Rozdział 30

Następnego ranka, tak jak co dzień, udałam się do Wielkiej Sali na śniadanie. Właśnie przyleciała poczta, gdy usiadłam przy stole. Zerknęłam na szarobrązowe stado ptaków, na którego czele zauważyłam Flagro. Wylądował miękko na moim ramieniu i rzucił na mój talerz kopertę. Rozerwałam papier i pochyliłam nisko głowę nad listem.

Dark Lady
Wiem, że jesteś zajęta, ale chcę Cię prosić o pewną przysługę. Spotkajmy się w Zakazanym Lesie dziś o 22:00. Musisz być sama.
G. 

Przeczytałam list kilkakrotnie, za każdym razem coraz wyżej unosząc brwi. Jakieś G chce się dziś ze mną spotkać w Zakazanym Lesie. Wariactwo.

-Od kogo? – zagadnęła Pansy. Była w znakomitym humorze. Pewnie radował ją fakt, że Malfoy jest już wolny.

-Nie sądzę, aby cię to KONIECZNIE musiało interesować – prychnęłam, drąc list na małe kawałeczki i wrzucając je do torby. – Zajmij się swoimi sprawami, OK? Wydawało mi się, że zamierzasz poderwać Malfoya, tak?

Pansy poróżowiała lekko, na co zaśmiałam się szyderczo. W tej samej chwili, zwykły gwar uczniów, przerwał krótki wrzask. Kilka osób spojrzało szybko w stronę stołu Gryfonów ; uczyniłam podobnie. Hermiona zerwała się z krzesła i wybiegła z Sali. Natychmiast podbiegłam w stronę Harry’ego i Rona.

-Na Buddę, coś się jej stało?! – spytałam, opadając na dopiero co opuszczone krzesło Hermiony.

-Sama zobacz – mruknął Ron, podając mi kilka kopert. Były w nich liściki od nieznajomych, a każdy z nich głosił podobnie:

Jesteś podła. Harry Potter zasługuje na coś lepszego. Wracaj, skąd pochodzisz – do mugoli.

Wytrzeszczyłam oczy.

-To okropne, ale co… - zaczęłam, ale Harry rzucił mi kopertę, mocno zalatującą naftą.

-Ropa z czyrakobulw – zauważyłam. – To jest naprawdę żałosne.

-Kurcze, powinna na siebie uważać – dodał Ron, wstając od stołu.

Hermiona nie pojawiła się na zielarstwie. Nie było jej też na opiece nad magicznymi stworzeniami. Hagrid pokazał nam teraz niuchacze – stworzonka, bardzo przypominające mopsy. Zaśmiałam się w duchu, przypominając sobie twarz Parkinson.

-Potter, zerwałeś ze swoją dziewczyną? Dlaczego była taka zdołowana na śniadaniu?

Odwróciłam się, jak na komendę, słysząc dobrze mi znany głos Malfoya. Dopiero co się pojawił wraz ze swoją bandą Ślizgonów. Za Draconem czaiła się Pansy. Chyba już Malfoy znalazł pocieszenie w tej mopsicy.
Zmrużyłam oczy ze złości. Z nozdrzy lada moment mogłyby mi wystrzelić płomienie ognia. Nie miałam pojęcia, dlaczego tak się wkurzyłam. Przecież nic już do tego psychopaty nie czuję, pomijając chęć zemsty i mordu.
Odwróciłam się w stronę Hagrida, aby nie patrzyć na Dracona, ale za nic nie mogłam się skupić na lekcji.

*


Już zbliżała się 22:00, kiedy zarzuciłam sobie kaptur na głowę i wymknęłam się z zamku. Szybkim krokiem skierowałam się ku chatce Hagrida. Minęłam ją jednak i zniknęłam w cieniu drzew. Przez pół dnia zastanawiałam się, kto mógł mi wysłać tą sowę. Wiedziałam jedno. Skądś znałam ten charakter pisma, a jakaś przypadkowa osoba nie mogła znać mnie jako Dark Lady…

Usłyszałam trzask gałązki, na co odwróciłam się błyskawicznie, a w mojej ręce pojawiła się różdżka.

-Pani wybaczy… - wychrypiał ktoś. Był to głos mężczyzny, również bardzo znajomy.

-Glizdogon! – syknęłam, podchodząc kilka kroków w jego stronę. Peter zrzucił kaptur i wszedł w świetlisty krąg, rzucany przez moją różdżkę, która nadal była wycelowana w jego pierś.

-Co ty tu robisz, Czarny Pan potrzebuje przecież twojej pomocy! – wysyczałam, opuszczając różdżkę – Nie można na tobie polegać, ty nieodpowiedzialny szczurze!

Glizdogon padł mi do stóp.

-Proszę  wybaczenie, Dark Lady… ja… –wyjąkał Glizdogon, płaszcząc się przede mną. Obrzuciłam go nieprzyjemnym spojrzeniem i rzekłam:

-Wstań, nie będę traciła całego wieczoru na wysłuchiwanie twoich zasmarkanych tłumaczeń. Mów, dlaczego chciałeś się ze mną spotkać.

