Rozdział 255

Pewnego ranka, dokładnie w dzień, kiedy miałam mieć ostatni szlaban, spóźniłam się trochę na śniadanie. Sowia poczta mnie ominęła, ale nie przejęłam się tym, bo od dawna nie dostałam żadnego listu, więc tego dnia pewnie też nikt do mnie nie napisał, „Proroka Codziennego” nie prenumerowałam… Usiadłam pomiędzy Ashley i Spirydionem i nalałam sobie do kubka kawy, ziewając szeroko.
- Po co się tyle uczysz? – zapytała Pail, patrząc z politowaniem na moje skołtunione włosy, których nie miałam czasu rano uczesać.
- Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę – mruknęłam. – Ale za trzy tygodnie, to jest pierwszego czerwca, piszemy bardzo ważne egzaminy.
Ashley zrobiła zdziwioną minę.
- Naprawdę? – spytała. – Ale ten czas leci… dopiero co było Boże Narodzenie, a już się zbliżają wakacje.
- Co ty nie powiesz – zadrwiłam, ale Ashley najwyraźniej nie rozpoznała sarkazmu, który wyraźnie zabrzmiał w moim głosie. – No to co, sądzę, że jesteś doskonale przygotowana, że możesz chodzić spać o siódmej, tak?
Blondynka machnęła lekceważąco ręką. Nie była osobą, z którą można było porozmawiać na każdy temat, trochę irytowała swoim zachowaniem, ale lepsze to niż nic. Jeśli nie mam już Sapphire, do Pansy mam zbyt trwałe urazy, to niech już będzie. Jakoś przetrwam.
- Nie rozumiem – odezwał się nagle Spirydion. – Jak dziewczyna może nisko upaść, żeby tylko zemścić się na swojej dawnej znajomej.
- Tu nie ma nic do rozumienia – odpowiedziałam. – Ja po prostu taka jestem, że zrobię wszystko, żeby zdrajca dostał za swoje. Gdybym miała nawet zacząć przyjaźnić się z osobami, które normalnie byłyby zbyt niegodne mojej uwagi.
Ashley chyba nie złapała aluzji, bo nadal piła przez słomkę swój sok pomarańczowy, gapiąc się bezmyślnie na Spirydiona.
- Właśnie, coś do ciebie przyszło – odezwała się, patrząc na mnie.
Zaczęła grzebać w kieszeniach, przez przypadek przewracając solniczkę. W końcu wyciągnęła pomiętą kopertę, którą wcisnęła mi w ręce. Spojrzałam na pierwszą stronę, ale nie zobaczyłam podpisu.
- Tutaj jest nadawca – dodała Ashley, przewracając kopertę na drugą stronę i pokazując mi maleńki podpis w prawym górnym rogu. – Goh… ghog…
- Ghost, Bes – wyręczyłam ją w czytaniu i rozerwałam kopertę. – Buddo, skoro jedno nazwisko czytasz tyle czasu, ile zajmuje ci przeczytanie tematu zadania domowego.
Ashley wydała z siebie cichy okrzyk przerażenia.
- Wypracowanie dla Snape’a! – zawołała.
- Nie zrobiłaś, tak? – mruknęłam, próbując wydostać list z koperty. – Wygląda na to, że jutrzejszy mecz spędzisz na szlabanie u niego.
Odrzuciłam kopertę i rozwinęłam ciasno zwiniętą kartkę pergaminu. Cholera. Po co zawijać pergamin w rulon, skoro umieszcza się go w kopercie?

Sophie
Jesteśmy naprawdę głupi, nie wiem, czy w ogóle przeczytasz ten list, jeśli zobaczysz, od kogo on jest. Jak mówiłam, ja i Twój ojciec (jeśli oczywiście nadal masz nas za rodziców) zachowaliśmy się nierozsądnie. Nie daliśmy Ci dojść do słowa, to było głupie i nierozsądne. Niedawno dowiedzieliśmy się o tym, co się wydarzyło w Hogwarcie. Wiesz, mam na myśli ten napad Harry’ego na młodego Malfoya. Naprawdę nam przykro, teraz wiemy, że zrobiliśmy Ci straszną krzywdę. Jeśli jesteś nam w stanie wybaczyć, mogłabyś w tą sobotę teleportować się do Dziury? Bylibyśmy wdzięczni, gdybyś z nami porozmawiała.
Bes

