Rozdział 344

         Czekało mnie ostatnie zadanie. Nie miałam zielonego pojęcia, na czym będzie polegało, ale coraz mniej zaczynało mnie to obchodzić. Owutemy zbliżały się błyskawicznie, a świadomość, że będą to moje ostatnie egzaminy, spadła na mnie jak grom z jasnego nieba. Rozwiążę testy, trochę poczaruję i… koniec. Na tym się skończy moja przygoda z Hogwartem. Oczywiście miałam dokąd wracać. Miałam rodzinę, zaplanowaną przyszłość… jednak szkoła zajmowała w moim sercu bardzo ważne miejsce, dodatkowo myśl, że mogę już nigdy nie odwiedzić tych historycznych, pełnych wspomnień murów sprawiała, że czułam się okropnie.

W przerwach pomiędzy nauką a nauką zastanawiałam się, co teraz dzieje się z Harrym Potterem i resztą. Nie miałam z nimi kontaktu, oczywiście, nigdy nie sądziłam, że któreś z nich napisze do mnie list, ale w sercu miałam jednak taką nadzieję. W końcu udało im się uciec z dworu Malfoyów, myślałam, że obudzą się w nich jakieś uczucia wyższe, jakaś… pokora. Ale najwyraźniej teraz czuli się jeszcze bardziej bezkarni. Zaczęłam współczuć Czarnemu Panu, a do siebie miałam żal. To była moja wina, że Voldemort nie dotarł do Harry’ego. A teraz… przecież mogłam go wydać, jednak po tym, co wuj mi powiedział, nie miałam zamiaru niczego mu ułatwiać, choć moją duszę przepełniały mieszane uczucia.

         Nadszedł kwiecień, a wiosna rozpoczęła się na dobre. Od czasu do czasu przez błonia przechodził deszcz, ściągając nas z raju na ziemię. Nawet w tak ciężkich czasach czuć było odrobinę nieba.

Pewnej chłodnej, lecz słonecznej soboty siedziałam w bibliotece i uczyłam się jak zwykle do egzaminów. Ashley Pail siedziała przy stoliku razem ze mną i wpatrywała się w okno, ziewając i nudząc się okropnie. Nie znosiłam marudzenia, kiedy byłam zajęta, więc tylko i wyłącznie po jej minie widziałam, jak bardzo jest znękana marnowaniem czasu w pomieszczeniu pełnym książek. Milczała, ale mimo to rozpraszała mnie niesamowicie. Co chwilę zerkałam na nią, czując coraz większe rozdrażnienie.

- Może po prostu pójdziesz sobie do dormitorium? – zapytałam w końcu, zaciskając palce na brzegu blatu stołu, aby opanować wzburzenie.

- Przecież wiesz, że boję się teraz chodzić sama po korytarzach – jęknęła. – Dużo ci jeszcze zostało?

- W zasadzie wiadomości, których jeszcze nie posiadam, jest nieskończenie wiele, gdyż w każdej sekundzie ktoś odkrywa coś nowego. Mogłabym tu siedzieć przez wieczność, a biorąc pod uwagę niektóre czynniki… jest to możliwe – odparłam, jednak po jej minie poznałam, że dziewczyna nie zrozumiała ani słowa z tego, co powiedziałam, więc prychnęłam cicho pod nosem i dodałam: - Posiedzimy jeszcze do obiadu.

Głowa Ashley opadła ciężko na pomazany graffiti blat stolika, a ona sama jęknęła przeciągle. Wzruszyłam więc tylko ramionami i powróciłam do książki. Od zawsze fascynowało mnie wszystko, co było związane z magią. Z tym, co mogłam sama wyczarować. Numerologia, wróżenie, eliksiry, historia magii… Tak, to było ciekawe. Jednak ucząc się zaklęć, transmutacji czy obrony przed czarną magią, uczyłam się także o tym, co dzieje się we mnie. Nigdy do samego końca nie wiedziałam, jakim cudem czarodziejska siła jest we mnie bardziej wyzwolona, niż w większości czarodziejów na naszej planecie, dlatego, tak chętnie pochłaniałam wiedzę na temat magii, że mogłam wiecznie siedzieć w bibliotece i zgłębiać tajniki tego, co siedziało we mnie.

