Rozdział 257

Radość z powodu pojednania się z Harrym Potterem trwała przez następny dzień. Po raz pierwszy od wielu tygodni czułam się naprawdę lekko, jak zwyczajny uczeń, martwiący się jedynie egzaminami i zwykłymi sprawami. Jednak w sercu czułam takie dziwne kłucie, jakbym o czymś zapomniała, o czymś bardzo ważnym, czego nie zrobiłam, a powinnam. Już się domyślałam, co pozwoli mi w spokoju cieszyć się tym zapomnianym już stanem.

Otóż, chyba powinnam już wybaczyć Sapphire. Dość już jej chyba utrudniłam życie, żadna Ślizgonka, tym bardziej dziewczyna czy chłopak z innego domu nie chcieli już przebywać w jej towarzystwie… no, może niektórzy Gryfoni i Luna Lovegood zamieniali z nią czasami kilka słów. Ale ogólnie stała się całkiem ignorowana przez innych. Miałam tylko Malfoya, który i tak nie miał dla niej czasu.

Bitwa, która toczyła się w mojej głowie wymiotła ze mnie jakiekolwiek poczucie czasu i obowiązków, tak więc nawet się nie zdążyłam połapać, kiedy zaczęły się, a kiedy skończyły lekcje. Poszłam na obiad do Wielkiej Sali, nie bardzo wiedząc, dokąd właściwie idę. Usiadłam przy stole Ślizgonów i nalałam do pucharu soku pomarańczowego.
- Słuchaj, możesz mi dzisiaj pomóc? – odezwał się nagle Draco.
Podskoczyłam na krześle.
- Buddo, skąd się tu wziąłeś? – spytałam.
- Eee… cały czas tu siedziałem – odpowiedział, trochę zmieszany. – No to co, pomożesz mi? Jestem pewien, że już prawie mi się udało.
Wzruszyłam ramionami.
- Niech ci będzie – mruknęłam.

Kiedy skończyłam jeść obiad, poszłam z Draconem do Pokoju Życzeń. Czułam, że jednak chce mnie tam, bo zamierzał zadać mi kilka pytań. Zwykle to ja proponowałam mu pomoc.
Upewniwszy się, że nikogo nie ma w pobliżu, weszliśmy do sekretnego pokoju. Draco poprowadził mnie przez stosy różnych przedmiotów, w końcu zatrzymał się i ściągnął jakąś narzutę z szafki.
- Słuchaj… - zaczął tym samym co przy obiedzie niepewnym tonem. – Wiem, że mi powiesz, że ci truję, ale…
- Skoro wiesz, że i tak oleję twoje rady – przerwałam mu. – To po co pytasz?
Jego blade policzki lekko poróżowiały, ale ciągnął dalej.
- Pomyśl, czy Darla chciałaby, żeby tak skończyła się wasza przyjaźń?
- Darla chciałaby wierności w przyjaźni – oświadczyłam lodowatym głosem. – Myślisz, że nie chciałabym się dalej przyjaźnić z Sapphire? Mogłabym już od biedy znieść to, że jesteście razem. Ale ukrywania tego przede mną…
Ciśnienie podniosło mi się w mgnieniu oka. Odechciało mi się mu pomagać.
- Daj mi dokończyć – powiedział cicho Malfoy. Na jego twarzy malowała się prawdziwa pokora. – Jeśli naprawdę ci zależy, to ja… ja zerwę z Sapphire.
Zamrugałam szybko. Poświęcenie i Draco Malfoy? Nie może być. On musi być albo pod wielką presją, albo musiał dostać od kogoś mocno w głowę. Może od Czarnego Pana. Albo od Sapphire, bo nie poświęca jej już tyle czasu.
- Nie obchodzi mnie, czy się rozstaniecie, czy nie – odpowiedziałam mu. – Sapphire nie jest już moją przyjaciółką, sama o tym zadecydowała, okłamując mnie. Może wzięlibyśmy się już do pracy, co?

*

Mimo że tak złośliwie odpowiedziałam Malfoyowi, w sercu czułam potrzebę porozmawiania z Sapphire. Nie minęło wcale dużo czasu od naszej kłótni, ale ja czułam się tak, jakby zdarzyło się to wiele lat temu.
Myślenie o Sapphire natychmiast przerwał list, który dostałam podczas kolacji. Nie rozpoznałam sowy, więc na początku nie wiedziałam, kto był nadawcą, jednak kiedy otworzyłam niezaadresowaną kopertę, natychmiast go poznałam po tym drobnym, estetycznym piśmie.

