie tych świstków kotom z pierwszej klasy – powiedział i odszedł. Za jego plecami wykrzywiłam się mu złośliwie i podjęłam to okropne zadanie. W sumie to nic trudnego rozdać pierwszoroczniakom plany zajęć. Nie dla mnie, przynajmniej tego roku. Musiałam osobiście spotkać się ze Spirytusem. Jego zostawiłam sobie na sam koniec. Podeszłam do niego i wcisnęłam mu do rąk kawałek pergaminu. Już zabierałam się do odejścia na pierwszą lekcję historii magii, kiedy Spirydion zawołał za mną:
-Hej, Sophie! Wróć na chwilę!

Wnerwiona, odwróciłam się.
-Jestem prefektem i za wulgarne zachowanie mogę ci odjąć punkty, Spirytus – wycedziłam.
-Dlaczego tak niegrzecznie?
-Bo mnie ktoś wkurza!
-Mama chce, żebyś wróciła – powiedział bez ogródek Spirydion.
-Tak, a ja chcę gwiazdkę z nieba – warknęłam. – Czarny Pan nie bez powodu znalazł m i nową rodzinę. Jestem mu za to wdzięczna.
-Ale jednak żałujesz, że życie ci się trochę pogmatwało – stwierdził.
Jego zdolność do zrozumienia rzeczy o wiele poważniejszych zawsze mnie porażała. Hehe, ma to po mnie.
-Tak, może i żałuję. A matka i ojciec chcą odebrać mi cały mój majątek – prychnęłam, mrużąc oczy. – Czarnemu Panu na pewno by się to nie…
-Mnie nie oszukasz – przerwał mi brat. – To on panuje nad twoim złotem.
Zamurowało mnie. Skąd on o tym wie?
Otrząsnęłam się jednak szybko z szoku i skłamałam:
-Nie prawda. Kasa jest moja i tylko ja nad nią panuję. Voldemort ma swoją. A teraz bywaj, spieszę się na lekcję z Binnsem.

Odwróciłam się i wbiegłam po schodach na pierwsze piętro, gdzie była klasa historii magii.

Później odbyły się 2 godziny eliksirów ze Snape’em, wróżbiarstwo i obrona przed czarną magią.

-Chodzisz jak struta, co się stało? – zapytała mnie Sapphire, kiedy czekaliśmy wszyscy na Umbridge przed jej klasą.
-Nic. – mruknęłam. – Spirytus wie, że sama nie panuję nad swoją kasą. Wie, że to Voldemort wszystkim rozporządza.
-O tym nie wiedziałam – odpowiedziała Sapphire.
-No wiesz, nie każdemu się spowiadam z tego, kto włada moją kasą. Ale wiem już, kto mi się będzie musiał to zrobić.
Nadeszła Umbridge. Miała na sobie ten sam okropny sweter i przesłodzony, jadowity uśmiech. Wpuściła nas do klasy i sama usiadła na biurkiem. Ciekawa jestem, jak zareaguje na mój złośliwy żarcik…


*#*#*#*#*#*



Notka raczej taka sobie. Początki roku szkolnego nie są zazwyczaj interesujące. I przerwałam w takim dziwnym momencie. Rozdział też trochę krótki. Nie jestem w pełni zadowolona, ale postaram się następnym razem xD Pozdrawiam.