Rozdział 187

Szedł mrocznym korytarzem, jego kroki dudniły w ciemności, ale ów mężczyzna zdawał się być bardzo spokojny, pomimo tego, że był w miejscu niebezpiecznym dla każdej żyjącej istoty. Wbiegł schodami na pierwsze piętro i zatrzymał się gwałtownie przed wielkimi, drewnianymi drzwiami. Przez chwilę stał w milczeniu, wpatrując się uważnie w mosiężną gałkę w kształcie głowy węża. Po minucie zastukał knykciem w drzwi. Odpowiedział mu wysoki, zimny głos:
- Wejść.

Mężczyzna przekręcił gałkę i pchnął drzwi. Znalazł się w ciemnym, prawie pustym, obszernym pomieszczeniu. Ściany, sufit i podłoga wykonane były z czarnego, lśniącego granitu, w kącie stał wysoki kominek z buzującym w jego wnętrzu ogniem. Naprzeciwko starca, pod samą ścianą, stały dwa kamienne trony, z których jeden zajmowała wysoka postać. Jej twarz była tak blada, że przywodziła na myśl nagą czaszkę. Postać miała wężową twarz, czerwone oczy z pionowymi, kocimi źrenicami. Białe ręce, przypominające dwa wielkie, blade pająki, spoczywały na kamiennych poręczach trony. Oczy owej dziwnej postaci rozszerzyły się ze zdumienia, gdy spoczęły na długiej siwej brodzie i okularach-połówkach przybysza.

- Dumbledore! – zawołał Lord Voldemort, zrywając się z tronu. Różdżka natychmiast pojawiła się w jego ręce.
- Przyszedłem tutaj, Tom – zaczął spokojnie Dumbledore – Aby, choć na chwilę, zawrzeć pokój.
Voldemort zamarł, z różdżką wycelowaną w starca, przypatrując mu się uważnie, jakby jego słowa nie do końca do niego dotarły, ale po chwili mroczną komnatę wypełnił jego bezlitosny, piskliwy śmiech.
- Dumbledore, ty odwiedzasz mnie w moich skromnych progach po to, aby prosić o zawarcie pokoju? – zadrwił, podchodząc kilka kroków do starca, a jego czarna szata załopotała jak skrzydła wielkiego czarnego ptaka. Dumbledore kiwnął sztywno głową, a na twarzy Czarnego Pana rozlał się paskudny, triumfalny uśmiech.
- A czemuż to słynny kochaś szlam i mugoli miałby prosić potężnego Lorda Voldemorta o zawarcie sojuszu? – spytał Voldemort.  
- Chodzi o twoją siostrzenicę – odpowiedział powoli Dumbledore. Przez twarz Lorda po raz pierwszy przemknął cień strachu . Dyrektor Hogwartu nie składałby mu wizyty dlatego, że Sophie dostała szlaban, albo że nie oddała pracy domowej…
- Co masz na myśli? – spytał nieco spokojniej Czarny Pan. Dumbledore westchnął ciężko.
- Dziś pan Malfoy przyniósł ją do skrzydła szpitalnego – powiedział w końcu. Voldemort przekrzywił lekko głowę i uśmiechnął się drwiąco.
- No i co z tego? – warknął, powoli tracąc cierpliwość – Co rozumiesz przez to, że Malfoy przyniósł ją do skrzydła szpitalnego? Gadaj natychmiast, po co nachodzisz mnie po nocy!
Dumbledore spojrzał na Voldemorta znad swoich okularów-połówek z mieszaniną smutku i współczucia. Coś nie podobało się Lordowi w tym spojrzeniu.
- Ona… Sophie jest w bardzo złym stanie – powiedział spokojnie, co wyprowadziło Czarnego Pana z równowagi, bo różdżkę, którą trzymał w ręce zaczął mechanicznie obracać – Została jej godzina.
Voldemort uniósł brwi. Godzina? Godzina CZEGO. Pobytu w szkole? Świadomości? Życia…?
Ale kto ją tak urządził? Na pewno tego pożałuje, i to gorzko, myślał gorączkowo Voldemort. Tak, on o to zadba.
- Godzina? – prychnął. – Niby co może jej grozić, Dumbledore?! Jest w twoich rękach, to ty za nią odpowiadasz! Wytłumacz mi to, Dumbledore! Dałeś mi słowo.
Dyrektor Hogwartu westchnął ciężko.
- Sophie podcięła sobie żyły Żyletką Wieczności – powiedział cicho.
Voldemort miał minę, jakby Dumbledore chlasnął go po twarzy. Jego pierś podnosiła się i opadała szybko. Dumbledore czuł, że zaklęcie może zaraz wystrzelić z różdżki jego przeciwnika, więc cofnął się o krok. Voldemort natomiast bardzo powoli, odwrócił się do niego plecami, oswajając się z tą straszliwą prawdą. Nie mógł dalej wpatrywać się w tą spokojną twarz starca. Jego ukochana Sophie odebrała sobie życie przez… Bellatrix.