Uniosłam brwi, czytając ten list. Dopiero po chwili dotarła do mnie jego treść. Ghostowie mnie przepraszają. I nalegają na spotkanie. Poczułam się, jakby w głowie rozpoczęła się jakaś bitwa. Miałam taki żal do Ghostów, że mnie tak potraktowali, że jedna strona domagała się natychmiastowego teleportowania się do Dziury i rozwalenia tego domu na milion kawałeczków. Druga zaś mówiła… daj im szansę. Czyż nie tego pragnęłaś przez tyle czasu?

Potrząsnęłam głową, żeby pozbyć się tych myśli. Rozdrażniona, podarłam list na kawałki i wrzuciłam te świstki do torby.
- Co się stało? – zapytała Ashley, ale nie słyszałam jej. Narzuciłam torbę na ramię i wybiegłam z Wielkiej Sali. Wypiłam zaledwie trochę kawy, ale złość stłumiła głód. Usiadłam pod klasą do transmutacji i wyciągnęłam kawałek pergaminu.

Jutro odbędzie się mecz, który muszę zobaczyć. Jeśli Wam naprawdę zależy, żeby ze mną mówić, nie będziecie mi stawiać warunków. Zbliżają się egzaminy, ja muszę się uczyć, mam też wiele ważnych spraw. Kiedy będę miała czas, to się z Wami spotkam.
Sophie

Przywołałam Flagro; ten, mimo że nie było go przy mnie, pojawił się na szczycie mojej torby i utkwił we mnie swoje paciorkowate oczy. Wetknęłam mu w dziób zwinięty pergamin i powiedziałam:
- Zanieś to Ghostom, ale wracaj natychmiast. Jeszcze mogą z ciebie zrobić zakładnika, żeby mnie przekonać do sojuszu.
Flagro dał mi znak cichym skrzekiem, że zrozumiał, rozległ się cichy trzask, a feniks zniknął, pozostawiając po sobie złoty dym. Cholera. Dupa. Chce mi się kląć przez ten list, nie wiedziałam, że taki mi to podniesie ciśnienie. Z jednej strony chciałam się pogodzić z rodzicami, z drugiej ani mi się śniło robić to, czego sobie zażyczą. Potrzebowałam rady. Z góry już wiedziałam, że te lekcje będą stracone, dupa, w ogóle się na nich nie skupię.

*

Miałam rację. Byłam cały czas rozkojarzona, nie myślałam o czymś konkretnym, po prostu nie uważałam. Na zadane przez profesor Sprout pytanie, którego nawet nie usłyszałam, odpowiedziałam „Buraki”, na co klasa ryknęła głośnym śmiechem, a nauczycielka ukarała Slytherin ujemnymi punktami za moją głupią odpowiedź. Mój wzrok padł na Sapphire. Śmiała się. Nie ze mnie, tylko z tych buraków, mimo to poczułam się dotknięta.

Po lekcjach od razu poszłam na obiad. Czułam się strasznie głodna, tego dnia nie jadłam nic na śniadanie, tak mnie ten list rozjuszył. Spirydion obserwował z niepokojem, a Ashley z niedowierzaniem, jak błyskawicznie jem zupę, później drugie danie.
- Gdzieś ci się spieszy? – zapytał w końcu młodszy brat.
- Owszem.
- Ale wiesz, że… - zerknął na zegarek – że za trzy godziny mamy szlaban? Ostatni, więc proszę cię, nie spóźnij się. Chyba że ci się spodobały i wolisz jeszcze kolejny tydzień porządkować pudełka.
- Harry zrobi to za mnie – odpowiedziałam. – On też porządkuje te akta, poznałam jego pismo na jednym z pergaminów.
Machnęłam różdżką w stronę mojej torby, żeby ją odesłać do dormitorium, a sama wstałam.
- Powiedz Snape’owi, że poszłam odwiedzić kochanego wujaszka – zwróciłam się jeszcze do brata. – Oczywiście, gdybym się spóźniła, chociaż jestem przekonana, że wrócę raczej po kilku minutach. Jeśli będzie w złym humorze, lepiej nie podchodzić bez dwumetrowego kija.
Wyszłam z Wielkiej Sali i teleportowałam się, oczywiście uprzednio upewniwszy się, że nikogo nie ma w pobliżu.