W pewnej chwili ktoś podbiegł do nas, zanim jednak zjawił się tak blisko, abyśmy mogły rozpoznać jego tożsamość, poczułam nagły przypływ emocji. Radość pomieszana z podnieceniem. Natychmiast podniosłam głowę, a sekundę później zza półki wypadł Victor. W dłoni ściskał pognieciony list.

- Co się stało? – zapytałam, zaskoczona jego przedziwnym szczęściem.

- Dostałem list od matki – odparł i usiadł tuż obok mnie, podtykając mi pod nos kawałek pergaminu. – Spójrz, Snape go zatwierdził… Mama napisała, że Tonks urodziła dziecko. To chłopiec, ma na imię Ted.

Zerknęłam na pomięty list wypełniony znajomym, matczynym pismem, a na myśl od razu przyszła mi jej szara, zmęczona twarz. Zastanawiałam się, czy Vipi wie o jej złym samopoczuciu, nawet chciałam teraz coś o tym wspomnieć… Ale pomyślałam sobie, że może lepiej go nie martwić. On wszak także ma w tym roku owutemy.

Uśmiechnęłam się krzywo na te wieści i mruknęłam:

- Cóż, nie wiem, czy to rozsądnie pisać o tym w liście… Przecież Snape czyta je wszystkie.

- I co z tym zrobi? – prychnął pogardliwie, ale szybko schował pergamin do kieszeni. Był naprawdę uradowany, choć przecież nie było to jego dziecko. On jednak był człowiekiem. Mógł znaleźć sobie jakąkolwiek kobietę, zakochać się, poślubić ją i mieć dzieci. Dlatego cieszył się tak, jak człowiek. Ja zaś musiałam żyć do końca świata ze świadomością, że nigdy nie będę matką. Mogłam stworzyć setki wampirów i pokochać ich nieśmiertelne życie, jednak nigdy nie będę miała dziecka, które będzie owocem miłości mojej i Barty’ego.

Wzruszyłam tylko ramionami i zamknęłam książkę. Straciłam ochotę na naukę.

*

         Im bliżej było końca kwietnia, tym częściej rozmyślania o egzaminach ustępowały miejsca rozmyślaniom o ostatnim zadaniu. Wiedziałam, że odbędzie się ono w szkole mojej ulubionej dyrektorki. Magia Escola, Portugalia. W Turnieju Trójmagicznym zwyciężył reprezentant, ba, reprezentanci Hogwartu. Czy w Siedmioboju Magicznym wypadniemy gorzej? To zależało tylko ode mnie i od tego, czy po raz kolejny nie złamię jakiegoś punktu w regulaminie. Oczywiste było, że poradzę sobie z nim, gorzej było z moją znajomością zasad. Zapewne dlatego kilka dni później zostałam poproszona podczas lekcji transmutacji na korytarz.

Za drzwiami czekał na mnie Snape.

- Przestałeś się na mnie złościć, profesorze? – zapytałam, uśmiechając się do niego przyjaźnie. Nie chciałam się z nim już więcej kłócić, w końcu od zawsze stał po mojej stronie, bez względu na to, jaki stosunek miał do mnie Czarny Pan. Wszak wiadomo, że między nami bywało różnie.

W czarnych, pustych oczach Mistrza Eliksirów rozbłysły iskierki, które były zapowiedzą czegoś dobrego.

- Musisz wiedzieć, że zachowałaś się bardzo nieodpowiedzialnie – rzekł w końcu. Jego wzrok przeszywał mnie na wskroś, aż poczułam się niezręcznie. – Jednak muszę ci to przyznać, całkiem sprytnie wywiodłaś nas w pole.

Znów się uśmiechnęłam.