- Wiesz jak mi przykro – usłyszał za sobą spokojny głos Dumbledore’a, a po chwili poczuł jego rękę na swoim ramieniu.
- Nie dotykaj mnie – warknął, strząsając ze swojego ramienia jego dłoń. – BELLATRIX!
Jego głos potoczył się echem po ogromnym pomieszczeniu i zapewne jego rezydencji, bo po minucie w komnacie pojawiła się czarnowłosa kobieta. Padła do stóp Voldemorta i wydyszała, nawet nie zwracając uwagi na Dumbledore’a:
- Pan… pan mnie wzywał… ?
- Zabiłaś Sophie, Bella – warknął, celując w nią różdżką.
- J-ja? – zdumiała się Bellatrix – Ja bym nigdy się nie odważyła, panie! Nie tknęłabym twojej siostrzenicy! Wiesz przecież, że znaczy dla mnie tyle, co ty, panie mój!
- Kłamiesz – syknął. – Zabiłaś animaga Blacka, rozbroiłaś Sophie w Ministerstwie Magii, by się go pozbyć…
- Wybacz, Tom, że ci przerywam – zaczął Dumbledore – Ale Sophie… jeśli obiecasz, że nie będziesz agresywny, pozwolę ci przybyć do Hogwartu i zobaczyć się z nią.
Voldemort schował różdżkę i zawahał się. To była jego szansa… Ale z drugiej strony, nie mógł pozwolić Sophie umrzeć…
Rzekł w końcu:
- Prowadź
Razem z dyrektorem Hogwartu deportowali się do Zakazanego Lasu, skąd szybkim krokiem przeszli przez błonia i wpadli do szkoły. Gdy szli przez korytarze, uczniowie uciekali w popłochu do swoich dormitoriów. Tuż przed drzwiami do skrzydła szpitalnego, Dumbledore zaczął się obawiać, że Voldemort może nie dotrzymać słowa. Czarny Pan otworzył drzwi jednym machnięciem różdżki. W środku był Snape, Draco Malfoy, Sapphire i dzieci Ghostów. Na widok Voldemorta, wszyscy, oprócz Snape’a, Malfoya i Sapphire wyciągnęli różdżki, a pani Pomfrey wrzasnęła i uciekła do swojego gabinetu. Sapphire natychmiast pokłoniła się nisko Voldemortowi.

- Wstań, Sapphire – powiedział cicho i podniósł ją za ramiona. Podszedł do łóżka Sophie i nachylił się nad leżącym na nim ciałem. Twarz dziewczyny była całkiem biała, mocno kontrastowała z czarnymi włosami i ciemną szatą.