Glizdogon natychmiast spełnił rozkaz. Chciał zrobić to tak szybko, że prawie się przewrócił, potykając się o skraj brudnego płaszcza.

-Oh, weź się w garść – warknęłam, marszcząc nos. – Mam nadzieję, że to coś ważnego. Jeśli nie, gorzko tego pożałujesz.

-Czarny Pan ma dla pani nowe rozkazy – powiedział cicho Peter.

-Cudownie – odpowiedziałam z triumfalnym uśmiechem. – Jakie, gadaj.

Glizdogon wziął głęboki oddech i wyrecytował:

-Czarny Pan prosi, aby pani była świadkiem tego.

Uniosłam brwi, starając się nie zrobić zbyt zawiedzionej miny.

-Świadkiem? – powtórzyłam władczym tonem. – Świadkiem czego. Wytłumacz mi to, Glizdogonie, chyba że chcesz zasłużyć na mój gniew.

-Wydaje mi się, że jesteś pani trochę spięta.

-Ja? Spięta? – zdziwiłam się. – Szczyt bezczelności. Gadaj o co chodzi, albo pożałujesz, żeś się urodził.

Ta groźba chyba orzeźwiła Glizdogona, bo zaczerpnął gwałtownie powietrze.

-Pani musi deportować się na cmentarz w Albanii. Czarny Pan twierdzi, że Barty Crouch pani to wyjaśni – powiedział. No tak, to jest w stylu Voldemorta. Dużo podejrzeń i domysłów. Czy on nigdy nie wyda mi normalnego rozkazu? Czy zawsze muszę mu udowadniać, że jestem godna bycia Ślizgonką i posiadania tytułu jego Dark Lady?
Złość uderzyła mi do głowy.

-Zejdź mi z oczu, parszywcu – wycedziłam, celując w niego różdżką. Nie panowałam już nad złością. Najpierw Draco, teraz Voldemort i Glizdogon. Ryknęłam ze złości. – Zjeżdżaj! Głuchy jesteś?! WON!!!

Glizdogon czmychnął w głąb lasu, pozostawiając mnie samą ze swoją furią pomiędzy drzewami.
To się już nie mogło powtórzyć. Peter wyprowadził mnie z równowagi, to karygodne… Poprawiłam kaptur, który spadł mi z głowy i wyszłam z Zakazanego Lasu, omijając szerokim łukiem powóz madame Maxime.
Na korytarzach nie było nikogo. Wbiegłam schodami na czwarte piętro i bez pukania wpadłam do gabinetu nauczyciela obrony przed czarną magią.

-Żądam wyjaśnień, Crouch – warknęłam, trzaskając drzwiami. Moody siedział za biurkiem, zawalonym stertą kartek pergaminu. Gdy w jego gabinecie rozległ się mój słodki głosik, przerwał pisanie, a jego magiczne oko drgnęło.

-Wyjaśnień? – powtórzył. – A co mam ci wyjaśnić, moja pani…

-Dlaczego ja zawsze dowiaduję się ostatnia!? – krzyknęłam, opierając się rękami o brzeg blatu jego biurka. – Dlaczego jego plan zna nawet ta śmierdząca kupa szmat… ten… Glizdogon… WYTŁUMACZ MI TO!

-Tylko spokojnie – powiedział cicho Moody – Usiądź i uspokój się, bo się tu ludzie zlecą.

Obrzuciłam go nienawistnym spojrzeniem i opadłam na krzesło, które mi wskazał.

-Teraz gadaj – warknęłam, dysząc ciężko. Moody milczał przez chwilę ; w końcu się odezwał:

-Czarny Pan chce, abyś była świadkiem jego… odrodzenie.

Wybuchnęłam bezlitosnym śmiechem.

-Tak? Więc dlaczego ja nic o tym nie wiem? – spytałam – Możesz sobie wzdychać, Bartemiuszu, ale ja mam się czym martwić.

-Czym, jeśli można spytać?

-Można, Barty, można – wycedziłam. – Wygląda na to, że Czarny Pan traci do mnie zaufanie.

-To śmieszne, wiesz, że tak nie jest – prychnął Szalonooki – Ale jak dla mnie, wcale nie to cię dręczy. Śmiało, mi możesz powiedzieć. Co tobą tak wstrząsnęło?

-Malfoy! – wybuchnęłam. – Draco Malfoy tak mną wstrząsnął! Proszę, zrób coś dla mnie… Napadnij go, jak będzie szedł do kibla i transmutuj go w obślizgłą ropuchę, zanim ja to zrobię…

Para buchnęła mi z nosa i uszu. Moody przyglądał się mojemu wybuchowi bez najmniejszego wstrząsu.

-Może byś coś powiedział, co? – warknęłam, waląc pięściami w blat biurka. Sterta papierów podskoczyła, spadając na podłogę.

