Rozdział 227

Wróciłam do Hogwartu, gdzie spędziłam jakiś tydzień, dwa… Jakże cudownie było znów wrócić do zwykłego, szkolnego życia, bez trosk o Voldemorta albo Zakon. Martwiłam się tylko ocenami i nauką. Wszyscy hogwartczycy zapewne wyśmialiby mnie za takie twierdzenie, ale cieszyłam się, kiedy nauczyciel zadawał super długie wypracowanie. Pisząc je, nie musiałam myśleć o tym, czy Czarny Pan mnie do siebie wezwie, żeby mi powiedzieć, że jednak musimy się przenieść. Chociaż nie miałabym nic przeciwko, gdybyśmy wrócili do Francji…

Dzięki temu, że wróciłam do Hogwartu, udało mi się odbudować przyjaźń z rodzeństwem, również z Spirydionem, który miał mi za złe, że nie wysłałam do niego przez ten czas ani jednej sowy. W duszy powiedziałam sobie, że nie miałam niczego lepszego do roboty, jak wysyłać mu list, ale zostawiłam tą myśl dla siebie. Opowiedziałam mu, co mi się przydarzyło, później poszłam do Gryfonów.

Chciałam pogadać z Harrym i resztą. Jestem pewna, że już wiedzieli o moim powrocie do Zakonu, ale stwierdziłam, że jestem im winna jakieś wyjaśnienie. Stanęłam przed portretem Grubej Damy i czekałam. Ona patrzyła na mnie, ja patrzyłam na nią. I tak przez jakąś minutę.
- Czy możesz z łaski swojej poprosić tutaj Pottera? – zapytałam. – Albo lepiej mnie wpuść, zaoszczędzisz i mnie, i sobie czasu.
Gruba Dama zawahała się.
- No dobra, właź. Jak będziesz chciała, to i tak się zdeportujesz – mruknęła. – Ale nie mów nikomu, że wpuściłam cię bez hasła.
W odpowiedzi posłałam jej jedynie uśmiech i weszłam do środka, kiedy mi otworzyła.
Oj, nie było to miłe powitanie, kiedy Gryfoni zobaczyli dziewczynę z przyszytą łatką ze znakiem Slytherinu do szaty. W dormitorium zapadła głucha cisza, słychać było tylko ogień, trzaskający w kominku, a warto podkreślić, że siedzieli tu nawet Spajk i Rip. A ich zmusić do zamknięcia jadaczki to by trzeba cudu.

Pierwszy odezwał się jakiś nieznany mi siódmoklasista:
- Po co tu przyszłaś?
Rzuciłam mu jadowite spojrzenie.
- Harry, chciałabym z tobą porozmawiać – odpowiedziałam, patrząc nadal na tego ciemnowłosego Gryfona. Ron i Hermiona popatrzyli po się niepewnie, zastanawiając się, czy również mają iść. Skinęłam głową, a oni poderwali się i wyszli za mną i Harrym z dormitorium.
Gruba Dama coś mruknęła, oburzona, że się tak „przetwieramy”. Cokolwiek to słowo by znaczyło, nie zwracając uwagi na portret, odeszliśmy trochę, żeby uniknąć ewentualnego perfidnego podsłuchania.

W końcu zatrzymaliśmy się na ruchomych schodach.
- Czemu nas wyciągnęłaś z pokoju wspólnego? – zapytał z wyrzutem Ron. – Jest sobota, a my chcemy sobie odpocząć. Nie możemy w każdej chwili się urwać ze szkoły.
Jego słowa mówiąc wprost, wkurzyły mnie. Zachowałam jednak spokój, żeby nie wywołać niepotrzebnie jakiejś kłótni.
- Nie o tym chciałam rozmawiać – rzekłam z kamiennym wyrazem twarzy. – Jesteśmy chyba na tyle dorośli, żeby odróżnić rzeczy ważniejsze od głupot. Wróciłam do Zakonu.
- Wiemy – odpowiedzieli równocześnie, a Harry dodał:
- Tydzień temu dostałem list od Syriusza. Po co to zrobiłaś? Znów stwierdziłaś, że będziesz na nas donosić Voldemortowi?
Nie lubiłam, kiedy wypowiadał imię mojego wuja. W jego ustach brzmiało to tak… plugawie. Może to dla tego, że przywykłam do wypowiadania go z szacunkiem i bezgranicznym oddaniem przez Śmierciożerców. Nieważne.