- To miód na moje uszy – odparłam, a kły błysnęły złowrogo w ciepłym blasku promieni słonecznych wpadających przez jedno z niewielu odsłoniętych okien.

- Nie wezwałem cię jednak tylko po to, aby ci prawić kazania – ciągnął. – Przejdźmy się.

Przystałam na to z wielką chęcią, ponieważ ostatnio bardzo tęskniłam za obecnością jakiegokolwiek innego Śmierciożercy, który był blisko z Czarnym Panem. Znowu poczułam się ważna, potrzebna… Tak bardzo tego potrzebowałam, głównie po ostatniej rozmowie z wujem. Nasze spotkanie podczas ferii wielkanocnych nie wpłynęło zbyt korzystnie na moją pewność siebie, a zdałam sobie sprawę, że to głównie ona daje mi moc. Kiedy czuję się osaczona, przygnębiona lub zrozpaczona, trudno mi nad nią zapanować. Wiedziałam, że nie dopuszczę znowu do utraty mojej magicznej mocy tak, jak to było podczas… podczas długiej nieobecności Syriusza, jednak uczucie towarzyszące temu… jest niesamowicie trudne do opisania. Pustka, próżnia wręcz. I nic nie może jej ukoić. Jak czarna dziura pochłaniałam wszystko, co się dookoła mnie znajdowało, a nie pozostawiało to we mnie najmniejszego śladu. Taka… studnia bez dna.

- Widzisz, to ostatnie zadanie jest decydujące, jednak nie chciałbym na tobie wywierać żadnej presji – mówił Snape, a ja patrzyłam na jego ostry, poważny profil, myśląc o czymś zupełnie innym. – Ale skoro Hogwart bierze udział w Siedmioboju, moglibyśmy utrzymywać wszystkich w przekonaniu, że nic się nie zmieniło. Doskonale wiesz, jakie plotki krążą nie tylko o szkole, o mnie… ale i o tobie. Oczywiście nie mówię ci tego, abyś jakoś hamowała się podczas wykonywania zadania, jednak twoje podejście bardzo dużo o tobie mówi. Mogłabyś chociaż poudawać, że zależy ci na tym.

Westchnęłam ciężko. Tak, zależało mi na Siedmioboju Magicznym, nie musiałam tego udawać. Jednak sprawdzenie się… rywalizacja… to wszystko było dla mnie ważniejsze, niż cokolwiek innego w tym turnieju. Pragnęłam wciąż udowadniać sobie, że moja magia rozwija się, że nie ma końca… tak, jak moje życie. Czasami nawet myślałam, że Czarny Pan wytrzymuje ze mną tylko dla mojej mocy. I znów odczuwałam ból.

- Wiem, profesorze, wiem. Ale ja po prostu nie potrafię czarować i nie łamać regulaminu – odrzekłam, a uśmiech spełzł mi z twarzy. – A takie zwyczajne, prymitywne zaklęcia są nudne. I co z tego, że dostanę punkty za kreatywność, skoro odejmą mi za to, że klątwa jest niezarejestrowana przez ministerstwo? To zamknięte koło.

- Sophie, nie liczy się wygrana. Ważne, aby dyrektorzy innych szkół widzieli, że mimo wojny w naszym kraju, wszyscy żyjemy normalnie – w głosie Snape’a zabrzmiała desperacja. Widziałam, jak wprost wyłazi ze skóry, aby Hogwart wyglądał tak, jak przed śmiercią Dumbledore’a, choć coraz więcej uczniów po prostu znikało ze szkoły. – Ucz się teraz do owutemów, kolejne zadanie odbędzie się dopiero trzydziestego pierwszego maja, więc wszystko przed nami.