Voldemort usiadł u stóp łóżka i odgarnął włosy z jej zapadniętego policzka. Więc nie zdążył się z nią pożegnać. Przez Bellatrix… Pochylił się nad Sophie jeszcze niżej. Położył rękę na jej piersi; nie wyczuł bicia serca.
Jakże dziwny to był widok: Lord Voldemort, najgroźniejszy czarnoksiężnik świata załamał się nad łóżkiem martwej szesnastoletniej dziewczyny. Było w tym coś dziwnego, a za razem pięknego. Czyżby po raz kolejny spełniło się stare powiedzenie? Miłość stopi lód?
- P-panie – wybełkotała Sapphire, ocierając oczy – Ona nie mogła tak po prostu…
- Dla mnie to tak samo niedorzeczne – przerwał jej Voldemort. Wyciągnął z kieszeni różdżkę i przyłożył do wewnętrznej strony nadgarstka. Zawahał się. Zawsze odmawiał Sophie krwi, bo obawiał się, że stanie się tak potężna i samodzielna, jak reszta wampirów, aż w końcu go opuści. Teraz jednak chodziło o jej życie. A stracenie jej na zawsze było gorsze, niż pozwolenie jej odejść z Armandem.

Błysnęło srebrne światło, a Czarny Pan otworzył usta swojej siostrzenicy i podał jej swoją krew, jak to kiedyś uczynił Armand. Pewniej był jednak, że to nic nie pomoże.

*

Nie wiadomo dokładnie, ile czasu Lord Voldemort spędził nad łóżkiem swojej małej Dark Lady… Tak, właśnie tak mnie nazywał, gdy byłam mała. To zawsze doprowadzało mnie do białej gorączki…
Poczułam, że wszystko mnie boli. Powieki miałam bardzo ciężkie, ale usłyszałam szepty dookoła mnie, więc z trudem je podniosłam. Chyba znajdowałam się w skrzydle szpitalnym. Podniosłam lekko głowę i ujrzałam przed sobą Voldemorta.
- Co ty tu… - zaczęłam, ale ogłuszyła mnie seria hałasów: wybuch płaczu Sapphire i ryk wściekłości Czarnego Pana. Aż podskoczyłam na łóżku.
- Czy ty sobie wyobrażasz, jak się martwiłem? – wybuchnął, ale chwycił moją rękę i musnął ją ustami.
- Nie zdawałam sobie z tego sprawy – mruknęłam i pozwoliłam, aby mnie przytulił. – Zabierz mnie stąd… proszę… Mam dość tego obskurnego miejsca.
Zacisnęłam mocno powieki i przycisnęłam się do wuja jak mogłam najmocniej. Łzy same napłynęły mi do oczu. Drżałam na całym ciele ze strachu. Co się teraz z nami stanie? Byliśmy w najbardziej wrogo nastawionym miejscu. Dookoła pełno aurorów, a Czarny Pan jest tutaj sam, bez swoich Śmierciożerców. Nawet taki człowiek jak on nie poradzi sobie z taką ilością ludzi. A na moją pomoc raczej nie mógł liczyć.

- Spokojnie – powiedział cicho Czarny Pan, gładząc mnie mechanicznie po włosach.
- Dlaczego to zrobiłeś? – zapytałam nagle, głosem całkiem trzeźwym i pełnym wyrzutu.
- Co zrobiłem?
- Dlaczego mnie uratowałeś? – powtórzyłam. – Nie pozwoliłeś mi umrzeć. Dlaczego?
Voldemort zawahał się przez chwilę. Pochylił się nisko nade mną i szepnął:
- Bo musiałbym już przez całą wieczność znosić tylko Glizdogona.
Drzwi otworzyły się z hukiem i do skrzydła szpitalnego wpadli Bes i Sethi.
- Albusie, Victor mówił… - zawołała, ale widząc Voldemorta, odskoczyła z okrzykiem przerażenia do tyłu. Uśmiechnęłam się blado na jej widok.
- Mamo, on nic… - zaczęłam. – Przepraszam.
Oparłam głowę o ramię Voldemorta, a on wziął mnie na ręce i podszedł ze mną do okna. Strzeliłam palcami, a ono otworzyło się na oścież. Posłałam reszcie przepraszający uśmiech, Voldemort stanął na parapecie i skoczył z niego w dół. Chwilę później uniósł się łagodnie w powietrze.