- Oceniasz mnie pochopnie – powiedziałam spokojnie. – Gdyby Czarny Pan zrobił dla ciebie tyle, co dla mnie, też traktowałbyś go podobnie jak ja.
- No tak, mam mu za co dziękować – warknął. – Zamordowanie rodziców i ściganie moich przyjaciół to nie dość…
- Nie rozumiesz – przerwałam mu już z większą emocją w głosie. – Ja mam u niego dług wdzięczności. Kiedy moi rodzice pozbyli się mnie, wziął mnie z ulicy i znalazł mi dom. Ale nie o mnie teraz mowa, dajmy temu spokój. Nie mam zamiaru was wydać, wręcz przeciwnie. Syriusz powiedział mi, jaka jest sytuacja. I wiedz, że ze strony Voldemorta i Śmierciożerców nie grozi mu nic złego.
- A my? – wtrąciła się nagle Hermiona, która przez całą moją rozmowę z Harrym wytrzeszczała gały to na mnie, to an niego.
- Nie mogę wam tego zagwarantować – odparłam. – Postaram się, ale bardzo wątpię, żeby wuj porzucił plany o zamordowaniu Harry’ego. To trzeba po prostu przeżyć i tyle. On spróbuje i odpuści. Wiem, znam go.
Potter parsknął szyderczym śmiechem.
- No tak, i mówisz to do osoby, którą Voldemort ściga od piętnastu lat – zadrwił. – A może jeszcze zaproponujesz, żebym przyszedł do jego domu, stanął przed nim i poczekał, aż on łaskawie strzeli we mnie zaklęciem. Jeśli się nie uda, powie, że jestem wolny i da mi dożyć spokojnie osiemdziesiątki.
Zagotowało się we mnie jak w wielkim kotle. Ściągnęłam brwi.
- Jestem cierpliwa, ale nie przeciągaj – wycedziłam przez zaciśnięte zęby. – Nie obrażaj mojego wuja, naprawdę, ostrzegam cię. Przyszłam się pojednać, ale ty najwyraźniej masz to gdzieś.

Oczy zapłonęły mi czerwienią. Na ten widok twarz Harry’ego trochę się rozluźniła.
- Wiesz, że zależy mi na twoim członkostwie w Zakonie – powiedział, lekko się jąkając. - Ale to jest niesprawiedliwe, że jesteś z nami, minie chwila i odchodzisz do Śmierciożerców. I tak jest zawsze. Nie mogłabyś kiedyś zostawić Voldemorta samego sobie? Jeśli już nie chcesz tego robić dla Zakonu, zrób to dla niego i sprawdź go.
No, to już brzmiało sensownie. Nie spodziewałam się takich słów po Harrym Potterze. Zawsze uważałam go za człowieka, który pozjadał wszystkie rozumy i nie potrafi samodzielnie niczego wymyślić.

Przygryzłam wargi.
- Nie myślałam tak nigdy o tym – mruknęłam.
- I sama widzisz – wtrąciła się znów Hermiona. – Nie chcemy, żebyś była w Zakonie tylko dla tego, że czujesz wyrzuty sumienia z powodu Ghostów.
- Wygląda to trochę tak, jakbyś bała się zostawić Voldemorta, bo on sobie sam nie poradzi – dodał Harry. – Czasami sobie myślę, że niańczysz go jak małe dziecko.
Dobra, przegiął. Ale sama wizja Czarnego Pana ze smoczkiem w ustach, siedzącego w dziecięcym wózku, kołysanego przeze mnie wywołało u mnie ledwo zauważalny uśmiech, a gniew trochę zelżał.
- On zabił moich rodziców bez twojej pomocy – rzekł Potter.
Spuściłam głowę. Trudna decyzja. Nie chciałam opuścić Voldemorta, ale chciałam też zrobić coś, co by pomogło Zakonowi tak, że Czarny Pan musiałby się już wysilić i wstać z tego swojego tronu, do którego chyba przyrósł.

