Rozdział 254

Zbliżający się mecz Gryfonów i Krukonów wzbudzał coraz większe podniecenie. Mnie nie zależało jakoś specjalnie na wyniku, mimo że byłam kapitanem drużyny Ślizgonów. Miałam na głowie ważniejsze rzeczy. W ogóle to jakoś ostatnio Hogwart stał mi się dziwnie obojętny. Teraz zajmowałam się dwoma rzeczami. Szkoleniem brata i pomaganiem Draconowi. Spirydion radził sobie o wiele lepiej niż Malfoy, już w wieku dwunastu lat byłby lepszym od niego Śmierciożercą. I jestem pewna, że wkrótce nim zostanie.

Jednego z ciepłych dni, kiedy skończyliśmy już nasz trening, postanowiłam coś o tym napomknąć.
- Słuchaj – zaczęłam beztroskim tonem, bawiąc się różdżką. – Nie zastanawiałeś się, żeby zostać Śmierciożercą?
- Przecież i tak jestem już po waszej stronie – odpowiedział.
- Ale to co innego, jak zostać pełnoprawnym Śmierciożercą – odparłam. – Wiesz, mnie wypalił Mroczny Znak kiedy miałam sześć lat, czyli dwa razy więcej od ciebie. Sądzę, że już pora na ciebie.
Spirytus wzruszył ramionami i utkwił wzrok w pająku, biegającym po zakurzonej podłodze. Moje pytanie musiało go zmieszać, mimo to postanowiłam ciągnąć dalej. W końcu go złamię, skoro potrafię to zrobić z Voldemortem, ze Spirydionem pójdzie mi bez wątpienia łatwiej.
- Wiem, że to dla ciebie niezręczne – ciągnęłam bezlitośnie. – Nie znasz ani Śmierciożerców, ani Czarnego Pana… Ale on na pewno chciałby mieć w swoich szeregach tak uzdolnionego czarodzieja jak ty. Bardzo jesteś do niego podobny, nie tylko z wyglądu, ale i z charakteru. Osiągniesz w przyszłości dużo, ale musisz wybrać właściwą drogę.
Wstałam z zakurzonego pudła, otrzepałam szatę i ruszyłam w stronę wyjścia. Nie usłyszałam za sobą kroków brata. Jestem pewna, ze chciał sobie przemyśleć moje słowa. Spokojnie. Niech myśli. I niech podejmie właściwą decyzję. Jestem pewna, że jeśli uda mi się przekonać Spirydiona, by zasilił szeregi Śmierciożerców, Czarny Pan powiedziałby do mnie w końcu te słowa: Jesteś bardziej pożyteczna, niż myślałem.
Zwykle pewnie uważa mnie za darmozjada.

Wydostałam się z Wrzeszczącej Chaty. Przez kilka sekund musiałam mrużyć oczy, żeby przyzwyczaić je do jasności, która panowała na błoniach. Nie lubiłam tego. Wolałam mrok.
Ledwo doszłam do wielkiego dębu, pod którym zobaczyłam siedzącą Wielką Trójcę Hogwartu, kiedy nagle ktoś krzyknął:
- Crucio!
Odwróciłam się błyskawicznie, wyciągając z kieszeni różdżkę. To Spirydion mnie dogonił. Na początku pomyślałam, że coś mu odbiło, ale pewnie chciał jeszcze trochę poćwiczyć. Coś jakoś nie w porę mu się zebrało na pojedynki, bo błonia patrolował właśnie profesor Snape.
Odbiłam zaklęcia i sama machnęłam różdżką, a promień zielonego światła pomknął w stronę brata, mijając go zaledwie o kilka centymetrów.
Zaklęłam pod nosem. Czasami miałam problem z celnością, zwłaszcza jeśli chodziło o Zaklęcia Niewybaczalne.
Przez jakiś czas pojedynkowaliśmy się w dość widowiskowy sposób, dopóki nie nadszedł Snape, by nas rozdzielić. Spirytusowi kazał schować różdżkę, a mnie chwycił w pół i zarzucił mnie sobie na ramię, jakbym była jakimś workiem Świętego Mikołaja.
- Co ty robisz, Snape, daj nam skończyć pojedynek! – zawołałam, wierzgając wściekle nogami tak, że Severus miał trudności z utrzymaniem mnie na ramieniu. Ruszył ze mną w stronę zamku, skinął na Spirydiona, by poszedł za nim. Jednym poleceniem (zamknąć się!) uciszył niewielki tłum, który zebrał się niedaleko wielkiego dębu, by podziwiać moją i Spirytusa walkę.

