Rozdział 195

Barty uniósł jedną brew.
- Że co proszę? – spytał trochę zdenerwowany. – Metamorfozę?
Uśmiechnęłam się w taki sposób, żeby dobrze było widać moje ostre kły.
- Denerwujesz się – zauważyłam. – Niepotrzebnie.
Zrobiłam krok w jego stronę. Crouch cofnął się instynktownie. Zaśmiałam się cicho i zrobiłam gwałtowny ruch. Barty uderzył plecami o ścianę.
- Chcesz mnie zmienić w wampira? – zapytał drżącym głosem.
- Tak.
To było bardzo zabawne, obserwować, jak Barty próbuje uciec przede mną. Zwykle to raczej szukał mojego towarzystwa, sądził, że rozumiem go bardzo dobrze. Tak było. Jednak on nie rozumiał mnie wcale. Przynajmniej nie tą moją wampirzą stronę.

- I wiesz, to dziwne, że dopiero się zorientowałeś – dodałam, idąc powoli w jego kierunku. Barty przekręcił nieco głowę, kiedy byłam już bardzo blisko niego. Utkwiłam wzrok w szkarłatnej żyle na jego szyi, prześwitującą przez aksamitną skórę. – To tylko chwilka, nawet nie poczujesz.
- Zrobisz mi to, mimo mojej niezgody? – spytał.
Znów się zaśmiałam.
- Armand tak zrobił, a ja teraz doceniam jego gest – odparłam.
Oparłam ręce o jego pierś i pocałowałam go w szyję. Już mówiłam ci, że nie chciałam go zabić. Nawet nie miałam w zamiarach teraz ofiarowania mu Daru Ciemności. Był za słaby. Jego dusza nie wytrzymała by jej. Zwariowałby po prostu. Z kolei ja nie zniosłabym wysłuchiwania jego szaleńczych jęków przez kolejne tysiąclecia.
Nie mogłam się jednak oprzeć, żeby nie wbić na milimetr kłów w jego skórę. Barty wzdrygnął się, kiedy tylko poczuł ukłucie, ale objęłam go jedną ręką w pasie, żeby go uspokoić.

- Mam pomysł – odezwałam się, kiedy wyciągnęłam kły z jego rany. – Najpierw się z tobą prześpię, później cię zmienię.
Zanim zdążył się zorientować, pazurami rozdarłam mu koszulę.
- Będziemy żyć wiecznie, mój kochany – dodałam, kiedy powaliłam go na kanapę.

*

Rano obudziłam się jeszcze grubo przed Bartym. Przez chwilę przyglądałam się mu, nie myśląc o niczym. W końcu wymknęłam się spod jego płaszcza, którym byłam okryta i ubrałam się. Wzięłam różdżkę, leżącą na stoliku i wyczarowałam nią szklankę alkoholu. Lubiłam czasem się napić, kiedy pragnienie krwi było nie do zniesienia.

Wzięłam z gzymsu kominka ruchome zdjęcie i usiadłam w fotelu, z którego wcześniej strzasnęłam kurz. Przyjrzałam się fotografii. Przedstawiała małego, jasnowłosego chłopca, jakąś młodą blondynkę i mężczyznę z wąsami. Patrząc na tego trzeciego, aż parsknęłam śmiechem. I pomyśleć, że nie ma go już dzięki jego własnemu synowi. Jakie to słodkie…

Barty poruszył się, westchnął przeciągle i otworzył oczy. Kiedy zobaczył mnie już ubraną, popijającą jakiś mocny trunek ze szklanki i przyglądającą się jego rodzinnej fotografii, podciągnął się na łokciu i oparł się o twardy podłokietnik.

- Wczoraj byłaś straszna – odezwał się.
Zaśmiałam się i wypiłam resztę magicznego napoju z dużej szklanki.
- I jak ci się podobało? – spytałam, wstając z fotela i idąc w jego kierunku. – Może spełnię tę drugą część mojej obietnicy?...
Usiadłam na jego brzuchu i pocałowałam go w usta.
- Będziesz rządził ze mną wiecznie – dodałam, całując go teraz po szyi.
- Ale będę też musiał się wyrzec Boga – odrzekł, odpychając mnie od siebie delikatnie.
Zaśmiałam się.
Barty bardzo mi przypominał Hermionę Granger. Ale tylko pod względem mądrości książkowej. Różnił się od niej też oczywiście tym, że był o niebo przystojniejszy niż ona, miał też wrodzoną inteligencję… Gdyby jednak bardziej zainteresował się moją naturą, nie musiałby się mnie wcale bać. Wiedziałby też, że wampiryzm nie jest zły. Zależy, jak kto na to patrzy. Ja pokazałabym mu, jak postrzegać Dar Ciemności w pozytywny sposób.

- Nie prawda – wyszeptałam mu do ucha. – Armand jest wierzący.
- Skąd to wiesz?
- Nie wiem – odparłam i zrobiłam paznokciem na jego ramieniu podłużną kreskę, która natychmiast zalśniła krwią. – Ach, ten czerwony atrament życia…
Barty obserwował, jak na nowo wbijam kły w jego ciało i sycę się tą smakowitą krwią. Kiedy oblizałam z wyraźną lubością wargi, aby upewnić się, czy aby na pewno nie pozostała na nich nawet kropla.