- Muszę to przemyśleć – odpowiedziałam w końcu po długiej chwili milczenia.
Okręciłam się na pięcie i teleportowałam się z głośnym trzaskiem, który obudził drzemiącego w swoich ramach mnicha.

Pojawiłam się w holu, w domu Voldemorta. Dziwnie się poczułam, kiedy sobie pomyślałam, że miałabym zdradzić Śmierciożerców. Jakoś sobie nie wyobrażałam białego dymu, kiedy pojawiałam się w pewien magiczny sposób w jakimś miejscu, a nie czarnego, tak jak zwykle.

Zobaczyłam Barty’ego, pchającego jakiś srebrny stół na kółkach. Poczułam skurcz strachu. Nie wybaczyłby mi drugiej zdrady. Nie osobistej, ale ogólnej. Zdradzając Śmierciożerców, zraniłabym i jego.
Uśmiechnęłam się jednak na jego widok i od razu znalazłam się przy nim.
- Co tu robisz? – zapytał, również się uśmiechając.
- Stęskniłam się za tobą – odpowiedziałam. – Gdzie to targasz? I po co ci to w ogóle?
- Ach, to nic – machnął lekceważąco ręką i stuknął różdżką w stół, żeby uniósł się nieco w powietrze, bo zaczęliśmy wchodzić po schodach na kolejne piętro. – Mamy rannego, przewozimy go do jego domu, więc trzeba jakoś go przetransportować.
- Kto to? – zainteresowałam się natychmiast. – Ranny z tej akcji pod Kijowem?
Barty skinął twierdząco głową.
- To Travers.
Znałam go skądś, ale nie mogłam sobie przypomnieć, skąd. Wzruszyłam więc ramionami.
- Cóż, mam nadzieję, że szybko z tego wyjdzie – mruknęłam.

Wyszliśmy na najwyższe piętro, na którym mieściły się magiczne pomieszczenia, w których szybciej goiły się rany, klątwy łatwiej wyparowywały i działy się różne inne, lecznicze rzeczy.
Barty wszedł do pokoju, w którym, jak mi powiedział, leczyły się jadowite ukąszenia.
- Rzadko się używa tego pokoju – dodał, podchodząc do żelaznego łóżka, pomalowanego na biało magiczną farbą, na którym leżał nieprzytomny mężczyzna z obandażowaną twarzą.
Komnata miała zasłonięte okna, więc panował półmrok. Doskonale jednak zauważyłam drewnianą, wspaniałą podłogę, szafkę nocną, na której stało kilka słoiczków z różnymi maściami, które również Crouch zapakował na wózek. W kącie stała stara, lakierowana szafa, dygocąca lekko. Utkwiłam w niej wzrok.

Barty był już gotowy do drogi powrotnej.
- Chodź, Czarny Pan się ucieszy, kiedy cię znów zobaczy – powiedział i wyszedł, pchając ostrożnie przed sobą wózek z pacjentem.
Mruknęłam coś, że za chwilę przyjdę, nadal wpatrując się uważnie w szafę.
Podeszłam cicho do skrzypiącego mebla i pochyliłam się lekko, żeby wychwycić jakiś podejrzany dźwięk. Ale szafa tylko drżała, nic więcej. Chwyciłam miedzianą gałkę, przekręciłam ją i jakaś potężna siła przerzuciła mnie przez cały pokój, prawie aż pod przeciwległą ścianę.

