Rozdział 222

Następnego dnia postanowiłam już, kiedy wrócę do szkoły. Chciałam powiedzieć o tym Czarnemu Panu, ale jego, cholera, nie było. Nigdzie normalnie. Szukałam go w całym domu. W końcu, strasznie wkurzona, wpadłam do gabinetu Barty’ego i trzasnęłam obiema rękami o blat jego biurka. Ten podskoczył na krześle i rozlał całą butelkę atramentu na to, co właśnie kończył pisać.
- Gdzie Voldemort? – wrzasnęłam.
- Proszę cię, żebyś nie wymawiała jego imienia – odpowiedział spokojnie, szukając różdżki w kieszeni. – Czarny Pan wyszedł.
- Kiedy? Nie wrócił jeszcze? – zdziwiłam się.
- Nie wiem. Nie mówi mi takich rzeczy.
Machnął różdżką, a plamy z atramentu zniknęły z kartki pergaminu, zapisanej jego drobnym pismem.
- Co chciałaś mu powiedzieć? – zapytał. – Przekażę, jeśli wróci.
- Jutro wracam do Hogwartu – odparłam. – Chciałam, żeby wiedział.
Usiadłam na brzegu biurka, patrząc w to miejsce, na którym siedziała kiedyś Sharpey. Chciałam zapytać Croucha, co zaszło dokładnie między nimi, ale bałam się, że na mnie nakrzyczy i każe mi wyjść. Już raz tak zrobił, mianowicie kiedy powiedziałam mu o mojej zdradzie.

Dlatego nie pozostało mi nic innego, jak przyglądać się jego pracy. Nie miałam nic do roboty. Nudziło mi się. Byłam niby i w Zakonie, i w domu Śmierciożerców, ale nudziło mi się jak cholera. Powinno być inaczej, powinnam nie znajdować czasu nawet na to, żeby się podrapać. Wiadomo po czym.

Barty co chwilę zerkał na mnie ze zniecierpliwieniem. W końcu zapytał:
- Będziesz tak tu siedzieć?
- Nudzi mi się – odpowiedziałam. – A ty co, znów zaczynasz? Znowu nie pasuje ci moje obecność.
- Nie, tylko nie mogę się skupić.
Uśmiechnęłam się. Cóż, nic dziwnego, że nie mógł się skupić. Będąc z taką osobą jak ja w jednym pokoju…
- Dobrze, jeśli przeze mnie masz nie zdążyć przepisać tego czegoś, to już sobie idę – wstałam z biurka i ruszyłam w stronę drzwi. – Pójdę napić się tego cudownego, czarodziejskiego alkoholu.
- Zaraz, zatrzymaj się.
Zastygłam w miejscu, z jedną ręką na klamce. Odwróciłam się. Barty już zmierzał w moim kierunku. Kazał mi pójść z nim. Cóż, nie opierałam się.

Crouch zaprowadził mnie do piwnicy, w której ukryte były chyba wszystkie trunki świata. Pokazał mi półkę, na której stało z trzydzieści takich samych butelek z czerwoną cieczą.
- Tak, właśnie o to mi chodziło – ucieszyłam się i sięgnęłam po butelkę, ale Barty chwycił mój przegub.
- To metanol – powiedział. – Silna trucizna. Chcesz oślepnąć, dostać paraliżu i umrzeć? Proszę bardzo, pij.
Uniosłam jedną brew.
- Metanol? – powtórzyłam. – Czy on nie jest czasami bezbarwny?
- Używamy go, jeśli chcemy podstępem zabić ofiarę – wyjaśnił Barty.

Wyprowadził mnie z piwnicy na wino. Pytałam go, dlaczego mnie nic się nie stało, nawet nie poczułam, że wypiłam silną truciznę, ale ten tylko mnie zbywał, mówiąc, że nie wie. Odprowadził mnie do pokoju, pocałował w policzek i odszedł.
Długo jeszcze stałam w progu. Korciło mnie, żeby spróbować jeszcze raz tego metanolu. Nie smakował mi, ale jaki był później odlot… jak na Bahamy normalnie.
Po dłuższym zastanowieniu, zamknęłam w końcu drzwi i opadłam na łóżko. Czekał mnie kolejny, okropnie nudny dzień.

