Rozdział 251

Było to jakieś wielkie, całe przystrojone na biało pomieszczenie. Jakieś styropianowe rybki przypięte do granatowej zasłony, wszędzie białe kwiaty, koronki… Normalnie jakbym była w jakiejś Sali ślubnej czy coś…
Po dłuższej obserwacji stwierdziłam, że jest to sala komunijna. Zaczęli się w niej zbierać ludzie, ubrani w garnitury i garsonki. Zaraz, zaraz. Co ja robię na mugolskie komunii? Wyszłam na zewnątrz i zauważyłam… Czarnego Pana. No dobra, to już więcej niż dziwne. Voldemort trzymał w rękach jakieś kartoniki, które gorliwie przeliczał. Podeszłam do niego i wspięłam się na palce, żeby zajrzeć mu przez ramię. Zauważyłam, że przelicza karty z czekoladowych żab. Gdybym nie była tak zdezorientowana, parsknęłabym śmiechem.
Nagle na horyzoncie dostrzegłam kolejną znaną mi postać, jeszcze bardziej udziwniając tą sytuację. Ku nam zmierzał Albus Dumbledore, jak zwykle uśmiechając się beztrosko i podśpiewując jakąś melodię pod nosem. Zatrzymał się tuż przy nas i zagadał:
- No i jak, Tom, masz?
Voldemort wyciągnął ku niemu rękę z kartami czarodziejów, a Dumbledore wziął i przetasował.
- Dokładnie dziesięć tysięcy – powiedział Riddle.
- W takim razie ta sala jest twoja – odparł Dumbledore, związał gumką recepturką karty i wsunął je do kieszeni.

*

Westchnęłam cicho i otworzyłam oczy. Cóż, przeżycie, które mnie spotkało w nocy było co najmniej dziwne. Voldemort kupujący salę komunijną od Dumbledore’a za dziesięć tysięcy kart czarodziejów z czekoladowych żab? Proszę, głupszego snu już mieć chyba nie mogłam.

