Rozdział 200

Stałam w łazience przez lustrem i czesałam swoje długie, czarne włosy, podczas gdy Sapphire opierała prawą stopę o zamkniętą klapę sedesu i zapinała klamrę od buta.
- Draco cię dzisiaj szukał – odezwała się nagle.
Wzruszyłam ramionami.
- Nie obchodzi mnie to – odparłam. – Zapnij mi sukienkę.
Sapphire stanęła za mną i zaczęła zapinać haftki. Obserwowałam ją w lustrze. Miała śliczną, niebieską sukienkę, chociaż ona sama twierdziła, że wygląda w niej grubo. Stwierdziłam więc, że lepiej wyglądać grubo, niż za chudo. Kiedy kupiłam tą szatę wyjściową, była na mnie dobra, lecz teraz musiałam za pomocą czarów ją sobie zwęzić, żeby nie wisiała na mnie, jak worek po ziemniakach.

Kiedy Sapphire skończyła, zajęła się moją fryzurą. Zawsze narzekała, że wszędzie przychodzę spóźniona.
- Gdybym miała czekać, aż sama się uczeszesz, przyszłybyśmy akurat w porę na sprzątanie po balu – oświadczyła.
- Gdyby nie plotka, że ma się pojawić wampir, wcale bym nie szła – mruknęłam, gdy zapięła ostatnią diamentową przypinkę.
- A może to o tobie te plotki? – spytała.
Nie odpowiedziałam, tylko zabrałam się za zapinanie butów. Chciałabym, żeby te plotki okazały się prawdą, ale bałam się też, co powiem nieśmiertelnemu, kiedy się spotkamy. Bo spotkamy się na pewno, nie ma innej opcji. Jeszcze gorzej, jeśli będę go znać. Co zrobię? Zapytam, dlaczego ukrywali się przede mną przez te wszystkie lata?

Wyprostowałam się.
- Możemy iść – powiedziałam.
Sapphire wzięła mnie za rękę i wyprowadziła z dormitorium. Gdy szłyśmy przez salon, zauważyłam Ashley Pail, siedzącą na jednym z foteli, ubraną w szare spodnie od dresu i różowy golf, a w ręku trzymała egzemplarz „Czarownicy”. Żałosne, jak takie coś może stracić popularność przez głupi wyskok.

Victor czekał na mnie pod wejściem do dormitorium Ślizgonów. Sapphire spotkała wcześniej Blaise’a, więc wyszła z nim.
- Powiedziałbym, że pięknie wyglądasz, ale jesteś moją siostrą, więc wypada mi tylko rzec, że ujdzie – rzucił na powitanie.
Pocałowałam go w policzek, kiedy objął mnie w talii.
- Za to ty wyglądasz znośnie, jak na zgreda – odpowiedziałam.
Poszliśmy w stronę gabinetu Slughorna. Nagle zaczęłam czuć dziwny, znajomy zapach, który z każdym krokiem stawał się coraz silniejszy.
Duże, kamienne pomieszczenie było pełne ludzi. Ozdobione było szkarłatnymi i złotymi tkaninami, a pod sufitem unosiły się prawdziwe, żółte elfy i wisiały ogromne lampy. Poczułam się jak w jakimś namiocie. Nie lubiłam takich małych miejsc, mimo że moja sypialnia w Dziurze miała zaledwie dwa metry na dwa. Przywykłam do przestronnych, francuskich pomieszczeń, jakie były w domu Czarnego Pana.
Wszędzie było pełno ludzi. Skrzaty domowe, pracujące w Hogwarcie, zostały zaprzęgnięte do noszenia drinków i przekąsek. Przeciskały się między gośćmi, dźgając w kolana tych, którzy odmówili zabrania kieliszka.