Rozległ się przeraźliwy szum, tak straszny, że aż poderwałam się na nogi, aby znów upaść na podłogę. Z szafy wyłoniła się ogromna, sięgająca aż pod sam wysoki sufit Czarna Dziura. Żarłocznie pochłaniała piękną, niewielką w porównaniu do jej samej Galaktykę Andromedy. Gwiazdy, świecące różowym i pomarańczowym blaskiem rozpadały się w sekundę. Dziura zaczęła również ciągnąć ku sobie łóżko, na którym leżał ranny Śmierciożerca.

Przyległam przerażona do ściany, patrząc na potwora, wchłaniającego sąsiadkę naszej galaktyki. Zaczęłam krzyczeć. To mało powiedziane. Zapiszczałam tak głośno, że szyby w oknach zatrzeszczały. Zakryłam twarz ramionami i skuliłam się, nadal krzycząc jak tylko umiałam najgłośniej, żeby tylko nie słyszeć paraliżującego szumu i nie widzieć przerażającego widoku. Kompletnie nie panowałam nad strachem.

Ktoś nagle znalazł się przy mnie. Na początku myślałam, że to Czarna Dziura, ale ona przecież nie mogłaby mnie objąć i pogłaskać po włosach.
Okropny szum narastał mi w uszach. Czarna nie zniknęła, czułam jej ssanie na plecach i karku, moje długie włosy już prawie jej dotykały. Uchyliłam powieki. Zobaczyłam Barty’ego, obejmującego mnie.

Czarna była bardzo blisko i… zniknęła. Zmieniła się w coś, nie wiedziałam, w co. Łzy, które podeszły mi do oczu, zamazały cały obraz. Rozległ się huk zatrzaskiwanych drzwi. Tuż nad moim uchem rozbrzmiał uspokajający szept Croucha. Ja nadal nie mogłam się uspokoić, drżałam ze strachu. Z trudem łapałam oddech.

- To był tylko bogin, nie ma się czego bać – w końcu zrozumiałam jego słowa, ale dopiero po długiej chwili. Łzy ciurkiem płynęły mi po policzkach.
Przytuliłam się do niego, nadal zaciskając powieki. Bałam się je otworzyć, żeby znów nie zobaczyć wielkiego, sięgającego aż pod sufit potwora, pochłaniającego wszystko, co się tutaj znajdowało.

Po kilku minutach znów usłyszałam jego głos. Tyle że tym razem brzmiał tak, jakby tłumił śmiech.
- Od dawna się zastanawiałem, jak wygląda twój bogin – rzekł.
Bogin. To słowo rozbrzmiało boleśnie w mojej głowie. A więc to był tylko… bogin? Buddo, ratuj. Jeszcze nigdy nie czułam się tak upokorzona. No i wystraszona, bo przed zamkniętymi powiekami nadal widziałam tą niknącą w oczach Galaktykę Andromedy.
Pociągnęłam głośno nosem, wzięłam parę uspokajających oddechów.
- Chodź, zrobię ci herbatę – dodał, podnosząc mnie na nogi. Gdybym tak nie dygotała, uciekłabym stąd jak najdalej. Koszmar z moich snów spełnił się, a choć moje sny są bardzo rzeczywiste, wyglądał tak, jakby naprawdę istniał.

~*~

Wybaczcie mi nieskładność tego rozdziału, ale jak widać, w szablonie występuje czarna […]. I tak już przeżyłam piekło, szukając tego obrazka i pisząc o niej. Przemogłam się i przynajmniej napisałam to „słowo” w tytule. Tak, Czarne Dziury to mój koszmar, cały czas mi się śnią. Jestem pewna, że na widok takiego bogina zareagowałabym sto razy gorzej, niż Sophie.

Już się ferie niestety skończyły, więc znów istnieje prawdopodobieństwo, że z powodu nauki nie napiszę notki na czas. Dedykacja dla wiki-pedii :*