Rozdział 231

W Hogwarcie znów moje życie stało się w miarę normalne, cudownie monotonne, jakbym nie miała na głowie nic z wyjątkiem nauki. A właśnie tego ostatniego było jakoś wyjątkowo dużo, odkryłam nawet, że muszę się zacząć edukować, aby utrzymać mój poziom wiedzy i oceny na takim stopniu jak zwykle, czyli lepszy od Hermiony Granger.

Zawsze rywalizowałyśmy ze sobą, nauka była częstym powodem naszych kłótni, nie licząc konwersacji na temat jej fryzury, szlamu we krwi i dziwnych poglądów, jakie zaczęła wygłaszać publicznie. Dotyczyły one mianowicie skrzatów domowych. Nie byłam jednak jedyną osobą, która miała dość Hermiony, gdy zaczynała gadać o uwolnieniu wszystkich skrzatów. Ja, przywykła do wygód, nie byłam zachwycona, kiedy zaproponowała mi uwolnienie Stworka.

- Czy ty wstydu nie masz? – zapytałam oburzona. – Stworek kocha, to co robi, zrobiłabym mu krzywdę, gdybym dała mu ubranie. Kiedy będziesz miała swoje skrzaty domowe, możesz je sobie uwalniać dziesięć razy dziennie, ale od innych wara!
Hermiona tylko wzruszyła ramionami i z kwaśną miną odeszła, prawdopodobnie do biblioteki. Ron był zachwycony.
- Pomyśleć, że jeszcze dwa miesiące temu uważałem cię za markotną psychopatkę – powiedział, kiedy szliśmy w stronę Wielkiej Sali na obiad.
- Szczery jesteś – mruknęłam.
Zaprzyjaźnienie się na nowo z ową hogwarcką trójcą stało się dla mnie miłą odmianą. Przypomniały mi się stare czasy, jeszcze za życia Darli, kiedy byłam grzeczną, szaloną dziewczynką. Zdawało mi się, że te czasy były tak odległe, jakby były jakimś snem, tylko marzeniem. Tak samo Darla wydawała mi się mniej rzeczywista niż Claudia.

A jeśli już o niej mowa, to nie odwiedzała mnie długo. A wcale nie byłam tak szczęśliwa, jakbym chciała. Niepokoiły mnie lekcje Harry’ego, te spotkania z Dumbledore’em, wiesz. Ale bałam się go wprost zapytać. Listy Syriusza, które wysyłał mi co najmniej raz na tydzień również nie okazywały, że ich autor wie cokolwiek.

A więc była to tajemnica, którą Harry podzielił się z Ronem, Hermioną i mną… Kiedy o tym pomyślałam, zrobiło mi się jakoś tak ciepło na sercu, a moja niechęć do Pottera jeszcze bardziej zmalała. Podzielił się tajemnicą ze swoimi najlepszymi przyjaciółmi. Więc i mnie za taką uważał? Po tym, co przeze mnie przeszedł?


Dostawałam też sowy od Barty’ego. Pisał, co robią Śmierciożercy, co Voldemort, jak wkurza się na swoje sługi… często chciałam wymknąć się na parę godzin, żeby po prostu z nim pobyć. Brakowało mi nie tylko jego, ale i Czarnego Pana. Minęło kilka tygodni, a ja już mu prawie wybaczyłam jego grubiańskie zachowanie i ostre słowa. Zraniły mnie, ale nie mogłam mu tego pamiętać do końca świata. A prawda jest, jaka jest.

Nie dałam się jednak oprzeć pokusie. Zostałam w Hogwarcie, grzecznie się zachowując, ucząc się i robiąc na złość Ashley Pail. Wyszłam cało z jej intrygi, a ona poniosła karę i ostateczną klęskę. Ona i jej kuzynka. Ostatnio podrywała starszych chłopaków, nie tylko ze Slytherinu, ale i z innych domów. Raz nawet ją widziałam, jak się przystawia do Victora. Nie mogłam przecież na to patrzeć bezczynnie. Chwyciłam ją za ramię i odciągnęłam kilka kroków na bok.

Ashley jęknęła z bólu i próbowała wyszarpnąć rękę z mojego silnego uścisku.
- Jeszcze raz cię zobaczę z moim bratem, mocno tego pożałujesz – wycedziłam. – Nie dotarło jeszcze do ciebie, kim ja jestem? Czy może twój wielce „złożony” umysł tego nie potrafi pojąć? Zniszczyłam twoją kuzynkę, bo wchodziła mi w paradę, więc zniszczę i ciebie, jeśli jeszcze raz cię zobaczę z Vipim.
Pail skrzywiła się żałośnie. Bardzo się zmieniła od czasu, kiedy pierwszy raz przekroczyła próg Hogwartu. Oczywiście była jak zwykle dziwką, szmatą, pustakiem i tak dalej, ale mnie już się osobiście bała zaleźć za skórę.
Ścisnęłam mocniej jej ramię, na co ona jęknęła jeszcze głośniej.
- Co ja ci zrobiłam, puszczaj!
- Nie dotykaj Victora – wyszeptałam. – Twoja kuzynka chciała rozbić mój związek, tobie się to udało. Mam podać więcej powodów? Ja nie atakuję bez przyczyny.
Puściłam ją i odeszłam w stronę Vipi’ego, który miał wyraźny wyraz ulgi na twarzy.