- Robi wrażenie, co? – odezwał się Vipi i poprowadził mnie w głąb gabinetu.
Poznałam wielu uczniów, na przykład zauważyłam Hermionę, przeciskającą się przez tłum i nerwowo rozglądającą się dookoła. Cóż, pewnie uciekła swojemu chłopakowi. Jak sobie takiego palanta zaprosiłaś, to teraz cierp, głupia dziewczyno.
Zauważył nas Slughorn. Podszedł do nas, po drodze zagarniając jakiegoś niskiego gościa w okularach, godnych samej profesor Trelawney.
- Sophie, jak się bawicie? – zapytał nauczyciel.
Przywołałam na twarz sztuczny uśmiech.
- Doskonale, naprawdę świetne przyjęcie – skłamałam.
- A więc poznaj Eldreda Wrople’a, mojego dawnego ucznia – Slughorn wskazał na owego mężczyznę w średnim wieku, którego ze sobą przyprowadził.
Wrople potrząsnął najpierw moją ręką, a później dłonią Victora.
- Jestem zachwycony, że mogę cię poznać – wypaplał szybko. – Bardzo chciałem nawiązać z tobą kontakt, zwłaszcza po ostatnich wydarzeniach, ale jakoś wszędzie odmówiono mi podania adresu. Cóż, więc może teraz zgodziłabyś się udzielić mi kilku wywiadów na temat…
- Każdemu sławnemu człowiekowi proponuje pan wywiad? – przerwałam mu szorstko, uśmiechając się jednak uprzejmie. – Naprawdę to bardzo kusząca propozycja, ale nie skorzystam.
- Oł. Bo właśnie – zaczął, rozglądając się na różne strony. - Jest ze mną jeden wampir, który zgodził się… o, tam stoi.
A właściwie stał. Rzeczywiście, był to wampir. Od razu go rozpoznałam. Ubrany w długą, czarną pelerynę, z upiornie białą, opalizującą twarzą i głodem w oczach, przemierzał właśnie salę powolnym krokiem, najwyraźniej w poszukiwaniu ofiary.
- Przepraszam na chwilę… - mruknęłam, uśmiechnęłam się drapieżnie i ruszyłam w jego stronę.
Zastawiłam wampirowi drogę i położyłam obie ręce na jego piersi.
- A pan dokąd się tak spieszy? – spytałam.
- Sophie? Ile minęło, odkąd się ostatni raz widzieliśmy? – zdziwił się.
Objęłam go za szyję jedną ręką. Miał szare oczy, jak każdy wampir, mieniące się na niebiesko i fioletowo. Przysunął do mnie swoją twarz.
- Miałeś moją babkę, ale mnie samej już nie dostaniesz – zaśmiałam się.
Pocałowałam go w usta. Pod językiem wyczułam długie kły. Cóż. Dziwne powitanie, jak na sześcioletnią rozłąkę.
- Nadal go masz – odezwał Sanguini, gdy już oderwał się ode mnie.
Zerknęłam na prostą, srebrną obrączkę z ledwo dostrzegalnymi, wygrawerowanymi literami: SV.
- Stare dzieje, miałam to wyrzucić – odpowiedziałam ze wzruszeniem ramion.
Sanguini pogładził mnie kościstym palcem po policzku.
- Nie wyprzesz się tego, kim jesteś – rzekł.
I kolejna jego złota myśl, która i tak sczernieje z biegiem lat.
- To Société Vampires już się chyba wypaliło – stwierdziłam.
- Masz rację ostatnimi czasy przestaliśmy się spotykać – przyznał, zerkając na bladoróżową żyłę, przezierającą przez skórę na mojej szyi. – Powrót Czarnego Pana, afery, łowcy nieśmiertelnych, zero tolerancji… Wiesz, formalnie, to my, wampiry, jesteśmy stworzeniami o „niemal ludzkiej inteligencji”…
Zmierzyłam go chłodnym spojrzeniem. Umbridge. Ona już nawet nie odczepi się od mojej rodziny. Gdybym wiedziała, natychmiast bym się jej pozbyła. Ta baba już mi wystarczająco zalazła za skórę.
Zerknęłam na stół. Stała na nim otwarta butelka jakiegoś trunku. Sanguini również utkwił w niej wzrok.
- Nie przywykłeś do picia wina, mam rację? – spytałam.
Wampir pokręcił głową. Podsunęłam mu pod usta mój nadgarstek. On jednak odsunął go na bezpieczną odległość.
- Daj spokój – dodałam zachęcająco. – Przecież wiem, że tego pragniesz.
Sanguini’ego nie trzeba było długo prosić. Chwycił moje prawe przedramię i wbił kły w wewnętrzną stronę przegubu. Odsłoniłam kły. Był to jednak bardziej grymas bólu, niż uśmiech.
Poczułam, że krew odpływa mi z twarzy. Dłonie stały się zimne, jak lód, jednak ja czułam zaledwie przyjemny chłód.
- Dość – wyszeptałam i odchyliłam się nieznacznie do tyłu. – Sanguini, przestań.
Wyrwał kły z rany i przeciągnął językiem po wargach, by usunąć resztkę krwi.
Westchnął głośno.
- Sądzę, że tobie się też coś należy – rzekł i przycisnął moją głowę do swojej szyi.
Dostrzegłam na niej prześwitującą, szkarłatną żyłę. Zapach jego krwi sprawił, że chciałam rozerwać mu gardło. Opanowałam się jednak. Zatopiłam w nim kły. Jego krew była jak płynny ogień. Przepływała przez moje gardło, docierając do najmniejszych części mojego ciała. Czułam ją nawet w cebulkach włosów.