Podniosłam nieco głowę i ze zdumieniem stwierdziłam, że leżę w łóżku Barty’ego, jak dobrze zapamiętałam, ale ubrana byłam w moją koszulę nocną i przykryta byłam kołdrą. Usłyszałam ciche skrzypienie pióra, tak ciche, że tylko wampir mógłby je usłyszeć.
- Wieczorem tego nie było – odezwałam się, podnosząc trochę kołdrę.
Barty podniósł głowę znad pergaminu. Był już ubrany, choć nie było jeszcze siódmej. A może w ogóle się nie kładł? To bardziej prawdopodobne, bo twarz miał o wiele bledszą niż zwykle, o wiele bardziej zmęczoną i oczy miał mocno podkrążone.
- Och, nie chciałem, żebyś spała w tym – wskazał z lekkim wzdrygnięciem na moje wczorajsze ubranie, poukładane schludnie na krześle i parę ciężkich glanów. – Dlatego pozwoliłem sobie cię przebrać.
Wstał z krzesła, podszedł do łóżka i z ciężkim westchnieniem opadł na nie.
- Ty sobie pozwoliłeś. A ja pozwoliłam? – spytałam. – Wiesz, osobiście nie mam nic do tego, ale kiedy śpię, a ktoś mnie dotknie, mogę go uderzyć.
- Dlatego użyłem różdżki.
Znów westchnęłam, przewracając się na plecy. Nadal byłam w lekkim szoku po tym, co śniło mi się w nocy. Bardzo często miewam sny. Są one bardziej realistyczne i bardziej kolorowe, niż te, które śniłby śmiertelnik. Może dlatego bardziej oddziaływają na moją wyobraźnię bardziej, niż ich sny na nich?
- Dziś miałam bardzo dziwny sen – podjęłam na nowo. – Czarny Pan kupił od Dumbledore’a salę komunijną na dziesięć tysięcy kart z czekoladowych żab.
Barty parsknął śmiechem.
- Żałuję, że tego nie widziałem.
- Nie ma czego żałować – odpowiedziałam. – Dotąd nie mogę usunąć sprzed oczu Voldemorta, przeliczającego te karty.
Barty objął mnie i spytał:
- No i co, przemyślałaś już, czy chcesz się pogodzić z Sapphire?
- Tak. Nie pogodzę się z nią. Nie brakuje mi jej aż tak bardzo – odpowiedziałam, wzruszając ramionami. – Miałam wczoraj szlaban u McGonagall za pływanie w jeziorze. Głupia pinda. Musiałam porządkować jakieś wielkie pudła z kartotekami uczniów. I wiesz, co znalazłam? Pewien wpis, który informował o odcięcie zaklęciem głowy chochlikowi kornwalijskiemu przez ciebie.
Crouch spłonął rumieńcem. Zaśmiałam się na ten widok, rumieńce nie bardzo mu pasowały, wolałabym go raczej jako śnieżnobiałego wampira, na co obecnie ten się nie zgadzał. Ale spokojnie, ja już znajdę jakąś metodę, żeby go przekonać.
- Ach, to był zwykły przypadek, w czwartej klasie odpaliłem to zaklęcie i trafiłem w klatkę z chochlikami – odpowiedział, lecz widząc moje spojrzenie, dodał usprawiedliwiającym tonem: - Naprawdę, to był czysty przypadek, poza tym nie miałem z tym nic wspólnego, wkurzyłem się, a jestem bardzo spokojną osobą.
- Och tak, jesteś bardzo spokojny – odpowiedziałam, choć nie potraktowałam poważnie jego słów. Śmierciożerca przez przypadek urywa głowę chochlikowi? To tak, jakby Voldemort przez przypadek rozwalił rodziców Harry’ego.
- Nie wierzysz mi.
- Wierzę, wierzę. Skoro tak mówisz, to tak było.
Objęłam go za szyję i pocałowałam w usta. Kurde. Z jednej strony chciałam, żeby Barty stał się wampirem i żeby to ode mnie dostał Mroczną Krew, ale z drugiej strony chcę jeszcze trochę urosnąć, wydorośleć… Nie chcę przez całą wieczność wyglądać jak szesnastolatka. Nie jestem jeszcze w pełni wykwalifikowanym wampirem. Armand nie podał mi swojej krwi w tradycyjny sposób, kiedy mnie ugryzł, nie doprowadził mnie do skraju życia, dlatego mogę funkcjonować w połowie tak jak śmiertelnik, w połowie zaś jak wampir. Dopiero kiedy przekażę komuś Dar, będę już dorosłym wampirem, choć wątpię, bym pozbyła się ludzkich odruchów, takich jak spożywanie posiłków czy coś podobnego.

Barty obserwował mnie przez chwilę, jak bawię się jego włosami, zastanawiając się głęboko nad tym wszystkim. Teraz, kiedy widziałam wyraźnie, jak cienka i wiotka jest granica między życiem a śmiercią, codziennie bałam się, że Barty’emu może się coś stać, ktoś może go zabić, on sam potknie się na schodach niosąc Czarnemu Panu jakieś dokumenty i stoczy się na sam dół, gdzie skręci kark albo po prostu rano się nie obudzi. Wtedy moje życie nie miałoby już sensu, byłabym pustą skorupą, żyjącą z dnia na dzień przez całą wieczność, ale pozbawioną już logicznego myślenia i w ogóle uczuć.

- Kiedy już wyjadę – zaczął Barty, unosząc mój podbródek tak, bym mogła spojrzeć mu w oczy. – Przywiozę ci coś.
Zaśmiałam się.
- Nie musisz, mam wszystko – odpowiedziałam. – Jeśli wrócisz żywy, to mi wystarczy.
- Czegoś takiego nie masz.
Pozwoliłam mu się pocałować, po czym odsunęłam się od niego, żeby się przebrać w normalne ciuchy i czym prędzej się teleportować, żeby nie ulec pokusie zostania jeszcze przez chwilę. Ta chwilka przeciągnęłaby się w dłuższą chwilę, a ona w jeszcze dłuższą, a to mogłoby się skończyć Budda wie czym, więc lepiej nie ryzykować.


