Rozdział 249

Skoro Barty nie chciał mi głębiej wyjaśnić, dlaczego, gdzie i kiedy ma wyjechać, to trudno. Jego sprawa. Sądzę jednak, że prawdopodobnie i on tego nie wie, tak samo jak i Voldemort. Albo była to jego kolejna żałosna próba rozdzielenia mnie z nim, albo musiało się dziać coś naprawdę poważnego, skoro swojego najlepszego Śmierciożercę wysyła gdzieś daleko. Był w tym tylko jeden problem. Voldemort nie chciał mi nic powiedzieć, ani czegoś, co dotyczy jego planów, ani w ogóle niczego. Pod tym względem go rozumiem, obawiał się, że mogę coś wyjawić Dumbledore’owi Ale ja naprawdę czegoś ważnego nigdy bym mu nie powiedziała. To, co ode mnie wie, to same ochłapy, zupełnie nieważne, mało znaczące dla Czarnego Pana, mając te informacje Zakon nic nie zdziała.

Nawiążę jeszcze do tych okropnych snów, które mnie ostatnio dręczyły. Nie wywierały na mnie już takiego wrażenia, pojawiały się przez trzy następne dni, nie przerażały mnie tak bardzo. Dlatego mogłam wrócić spokojnie do Hogwartu, przecież nie było mnie już prawie dwa tygodnie. Na samą myśl o tym, ile będę miała do nadrabiania, przerażały mnie tak jak ostatnie nocne koszmary.

Cicho wemknęłam się przez szparę w drzwiach do komnaty wuja.
- Wracam do szkoły – odezwałam się.
Voldemort wstał z tronu i podszedł do mnie.
- Bardzo się cieszę – powiedział z wyraźną ulgą. – A teraz mnie posłuchaj i byłbym wdzięczny, gdybyś się dostosowała. Nie zjawiaj się tu zbyt często. W bliskiej przyszłości najlepiej w ogóle się tu nie aportuj, jeśli nie musisz. Przychodź tylko wtedy, jeśli to naprawdę ważne.
Uniosłam brwi, zaskoczona tymi słowami. Dlaczego Voldemort chciał się mnie tak szybko pozbyć? I dlaczego mówi do mnie w taki dziwny sposób?
- Dlaczego? – spytałam.
- Bo, widzisz, Dumbledore wie, gdzie mieszkamy – wyjaśnił. – Zakon nie jest taki słaby, jak mi się zdawało, dlatego muszę wysłać niektórych Śmierciożerców, żeby zwerbowali dla mnie obcokrajowców.
- Na przykład Barty’ego – wtrąciłam swoją uwagę z wyraźną goryczą w głosie. – Myślałam, że chcesz nas rozdzielić…
- Nie, już się w to nie bawię, mam ważniejsze sprawy – Voldemort machnął lekceważąco ręką. – Wysyłam Barty’ego, bo jest bardzo kompetentnym Śmierciożercą, jestem pewny, że poradzi sobie sam. Ma też dar przekonywania.
- O to mogę się założyć – mruknęłam. – Ale dlaczego mam tutaj nie przychodzić?
- Bo w każdej chwili może się tu pojawić Zakon, a nie chcę, żeby coś ci się stało – odpowiedział. – Jeśli odbędzie się tu jakaś walka, nie chcę, żebyś była w nią zamieszana.

Cóż, skoro tak… Ja właśnie bardzo chętnie uczestniczyłabym w jakiejś bitce, dawno nie robiłam użytku z mojej różdżki. No i mam odporną na większość zaklęć skórę, doskonałą na właśnie takie spotkania towarzyskie, w którą wyposażył mnie Armand. Z drugiej strony jednak to chyba dobrze, że Barty wyjeżdża, nigdy nie sądziłam, że choćby tak pomyślę, ale oby opuścił dom Czarnego Pana jak najwcześniej. Oczywiście chciałabym, żeby tu był, ale skoro jest tu tak niebezpiecznie… Barty jest śmiertelnikiem, mógł umrzeć przez zwykłe zaklęcie uśmiercające, mógł odejść od zmysłów przez Cruciatusa albo mógł zostać potraktowany innym zaklęciem, które by mu jakoś zaszkodziło. Tak, niech lepiej jedzie jak najszybciej.