Kiedy znaleźliśmy się z powrotem w chłodnym holu, Snape uznał, że może mnie już puścić.
- Co to miało znaczyć? – zapytał. – Ta walka.
Machnęłam lekceważąco ręką.
- Nic. Po prostu pojedynkowaliśmy się, to wszystko – odparłam, wzruszając ramionami. – Przecież wiesz, jakie to jest ważne w tych czasach.
- Rozumiem – powiedział cicho. – Ale Zaklęcia Niewybaczalne? Przecież mogłaś go zabić!
Wskazał palcem na Spirydiona, który nie odezwał się ani słowem, ale patrzył na Snape’a nienawistnym spojrzeniem. Pewnie był wściekły, że mu przerwał pojedynek. Ja też zresztą byłam zła. Nie dość, że utrudnia mi życie, to jeszcze wniósł mnie do zamku jak worek ziemniaków.
Skrzyżowałam ręce na piersiach i już otworzyłam usta, żeby jakoś mu się odgryźć, ale rozległy się znajome, energiczne kroki i rozwścieczony, kobiecy głos:
- Ja nie wierz! Co to jest za zachowanie!
McGonagall zbiegła po schodach. Widać było, że jest tak wkurzona, że ledwo mówiła.
- Zaklęcia Niewybaczalne… - wydyszała. Była blada jak papier, ale kolorków dodała jej złość: na jej policzkach powoli pojawiły się purpurowe plamy. – Czyście do reszty zwariowali? Chcecie się pozabijać czy nauczyć tego uczniów?
- Niech się pani tak nie bulwersuje, bo pani żyłka w głowie pęknie – odpowiedziałam jej spokojnym tonem. – Już to wyjaśniłam profesorowi Snape’owi. Żyjemy w takich czasach, że nie tylko Spirydionowi przydadzą się lekcje czarnej magii.
McGonagall prychnęła oburzona. Minę miała taką, jakby zobaczyła kogoś wywróconego na lewą stronę.
- Nauka czarnej magii – powtórzyła, pryskając śliną na mnie i Spirydiona. – Czy wy sobie żartujecie?!
- Nie, mówię całkiem serio – odparłam. – Trzeba znać język wroga. Co, myśli pani, że kiedy Lord Voldemort wyceluje w panią różdżką i powie „Avada kedavra”, pani użyje zaklęcia galaretowatych nóg?
Spirydion parsknął śmiechem. Za to McGonagall jeszcze bardziej się zirytowała.
- Ty i twój brat macie szlaban! Do końca roku szkolnego! – wykrzyknęła.
Teraz po raz pierwszy od nadejścia nauczycielki transmutacji okazałam oburzenie. Zamrugałam szybko, jakbym się przesłyszała.
- Pani chyba żartuje! – wykrzyknęłam. – A Potterowi dała pani tylko naganę za to, że o mało nie poćwiartował Malfoya!
- Myślałam, że jesteś obrażona na pana Malfoya – zauważyła już o wiele spokojniejszym tonem McGonagall.
- Może i tak, ale to przecież Ślizgon – stwierdziłam. – Zresztą nie ma to nic do rzeczy, chodzi tu o sprawiedliwość.
Spojrzałam błagalnym wzrokiem na Snape’a, który gapił się na Minerwę, pogrążony we własnych myślach.
- Proszę nie karać ich tak ostro – odezwał się po krótkiej chwili milczenia. – Sophie i Spirydion dostaną szlaban na tydzień. Codziennie w moim gabinecie o osiemnastej, począwszy od dziś.
McGonagall miała taką minę, jakby miała zamiar się jeszcze wykłócać, ale w końcu twarz się jej rozluźniła, a ona sama powiedziała cicho:
- Jesteś opiekunem ich domu, ostateczna decyzja zależy od ciebie. Niech więc tak będzie.
Aby nie znosić już więcej mojego i Spirytusa złośliwych min i triumfalnych spojrzeń, odwróciła się i wbiegła z powrotem po schodach na górę, by zająć się własnymi sprawami.
- Dzięki, Severusie – mruknęłam, patrząc w czarne oczy profesora ze szczerą wdzięcznością. – Czarny Pan by mnie chyba zabił, gdyby się dowiedział, że do końca roku mam wyznaczony szlaban…
Mistrz Eliksirów uciszył mnie ruchem ręki, rozglądając się dookoła z nieukrywanym przerażeniem.
- Nie tak głośno – syknął. – Chcesz, żeby mnie wywalili? Po prostu przyjdźcie dzisiaj na ten szlaban i nie trąbcie tak.
Oddalił się szybkim krokiem w kierunku lochów, pozostawiając mnie i mojego brata po środku holu. Wzruszyłam tylko ramionami. Tygodniowy szlaban nie wydał mi się tak przerażający jak taki, który trwać miał do końca semestru, więc postanowiłam przyjść o tej osiemnastej do gabinetu Snape’a.