Kiedy wylądowałam przed drzwiami do komnaty Czarnego Pana, naszła mnie taka refleksja, że dobrze, że nie ma już Umbridge. W ogóle ludzie mogliby zacząć doceniać wolność, którą teraz mają.
Wyciągnęłam wszystkie kolczyki, które miałam (również ten w języku), żeby jeszcze bardziej nie drażnić Voldemorta. Może być w nienajlepszym humorze, poza tym już samo to, że przyszłam, może go wkurzyć. Zapukałam i weszłam do środka.
Voldemort siedział na swoim tronie. Nie próżnował jednak, o nie. Pracował! Nie może być… nakryłam go na pracy! To się może zdarzyć chyba raz na dwadzieścia lat.
- Nie wiedziałam, że pracujesz, nie przyszłabym wtedy – odezwałam się, kiedy Voldemort odłożył na szczyt stosu raportów pergaminową kartkę z wyrysowanym planem jakiegoś budynku.
- Mówiłem ci tyle razy…
- To również mój dom, nie rozumiem, dlaczego mnie z niego wyrzucasz? – spytałam, siadając mu na kolanach i obejmując go rękami za szyję.
- Martwię się o ciebie, naprawdę szykuje się coś złego – odpowiedział, gładząc długimi palcami moje włosy. – Dumbledore wie, gdzie mieszkamy, wyobrażasz sobie, jaka byłaby bitwa, jeśli by się tu wdarli?
- Mogę odnowić zaklęcia, jeśli chcesz – zaproponowałam i oparłam policzek o jego pierś. – Wiesz, normalnie bym tu nie przyszła, ale dostałam list od rodziców. To znaczy… od Ghostów. Bes napisała, że chciałaby się ze mną pogodzić. Nie wiem, co mam robić. Z jednej strony chcę, z drugiej nie chcę. Nie chcę znów cierpieć przez rodziców, nie ważne których. Chyba już wolę zostać sierotą.
Czarny Pan ucałował czubek mojej głowy. Milczał przez chwilę, pogrążony we własnych myślach. Przez cały ten czas gładził bezwiednie moją głowę.