Mimo że uparcie wmawiałam sobie, że bez Sapphire czuję się doskonale, naprawdę brakowało mi jej trochę. Aby wypełnić po niej pustkę, spotykałam się coraz częściej ze Spirydionem. Brat wydał mi się jeszcze bardziej dojrzały i poważny niż wcześniej. Oczywiście, był we wszystkim perfekcjonistą, podobnie jak Voldemort. Lubił być dobry we wszystkim, więc aby tego dokonać, znów postanowiłam go uczyć zaklęć. Trenowaliśmy je we Wrzeszczącej Chacie, nie było trudno się tam dostać, no i nikt nie węszył.

Powiem szczerze, znając Spajka i Ripa, a teraz i Spirydiona, mogę bez problemu stwierdzić, że ten ostatni jest z całej trójki najdojrzalszy. Podczas gdy Spajk i Rip zachowywali się jak normalna dzieciarnia w ich wieku, Spirydion był spokojny, opanowany, zawsze mówił tylko wtedy, kiedy miał coś do powiedzenia. Był dziwny, gdyby nie to, że był moim bratem, był całkiem dobry w magii i w nauce, większość uczniów omijałaby go szerokim łukiem. Był w gruncie rzeczy uderzająco podobny do swojego wuja, lecz nie miał jednej bardzo ważnej rzeczy, którą miał Tom Riddle. A mianowicie owego czaru, daru przekonywania, dzięki którym Czarny Pan miał tak wielu popleczników. I ma nadal. Sądzę jednak, że to z wiekiem się w nim ukształtuje.


W tydzień od mojej wizyty u Barty’ego stwierdziłam, że pora na następną. Oczywiście ze Spirydionem. Bardzo mi zależało, żeby on i Czarny Pan trochę się poznali, oczywiście ich stosunki nigdy nie będą takie jak nasze, ale mimo to postanowiłam ich jakoś do siebie zbliżyć.
Zapukałam do drzwi komnaty Czarnego Pana i weszłam do środka. Voldemort powstał, kiedy zobaczył mnie w progu. Minę miał niezbyt zachęcającą.
- Sophie, mówiłem ci… - zaczął, ale ruszyłam w jego stronę, mówiąc:
- Tak, wiem, ale tak sobie pomyślałam, że może ty i Spirydion chcielibyście ze sobą porozmawiać.
Powiedziałam to w dziwny sposób, natychmiast przyszła mi na myśl Rita Skeeter, więc skrzywiłam się mimowolnie.
- Prawda, że to ważna sprawa? – dodałam, podchodząc do wuja, żeby wspiąć się na palce i pocałować go w usta.
Odwróciłam się, żeby chwycić brata pod ramię i przyprowadzić do Voldemorta. Spirydion stał z oczami utkwionymi w Czarnym Panu, trochę wystraszony, lecz nadal spokojny i opanowany.
- Wybacz, że musiałeś na to patrzeć – powiedziałam mu półgłosem, kiedy Lord odwrócił się, żeby podejść do swojego tronu, na którym usiadł z zaciętą, rozgniewaną miną. Przez chwilę przemknęło mi przez myśl, żeby opowiedzieć mu o śnie, w którym handlował kartami z czekoladowych żab, ale stwierdziłam, że nie jest to warte kary, którą bym za to otrzymała. Choć z drugiej strony ciekawa jestem, na co dałby mi szlaban.

~*~

Wybaczcie, że ta notka taka nudnawa i krótka, ale nie miałam czasu nic lepszego napisać. W niedzielę, jeśli cokolwiek dodam, też nie będzie zachwycało długością. Powód? Mama wróciła wczoraj z wywiadówki. Więcej chyba mówić nie muszę, oui? Dedykacja dla Morsmorde :*