Picie krwi nieśmiertelnego było dla mnie takim szokiem, że ledwo poczułam, jak ponownie wbija kły w mój nadgarstek. Uniósł mnie nad podłogę i posadził na brzegu stołu, strącając przy tym kilka kieliszków niedopitego trunku.
Jego krew nie przypominała krwi Armanda. Była na wzór bardziej ludzkiej. Krew mojego stwórcy destylowało o wiele więcej wieków, niż jego.

W końcu Sanguini odciągnął moją głowę od swojej szyi.
- Wystarczy już – zaśmiał się z mojej łapczywości. – Jesteś bardzo gwałtownym mordercą, chcesz, żeby pękło moje serce?
- Nigdy jeszcze nie zabiłam nikogo – odpowiedziałam.
Wampir znów się zaśmiał.
- Nic dziwnego, mając takiego wuja - mruknął.
- Mam do ciebie tyle pytań, że… -  zaczęłam, ale zakrył mi usta dłonią.
- Byłem bardzo zajęty – uprzedził mnie. – Nie mogłem przybyć wcześniej. Ale myślałem o tobie.
To nie było kłamstwo. Jak na wampira, Sanguini był zaskakująco szczery, chociaż w niektórych momentach potrafił doskonale oszukać. Pewnie dlatego większość nieśmiertelnych niezbyt przepada za jego towarzystwem.

- A Armand? – zapytałam.
Sanguini zaśmiał się ponuro.
- Daj już sobie z nim spokój – odpowiedział. – Liczyłbym raczej na powrót Mariusa. On by cię nie wystawił.
- No, ale skoro ty wróciłeś…
- To nie znaczy, że wrócą też inni – przerwał mi. – Jestem tu tylko przypadkiem. Przyjechałem kilka dni temu. Za niedługo znów wracam do Paryża.
Spuściłam wzrok. Miałam nadzieję, że opowie mi, co się przez te sześć lat działo z nim i innymi. Byłam jak odcięta od świata, do którego naprawdę należałam.
- Myślałam, że powiesz mi coś – mruknęłam, a w moich oczach pojawiły się łzy. – Nie mam pojęcia, co się z wami działo. Już się bałam, że unikacie mnie. Powiedz mi. Czy Armand żyje?
Sanguini’ego rozbawiło moje pytanie.
- Od tych sześciu lat nie zmieniło się nic. Nikogo nie przybyło, nikogo nie ubyło – wzruszył tylko ramionami. – Żyjemy samotnie, jak zwykle, spotykając się od czasu do czasu.
Pocałował mnie w czoło.
- Wracaj do swojego brata – dodał. – Później się jeszcze zobaczymy.
Otworzyłam usta, żeby zadać właśnie to pytanie, ale on mnie uprzedził. Moja wampiryczna moc była niczym, w porównaniu z jego. Był w końcu XIX-wiecznym dzieckiem ciemności. A ja nawet nie dostałam w całości tego daru.
Posłuchałam go. Pomachałam mu jeszcze na pożegnanie i wróciłam do Victora, bojąc się, że nagle zniknie, jak sześć lat temu.

~*~

I dotarliśmy do dwusetnego rozdziału. Jestem naprawdę zachwycona, że udało mi się dotrwać tak długo. Nie udałoby mi się tego bez Was, moich czytelników. Nie wiem teraz, co powiedzieć. Pardon, że nadal ze mną jesteście. Mam nadzieję, że nie przestaniecie czytać opowieści o Sophie ze względu na ilość. Ten rozdział dedykuję Wam wszystkim. Sądzę, że zadowoliłam każdego xD Jest nieśmiertelny, jak obiecałam, rozdział jest dość długi, za chwilę skończę robić szablon, specjalny na tą małą uroczystość xD Mam nadzieję, że wytrwam jeszcze drugie tyle xD