Rozdział 185

- Chyba już pójdę.
Leżałam odwrócona do Barty’ego plecami, patrząc tępo w drzwi. Crouch przyciągnął mnie do siebie.
- Miałem nadzieję, że ci to pomoże – mruknął.
- To nie twoja wina, po prostu nie mam nastroju – odpowiedziałam cicho. – Odwiedzę na chwilę Czarnego Pana, wrócę do Hogwartu i postaram się dalej ciągnąć ten żywot.
Barty przestał się uśmiechać.
- Nie wypuszczę cię, dopóki mi nie obiecasz, że dalej będziesz ten żywot ciągnąć – oświadczył.
Zawahałam się. A co mi tam, gdybym go czasem oszukała, to mógłby to potraktować jako zemstę. On też nie był ze mną do końca szczery, a ja mu tego przez długi czas nie zapomnę.

- Obiecuję – odparłam po dłuższym zastanowieniu i zaczęłam się ubierać. On obserwował mnie, nic nie mówiąc.
- Nie podoba mi się wahanie w twoim głosie – odezwał się, kiedy już byłam gotowa do wyjścia. – Ale uwierzę ci na słowo. Bo gdybyś złamała obietnicę… a mam nadzieję, że tego nie zrobisz, to bardzo byś mnie zraniła. Nie chcesz tego, tak?
- Obiecałam. Więc dotrzymam słowa – powiedziałam z naciskiem na ostatnie dwa słowa. – Radziłabym ci się też ubrać, dla twojego własnego bezpieczeństwa.
Chwilę później poczułam wyrzuty sumienia, że tak chłodno go potraktowałam. Przecież chciał dobrze. Już mniejsza o to, że mu nie wyszło. Zanim Barty wygrzebał się z łóżka, usiadłam na jego brzegu i objęłam go za szyję.
- Zobaczymy się… kiedyś tam – dodałam i pocałowałam go w policzek.
Uśmiechnęłam się sztucznie i wyszłam z pokoju.
Stałam przez moment pod drzwiami komnaty Voldemorta, myśląc usilnie. Jak mu wyjaśnię moją wizytę? No tak, mogę skłamać, że tęskniłam za nim, czy coś podobnego… ale to już było przereklamowane. Albo powiem mu, że potrzebna mi jego krew… To też nie wypali. Wie, że ja wiem, że on mi już tego nie da. Po prostu najzwyczajniej w świecie powiem prawdę. Albo przynajmniej jej część.

Zapukałam i weszłam do środka. Czarny Pan siedział na kamiennym tronie i czytał. A teraz pytanie za sto punktów. Co czytał? Oczywiście, wczytywał się w jeden z raportów. Jego też już powoli opanowywała opętańcza moc pracoholika. Nawet nie podniósł głowy, kiedy weszłam. Zirytowana jego brakiem reakcji, usiadłam z wściekłą miną na swoim tronie i skrzyżowałam ręce na piersiach.

- To już nie usłyszę nawet małego „cześć”? – zapytałam z wyrzutem w głosie.
Voldemort podniósł głowę i spojrzał na mnie.
- Wybacz. Cześć – odrzekł. – Co tu robisz?
- Denerwowała mnie osoba, więc przyszłam tam, gdzie nikt mnie nie ignoruje – odpowiedziałam. – Albo przynajmniej nie ignorował.
Zmarszczyłam brwi.
- Skoro Ashley Pail cię wkurza, to dlaczego nie załatwisz tego po naszemu? – spytał Riddle, powracając do raportu. – Jedna dziwaczka więcej czy mniej nie robi różnicy.
Kiedy pomyślałam o jednej więcej dziwaczce w Hogwarcie, to aż mi przed oczami pociemniało z przerażenia.
- Robi, wierz mi – mruknęłam. – Gdyby były dwie Ashley Pail, to bym chyba zwariowała.
Zamilkłam. Przez chwilę obserwowałam wuja, pochłoniętego raportem. Co, już go przestały nudzić te głupie papierki? A założę się, że jeszcze miesiąc temu nie mógł znieść nawet patrzenia na stosy tych świstków, jak ja nie mogłam znieść patrzenia na osobę.

- To dziwne, jakim cudem mogłeś zainteresować się tym… czymś – odezwałam się, wskazując na pergamin w jego ręce.
- Jestem tu szefem, tak? – spytał. – Więc muszę wiedzieć, co się dzieje w „firmie”. I ciekawych rzeczy się tu dowiaduję…
- Aha. A ta twoja firma jak się nazywa? – zadrwiłam. – Voldex?
Czarny Pan zignorował to.
- Skoro tak, to ja sobie pójdę – dodałam, wstając.
- Ale pamiętaj – powiedział ostrzegawczym tonem, patrząc mi prosto w oczy. – Obiecałaś mi, że nic ze sobą nie zrobisz.
Przewróciłam oczami.
- Tak jest, szefie – mruknęłam i teleportowałam się.
Buddo. Jest gorszy niż matka. Cudem jest jej dorównać, a co dopiero pobić.