- Kiedy się zobaczymy? – spytałam.
- Możesz być pewna, że niedługo – odpowiedział.
Wspięłam się na palce, objęłam go za szyję i pocałowałam w usta. Po jakiejś minucie Czarny Pan odsunął się ode mnie gwałtownie ze zgorszeniem malującym się na twarzy.
- Sophie, chcesz mi wybić zęba? – zapytał, oburzony.
- Pardon.
Mimo wszystko zaśmiałam się cicho. Musiałam przypadkowo uderzyć go w zęba kolczykiem, który miałam w języku. Cóż, tu musze przyznać, bywał on niewygodny, ale i tak go lubię.
- Jest sens, żebym pytał, czy zmyjesz makijaż i się przebierzesz? – spytał zrezygnowanym tonem.
Pokręciłam głową z szerokim uśmiechem.
- Nie.
Westchnął ciężko.
- Idź już, wyślę ci sowę, jeśli coś się stanie – dodał.
Nic mu nie odpowiedziałam, tylko teleportowałam się. Jestem pewna, że ktoś wyśle resztę moich rzeczy do Hogwartu.

Kiedy wróciłam do szkoły i spędziłam w niej najbliższe dwa dni, zauważyłam, że wszyscy uczniowie zachowują się… dziwnie. To nawet mało powiedziane, niektórzy, zwłaszcza Gryfoni i Krukoni chodzili po korytarzach, sztyletując się spojrzeniem albo odwiedzali łazienki, żeby ich skonsumowany posiłek mógł ujrzeć światło dzienne. Robili tak zwykle członkowie drużyny obu domów. To jest co najmniej bardzo dziwne, żeby nie powiedzieć dziecinne. Przejmują się takimi głupotami, choć dookoła nich giną lub znikają ludzie. Pewnie, po co przejmować się tym, co się dzieje poza Hogwartem, skoro można się podniecać quidditchem.

Tego dnia, a właściwie już wieczora, postanowiłam spełnić swoją obietnice i pomóc Draconowi. Dlatego wcześniej wyszłam z Wielkiej Sali, nie skończywszy nawet kolacji. Zawsze musiałam przechodzić obok drzwi do toalety Jęczącej Marty, zwykle były zamknięte, lecz teraz były wyraźnie uchylone. Zatrzymałam się, kiedy usłyszałam dochodzące z kibla krzyki. Na początku pomyślałam, że to jakaś osoba denerwująca się nadchodzącym meczem postanowiła zbyt wcześnie rozstać się ze swoją kolacją, ale przecież rzygający człowiek nie wywrzaskuje zaklęć.

Weszłam do środka i zobaczyłam coś naprawdę strasznego. Nie zdziwiłabym się, gdyby role były odwrócone, lecz Harry, stojący nad Malfoyem z różdżką w ręku to już dziwna sprawa. Mało tego, kiedy z całego ciała Dracona krew wypływa jak woda z kranu, to już więcej niż dziwne.
- Sophie…! – zaczął Potter, ale nie dałam mu dokończyć.
Wrzasnęłam tak rozdzierająco, że szyby w lustrach zaczęły pękać. Całkowicie straciłam głowę, zamiast coś zrobić, krzyczałam jakbym całkowicie postradała zmysły. Harry Potter posiadający jakieś ukryte czarnoksięskie zdolności… to się Czarnemu Panu nie spodoba.