*

Za pięć szósta ja i Spirydion wyszliśmy z dormitorium. Szliśmy lochem przez chwilę w milczeniu. Przez ten czas zastanawiałam się, jak zapytać brata o rodziców. Oficjalnie nie obchodziło mnie, co się dzieje w domu, jednak w duchu często o tym myślałam. Ciekawa byłam, jak się im wiedzie, czy mogę już się publicznie przyznawać do tego, że to właśnie oni tak mną wzgardzili…
- Słuchaj – odezwałam się cicho. – Jak się wam wiedzie?
Spirydion drgnął, wyrwany ze swoich myśli.
- Co masz na myśli?
- No… - zawahałam się, gorączkowo szukając słowa, którym mogłabym zastąpić wyraz „rodzice”. Nie znalazłam go jednak, więc powiedziałam: - Jak się wiedzie rodzicom. Nie, żeby mnie to interesowało, pytam po prostu z czystej ciekawości.
- Wydaje mi się – zaczął, ważąc słowa. – Że już nie są takimi wyrzutkami w świecie czarodziejów jak Weasleyowie.
- Pocieszające – mruknęłam.
- Przeprowadzamy się.
- Och! – wyrwało mi się. – Ona coś o tym wspominała. Dawno temu, kiedy ich byłam odwiedzić. Gdzie się przeprowadzacie?
- Wiesz… nie wiemy tak dokładnie, ojciec szuka czegoś w Polsce, ale matka chciałaby wrócić do… do Francji.
Poczułam ukłucie bólu, kiedy Spirydion wypowiedział nazwę tego państwa.
- Ale on nie chce, tak? – zapytałam. – Nic dziwnego. Też bym się bała tak nagle wracać do ojczyzny. Wolałabym się najpierw do tego przygotować, żeby nie umrzeć ze szczęścia, kiedy się już tam znajdę.
Spirytus nic nie odpowiedział, tylko zapukał do drzwi i nacisnął klamkę.
Snape siedział za swoim biurkiem; przeglądał jakiś stos pergaminów, które były, jak się domyśliłam, naszymi pracami domowymi z obrony przed czarną magią na temat zaklęcia Imperius. Kiedy nas zauważył, westchnął ciężko i wskazał nam bez słowa stolik, na którym leżały kartoteki uczniów.
- Chciałem, żeby to było coś pożytecznego, ale nie uwłaczającego twojej godności – wyjaśnił, kiedy usiedliśmy na dostawionych do stołu dwóch kulawych krzesłach. Ostatnie słowa wypowiedział w sposób, który mi się bardzo nie spodobał.
- Co to znaczy „nie uwłaczającego twojej godności”? – zapytałam wyzywającym tonem.
- Gdyby się twój wuj dowiedział, że myjesz podłogi mugolskim mopem, nie byłby zachwycony – mruknął, wykreślając kilka zdań z czyjegoś wypracowania. – Musicie przepisać na nowo te kartki, gdzie wyblakł atrament i myszy nadgryzły.
- Ekscytujące – burknęłam, wyciągając atrament i pióro.
Cholera. Już z McGonagall miałam taki szlaban. To ja już bym chyba wolała myć podłogi mopem (à propos mopów, bardzo interesujące słowo, ciekawe, co oznacza), niż czytać o występkach uczniów.

~*~

Jutro kończy się Żałoba Narodowa, ale ja notkę (być może) dodam w poniedziałek, więc już dziś zmieniam szablon. Nowy styl, chociaż mnie się bardziej podobał ten z potrójnymi zdjęciami.  Jak mówiłam, zbliżają się egzaminy gimnazjalne, więc rozdziały będą się ukazywać bardzo rzadko albo w ogóle w tygodniu. Podczas weekendu poprzedzającego testy możliwe, że nic nie dodam. Dedykacja dla Octave Misumenos :*