Rozdział 246

Żałowałam, że tak mało czasu mogłam spędzić z Syriuszem. Długo z nim rozmawiałam w nocy. Tęskniłam za nim, to siedziało we mnie przez cały czas, ale na jego powrocie się skończyło. Nie przewidziałam tego, że będę taką ignorantką. I wygląda, że będę nią nadal. Musiałam wracać do Hogwartu, nie mogłam sobie pozwolić na tak częste, nieusprawiedliwione nieobecności.

Kiedy spotkałam zobaczyłam Harry’ego na lekcji zaklęć, zauważyłam, że zarówno on jak i Ron i Hermiona są nadmiernie podnieceni. Rozmawiali o czymś szeptem, Potter najwyraźniej coś im tłumaczył. Lecz kiedy się do nich przysunęłam, natychmiast zamilkli.
- O czym tak rozmawiacie? – zapytałam cicho.
- O pogrzebie u Hagrida – odpowiedział gładko Harry.
- Ron, sprawiasz, że pada śnieg – zauważyła Hermiona, łapiąc Weasleya za rękaw i opuszczając mu różdżkę.
Rzeczywiście, wielkie białe płaty padały na nas z sufitu. Kiedy Ron strzepnął kilka z nich z ramienia Hermiony, siedząca niedaleko nas Lavender Brown łypnęła na nią zaczerwienionymi, zapuchniętymi, pełnymi nienawiści oczami.
- A tej co się stało? – zapytałam, unosząc brwi.
- Zerwaliśmy ze sobą – odpowiedział bardzo cicho Ron, ledwo poruszając ustami. – Była zazdrosna… no wiecie, o Hermionę.
Ta parsknęła śmiechem.
- Było mi przykro, jak ryczała, ale z drugiej strony cieszę się, że już mam to za sobą – dodał.
Wzruszyłam ramionami.
- Mam nadzieję, że nie będziecie do siebie wracać, tak jak ja i Draco Malfoy – mruknęłam. – Zdaje mi się, że byłam zbyt pobłażliwa, żeby to zakończyć. Dawniej. Gdyby wtedy było teraz, nie marnowałabym sobie życia na ten bezsensowny związek. A tak mogłam nabawić się wrzodów z tych całych nerwów.
- To chyba w ogóle nie był szczęśliwy dzień dla zakochanych – odezwała się Hermiona. – Ginny i Dean też ze sobą zerwali.
Wszyscy spojrzeliśmy na Deana, siedzącego w drugim końcu klasy. Nie wyglądał na zadowolonego. Gapił się tępo w blat swojej ławki i nawet nie ćwiczył zaklęcia zmieniającego ocet w wino.
- To oni byli razem? – zdziwiłam się. – Nie wiedziałam.
- No, gdybyś się bardziej przejmowała swoimi znajomymi, to byłabyś na bieżąco – stwierdziła Hermiona.
- Nie wiem, czy zauważyłaś – odgryzłam się jej złośliwie. – Ale mam też drugich znajomych, tych bardziej niebezpiecznych i wrednych.
Mówiąc to, poruszyłam w dziwny nawet i dla mnie sposób lewym ramieniem.
Podszedł do nas profesor Flitwick, podczas gdy Harry i Hermiona rozmawiali ze sobą, całkiem nieświadomi tego. Kiedy nauczyciel oświadczył, żebyśmy wypróbowali zaklęcie na naszym occie, ja i Hermiona machnęłyśmy różdżkami równocześnie, a nasz przezroczysty płyn zmienił barwę na szkarłatną. No, Harry’emu i Ronowi nie poszło tak dobrze. Butelka tego pierwszego zamarzła, zaś ocet Weasleya eksplodował, zwalając profesora z nóg. Sapphire, która siedziała niedaleko nas, tak się wystraszyła, że aż spadła z krzesła. Wybuchnęłam śmiechem. Nie tylko ja zresztą. Kilka osób zaśmiało się drwiąco, byli to głównie Gryfoni. Teraz, kiedy dowiedzieli się o mojej nocy, spędzonej w holu, odwróciła się od niej większa połowa moich znajomych z innych domów. Tylko Victor łaskawie jej wybaczył, do czego przekonywał i mnie.


Dwa dni później dowiedziałam się, że ta dziewczyna, Katie Bell, która dotknęła naszyjnika, wróciła do szkoły, całkiem już zdrowa. Cóż, mnie tam to za bardzo nie obeszło, ale za to Gryfoni byli przeszczęśliwi. Nic dziwnego, w końcu zbliżał się mecz Gryffindor przeciwko Ravenclawowi. Mnie tam za bardzo to nie ekscytowało. Normalne, szkolne rozgrywki, no ludzie. Teraz miałam o wiele większe zmartwienie na głowie. Jaka ja byłam głupia, tak właściwie. Idiotka, zapomniałam o urodzinach Darli. Miałaby już szesnaście lat, gdyby nie umarła. A właściwie, gdyby nie zabiła ją Sapphire. Bo to przez nią Darla nie żyje. Dopiero teraz mogłam bez przeszkód ją o to osądzać.

