Rozdział 196

Dostałam list od Bes. Pisała w nim, że Syriusz bardzo chce się ze mną widzieć. No, ciekawe dlaczego. Pewnie chce mi znów powiedzieć, że Harry jest cudowny, a ja nie zasługuję na jego towarzystwo czy spojrzenie. Jednak spełniłam prośbę matki. Teleportowałam się.

Bes siedziała w fotelu i czytała „Proroka Codziennego”. Kiedy usłyszała trzask, charakterystyczny dla aportację, podniosła wzrok i zdjęła z nosa okulary.
- Syriusz czeka w ogrodzie – rzekła.
Nie spodobała mi się jej ostrość, ale bez słowa zdjęłam swoją pelerynę z kołka i zarzuciłam na ramiona.

Śnieg pokrywał całe podwórko. Dookoła panował mrok, ale ja bez problemu zauważyłam Syriusza, siedzącego na drewnianej huśtawce, plecami zwróconego do mnie. Podeszłam do niego tak cicho, jak kot. Ale to była właśnie jedna z zalet wampirów. Stanęłam tuż za nim i wyszeptałam, pochylona nad jego uchem:
- Chciałeś mnie widzieć, więc jestem.
Black wzdrygnął się gwałtownie i odwrócił głowę.
- Przestań się tak skradać – w jego głosie wyczułam, że był bardzo rozdrażniony.
Usiadłam na śniegu i podciągnęłam kolana pod brodę.
- Był tu dziś Victor – zaczął Syriusz. – Rozmawialiśmy długo.
Wiedziałam już, do czego prowadzi ta gadanina. Pamiętam doskonale moją ostatnią rozmowę z bratem. On, jak na wampira, ma gdzieś samotność. Musiał się wygadać wszystko, to pewne. Syriusz nie byłby wtedy taki chłodny.
- No i co? – spytałam, udając, że nie wiem, o czym mówi. – Pogadaliście sobie… szkoda, że nie mogłeś zobaczyć się ze Spajkiem i Ripem. Wyrośli, trochę zmądrzeli…
- Dość – przerwał mi z wyraźną nutką gniewu w głosie. – Czuję się za ciebie odpowiedzialny. Jesteś, jak moja córka…
No to świetnie. Już mam… zaraz, muszę policzyć… pięciu ojców. Albo i siedmiu, jeśli liczyć resztę wampirów, wychowujących mnie. No to tak: Voldemort, Sethi, Armand, mój głupi biologiczny, Marius, Sanguini… i jeszcze Syriusz. To się już nudne robi, kiedy każdy chce mi matkować i ojcować.

- … a tu nagle Victor mi mówi, że cały swój czas spędzasz z jakimś „Bartym” – zakończył swoją tyradę Syriusz, krzyżując ręce na piersiach.
Przewróciłam oczami i westchnęłam ciężko, a z moich ust wydobyła się chmurka pary.
- No i co? – spytałam niezruszonym głosem. – No i co z tego? Mogę nawet go przemienić w wampira, jeśli będę chciała. Ciebie to nie powinno obchodzić, skoro w swojej głowie masz tylko miejsce na Pottera. Skoro tak jego kochasz, to dlaczego przyczepiasz się tak mojego życia? Jestem przynajmniej w niepodzielnej uwadze Croucha. Tylko jemu tak naprawdę na mnie zależy.
Teraz Syriusz przybrał pozę zniecierpliwionego człowieka.
- Vipi mówił, że cały czas znikasz bez słowa… całe wakacje spędziłaś w domu Voldemorta – dodał.
Aż zazgrzytałam zębami ze złości.
- Ciebie wtedy nie było, więc nic ci do tego – wycedziłam.
Nasza rozmowa niebezpiecznie zbliżyła się do tego faktu, którego za żadne skarby świata nie chciałam wyjawić Blackowi. On poskarżyłby się Bes, a ona Dumbledore’owi. Już nawet słyszę jej krzyki:
Moja córka sypia ze Śmierciożercą, Albusie, trzeba ją wykastrować!
No cóż, może byłaby w tych słowach jakaś prawda, ale mnie nie dałoby się wykastrować, niestety. Ale takie są właśnie błędy tych „dobrych”. Nie myślą logicznie.