- Wiesz, ona chyba sądzi, że ma jeszcze szansę zrobić ci jakąś krzywdę – powiedział, kiedy szliśmy korytarzem, akurat pustym, bo niektórzy jeszcze spali. Albo raczej większość, bo o takiej wczesnej porze to chyba nikt nie wstaje, chyba że ma zaległości w szkole.
- Ona co najwyżej może zepsuć powietrze swoją obecnością – odparłam. – Mam na nią takiego haka, że jej ograniczony umysł nawet tego nie pojmie.
- A właśnie, wiesz, że są kursy teleportacji? – spytał Victor.
Wzruszyłam ramionami.
- Nie potrzebuję ich – stwierdziłam. – Poza tym, nie chcę znów skupić całej uwagi na sobie.
- Ale jeśli ich nie ukończysz, nie będziesz się mogła teleportować, gdy dorośniesz.
Parsknęłam drwiącym śmiechem.
- Ależ oczywiście, że tak – powiedziałam. – Robię to od dawna i nikt nie ma do mnie pretensji.
- Ale rozumiesz, że kiedy się to skończy – rzekł z kamienną miną. – Będziesz musiała powtarzać ten test.
- Kiedy co się skończy?
Zatrzymałam się, a uśmiech spełzł mi z twarzy.
- No… - Victor zmieszał się bardzo. – Kiedy Lord Voldemort zostanie pokonany… Nie rób takiej miny, Sophie, to nie tak, że ja tego chcę, czy coś, ale tak się kiedyś stać musi. Jak nie za naszego pokolenia, to za pokolenia naszych dzieci albo wnuków, może później, ale się stanie. On będzie żył wiecznie, bo jest Voldemortem, a ty też nigdy nie umrzesz, bo jesteś wampirem.

Tak. On będzie żył wiecznie, bo jest Voldemortem. A Ashley będzie idiotką do końca życia, bo jest Ashley Pail. Może syndrom nieśmiertelności będzie się nazywać od tej chwili Syndromem Voldemorta?
Panie uzdrowicielu, czy coś jest ze mną nie tak? Mam już pięćset lat i nie umieram.
Och, nie, ma pan tylko Syndrom Voldemorta. To nic groźnego, będzie pan żył aż do Apokalipsy.
No dajcie spokój, jak to brzmi.

Zamrugałam szybko.
- Ty też jesteś wampirem – odezwałam się po chwili. – I dlaczego sądzisz, że coś może pokonać Czarnego Pana? Nie rozumiem cię kompletnie. I nie będę z tobą o tym więcej rozmawiać.
- Ale…
- Uważaj – przerwałam mu ostrzegawczym tonem. – Bo wszystko powiem mamie, jeśli jeszcze raz zapytasz mnie o Voldemorta. Pamiętasz? Ona zabrania ci się mieszać w sprawy Zakonu.
Odeszłam, zanim zdążył coś na to odpowiedzieć. Ja nie mogę, jaki krętacz. Tylko by węszył. Czy ja nie mogę ufać nawet mojemu bratu?

Poszłam do biblioteki. Spotkałam tam Harry’ego, Rona i Hermionę, z podkrążonymi oczami i z nosami w książkach. Weasley miał do tego rozczochrane włosy.
- Nie wiesz, co to szczotka? – zapytałam go.
Ron mruknął coś niezrozumiałego.
- Ale tutaj tłumy – dodałam, siadając między nim a Hermioną. – Czemu siedzicie tu tak wcześnie?
- Snape’owi się ubzdurał test – odpowiedział Ron. – Idiota, co się w lumpeksie ubiera.
Ściągnęłam brwi, ale nie skomentowałam tego. Powiedziałabym mu „i kto to mówi”, ale już nie chciałam psuć im nastroju.

Harry co chwilę zerkał na mnie, jakby chciał się o coś zapytać. Dałam mu wzrokiem do zrozumienia, żeby się nie krępował.
- I co, myślałaś nad tym, co ci proponowałem? – spytał.
Odwróciłam wzrok na moment, żeby się zastanowić nad jego pytaniem.
- Tak, myślałam – mruknęłam. – Ale zrozum, nie mogę tego zrobić. Mój związek prawie się rozleciał przez jedną zdradę, wątpię, czy zniesie drugą. Przynajmniej nie teraz.
Harry spuścił wzrok. Ron, żeby jakoś rozchmurzyć przyjaciela, odezwał się, rzucając jakąś głupotę:
- W sobotę są moje urodziny, może pójdziemy do Hogsmeade?

~*~

Trochę nie trzymający się kupy rozdział, tak samo jak nowy szablon. Ale chcieliście Hogwart, więc macie. Nie pisałam, bo miałam próbne testy gimnazjalne, a musiałam się uczyć. W poniedziałek napiszę coś ciekawszego. Dedykacja dla alice. :*