W sobotę, kiedy każdy normalny uczeń nie otwierał książki, zwłaszcza w taką pogodę, postanowiłam odwiedzić ją na cmentarzu. Musiałam jednak odwołać spotkanie z Malfoyem. Obiecałam, że tego dnia mu jakoś pomogę. Wspięłam się wiec po schodach na siódme piętro, podałam ścianie odpowiednie życzenie i weszłam do Pokoju Życzeń.
Draco, całkiem wściekły i zdyszany, klął głośno i obrzucał szafkę wyzwiskami.
- Daj spokój, to ci nic nie da – powiedziałam mu. – Gdzie wcięło Crabbe’a i Goyle’a? Nieważne. Słuchaj mnie, nie mogę ci dziś pomóc.
- Co? Dlaczego?
- Wiesz, że już ponad miesiąc temu były Darli urodziny? – zapytałam. – Muszę odwiedzić jej grób. Nie, poczekaj. Muszę. To jest dla mnie bardzo ważne.
Malfoy westchnął ciężko.
- No cóż, wkrótce to mnie będziesz odwiedzać na cmentarzu w rocznicę moich urodzin – mruknął. - Urodziny mam piątego czerwca, pamiętaj. Żebyś nie zapomniała przynieść kwiatków.
- Wiem, kiedy masz urodziny – odpowiedziałam ze śmiechem. – Przyniosę ci na grób kaktusa, może być?
Malfoy tylko się zaśmiał, a ja, upewniwszy się, że nikt nie stoi za drzwiami, wyszłam z Pokoju Wspólnego.
Teleportowałam się zaraz sprzed jego drzwi. Na błoniach było całe mnóstwo uczniów, a ja nie chciałam odpowiadać po powrocie na niewygodne pytania.

Na grób Darli dotarłabym nawet z zamkniętymi oczami. Po drodze wyczarowałam wielki bukiet bzów i położyłam na nagrobku. Darla kochała kwiaty. Była takim złotym dzieckiem, najbardziej wrażliwa z nas trzech, najbardziej słodka i kochana, może nawet najbardziej lubiana. Ale przecież należało się jej. Czasami, kiedy kłóciłyśmy się, choć działo się to bardzo rzadko, nie mogłam długo się na nią gniewać. Z innymi było tak samo. Często się zastanawiałam, dlaczego Darla nie jest w Gryffindorze. Nie twierdzę tutaj, że była zbyt słaba na Ślizgonkę. Nie. Oprócz cech, takich jak spryt, przebiegłość, odwaga, trzeźwy umysł, charakterystyczne dla uczniów Slytherina, posiadała też wiele bardzo szlachetnych atutów. To po prostu nie możliwe, że umarła za tak niewdzięczną osobą.

Usiadłam po turecku na świeżej, jędrnej trawie, położyłam bukiet na płycie i utkwiłam wzrok w wygrawerowanym na niej nazwisku.
Tuż za swoimi plecami usłyszałam ciche pyknięcie. Nie odwróciłam się nawet, bo na tym cmentarzu leżało kilka czarodziejów, każdy z nich mógł być teraz odwiedzany przez jakiegoś członka rodziny.
- Draco mi powiedział, że tu jesteś – usłyszałam cichy, nieśmiały głos zza moich pleców.
Aż się wzdrygnęłam.
- Co ty tu robisz? – warknęłam. – Chciałam pobyć z nią sam na sam. Darla przychodzi do mnie, nie do ciebie. Jestem pewna, że ma do ciebie żal.
Oczywiście było to kłamstwo. Darla przebaczyłaby Sapphire na moim miejscu. Zawsze przychodziło jej to z łatwością. Śmiała się ze mnie, kiedy z taką nienawiścią wypowiadałam się o Malfoyu, gdy kłóciłam się z Livią lub Vipim… Ale chciałam tylko, by poszło tej niewdzięcznicy w pięty. Jakim prawem w ogóle wtargnęła teraz w moją prywatność, tą tylko moją i Darli chwilę?