W końcu ktoś przyszedł. Był  to Snape, jak się później zorientowałam. Miną mnie z zaciętą miną, ukląkł w tej całej krwi pomieszanej z wodą i zaczął opatrywać rannego. Przestałam krzyczeć, ale serce nadal tłukło mi się o żebra.
- Nic mu nie będzie, prawda? – zapytałam cicho Snape’a.
- Nie. Zaprowadzę go do skrzydła szpitalnego – odpowiedział, po czym zwrócił się ostrym tonem do Harry’ego. – A ty, Potter, nie ruszaj się stąd. Masz tu na mnie zaczekać.
Poprowadził Malfoya przez łazienkę i zniknął za drzwiami.
Podeszłam do jednego nierozwalonego lustra, drżąc na całym ciele.
- Co ty mu zrobiłeś? – spytałam z wyrzutem, patrząc na odbijającego się w lustrze Harry’ego. – To było czarnoksięskie zaklęcie. A już myślałam, że między nami będzie tak jak dawniej. Myślałam, że nasza przyjaźń się odnowiła.
- Znalazłem to zaklęcie w jakiejś książce, nie miałem pojęcia, jak działa – próbował się usprawiedliwić, ale mu nie wierzyłam. Najpierw będę musiała zobaczyć się z Czarnym Panem, wszystko mu powiedzieć, a później odwiedzić Dracona.
- Tak? Znam wszystkie zaklęcia. Jak brzmiało? – zapytałam.
- Sectusempra.
Prychnęłam z pogardą.
- Nie ma takiego zaklęcia. Zmyślasz. Nie istnieje zaklęcie, które szatkuje komuś ciało jak jakieś warzywo – warknęłam. – Przynajmniej ja o takim nie słyszałam. Musiałeś użyć jakiegoś czarnoksięskiego zaklęcia. Takiego, które nie zostało zarejestrowane w Ministerstwie Magii. Wiesz, że za to idzie się do Azkabanu?
Harry nie odpowiedział. Wrócił za to Snape. Podszedł do mnie i delikatnie popchnął mnie w stronę drzwi.
- Idź już, sam rozprawię się z Potterem – powiedział cicho.
Bez słowa wyszłam z łazienki. Tuż za drzwiami teleportowałam się.

Czarny Pan zakazał mi zjawiać się w domu, jeśli nie stanie się coś ważnego. A to się dopiero zdziwi, jak mnie zobaczy…
Weszłam do komnaty wuja, w ogóle nie dbając o ciche zachowanie. Voldemort nie zdążył zareagować, bo przebiegłam przez całą długość pokoju, usiadłam mu na kolanach i przytuliłam się do niego.
- Sophie, mówiłem ci, żebyś tutaj nie przychodziła – odezwał się. – Co się stało?
- Szłam sobie… przechodziłam właśnie obok łazienki Jęczącej Marty… wiesz, kto to Jęcząca Marta? I usłyszałam jakieś krzyki…
Opowiedziałam mu wszystko z najdokładniejszymi szczegółami, jakie udało mi się zapamiętać. Krew, tajemnicze zaklęcie…

- Pytałaś Pottera, jakie to było zaklęcie? – spytał Voldemort, kiedy skończyłam swoją opowieść.
- Sectusempra, czy jakoś tak – mruknęłam. – To nie jest zarejestrowane zaklęcie i Potter ma kłopoty, prawda?
- Tak, sądzę, że tak.
- Co byś powiedział, gdybym pomogła trochę Draconowi? – zaproponowałam. – On teraz spędzi trochę czasu w skrzydle szpitalnym, a ja bardzo bym chciała coś dla ciebie zrobić.
Czarny Pan ujął moją twarz w dłonie i pocałował mnie w czoło.
- Wystarczy, że będziesz trzymała się od tej całej wojny z daleka – odpowiedział.
- Ale…
- To jest zadanie dla Dracona, nie dla ciebie. Czy wykorzystałem cię, kiedy byłem na wygnaniu w Albanii? Mogłem to zrobić, ale za bardzo cię szanuję, żeby wykorzystać cię w czymkolwiek. Wracaj już do szkoły, bo Dumbledore zacznie się domyślać, że donosisz mi o tym, co się dzieje w szkole.
Nie pozostało mi nic innego, jak posłuchać go. Ale przyrzekam, że tego tak nie zostawię. Śmierciożercy i ich pan nie będą zmieniać swoich planów przez niekompetencję jednego z najmniej doświadczonych sług.

~*~

Nie pisałam przez dłuższy okres czasu, bo miałam badanie wyników nauczania. Ale dziś miałam wyjątkową wenę, więc napisałam i zmieniłam szablon. Jestem z niego wyjątkowo zadowolona, więc zostawię go tak długo, jak się da. No i jest bardzo prawdopodobne, że do niego jeszcze wrócę. Dedykacja dla Eles., pardon, że Cię zniesmaczyłam krwią xD Może dedyk Ci wenę przywróci xD