Rozdział 203

Obudziłam się z ciężkim westchnieniem. Nie wyspałam się tej nocy. Ktoś do trzeciej nad ranem tłukł coś młotkiem. A ja mam bardzo wrażliwy słuch. Zwlekłam się z łóżka, podeszłam do okna i otworzyłam je na oścież. Po pokoju natychmiast rozniosło się świeże, zimowe powietrze.
Wystawiłam głowę na zewnątrz. Moje okno wyglądało prosto na ogród. Wszędzie leżało pełno śniegu. Glizdogon oczywiście był zajęty jakąś głupotą, na przykład waleniem młotkiem. Pewnie. Bo po co odśnieżyć ten metr śniegu, leżący na zewnątrz?

Ubrałam się i opuściłam sypialnię. Z komnaty Voldemorta dochodziły normalne odgłosy pracy: kroki, czyjeś głosy i co chwilę okrzyk wściekłości Czarnego Pana. Typowe. Zeszłam do kuchni, żeby zrobić sobie jakieś śniadanie. Oczy nadal piekły mnie okropnie po źle przespanej nocy. Dawniej, kiedy nie mogłam spać, noce dłużyły się niemiłosiernie. Teraz, gdy jestem zmęczona, nie można spać przez tłuczenie młotkiem.

Wracając z kuchni, natknęłam się na Croucha. Wyglądał na zmęczonego. Usłyszałam zatrzaskujące się drzwi na pierwszym piętrze. A więc to na niego tak się wydarł Voldemort…
Uśmiechnęłam się, kiedy na mnie spojrzał.
- Wcześnie wstałaś – zauważył, kiedy weszłam po schodach na górę.
- Ktoś walił młotkiem przez pół nocy – wyjaśniłam.
Barty skrzywił się nieco.
- Przepraszam.
Zmroziłam go spojrzeniem. Kiedy w nocy przewracałam się z boku na bok, próbując zasnąć, przyrzekłam sobie, że ukarzę tego, kto ośmielił się zakłócać mój spokój. I Croucha ukarzę. Na pewno.
- Nic nie szkodzi – skłamałam i objęłam go w pasie. – Chodź.
Zaprowadziłam go do swojego pokoju i popchnęłam na łóżko, a jednocześnie przytrzymałam prawą ręką, żeby nie rozwalił sobie głowy o najbliższy drewniany filar. Usiadłam obok niego i odchyliłam jego głowę na bok, żeby mieć lepszy dostęp do jego szyi, w którą po chwili wbiłam zęby. Czułam w sobie jeszcze krew Sanguini’ego, ale teraz potrzebowałam krwi śmiertelnika.

To ciepło, rozchodzące się po całym ciele, jak gdybym wyszła nagle na słońce… Nie chciałam jednak zabić Croucha. Wyszarpnęłam kły z rany i położyłam go na łóżku. Oparłam się na łokciu i podniosłam lewy nadgarstek do ust, żeby zrobić w żyle ujście dla krwi. Barty chwycił go z zadziwiającą jak na pozbawionego dużej ilości krwi śmiertelnika.
- Nie.
- Dlaczego? – zapytałam z uśmiechem. – Byłbyś świetnym wampirem.
- Proponuj mi to sto razy, ale moja odpowiedź się nie zmieni – odparł.
Westchnęłam ciężko.
- Jedna kropla mogłaby wyleczyć cię ze śmiertelności – mówiłam.
Barty podniósł się i dotknął rany na karku. Na palcach zostały mu ślady krwi. Ugryzłam się w język tak, że długi kieł przeszedł na jego wylot. Usta powoli zaczęły mi się wypełniać czym płomiennym płynem, który dopiero co zabrałam Crouchowi. Przysunęłam się do niego i pocałowałam jego ranę. Natychmiast po zetknięciu się z moją krwią, zaczęła się goić.
Uśmiechnęłam się, widząc reakcję Śmierciożercy i wstałam.

- To zaskakujące, jak się układają ludzkie losy – odezwał się nagle. – Jesteś Francuzką. A Francja była od zawsze naturalnym wrogiem Anglii.
- Była – potwierdziłam jego słowa. – Ty za to jesteś Anglikiem. Ja musiałam tutaj zamieszkać. Dlaczego wyprowadziłeś się z Anglii?
Wzruszył ramionami.
- Nie wiem. Ojciec nas tu zabrał. Ja nie miałem nic do powiedzenia – odpowiedział.
- Może mu się jego rodzinne państwo nie podobało? – uśmiechnęłam się złośliwie. – Picie herbaty go znużyło i wolał skosztować „Lecha”?
Barty zmarszczył groźnie brwi.
- To miała być taka złośliwa uwaga o Anglikach, tak?
Roześmiałam się dźwięcznie.
- Ale nie obrażaj się tak zaraz – odpowiedziałam.
Crouch był jednak człowiekiem honoru i nie pozwalał się obrażać. Zdążyłam t zauważyć, na przykład przy tej wymianie zdań w holu z Draconem, kiedy ten drugi przyszedł mnie przeprosić. A wydaje mi się, że stało się to całe wieki temu…