Sapphire usiadła obok mnie, jednak w bezpiecznej odległości. I bardzo dobrze, bo gdyby usiadła tak, że mogłabym ją dosięgnąć ręką, byłoby źle. A chciałam uszanować miejsce spoczynku Darli.
- Po co tu przylazłaś? – powtórzyłam.
- Zapomniałam – wymamrotała, czerwona już na twarzy ze wstydu. – O jej urodzinach. Gdyby nie Draco, to chyba w ogóle bym sobie nie przypomniała. A lepiej późno, niż wcale.
Nic jej nie odpowiedziałam na to, więc ciągnęła dalej:
- Wiedziałam, że nie chciałabyś mnie widzieć, ale sądziłam, że tutaj jakby zmięknie ci serce i się pogodzimy.
- Zmięknie mi serce? – odezwałam się. – A niby przez co? Przez to, że będę teraz pogrążona w melancholii przez jej śmierć? Wręcz przeciwnie, czuję się bardziej wściekła, niż wcześniej. Tego chciałaś? Wyprowadzić mnie z równowagi?
Sapphire spuściła na chwilę oczy.
- No, głupio pomyślałam – mruknęła. – Ale długo to będziesz ciągnąć? Przecież wiesz, że związki rozpadają się i tworzą na nowo. Ze mną i Draconem nie będzie inaczej.
- Sugerujesz coś? – zapytałam wojowniczym tonem, gotowa do ataku. – Może masz nadzieję jeszcze rozbić mój związek z Bartym?
- Nie, ależ skąd! – zawołała przerażona Killer, podnosząc ręce w geście obronnym. – Ty jesteś kimś wyjątkowym, jesteś stała w uczuciach, bo jesteś… no, wiesz…
- Wampirem – skończyłam za nią. – Tak. Co jest takiego w tym słowie, że boisz się go wypowiedzieć?
Sapphire wzruszyła tylko ramionami.
- Chodziło mi o to, że myślisz rozsądniej, a my jesteśmy tylko ludźmi, popełnimy jakąś głupotę i po sprawie – odparła.
Parsknęłam śmiechem. Teraz Sapphire naprawdę mnie rozbawiła.
- Tak, a ja nigdy nie popełniłam żadnej głupoty, jesteś święta – zadrwiłam. – Przez tą jedną idiotyczną noc z Armandem o mało nie rozwaliłam tego, co budowaliśmy z Bartym przez ten cały długi czas, mimo przeciwności Czarnego Pana i często w tajemnicy przed nim. I ty mi tu mówisz o rozsądku? Eh, to śmieszne.
Sapphire westchnęła, widziałam, jak bardzo się denerwuje, jak drżą jej ręce, wali serce w piersi… Chciała mi coś powiedzieć, a ja postanowiłam cierpliwie czekać, aż w końcu to zrobi. A jeśli nie, to… cóż. Sama to z niej wydobędę, choćbym ją miała torturować przy nagrobku Darli.
- Co do Barty’ego… - zaczęła. – Ja wiem, że jest po twojej stronie.
Prychnęłam z pogardą.
- No oczywiście, że tak – odpowiedziałam z wyższością. – A co, może myślałaś, że poprze ciebie i twój zamach na mnie?
- Ależ nie, po prostu chciałam wyjaśnić mu wszystko – odpowiedziała szybko takim tonem, jakby się usprawiedliwiała. – To wszystko, chciałam tylko, żeby wiedział. A jeśli by mi wybaczył, to może i ciebie by przekonał…
Zaśmiałam się drwiąco. No to rzeczywiście nasza małą Sapphire jest mniej dojrzała, niż się spodziewałam. Co, myślała, że jak pójdzie i się rozpłacze albo wykrzyczy mu wszystko w twarz, to on jej od razu usłucha? Dobre sobie. Przecież każdy wie, że to działa tylko w moim wykonaniu. Gdybym zażądała, że chcę całe Morze Bałtyckie na swój prywatny basen, natychmiast spełniłby moją prośbę, zanim bym zdążyła przejść z komnaty Voldemorta do swojego pokoju.

