Rozdział 247

Minęło sporo czasu, zanim pozwoliłam się komuś podejść. Siedziałam w pokoju godzinę, dwie, pięć… Aż zaczęło zachodzić słońce. Bardzo, bardzo powoli zachodziło. Albo mnie się tak zdawało…
To takie niesprawiedliwe, że wszyscy, chcąc mnie chronić, robią coś zupełnie na odwrót. No i kłamią, cały czas kłamią!

Usłyszałam ciche pukanie. Czarnego Pana dzięki bogom nie było, bo dopiero bym mu awanturę zrobiła. A tak zyskał kilka, może kilkanaście godzin spokoju.
Nie napotkawszy oporu zamka, ktoś wszedł do środka. Pod jego ciężarem łóżko ugięło się dość imponująco. Pod moim nie mogło. Materac był mocny, a ja przy moim wzroście ważyłam niewiele.
- Już ci lepiej? – usłyszałam cichy, pełen troski szept Barty’ego tuż nad moim uchem. Odwrócona byłam do niego plecami i ani myślałam robić jakiegoś przyjacielskiego ruchu w jego stronę.
On za to ostrożnie przysunął się do mnie, a że nie otrzymał ciosu, objął mnie w talii i pocałował w częściowo odsłonięty kark. Ja zaś leżałam nadal nieporuszona i nieczuła na jego pojednawcze gesty. Postanowiłam udawać, że go tu nie ma.
- Sophie, rozumiem, jak bardzo nie lubisz mnie, kiedy jestem… no wiesz… taki – mówił. – Ale to moja praca, jedni pracują w sklepie, inni w Ministerstwie Magii, a ja…
- A ty zabijasz – wpadłam mu w słowo tak lodowatym głosem, że aż mnie samą zmroziło. – Ilu dziś ludzi pozbawiłeś życia, powiedz mi. I nie chodzi mi tu o samo bycie Śmierciożercą, bo bardzo mi imponujesz, kiedy jesteś taki stanowczy, obojętny i w ogóle… zupełnie jak żołnierz, ale nie mogę pojąć jednego. Jak ty z tym żyjesz na co dzień.
- Nigdy nie zabijam, jeśli nie muszę – odparł Barty. – Biorę ich na żywca. Torturuję, rozwalam budynki, to fakt. Ale co powiedz o tych twoich nieśmiertelnych przyjaciołach?
- Wampiry zabijają nie dla samego zabijania, ale dla krwi! – sprostowałam, oburzona. – Wiele z nas pije krew zwierząt, choć są i tacy, którzy, jak jacyś psychopaci, mordują nawet kilkanaście osób dziennie! Często porywają się też na inne wampiry. Zresztą rozmawialiśmy już o tym, a nie sądzę, byśmy potrzebowali robić to jeszcze raz. Nie wierzę, że o takiej rzeczy mi nie powiedziałeś. Gdyby to był jakiś rozwód ciotki, kazirodztwo, adopcja, samobójstwo czy coś, to mogę zrozumieć. Ale to?! Skąd w ogóle wiesz coś takiego! Nie jesteśmy rodziną, nie powinno cię to obchodzić.
Odsunęłam go od siebie i objęłam obiema rękami poduszkę.
- To bolało – usłyszałam jego cichy głos. – Naprawdę. Kocham cię i chcę być dla ciebie kimś więcej niż tylko kochankiem. No, chyba że nie czujesz już tego, co ja.
Spojrzałam na niego ze złością i zniecierpliwieniem przez ramię.
- Weź sobie nie żartuj, bo nie mam do tego humoru – warknęłam. – Ale denerwuje mnie to twoje oddanie mojemu wujowi. Voldemort powie nurkuj w klozecie, ty nurkujesz. Voldemort mówi pluj i łap, ty plujesz i łapiesz. Do cholery, gdyby ci na golasa do ministerstwa kazał wbiec, też byś wbiegł?!
Odwróciłam się z powrotem do niego plecami. Usłyszałam, jak się z moich słów śmieje.
- Nie, jestem mu bardzo wierny i zrobię wszystko, co mi rozkaże – odparł. -  W granicach rozsądku. I sądzę, że on również ma do mnie szacunek jako taki. Samo to, że jeszcze żyję po tym jak się dowiedział, że my… no…
- Uprawialiśmy seks – skończyłam za niego i ponownie na niego spojrzałam. – Co jest z wami? Dlaczego mówicie jakimiś dziwnymi skrótami, których nie rozumiem? Nazywajcie rzeczy po imieniu, po to, do cholery, mają nazwy.
Barty nic na to nie odpowiedział. Za to był tak łaskaw przemyśleć moje wcześniejsze pytanie.