- Jakie to uczucie? – spytał. W jego oczach widziałam prawdziwe obrzydzenie.
- Jak… seks – odpowiedziałam. – Tylko o stokroć mocniejsze i trwalsze. Nie wiem, jak ci to objaśnić. Dla mnie odczucia erotyczne nie mają aż takiego znaczenia. I pod tym względem właśnie jesteśmy do siebie podobni.
Oparłam policzek o jego pierś i słuchałam w milczeniu bicia jego serca. Próbowałam odeprzeć od siebie szum krwi w jego żyłach. Nie było to jednak takie proste. Zacisnęłam paznokcie na jego prawym przegubie. Gdyby nie okropne pragnienie, byłabym najdalsza od zrobienia mu krzywdy.
Crouch aż syknął z bólu.

- Przepraszam – powiedziałam mechanicznie, wstając natychmiast. – Czuję się jak spragniony człowiek na pustyni, widzący oazę, która okazuje się tylko fatamorganą. Czarny Pan nie rozumie tego, bo nigdy nie doświadczył takiego uczucia na własnej skórze. Ubierz się już i nie prowokuj mnie.
- Mówiłaś, że nie chcesz zrobić mi krzywdy – stwierdził, podnosząc z podłogi rozdartą koszulę, którą naprawił jednym machnięciem różdżki.
- Bo nie chcę – odparłam, odkładając na miejsce porzucone rodzinne zdjęcie Crouchów. – Ale muszę zaspokoić pragnienie, które męczy mnie już od dwóch lat. A jeśli bym ciebie odsączyła, to mogłabym ci wyrządzić trwałą krzywdę. Gdyby Armand wrócił…
- Odeszłabyś z nim? – wpadł mi w słowo.

Wzruszyłam ramionami. Nie zastanawiałam się nigdy głębiej nad tym, co bym zrobiła, gdyby Armand wrócił. Z pewnością najpierw rzuciłabym się na niego, złorzecząc i bijąc pięściami po jego twarzy, ale później… Może powiedziałbym mu, co robi Voldemort. Ciekawe, czy on boi się wampirów. Będę musiała zapytać…

Ale czy odeszłabym z nim… Pewnie tak. Nigdy bym tego nie przyznała na głos, ale w sercu słyszałam jakiś głos, który podpowiadał mi, że nawet bym się nie zawahała.
- Jeśli tak, to zabrałabym cię ze sobą – odrzekłam. – Armand nie broniłby mi krwi, a tobie wolności.
Nie chciałam już dłużej o tym rozmawiać. Przestałam chodzić nerwowo po pokoju. Kiedy Crouch już się ubrał i zapiął swój długi, skórzany płaszcz, chwyciłam go za rękę i teleportowałam się.

Barty zachwiał się, podobnie jak poprzedniego wieczora.
- Dam ci pewną radę – rzekł. – Robisz to zbyt chaotycznie. Spokojnie. Nikt cię nie goni.
- Nikt, oprócz rozwścieczonego Czarnego Pana – odpowiedziałam szybko, dojrzawszy go, wychodzącego zza zakrętu.
Puściłam jego rękę i uciekłam do swojej sypialni. Podskoczyłam wysoko i wbiłam paznokcie w sufit. Teraz wisiałam niczym komar, czekając, aż Lord Voldemort wkroczy do mojego pokoju, jak do sracza i naskoczy na mnie.
Trwało to chwilę. Na korytarzu rozległo się echo, które poniosło jakieś chlaśnięcie. Najprawdopodobniej Barty otrzymał nagrodę za nie spędzenie nocy w domu. Teraz zajmie się mną.
Przylgnęłam całym ciałem do sufitu.
Voldemort wparował tutaj bez pukania. Rozglądał się przez chwilę. A kiedy już jego wypatrywania nie przyniosły oczekiwanych skutków, warknął ze zniecierpliwieniem:
- Wyłaź, albo znajdę cię i przełożę przez kolano.
Westchnęłam ciężko. No tak, duże dziecko się obudziło i stwierdziło, że jest głodne.
Zeskoczyłam z sufitu i wylądowałam tuż przed nim. Voldemort wzdrygnął się, lecz sekundę późnie jego twarz przybrała bardziej stanowczy wyraz, żeby nadrobić tę chwilę słabości.
- Co to ma znaczyć? – zapytał. – Znikacie na całą noc. A ja się tylko zastanawiałem, co robiliście.
- Można powiedzieć – odpowiedziałam spokojnie, jakby jego ostre słowa były tylko drwiną. – Że zgłębialiśmy słodką tajemnicę krwi.

~*~

Mam nadzieję, że się podoba. Teraz nie mam czasu, żeby się rozpisywać, bo muszę nadrobić parę notek na innych blogach. Miałam dziś konkurs recytatorski, muszę się pochwalić xD Nie narzekam, nie narzekam. Cóż, tyle mówię o tych wampirach, że muszę wkrótce jakiegoś tu dać xD Dedykacja dla Domitilli :*