Kochana Sophie
Nie mam pojęcia, w ile czasu doleci do Ciebie ta sowa, ale chciałbym, żebyś wiedziała, że o dwudziestej wyjeżdżam. Chciałbym się z Tobą jeszcze zobaczyć, ale jeśli jesteś zajęta, to nie nalegam.
Barty

Nie musiał nalegać. Nawet gdybym była w trakcie wykonywania zadania dla Czarnego Pana, rzuciłabym wszystko, żeby się z nim zobaczyć. Dlatego odłożyłam niedojedzoną zapiekankę na talerzyk i wyszłam z Wielkiej Sali, bacznie obserwowana przez Spirydiona. On nie dawał mi żadnej rady w związku z Sapphire. Stwierdził, że to moja sprawa, czy chcę się z nią pogodzić, czy nie. Mówił jak prawdziwy brat. Nie truł, nie naprzykrzał się i był w spokoju zaakceptować podjętą przeze mnie decyzję.


Teleportowałam się prosto do pokoju Barty’ego. W końcu Voldemort mógł krążyć gdzieś po korytarzach, a ja chciałam spokojnie z Crouchem porozmawiać.
Wszędzie porozkładane były rzeczy. Cóż. Do ósmej brakowało zaledwie pół godziny, a Barty nie był jeszcze spakowany. Na podłodze stały otwarte dwa kufry. Cóż, nie mam pojęcia, co mu powiedział Czarny Pan, ale na misjach nie korzysta się z pięciogwiazdkowych hoteli.

Podeszłam do niego, żeby się przywitać.
- Przybyłam od razu po przeczytaniu listu – powiedziałam mu, wspinając się na palce, żeby pocałować go w policzek. – Dopiero się pakujesz?
- Wiesz, miałem trochę spraw na głowie – odparł wymijająco.
- Po co ci tyle rzeczy? – spytałam.
- Już ci mówiłem – powtórzył. – Jadę nie tylko na misję, którą wyznaczył mi Czarny Pan. Odwiedzę też dziadków. U nich będę mieszkał.
- U dziadków?
Cóż, nie wiedziałam, że Barty miał jakąś rodzinę. Kiedyś chyba mi o jakichś dziadkach wspominał, ale stwierdziłam, że są to ludzie pokroju jego ojca. Ułożeni, całkowicie przeciwni ciemnym mocom… Ale skoro chcą gościć w swoim domu wnuka, który jest Śmierciożercą i na dodatek przyjechał do Anglii, żeby wykonywać polecenia samego Lorda Voldemorta…

Zatrzasnęłam wieko pustego jeszcze kufra i usiadłam na nim, obserwując w milczeniu, jak Barty wrzuca do wnętrza drugiej walizki jakieś książki, swoje szaty i inne osobiste rzeczy. Dopiero teraz do mnie dotarło, że Barty naprawdę wyjeżdża, nie zobaczę go przed bardzo długi czas, a jeśli coś mu nie wyjdzie, to może już nigdy się nie spotkamy. Teraz znów zaczęła się we mnie druga walka: pozwolić mu jechać, czy kazać zostać.
Jeśli się kogoś kocha, to się myśli przede wszystkim o tym kimś. Chciałam, żeby znalazł się jak najdalej od zagrożenia, które czeka go bez wątpienia właśnie tutaj. W Anglii nie ma tylu członków Zakonu, nie ma Dumbledore’a, a jego dziadkowie, sądząc po talencie swojego wnuka, muszą być tak samo dobrzy w magii, więc pewnie zabezpieczyli swój dom wieloma zaklęciami. Tylko jak mnie uda się przeżyć tak długie rozstanie? Czy nas związek to przetrwa?