Syriusz otworzył usta, ale uprzedziłam go:
- Nie jestem nimfomanką.
Syriusz uniósł jedną brew.
- Cóż, nie wiedziałem, że poszłaś z nim do łóżka – rzekł zdezorientowany. – Ale dzięki, że mi powiedziałaś.
Byłam na siebie tak wściekła, że mało brakowało, a zaczęłabym sobie wyrywać włosy z głowy. Ale cóż. Jeśli już się wygadałam, to mogę przecież ciągnąć tę farsę.
- Tak, właśnie tak – odpowiedziałam spokojnie. – Spałam z nim, i to wiele razy. Byłbyś zaskoczony, jaki jest świetny w łóżku. Nawet mnie, wampirzycę, to zdziwiło.
Uśmiechnęłam się do niego złośliwie. Moją pierś wypełniła ponura satysfakcja, kiedy patrzyłam na zdziwienie na twarzy Blacka.
- Co, bardzo zazdrosny? – spytałam, wstając i otrzepując tyłek ze śniegu. – Ale chyba nie muszę ci mówić, że ten fakt pozostanie między nami? Jak za dawnych czasów, prawda?
Uśmiechnęłam się do niego szerzej i wróciłam do domu. Zdjęłam pelerynę i odwiesiłam z powrotem na wieszak. Bes natychmiast na mnie naskoczyła, kiedy usłyszała trzaśnięcie drzwiami wejściowymi.
- Zdejmij buty i nie roznoś po domu śniegu! – krzyknęła.
- Dobrze, nie denerwuj się już – mruknęłam, posłusznie odstawiając ciężkie buty do kąta.
Nie chcąc już się jej dłużej narażać, wbiegłam na górę. Zamknęłam się w swoim pokoju i usiadłam na łóżku. Wzięłam do ręki owe testy, które dostałam od Dumbledore’a. Cóż. Widać, że Syriusz nie jest wdzięczny za ocalenie życia. A może nawet ma mi za złe, że go stamtąd ściągnęłam. Będę musiała z nim pogadać… Chociaż jedno jest pewne. Jutro wracam do Hogwartu.

*

Siedziałam do późna przy otwartym oknie, na jego parapecie, zastanawiając się, co powiem jutro Draconowi. Bądź co bądź, uratował mi po części życie. Chociaż, gdyby nie zostawił mnie dla Ashley Pail, wcale nie musiałby tego robić.
Usłyszałam pukanie. Nie odpowiedziałam. Ten ktoś jednak wszedł do środka.
- Wiedziałem, że nie śpisz.
Wzruszyłam ramionami.
- Co, przyszedłeś sobie ze mnie podrwić? – zapytałam Syriusza, kiedy poczułam, że staje tuż za mną. – Czy może wypchnąć mnie z okna?
Do moich uszu dotarł jego cichy śmiech.
- Zapomniałem ci podziękować za uratowanie życia – odparł.
- Drobiazg – mruknęłam. – Chociaż myślałam, że chowasz do mnie urazę…
Urwałam. Poczułam nagle czyjąś obecność w całkiem niedalekim rejonie. Nie miałam pojęcia tylko, czyją. Znałam tą osobę. Jej zapach był mi na sto procent znajomy. Odcięłam się od wszystkich dźwięków, nawet od Syriusza, który mówił właśnie, jak się cieszy, że znów może żyć jak normalny, wolny człowiek. Chciałam tylko usłyszeć tą osobę, która znalazła się niesamowicie blisko mnie. Osobę, którą poznałam, choć była niepoznawalna…

Poczułam, jak Syriusz stuka mnie w ramię palcem. Uciszyłam go jednak gestem ręki.
- Coś słyszę – wyszeptałam.
- Śmierciożerców? – spytał Black.
- Oni to mój najmniejszy problem – odpowiedziałam i wychyliłam się mocno przez okno. Syriusz ze strachu o moje życie, któremu jednak nic nie zagrażało, złapał mnie za ramię.
- Nie rób tak, bo wypadniesz – rzekł.
- Sam zaraz wypadniesz, jak mnie nie puścisz – warknęłam i wyszarpnęłam rękę z jego uścisku.
Postanowiłam skorzystać z możliwości, którą obdarzyła mnie krew Mariusa. Latanie, jak zwykły czarodziej mnie nie satysfakcjonowało.
Zsunęłam się z parapetu, ale nie spadłam na ziemię, pokrytą iskrzącym się śniegiem. Poleciałam, jak pchnięta jakąś ogromną siłą w górę i do przodu. Dziwne uczucie, ale z pewnością poruszałam się szybciej, niż zwykle, kiedy latałam jako czarownica.
Nie to mnie teraz zachwyciło i zarazem zastanowiło. Czy to możliwe, żeby jakiś nieśmiertelny znalazł się w Krakowie?

~*~

Trochę krótko, ale idę za chwilę na basen i nie mam czasu dłużej pisać. Cóż, stworzyłam też trzecią sondę, bez wątpienia najważniejszą z tych trzech, więc proszę głosować. Zaznaczona jest w menu jako *Sonda*. Dedykacja dla mojej adoptowanej córki Eles :*