Pojawiłam się gdzieś w centrum Zakazanego Lasu. No, to czekało mnie jeszcze dotarcie do szkoły, brnąc przez błoto, śliską trawę i odrażające, gnijące liście.
Bałam się reakcji Ślizgonów. Była sobota, więc wątpię, czy komuś chciałoby się gdziekolwiek wychodzić z dormitorium. A uczniowie w weekend śniadanie jedzą raczej późno. W międzyczasie po co iść do biblioteki się pouczyć? Lepiej nabijać się z pierwszoroczniaków, wracających do salonu umazanych atramentem przez Irytka.

Byłam pewna, że Ślizgoni będą się ze mnie nabijać. Byłam w błędzie. Kiedy weszłam, nie było co prawda wszystkich uczniów. Ale za to śmiech i drwiny były chyba trzy razy większe, niż gdyby była cała hałastra ślizgońskich dzieciaków.
Zobaczyłam Ashley Pail, wychodzącą z dormitorium dziewczyn. Kiedy mnie ujrzała, zatrzymała się gwałtownie. Przez kilka sekund patrzyła na mnie, jakby nie wierzyła własnym oczom. Ale kiedy już jakiś impuls szturchnął jej zastygnięty mózg, wybuchnęła śmiechem. Uniosłam brwi z zażenowania. Ludzie, ona zachowuje się czasami gorzej, niż pięciolatek. Teraz na przykład, zaczęła podskakiwać, piszczeć, śmiać się jak idiotka i pokazywać mnie palcem.

- Oto szkolna piękność Hogwartu! – krzyczała, co najwyraźniej spodobało się reszcie przebywających w salonie, bo ryknęli śmiechem. Tyle zamieszania o nic. I pomyśleć, że każdemu Ślizgonowi chce się ze mnie drwić za każdym razem, kiedy pojawię się na horyzoncie. To jest dość żałosne, żeby stwierdzić, że gdyby Salazar Slytherin teraz nagle ożył, to natychmiast umarłby ze wstydu, widząc swoich uczniów. Oto dobrze wychowana młodzież dwudziestego pierwszego wieku, nie ma co.

Nawet nie zwróciłam uwagi na cieszących michy Ślizgonów, tylko przeszłam spokojnie przez salon. Minęłam osobę, doszłam do sypialni szóstoklasistek i zatrzasnęłam Pail drzwi do łazienki przed nosem. Ta zaczęła drwić:
- Miss Mokrego Podkoszulka doskonale do ciebie pasuje.
Zdjęłam wszystko i weszłam pod prysznic.
- Ekscytujące – odpowiedziałam jej znudzonym tonem. – Naprawdę nie masz nic innego do roboty? Jeśli tak, to rzeczywiście masz interesujące życie.
- Jesteś Emo, tak? – zapytała z kpiną.
- Nie. Moim jedynym życiowym problemem jesteś ty – warknęłam. – Każdy ma problemy. Chcesz znać swój? Twoja szkaradna gęba.
Ashley milczała przez chwilę. W końcu się odgryzła:
- Za to ciebie nawet matka nie kocha.
Parsknęłam śmiechem.
- Nie płakałam jak mama to mówiła, więc teraz też nie będę – odparłam. – Ze mną walki słownej nie wygrasz, kochana. A poczekaj, aż wyjdę z łazienki. Dobrze ci radzę, nie stercz pod drzwiami jak ten pies.
Wyskoczyłam spod prysznica, owinęłam się ręcznikiem i otworzyłam drzwi. Tuż pod nimi stała Ashley ze skrzyżowanymi na piersiach rękami.
- I co teraz zrobisz, wieśniaro? – zapytała mnie. Moją twarz owionął całkiem nieświeży oddech. Znów się zaśmiałam.
- Pierwsze, co zrobię, to polecę ci umyć zęby – odpowiedziałam.
Ashley zaczerwieniła się albo przynajmniej mi się tak wydawało, bo przez taką warstwę makijażu prawie nic nie było widać.
- Chcesz dostać jeszcze raz, jak kiedyś tą szklanką? – spytałam. – Tylko tym razem wezmę góry Świętokrzyskie.
Wykopałam ją z pokoju. Cóż, niestety, nie miałam powodu, aby ją jakoś „uszkodzić”. Ale będą jeszcze inne dni… Albo i nie… może będzie to ostatni dzień, w którym miałam szansę porozmawiać z kimkolwiek?

~*~

Przepraszam, że tak nudno, ale wróciłam dziś z ogniska, jestem wykończona… poza tym, następny rozdział będzie o wiele lepszy. Nie napiszę też nic od siebie, żeby nie zepsuć atmosfery. Zapewne wielu będzie miało do mnie żal za następny odcinek xD