- Daleko do domu? – zapytałam.
- Nie, nie bardzo – odpowiedział obojętnie.
- Panie… nie mogłabym sama…? – spytałam.
- Nie – przerwał mi stanowczo Tom. – Nie masz jeszcze dość siły…
- Nie jestem chora!
- Nie kłóć się ze mną – prychnął Czarny Pan. – Jesteś blada jak ściana, a o twojej wadze już nawet nie wspomnę. Musisz wypocząć.

Westchnęłam i objęłam go mocniej za szyję. Właśnie z nim to były takie rozmowy. Nie mogłam sobie nic zrobić. W czwartej klasie chciałam zrobić eliksir, który wróciłby mu ciało. Nie, nie mogłam się czasem przemęczyć! Czy mogłam zrobić coś więcej dla tej jego cholernej przepowiedni? A gdzie tam! Wracaj do domu, Sophie, my się wszystkim zajmiemy! Tylko nie złam sobie paznokcia!

Po kilku minutach wylądowaliśmy na ciemnym, mrocznym podwórzu przed rezydencją Czarnego Pana. Chciałam zejść z jego ramion, ale nie było mi to jeszcze dane.
- Umiem chodzić – mruknęłam, wiercąc się.
- Ale nie umiesz panować nad rękami – prychnął Voldemort, mając zapewne na myśli moją bezskuteczną próbę samobójstwa.

Ze skrzyżowanymi na piersiach rękami i zrezygnowaną miną, pozwoliłam, żeby Czarny Pan usiadł na swoim tronie, nawet nie wypuszczając mnie z objęć.
Prychnęłam. Odkąd się tylko urodziłam, obchodził się ze mną jak z porcelanową laleczką. No, na początku nie mógł mnie tylko nosić na rękach, tak to już wszystko. Najlepiej było chyba tylko wtedy, kiedy się kłóciliśmy. Ja na niego z mordą, on na mnie z mordą i obraza wielka na dobre dwa tygodnie. Teraz jednak już mi to niestety nie groziło. Będę chodziła wszędzie z obstawą piętnastu Śmierciożerców, żeby mi się tylko nic nie stało.

- Która godzina? – zapytałam.
- Już późno – brzmiała odpowiedź. – Nie rozmawiam z tobą.
Zaśmiałam się.
- Co za ulga – mruknęłam. – Idę spać.
Chciałam wstać, ale nie było mi to dane. Przytrzymał mnie za ramię. Przyjrzał się mojemu nadgarstkowi, na którym widniała cienka, jasnoróżowa blizna, jednak i tak mocno kontrastowała z moją skórą, która wyglądała, jak całkowicie pozbawiona melaniny.

- Obiecałaś – powiedział krótko.
- Ty też obiecałeś. I złamałeś to słowo wiele razy – odparłam. – Nie mam siły na kłótnie.
- Ja też nie.
Westchnęłam ciężko i zamknęłam oczy. Wkrótce przyszedł sen, a ja skrycie marzyłam, że będzie to ostatni w moim życiu.

~*~

Możecie sobie mówić, jaka to ja jestem okropna, że Sophie zabiłam. Co, myśleliście, że zakończę tak to opowiadanie? Przecież to „Moda na sukces” w wersji HP xD. Ale zaskoczę Was jeszcze wielokrotnie, możecie mi wierzyć. Dobra, muszę jeszcze coś napisać na Czwórkę Hogwartu, ale na razie nie mam pojęcia, co. Chyba ożenię dziś Godryka.