- No cóż, zdaje mi się, że nie rozróżniasz niektórych wartości – powiedziałam i wskazałam dłonią nieco ponad milimetr nad trawą – tu jesteś ty – teraz wskazałam na powietrze jakiś metr nad ziemią – a tutaj ja. Już rozumiesz, dlaczego Barty wierzy mnie? Choćbym mu nie wiem jak nakłamała, będzie przekonany, że mówię mu prawdę.
Sapphire pokiwała głową.
- On pewnie myśli o tobie to samo – mruknęła. – Wiesz, nie mówi ci niektórych rzeczy, żeby cię nie zranić. Oczywiście nic nie robi za twoimi plecami, ale wie dużo. Ostatnio na przykład, kiedy byłam u niego, żeby jakoś go do swoich racji przekonać, rozmowa jakoś tak zeszła i powiedział mi w złości, że…
Urwała.
- Że? – powtórzyłam zniecierpliwiona, ale i bardzo zaniepokojona. Bartemiusz coś przede mną ukrywa? Pierwsze pytanie brzmi: co, drugie: dlaczego.
Sapphire zarumieniła się.
- Wiem, że nie powinnam tego ci mówić, ale w końcu przyjaźnimy się – odparła. – To znaczy, przyjaźniłyśmy się. Mówił, że jakiś żołnierz został zamordowany w tym lesie… no… podczas drugiej wojny.
Moje oczy, które były przez ten czas nieświadomie przymrużone, teraz rozszerzyły się gwałtownie.
- Katyń? – zapytałam.
Sapphire wzruszyła ramionami.
- Nikt go chyba nie pamiętał, wiesz, on był bardzo młody – wyjaśniła. – Ktoś na wzór twoich rodziców, ale nie był zdrajcą czy czymś w tym sensie, nie. Po prostu chciał, tak jak jego brat, zaciągnąć się do wojska. Mugolskiego. I… no.
Znów zamilkłą, ale teraz nie przez wahanie, lecz ze strachu. Zobaczyła łzy na moich policzkach. To było chyba jeszcze gorsze niż kłamstwo. Zataić jakieś informacje o mojej rodzinie. A Barty przecież wiedział, jaka jestem na jej punkcie uczulona, jak bardzo zależy mi, by wiedzieć o niej jak najwięcej.
Podniosłam się z ziemi i bez słowa teleportowałam się.

W domu Czarnego Pana panowała jak zwykle grobowa cisza. Wbiegłam po schodach na drugie piętro, otworzyłam bez pukania drzwi do gabinetu Croucha i uderzyłam pięściami w jego biurko, które przełamało się na pół.
- Jak mogłeś! – krzyknęłam. – Wytykasz mi kłamstwa, a sam zatajasz przede mną prawdę!
Barty, zaskoczony moim nagłym pojawieniem się w jego gabinecie i tym dziwnym zachowaniem, wstał szybko i podszedł do mnie.
- Nie wytykam ci kłamstwa, o co ci chodzi – powiedział spokojnie.
- O to! Nie powiedziałeś mi o bracie mojego pradziadka, chociaż wiedziałeś cały czas, jak mi zależy, żeby poznać moją rodzinę, chociaż już dawno się rozłożyła w katyńskim lesie! – krzyknęłam.
Ukryłam twarz w dłoniach i wybuchnęłam płaczem. Osunęłam się na kolana, ale Barty podciągnął mnie  powrotem na nogi.
- Po prostu nie chciałem, żebyś wiedziała – powiedział bardzo cicho, głaszcząc mnie po włosach. – Myślisz, że z radością patrzę na twoje cierpienie? Znam cię, gdybym ci powiedział… gdyby powiedział ci ktokolwiek…
Zamilkł, jak uprzednio Sapphire. Może skończyła mu się myśl lub po prostu stchórzył? Dla mnie to nie miało już żadnego znaczenia. Odepchnęłam go od siebie i uderzyłam go z otwartej dłoni w twarz.
- Dość już! – krzyknęłam. – Nie chcę żadnej wojny. Mugole już mieli swoją, ja nie chcę następnej. Nie chcę patrzeć, jak dzieciom zabierani są ojcowie, wnukom dziadkowie. To przez takich jak ty to wszystko się dzieje. Przez zabójców.
Barty chciał do mnie podejść, ale znów go od siebie odepchnęłam.
- Nie dotykaj mnie – wysyczałam. – Jeśli zostaniesz z Czarnym Panem, ja zostaję z nim.
- Wybierasz martwych, to szaleństwo… - zaczął Crouch.
- Nie – odrzekłam z chłodną stanowczością. – Wybieram zamordowanych, nie morderców.
Odwróciłam się i wybiegłam z gabinetu.

~*~

Tamten dialog nie jest mój. Kto oglądał „Katyń”, ten wie, skąd pochodzi i czego dotyczy. Trochę to niepoprawnie, że do takiego opowiadania używam tekstu z takiego filmu, ale teraz po prostu pasował idealnie. Wiecie, ostatnio poczułam do tego filmu sentyment, w ogóle jestem bardzo uczulona na historię mojego kraju. A no właśnie. Dzisiaj ponoć, dziesiątego, choć może to było jeszcze piątego marca, mija dokładnie siedemdziesiąta rocznica mordu w Katyniu. Dla mnie ta rocznica jest bardzo ważna, nie będę się już zwierzać, dlaczego. Zmieniłam szablon, przy którym zostanę już  trochę dłużej. Mam nadzieję, że początek nie zanudził.