Barty kazał mi zejść z kufra, bo w tym pierwszym zabrakło mu już miejsca. Chciałam wciągnąć go do jakiejś rozmowy, ale nie bardzo wiedziałam, od czego zacząć. Tyle rzeczy mu chciałam powiedzieć, ale znów poczułam się jak bezradne dziecko, którego słowa nic nie są warte w oczach dorosłego. Bo Barty był dorosłym mężczyzną, ja nadal byłam jeszcze dzieckiem. Crouch jest inteligentny, nie może tego nie zauważyć.
Kiedy skończył się pakować, podeszłam do niego i objęłam go za szyję.
- Chciałam ci tyle powiedzieć – wyszeptałam. – Ale teraz nie wiem, od czego zacząć…
- Nie przejmuj się – przerwał mi spokojnie. – Minie parę tygodni i wrócę. Postaram się szybko ich przekabacić.
Uniósł mnie na ręce z taką łatwością, jakbym była zaledwie pięcioletnim dzieckiem. Ujęłam jego twarz w obie dłonie i pocałowałam go w usta. Całowałam go tak, jak nigdy nie całowałam Voldemorta. Tamto to było co innego, niewinna zabawa, nieprowadząca do niczego. Za to w tym przypadku szalenie mi zależało, żeby pokazać mu, jak bardzo mi na nim zależy.

- Przepraszam, że ci nie powiedziałem o tym… - zaczął, kiedy odsunęłam się od niego, ale natychmiast zakryłam mu usta ręką.
- Nie wspominaj już o tej zbrodni, dobrze? – poprosiłam. – Po prostu staraj się tam nie zabijać.
Uniósł prawą rękę do czoła, jakby chciał mi zasalutować, lewą nadal trzymając mnie przy sobie, jakbym nic nie ważyła.
Postawił mnie na podłodze, wziął swoje kufry i teleportował się. Długo jeszcze stałam i gapiłam się w to miejsce, gdzie właśnie zniknął. Teraz tak się o niego bałam, że zaczęłam mieć wątpliwości, czy Czarny Pan dobrze zrobił, wysyłając go do Wielkiej Brytanii. Tam nie będzie miał żadnej osoby, która by mu pomogła. Będzie tak samo samotny, jak Evan, kiedy zabijał go Moody.
Poczułam ukłucie w sercu. Chyba powinnam przestać się przejmować. W końcu traktowałam Barty’ego jak kruchą, drogocenną muszlę, która może w każdej chwili się rozbić, a przecież muszle właśnie istnieją po to, żeby ochraniać to, co siedzi w ich środku.

*

Do Hogwartu wróciłam trochę przybita, lecz nie na tyle, żeby całkowicie wyłączyć się z życia szkolnego. Następnego ranka normalnie wstałam, ubrałam się, poszłam na śniadanie, później na lekcje… To pożegnanie z Bartym wywołało u mnie dziwną refleksję… Owszem, nie jestem śmiertelna, ale osoby z mojego otoczenia tak. Ich życie jest zbyt krótkie, żeby rozpamiętywać drobne pomyłki. Nie będę się na wszystkich gniewać przez całe życie, skoro można sobie wybaczyć i żyć dalej w zgodzie.

Po obiedzie zaczaiłam się przy ścianie, za którą ukryte było tajne przejście do dormitorium Ślizgonów. Kiedy już pożądana osoba zbliżyła się do niego, wyszłam z kryjówki.
Czarnowłosa dziewczyna, ujrzawszy mnie, przyspieszyła kroku, zmierzając w kierunku wilgotnej ściany.
- Sapphire! – zawołałam za nią, po czym dodałam o wiele ciszej. – Poczekaj chwilę.
Ślizgonka zatrzymała się gwałtownie. Mój wyraźnie miękki, spokojny głos musiał ją przerazić bardziej niż ten ostry i gniewny, którym przez ostatnich kilka tygodni mówiłam do niej.
Podeszła do mnie powoli, patrząc mi prosto w oczy.
- Słuchaj – przemówiłam ponownie. – Dużo myślałam nad tym i… zacznijmy wszystko od nowa.

~*~

Sądzę, że ten rozdział wzbudzi wiele emocji. Nie wszyscy chcieli, żeby Sophie pogodziła się z Sapphire. Jednak na odpowiedź tej drugiej będziecie musieli trochę poczekać, bo jest to ostatni rozdział przed moimi egzaminami. Napiszę dopiero we czwartek. Bardzo mi przykro, ale moją wielką ambicją jest się dostać do dobrej szkoły średniej, więc muszę jeszcze powtórzyć trochę materiał.

I druga informacja, chyba bardziej przyjemna. Dzisiaj Onet raczył polecić mój poprzedni rozdział, za co jestem bardzo wdzięczna. Jest to już moja szósta gwiazdka, za co dziękuję Wam. A więc dedykacja dla wszystkich, mimo że zdania nie zaczyna się od „a więc” xD