- Słuchaj, wiesz, że jeśli znów się pogodzisz z Ghostami będzie miało duży wpływ na to, po której stronie będziesz walczyć – odezwał się w końcu. – Wiesz też, że zależy mi na tym, żebyś była po mojej.
- Było już tyle okazji, bym mogła przejść na stronę Zakonu, a ty nadal nie jesteś przekonany o mojej wierności – powiedziałam. – Kiedy się odradzałeś, nie próbowałam obronić Pottera, tak samo kiedy próbowaliśmy zdobyć przepowiednię. W końcu powiedziałam ci, jaką zawierała treść. Teraz pomagam Draconowi, uczę Spirydiona czarnej magii, żeby wyrósł na dobrego Śmierciożercę…
- Uczysz Spirydiona? – przerwał mi Voldemort, po raz pierwszy ukazując zainteresowanie rozmową.
- No tak, pomyślałam, że dobrze by było mieć takiego utalentowanego chłopaka w szeregach.
- I dobrze pomyślałaś – pochwalił mnie chyba po raz pierwszy od wielu, bardzo wielu miesięcy. – Ja nie chciałem mu nic takiego proponować, żeby się chłopak nie przestraszył czy nie zraził. I co ci odpowiedział?
- Nic. Ale sądzę, że go przekonałam – odparłam, wzruszając ramionami. – Jeśli czegoś chcę, to zawsze to dostanę. Skoro ciebie udaje mi się przekonać, to z nim nie powinnam mieć trudności, prawda? On jest tobą, ale w młodszej i mniejszej wersji. No i ma nos.
Zaśmiałam się, ale widząc minę Voldemorta, umilkłam.
- Oczywiście miałam na myśli, że jest o wiele mniej doświadczony od ciebie – dodałam.
- Daj spokój, nie mam obsesji na punkcie wieku, jak większość kobiet – prychnął. – Ale to prawda, jestem już stary.
- Nie tak stary, jak twoja siostra – zauważyłam. – Poza tym wyglądasz o wiele młodziej.
Podniosłam głowę, żeby go pocałować. Nie czułam do niego większego pociągu fizycznego, jestem pewna, że on do mnie też, to była tylko zabawa, na którą w końcu możemy sobie pozwolić, będąc po tej złej stronie. Wątpię, czy Molly Weasley czy Nimfadora Tonks całują Dumbledore’a, to przecież nie wypada. Co prawda jestem pewna, że Tonks wolałaby Lupina, niż starego dyrektora. W sumie, ja też bym chyba wolała.
Pogłębiłam pocałunek, ale nie dano mi się nim cieszyć zbyt długo. Czarny Pan odsunął się ode mnie.
- Zdjęłaś kolczyk – zauważył.
- Specjalnie dla ciebie – odparłam.
- Wiedziałaś, że coś takiego się wydarzy?
- Tak.
Czarny Pan przekrzywił głowę, przypatrując mi się z uwagą. Mimo że nie miał nic wspólnego z psem, właśnie z tym zwierzęciem mi się teraz skojarzył.
Pozwoliłam znów się objąć i pocałować. Uwielbiałam, kiedy nie musiałam nic robić, tylko czekać na następny krok, nie ważne czy ze strony Barty’ego czy Czarnego Pana. To, że ten drugi był moim wujem raczej mnie wiele nie obchodziło, tłumaczyłam sobie, że przecież nam przystoi.
Oderwałam się od jego ust, żeby pocałować go w szyję i ostrym kłem zrobić mu dziurę w tętnicy. Nie musiałam długo czekać, żeby usta napełniły mi się czerwonym płynem. Jak na Lorda Voldemorta ma w sobie całkiem dużo krwi, i to nie najgorszej jakości. Może dlatego, że jest zły wolę pić jego krew, niż krew Pottera. Tego drugiego bym nawet kijem nie dotknęła, fuj.

Przeciągnęłam językiem po wargach, żeby się upewnić, czy aby na pewno nie uroniłam ani kropli, jednak nie było to potrzebne, bo Armand nauczył mnie pić krew tak, żeby jej nie marnotrawić.
- Wybacz, ale nie mogłam się powstrzymać – odezwałam się.
W uszach nadal szumiała mi ta krew, którą właśnie wypiłam. Dawno nie byłam na łowach. Ale jakoś nauczyłam się panować nad rządzą krwi, co dawniej chyba byłoby niemożliwe.
- Nie szkodzi.
Wstałam. Czułam się o wiele lepiej, była to naprawdę udana wizyta u wuja. Pożegnałam się i wyszłam. Kiedy byłam za drzwiami, założyłam z powrotem moje wszystkie kolczyki, co, szczerze mówiąc, zajęło mi trochę czasu.
Już miałam się teleportować, kiedy usłyszałam czyjś mglisty głos:
- Wiesz, że to kazirodztwo?
Na początku pomyślałam, że to Bellatriks albo jakaś inna kobieta, ale poznałam, że jest to Claudia.
Roześmiałam się tylko.
- To zabawa, przecież nie planuję zakładać z Czarnym Panem rodziny – odpowiedziałam na tyle cicho, żeby Voldemort nie usłyszał przez zamknięte drzwi. – Sama wiesz, że ci źli są bardziej nieprzyzwoici, tak już jest od dawna.
- Mów sobie, co chcesz – odpowiedziała. – Ale ja i tak sądzę, że to obrzydliwe.
Prychnęłam pogardliwie.
- Sama jesteś obrzydliwa – warknęłam. – Spadaj.

~*~

Cóż, wyszło dłużej, niż się spodziewałam. Nie wiedziałam nawet, że dziś coś napiszę, ale nie mam dużo nauki na jutro. No cóż, dziś nie zmienię jeszcze szablonu, ale na następny odcinek już chyba tak. Jak Wam się podoba temat sondy? Tej z Dark Love Riddle, ale w informacji też jest adres xD Dedykacja dla Jolievin :*