*

         Mimo coraz bardziej oczywistych i przerażających ataków Śmierciożerców, Barty nie zmieniał się w ogóle. Był świetnym nauczycielem, ani zbyt pobłażliwym, ani zbyt surowym. Nie uczył nas także rzeczy, które są zbędne, lecz nie wpajał nam także wiadomości, które są zbyt proste. Ot, zwyczajny, dobry nauczyciel. Nigdy nie podejrzewałam, że Bartemiusz ma tak szeroką wiedzę nie tylko dotyczącą eliksirów, ale i obrony przed czarną magią. Nigdy nie ukrywał przed uczniami swoich poglądów, jednak potrafił doskonale grać normalnego czarodzieja. Wiedziałam, że pod tą spokojną nieśmiałą maską kryło się najczystsze szaleństwo. Bardzo rzadko ujawniał je przede mną, jednak miałam już okazję doświadczyć go na własnej skórze.

Po jednej z jego lekcji Crouch przywołał mnie do siebie. Wszyscy tłumnie opuścili klasę, ja w tym czasie przebiegłam pomiędzy ławkami i padłam mu w ramiona. Nie miał dla mnie w ogóle czasu, a nasz związek rozwijał się jeszcze gorzej, niż wtedy, kiedy on pracował tylko i wyłącznie dla Czarnego Pana, a ja mogłam odwiedzać go wtedy, kiedy tylko chciałam.

- Ostatnie zadanie już prawie za miesiąc, cieszysz się? – zapytał, przytulając mnie tak mocno, jak tylko potrafił. Przycisnęłam policzek do jego piersi i westchnęłam cicho:

- Kiedy sobie myślę, że to moje ostatnie tygodnie w Hogwarcie, chce mi się płakać. Nie będę mogła żyć bez tej szkoły. Zawsze miałam taką perspektywę, że czego bym nie zrobiła… co by się nie wydarzyło, będę miała gdzie wracać. A kiedy zakończę edukację, to co ze sobą zrobię? Mam wracać do rodziców? Zamieszkać u Czarnego Pana? Nie mam na myśli złota, ale raczej tego, co dalej pocznę ze swoim życiem.

- Nie wiadomo, czy w ogóle będzie później jakieś życie – powiedział Barty, a jego głos jakoś dziwnie zadrżał. – A jeśli będzie, to się nie martw. Jakoś sobie poradzimy, przecież jesteśmy elitą, czyż nie?

Roześmiał się i pocałował mnie w policzek, ale w tym jego śmiechu było coś tak bardzo nieszczerego, prawie groteskowego… Ale on skończył Hogwart już wiele lat temu i żył bez niego. Odnalazł swoją drogę. A ja? Jedyne, co było pewne, to muzyka. Nie mogłam mieć nawet swojej rodziny.

- Tonks urodziła syna – mruknęłam.

- Wiem, Snape mi mówił. Wilkołak próbuje żyć tak, jakby był człowiekiem…

- Dziecko Remusa nie zostało skażone – przerwałam mu, nieco urażona jego słowami, mimo że nie dotyczyły mnie osobiście. – Ale mimo wszystko… nawet taki prymitywny wilkołak może się zakochać, mieć syna…

- A ty się nie zakochałaś? – zapytał.

Zamilkłam.

~*~

Króciutki rozdzialik tuż przed moją pielgrzymką na Kalwarię Pacławską. Dzisiaj jest w ogóle jakieś szaleństwo… Pakowanie, rocznica na Douce Fleur, post na Proroka… Masakra. Ale udało mi się wyrobić, mało tego, jest to drugi dzień, kiedy zrobiłam wszystko, co miałam do zrobienia. Pewnie się ucieszycie, jak Wam powiem, że od następnego odcinka zaczynam przygotowania do bitwy. Tak, jak planowałam! Marzyłam sobie skrycie, że narobię Wam takiego smaka, a później pójdę na pielgrzymkę i będziecie musieli czekać, aż wrócę i rozpocznę bitwę. I udało mi się xD Myślałam, że się nie wyrobię, a tu taka niespodzianka! I znalazłam mieszkanie w Krakowie… Żyć, nie umierać. A jak myślicie, kto umrze podczas bitwy? ;) I kto chce dedykację w 345?