*

Voldemort wrócił dopiero bardzo późno w nocy. Armand dawno już odprowadził mnie do domu z łowów, więc siedziałam bezczynnie na parapecie w swoim pokoju i czytałam książkę. Zapukał do drzwi i wszedł do środka.
Odwróciłam głowę. Wyczułam jego zapach już na korytarzu, ale postanowiłam poczekać, aż sam do mnie przyjdzie. I przyszedł.

Podszedł do parapetu, pogłaskał mnie po głowie.
- Nie śpisz? – spytał.
- Czekałam na ciebie – odpowiedziałam cicho. – Gdzie byłeś?
Wyglądał na zmęczonego i strasznie wkurzonego, nie dał się jednak ponieść nerwom, mówił najspokojniej, jak tylko mógł.
- Musiałem załatwić taką jedną sprawę, nic ważnego – odparł.
Muszę załatwić taką jedną sprawę. To ulubiona wymówka zapracowanych facetów. W tej sprawie oczywiście zawiera się praca, bo cóżby innego? Jaśniej się oczywiście nie da, gdzieżby tam. Trzeba strzec swoich tajemnic, jak się tylko da.

Objęłam go za szyję rękami.
- Jutro chcę wrócić do Hogwartu – odezwałam się po dłuższej chwili milczenia. – Dobrze?
Voldemort pokiwał tylko głową. Powiedział, żebym poszła już spać i wyszedł.
Zrobiłam, jak mi kazał. Poszłam spać. A właściwie położyłam się do łóżka. Leżałam i myślałam, co się działo w Hogwarcie podczas mojej nieobecności.


Następnego ranka, zaraz po śniadaniu, pożegnałam wuja i teleportowałam się z Glorią pod pachą i kufrem do Hogwartu. Brakowało mi tego miejsca. Dopiero kiedy się tam znalazłam, poczułam tęsknotę za szkołą. Ciekawa była, jak daleko jestem w tyle, co robiła Sapphire, czy Ashley zdążyła się już pociąć z rozpaczy, czy też podcięła sobie żyły…

Zorientowałam się, że jest sobota i nie ma żadnych lekcji. Przez ten natłok kłopotów, spraw i problemów całkowicie straciłam poczucie czasu, które świetnie funkcjonowało, kiedy w szkole rządziła Umbridge. Tak już znudził mi się dom Śmierciożerców i to całe „dorosłe” życie, że chciałabym znów poczuć się jak zwykła uczennica, szesnastoletnia dziewczyna. Nawet Umbridge byłaby tu mile widziana.

Pierwsze, co zrobiłam po przywitaniu się ze Ślizgonami, opowiedzeniu Sapphire i Spirytusowi, co mi się przytrafiło, poszłam zameldować się do Dumbledore’a. Tęskniłam nawet za nim.
Dowiedziałam się od Snape’a, jakie jest nowe hasło i weszłam do gabinetu dyrektora.
Dumbledore siedział jak zwykle za swoim biurkiem. Był oczywiście zajęty. Nie wiem czym. Przed sobą miał długi, wlokący się już po ziemi pergamin, który już kończył zapisywać. Na żerdzi jego feniksa siedziała bura sowa. Na łapce miała srebrną obrączkę z ozdobnym „M”.

Dyrektor podniósł wzrok natychmiast, kiedy tylko weszłam do jego gabinetu.
- Co cię tu sprowadza, Sophie? – spytał. – Siadaj. Napijesz się czegoś?
- Nie. Przyszłam, żeby powiedzieć, że już jestem – odpowiedziałam, siadając na wskazywanym przez niego miejscu przed biurkiem. – Miałam mały problem, dlatego nie mogłam przybyć do szkoły na czas.
Dumbledore uśmiechnął się.
- Tak, wiem – odparł. – Uciekłaś łowcom wampirów. Muszę ze smutkiem przyznać, że niektórzy z nich byli członkami Zakonu Feniksa.
- Skąd pan wie? – zapytałam ze zdziwieniem.
- Nie tylko ty kontaktujesz się z wampirami.
Uśmiechnął się jeszcze szerzej.

Po jakiejś minucie podjęłam na nowo.
- Wiesz, profesorze – odezwałam się. – Tak się zastanawiałam… opuściłam Zakon, ale bez niego moje życie jest jakieś takie… puste. Nie jestem dobra, ale też nie jestem do końca zła. I…
- I chciałabyś wrócić – wpadł mi w słowo Albus. – Dobrze.

~*~

Dziś krócej, bo za chwilę mam gości, a nie chcę pisać przy nich. Dedykacja dla Eles. :*