-Wydawało mi się, że jesteście całkiem szczęśliwi – powiedział w końcu. Parsknęłam ironicznym śmiechem.

-Szczęśliwi – prychnęłam – Chyba sobie żartujesz. Ja? Z NIM? Ten… ten psychopata mnie pobił! I obraził Czarnego Pana, zasługuje na śmierć.

Ta informacja wyraźnie zainteresowała Alastora.

-Mówisz, że obraził Czarnego Pana? – zdziwił się. – Bo w to pobicie nie uwierzę…

Tymi słowami dopiekł mnie do żywego. Wyszarpnęłam różdżkę, którą zatoczyłam w powietrzu koło. Mała, szklana fiolka pojawiła się z nikąd i wylądowała miękko na mojej wyciągniętej dłoni. Przyłożyłam koniec różdżki do skroni. Po chwili oderwałam ją od niej. Na końcu różdżki tkwił strzęp wspomnienia. Strzepnęłam je do szklanej fiolki i wcisnęłam ją w ręce Moody’emu.

-Wątpisz w moje słowa? – wysyczałam.

-Ależ missi sahib – powiedział cicho Szalonooki, uśmiechając się dobrotliwie – wierzę w każde twoje słowo.

To mówiąc, skłonił się przede mną i musnął moją dłoń ustami. Zmierzyłam go krytycznym spojrzeniem.

-Jesteś gorszy niż myślałam – rzekłam lodowatym tonem, ale po chwili uśmiechnęłam się pochlebczo – I to jest twoja największa zaleta. A teraz mam do ciebie jedną prośbę… Skoro dałam ci moje drogocenne wspomnienie, ty mógłbyś zrobić to samo…

Na twarzy Moody’ego po raz pierwszy pojawił się cień strachu.

-Które dokładniej chciałabyś poznać? – spytał. Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej, ukazując kły.

-Już ty dobrze wiesz, o które mi chodzi, Barty – odpowiedziałam, wymawiając z naciskiem jego imię. Moody zawahał się, ale powoli wydobył wspomnienie z głowy i umieścił je w wyczarowanej przez niego fiolce, którą mi podał.

-Miło się z tobą robiło interesy – odpowiedziałam na pożegnanie i wyszłam z gabinetu, trzaskając drzwiami. Skierowałam się od razu do lochów. Było już koło północy, gdy tuż za plecami usłyszałam czyjś głos:

-Dlaczego mnie unikasz?

Odwróciłam się błyskawicznie i ujrzałam Malfoya. Prawdę mówiąc, wcale się nie zdziwiłam.

-Czego chcesz? – warknęłam, omiatając krótkim spojrzeniem ścianę lochu, znajdującą się za nim.

-Porozmawiać – odpowiedział krótko. Uniosłam jedną brew.

-Więc mów – odparłam. Skrzyżowałam ręce na piersiach i utkwiłam wzrok w oczach Dracona.

-Wiesz, że żałuję – zaczął trochę kulawo – Po prostu mnie poniosło… straciłem nad sobą panowanie. Nie może być jak kiedyś?

Roześmiałam się krótko, ale nie było w tym śmiechu ani odrobiny humoru.

-Żeby znów cię poniosło? – spytałam. – Ale wiesz co, Draco? To całkiem normalne, że boisz się o swoją skórę. W końcu to każde MOJE życzenie spełni Czarny Pan, prawda? No, i w zasadzie w ogóle nie musi cię karać… niespecjalnie mi na tym zależy…

Malfoy milczał. Na widok jego ogłupiałej miny uśmiechnęłam się drwiąco.

-Jesteś taki prosty, Draco… taki prosty… tak łatwo cię przejrzeć. Ale zrobię to dla ciebie, choć na to nie zasługujesz. Postaram się, aby Czarny Pan nie zobaczył tego wspomnienia – ciągnęłam, podchodząc krok do niego. – A tak między nami, to nawet mi ciebie żal.

Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam stronę dormitorium Ślizgonów. Malfoy złapał mnie za rękę.

-Zaczekaj – powiedział cicho. – Powiedziałem, że żałuję. Czego jeszcze chcesz? Nie interesuje mnie reakcja Czarnego Pana, obchodzi mnie tylko twoja reakcja. Co mam zrobić, żebyś mi wybaczyła?

-Nie mam ci tego za złe, co zrobiłeś – odpowiedziałam. - Błądzić jest rzeczą ludzką.

Draco zbliżył się do mnie niebezpiecznie blisko, ale uśmiechnęłam się pod nosem i odeszłam do tego cholernego salonu Ślizgonów. Serce tłukło mi się o żebra. W co on pogrywa? Najpierw mnie bije, później przeprasza?! Zranił mnie po raz drugi, następnego razu nie będzie…


*



Ten rozdział jest wg mnie tak udany, jak poprzedni. W następnej notce wspomnienie Barty’ego Croucha. Zapewniam, że będzie dużo akcji xD