- Wiem o tym od Czarnego Pana – powiedział po dłuższej chwili milczenia. – Jak mówiłem, ufa mi trochę bardziej niż innym Śmierciożercom. No wiesz, to o bracie twojego pradziadka. Naprawdę mi przykro, chciałem ci powiedzieć, ale domyślałem się jak zareagujesz. Czarny Pan wiedział, że natychmiast będziesz myślała o odwiedzeniu tego miejsca…
- Tak, masz rację – przerwałam mu całkiem już spokojnie. – Myślałam o tym. Chciałabym tam pojechać. Nie teraz oczywiście, ale kiedyś… Barty, co jest takiego, co ukrywacie przed mną? Może to, że nigdy naprawdę nie byłam jego siostrzenicą?
- Tu akurat się mylisz. Gdyby tak nie było, Czarny Pan wychowywałby cię? Pomyśl sama.
Westchnęłam ciężko. Rzeczywiście, fakt, byłam podobna do Lorda Voldemorta, jeśli nie w wyglądzie, to w zachowaniu.
- Przepraszam, że rozwaliłam ci biurko – odezwałam się. – Ale byłam tak wściekła… i jeszcze ta Sapphire, przyszła na grób Darli i zaczęła gadać…
Przysunęłam się do niego i pozwoliłam się mu przytulić. Powoli przewróciłam się na plecy. Barty całował mnie tak, jak już dawno tego nie robił, a ja oddawałam posłusznie pocałunki. Nie miałam nic przeciwko temu, skoro już sobie wszystko wyjaśniliśmy. Pod palcami wyczułam guziki od jego szaty. Mogłam rozpiąć je bez przeszkód i oddać się mu po raz wtóry.

*

Odetchnęłam głęboko i oparłam się na łokciu o poduszki, przyglądając się uważnie Barty’emu.
- Dawno nie spaliśmy ze sobą – odezwałam się.
- Tak.
Przysunęłam się do niego, żeby pocałować go w usta. Zobaczyłam na jego szyi coś, co dopiero teraz zauważyłam. Złoty łańcuszek ze złotym, maleńkim krzyżem. Podniosłam go na palcu i przyjrzałam się mu.
- Wcześniej tego nie było – powiedziałam.
- Należał do mojej matki – wyjaśnił. - Niedawno byłem w moim starym domu, nikt już tam nie mieszka, formalnie należy do mnie. Więc nie miałem żadnych oporów, by go nie wziąć.
- Ładny – stwierdziłam, obracając w palcach złoty krzyżyk. – Ale i tak nie wierzę. Może straciłam już poczucie, że twój Bóg może zapewnić mi bezpieczeństwo, nie wiem.
Zaśmiałam się cicho. Crouch nic na to nie odpowiedział. Wiara nie była dla niego łatwym tematem dla rozmów. Wiedziałam, że bardzo był wierzący, ale raczej nie praktykujący. Czasami, głównie pod jego wpływem, zastanawiałam się, czy nie wrócić do starej religii. Ale chyba nie mogłabym żyć bez tych wszystkich zasad, do których przywykłam. Nie wiem właściwie, dlaczego wybrałam Buddyzm. Nie był przecież bardziej czy mniej wymagający. Nie wiem.