Barty skrzyżował ręce na piersiach.
- A ty dlaczego wyjechałaś z Francji? – zapytał. – Znudziły ci się ślimaki?
Krew uderzyła mi do głowy razem ze złością. Zacisnęłam pięści tak mocno, że paznokcie wbiły się boleśnie w skórę.
- Myślałam, że spędziłeś ze mną tyle czasu, żeby już się połapać, na ile ci mogę pozwolić – wycedziłam przez zaciśnięte zęby. – Kocham cię, ale nigdy nie pozwolę, żebyś obrażał kraj, z którego pochodzę.
Barty parsknął śmiechem.
- A ty sobie niby możesz obrażać mój? – zapytał.
Normalnie, jak nie on! Jeszcze nigdy chyba nie podniósł na mnie głosu! A teraz po prostu stoi sobie, zdany na moją łaskę i obraża Francję! Ja go chyba za chwilę… rozerwę gołymi rękami.
- Mogę robić, co mi się podoba! – zawołałam. – Skoro tak kochasz Anglię, to po jaką cholerę siedzisz tutaj? Skoro ci się nie podoba, to wynocha!
Kiedy zamilkłam, nie mogłam wprost uwierzyć, że to moje słowa. Barty jednak nie ruszył się z miejsca. Chcesz się dalej kłócić? Dobrze.
- Jestem tu dla Czarnego Pana – oświadczył. - Nie dla ciebie
Zraniło mnie to głęboko w serce, ale nie dałam po sobie tego poznać. Zacisnęłam z całej siły wargi, żeby nie ryknąć na całe gardło. Od tego Glizdogon miałby więcej roboty, wstawiając nowe szyby w oknach.

- Jesteś tylko podłym zdrajcą – warknęłam. – My chcieliśmy sprawiedliwości. Francja była zmęczona po wojnie, a Anglia po prostu chciała spojrzeć na Niemcy poprzez palce. Jak ty mi możesz w oczy spojrzeć?!
- Patrzę ci w oczy każdego wieczora, kiedy…
Nie dałam mu dokończyć. Uderzyłam go w twarz tak mocno, że aż chlasnęło.
- Krzycz głośniej! – ciszę, która zapanowała w sypialni przerwał mój głos. – Krzycz, a wrócisz sobie do tej twojej ukochanej Anglii! Tylko że w trumnie!
Barty chciał coś odkrzyknąć, ale drzwi do pokoju otworzyły się gwałtownie.
- Co to za krzyki, do cholery? – odezwał się. Wyglądał na wściekłego.
- Nie wtrącaj się – wycedziłam. – To nie twoja sprawa. Poza tym, nie odzywam się do ciebie. I do ciebie też. Wynocha stąd.
Wypchnęłam Croucha i Voldemorta na zewnątrz. Zatrzasnęłam drzwi z takim rozmachem, że aż szyby zadrżały. Mało tego, jedna wypadła z okna i roztrzaskała się na drobne kawałeczki.

Wściekła, teleportowałam się. Z pluskiem wpadłam do wody w basenie. Przeżyłam lekki szok, kiedy woda wlała mi się do uszu. Wynurzyłam się na powierzchnię. Chłód trochę osłabił gorączkę, która mną owładnęła.

Pływałam jakiś czas, w myślach przeklinając Croucha.
Usłyszałam kroki na korytarzu. Chwilę później ciche skrzypnięcie drzwi. Odwróciłam głowę. Aż zazgrzytałam zębami ze złości, kiedy zobaczyłam Barty’ego, z tym samym uniżeniem na twarzy, który tak dobrze znałam.
Podszedł aż pod brzeg basenu i utkwił we mnie wzrok.
- Przepraszam, że się z tobą kłóciłem – odezwał się.
Prychnęłam ze zniecierpliwienia.
- Mam gdzieś twoje przeprosiny – warknęłam i odpłynęłam na drugą stronę basenu.
Barty okrążył go i zatrzymał się tam, gdzie ja dopłynęłam. Przewróciłam oczami.
- Czego ty ode mnie chcesz? – zapytałam. – Nie martw się, nic sobie nie zrobię.
Chciałam zanurkować, ale Crouch w ostatniej chwili chwycił mnie za ramię i podciągnął do góry. Wyciągnął mnie z wody bez najmniejszego wysiłku.
- Zostaw mnie, palancie! – krzyknęłam.
- Dlaczego jesteś taka oziębła? – zapytał.
- Bo tak! I nie wiem, co ci do tego!
Objęłam go za szyję i pocałowałam go w usta. Sama byłam zła na siebie, że tak zareagowałam. To było instynktowne, zupełnie do mnie nie podobne. Wolałam raczej znów chlasnąć go w twarz.

~*~

Jak zdążyliście już zauważyć, ostatnio nic nie dodałam. To proste. Miałam tyle nauki, że nawet nie miałam czasu odpalić komputera na kilka minut. Nie wiem, czy w niedzielę napiszę, bo jest to przecież Wszystkich Świętych, ale się postaram. Dedykacja dla Every :*