Barty również podparł się na łokciu, żeby lepiej mnie widzieć.
- Co cię tak właściwie pociąga w twojej religii? – zapytał. – Wiem, że trudno jest się przerzucić… to znaczy…
- Rozumiem – przerwałam mu z uśmiechem. – Nie jestem pewna. To pewnie gdzieś we mnie siedziało. Mogłam zostać niewierząca, ale nie mogłabym tak.
Wzruszyłam ramionami i sięgnęłam po różdżkę, leżącą na szafce nocnej. Machnęłam nią, a szafa otworzyła się z trzaskiem i z jednej z półek wyleciała jakaś rzecz. Skórzany pasek, zaopatrzony w metalowe haczyki. Przyrząd wylądował bezpiecznie na mojej rozpostartej dłoni. Barty usiadł na łóżku, ja również.
- Cilice – powiedziałam spokojnie, obserwując go, jak bierze ode mnie włosiennicę i przygląda się jej z nieukrywanym zaskoczeniem i przerażeniem.
- Mój Boże – wyszeptał, podnosząc w końcu na mnie wzrok.
- Prawda? – spytałam cicho. – Pokazać ci, co się z tym robi?
Barty nic nie odpowiedział, więc wzięłam od niego cilice, wyszłam z łóżka, ubrałam bieliznę, bo nie uśmiechało mi się paradować po pokoju bez majtek, przyklękłam na jednym kolanie, drugie zaś wyciągnęłam przed siebie. Dookoła uda owinęłam cilice i zacisnęłam pasek. Krew natychmiast wytrysnęła z ran, ale ja nawet się nie skrzywiłam. Uśmiechnęłam się tylko, obserwując reakcję Croucha.
- Przestań! – zawołał. – Dostaniesz zakażenia, będziesz miała blizny…
- No i co z tego? – zaśmiałam się, widząc jednak jego wyraz twarzy, jedną z tych min, które mnie przerażały, dodałam: - Nic mi nie będzie, robiłam to wiele razy.
Odpięłam sprzączkę i, z grymasem bólu na twarzy, oderwałam cilice od uda. Jęknęłam cicho, ale rana chwilę później przestała krwawić i zniknęła całkowicie. Cisnęłam włosiennicę z powrotem do szafy, po czym wróciłam do łóżka. Mimo że było jeszcze jasno, nie mogło być później niż po ósmej, poczułam się bardzo zmęczona. Nie tylko tym wyczerpującym bez wątpienia dniem, ale w ogóle wszystkim. Problemy i te wszystkie zagmatwane sprawy za bardzo mnie przytłaczały, wierzyłam, że gdy przyjdzie sen, odpocznę choć przez te kilka godzin.

Popchnęłam Barty’ego z powrotem na łóżko i pochyliłam się nad nim, żeby go pocałować.
- Jeśli chcesz, możesz iść, wiem, że masz dużo pracy – powiedziałam. – Ja chyba się już położę.
- Zostanę z tobą – odparł.
Położyłam się obok niego i zamknęłam oczy. Sen opanował mnie chwilę później.

*

Rzędy ciał, ubranych w takich samych ciemnozielonych mundurach. Były to właściwie kości. Stałam nad tym dołem, wykopanym głęboko w ziemi, pełnym kości. Zachwiałam się. Usłyszałam czyjeś kroki, więc odwróciłam się. Zobaczyłam człowieka bez twarzy, zupełnie jakby miał białą maskę. Celował do mnie z pistoletu. Zachwiałam się, prawie wpadłam do tego dołu. Nagle zobaczyłam stojących za i dookoła tego człowieka takich samych mężczyzn bez twarzy. Rozległ się strzał…

Usiadłam na łóżku i wrzasnęłam ze strachu. Barty obudził się natychmiast.
- Co się stało? – spytał.
Zauważyłam, że było już ciemno. Zegar wskazywał godzinę dwudziestą trzecią trzydzieści. Odetchnęłam kilkakrotnie.
- To… to było straszne… - wyszeptałam. – Te setki martwych ciał… w czaszkach miały dziury, jak po kulach i ci mężczyźni bez twarzy…
Drżąc ze strachu, podciągnęłam kolana pod brodę i oparłam o nie policzek. Barty usiadł obok mnie i objął mnie ramieniem.
- Uspokój się – powiedział uspokajającym tonem. – Chodź.
Położył mnie z powrotem na łóżku i przytulił.
- Kocham cię, wiesz? – dodał.
Pokiwałam głową, jednak nadal drżałam ze strachu. Ten koszmar był okropny. Bałam się, że w ogóle nie będę mogła zasnąć. Zamknęłam jednak oczy, czekając, aż sen nadejdzie,

~*~

Cóż, może trochę zanudziłam, ale dzisiaj nie miałam zbyt dużo weny. Założyłam bloga na blogspocie, tu* link. Nie jest to nowe opowiadanie, nie. Tylko dziennik xD Zainteresowanych zapraszam, jeśli ktoś będzie chciał być informowany, to pisać w komentarzach xD Dedykacja dla Monsmorde :*