Rozdział 171

Odpowiedź od Sethi’ego dostałam następnego dnia przy śniadaniu. Flagro zatoczył szeroki łuk nad stołem Ślizgonów i wylądował na moim ramieniu. Za dobrze wykonaną pracę dostał kawałek tosta i poleciał do sowiarni albo dormitorium. Nie wiedziałam, gdzie tam się włóczył. Rozerwałam kopertę i wydobyłam z niej list.

Kochana Sophie
Nie mam pojęcia, skąd pomysł na naprawę magicznych mebli. Jeśli są zepsute, to pierwsze, co musisz zrobić, to rozłożyć je na części, żeby zobaczyć, co nie działa. Później trzeba je przetestować. Mam nadzieję, że Ci się to przyda, co napisałem. Na Twoim miejscu jednak zapytałbym Filcha, on zna się na tym lepiej, niż ja.
Życzę miłego semestru.
Sethi

Ojciec miał ładne pismo. Zawsze podziwiałam go za to. Pisał ładniej niż niektóra dziewczyna. Schowałam list od niego do wewnętrznej kieszeni szaty i zaczęłam wypatrywać Dracona. Siedział kilka krzeseł ode mnie, po prawej stronie miał Ashley, po lewej Pansy. Znów zmienił miejsce. Wstałam ze swojego miejsca i stanęłam za nim. Ani nie drgnął. Postukałam go palcem w ramię. Nareszcie się zorientował, że stoję tuż za nim.
- O co chodzi? – zapytał. Jeszcze uśmiech nie zszedł mu nawet z twarzy po dowcipkowaniu z obiema jego fankami, a ja pomachałam mu przed nosem listem od Sethi’ego.
- Może ruszysz się z miejsca i raczysz zająć się swoją robotą? – zapytałam ze złością. Poczułam się nagle jak stara kwoka, która przywołuje do porządku swego męża, flirtującego z młodszymi dzierlatkami. Chwyciłam Dracona za ramię i wyprowadziłam z Wielkiej Sali, czemu towarzyszył chichot pierwszoroczniaków.

Puściłam go dopiero przy wejściu do lochów.
- Masz, czytaj – wcisnęłam mu w ręce list. Draco przeczytał posłusznie i oddał mi pergamin.
- No, Filcha to raczej nie zamierzam o nic prosić – rzekł.
- A ja nie zamierzam już więcej odrywać cię od tych dziewczyn – wycedziłam przez zaciśnięte zęby. – To się już w głowie nie mieści, żebyś przyłaził do mojego wuja, przepraszał mnie na jego oczach, a kilka dni później robił to samo, za co go przepraszałeś!
- One się do mnie przysiadły – Draco wzruszył ramionami.
- Och, bądź już cicho – warknęłam. – Zająłbyś się lepiej tym zadaniem dla niego. Zrobisz tak, jak jest napisane.
- Nie pomożesz mi?
- Muszę się pouczyć – odpowiedziałam.
- Dziś jest piątek – zauważył Malfoy.
Nie odpowiedziałam, tylko poszłam z wściekłą miną na wróżbiarstwo. Profesor Trelawney zachowywała się dziwnie, jakby była pijana. Z pewnością często przychodziła w takim stanie na lekcje, ale nikogo to nie obchodziło. Każdy wchodził i wychodził z jej klasy, będąc myślami gdzie indziej, tak samo i ja.

Zaraz po wróżbiarstwie dostałam sowę z wiadomością od pana Nelsona, który informował mnie, że zarówno mugole jak i czarodzieje akceptują moje nowe kawałki, a w moim skarbcu przybyło sporo złota. Odpisałam mu kilka słów na odczepne i pomknęłam na koleją lekcję, którą była transmutacja. Całkowicie zapomniałam o teście, który profesor McGonagall zapowiedziała na ten dzień. Ale nie przejęłam się nim ani trochę, podobnie jak tym złotem w moim skarbcu w banku.
Kiedy wyszłam z klasy, wiedziałam, że nie napisałam go dobrze, ale trudno. Ważne, żeby zaliczyć jakoś te wszystkie lekcje. Z utęsknieniem wyczekiwałam weekendu, podczas którego mogłam odpocząć od szkolnych spraw. Potrzebowałam krótkiej przerwy jeszcze bardziej niż Glizdogon. Takich wakacji potrzebował mój umysł, nie ciało. Chciałam po prostu położyć się, zasnąć i obudzić się dopiero na wiosnę, kiedy problemy zdają się być mniejsze.

Gdy minęła ostatnia godzina historii magii, odetchnęłam z ulgą. Draco wybył gdzieś z dwóch ostatnich lekcji. Oczywiście, były dwie możliwości. Albo wałęsał się gdzieś z Ashley, która miała zbyt słaby stopień, by uczęszczać na lekcje Binnsa, albo siedział w Pokoju Życzeń ze śrubokrętem w ręku. Ja zakładałam to drugie, ale wszystko jest możliwe.

Sobota, która nadeszła, była pierwszą sobotą października. Mimo mojego podłego nastroju, spójrz, jak ten czas szybko leci. Jeszcze miesiąc i będzie listopad. Jeszcze dwa, i przerwa Bożonarodzeniowa. Jest tylko jedno ale. Mogę nie dożyć nawet spadnięcia pierwszego śniegu. Każdego dnia byłam zła na każdego, wieczorami siedziałam i wpatrywałam się w zdjęcie Syriusza, które już dawno wycięłam z „Proroka Codziennego”. Nie została mi po nim żadna pamiątka. Jedynie ten kawałek ruchomej gazety i wspomnienia. Dużo wspomnień. Weźmy na przykład to, kiedy pomogłam mu uciec z Azkabanu. Albo raczej przetrwać za jego murami. Jak to było…? Dostałam sowę… nie pamiętam już, jaką i co niosła, ale był tam też kawałek pergaminu i nabazgrany na im tekst… też już nie pamiętam, co dokładnie do mnie mówił. Ale jego autor chciał, bym któregoś dnia, nie pamiętam już daty… znalazła się w lesie na wybrzeżu Francji. Tak, ale gdzie? Przecież Francja ma ogromną linię brzegową. Napisane było, że naprzeciwko Azkabanu…

Schowałam list do kieszeni i tak po prostu teleportowałam się. Znałam Blacka wcześniej. Kiedy miałam iść do pierwszej klasy, byłam wraz z Sethim w Azkabanie, gdzie go poznałam. Od razu uwierzyłam w jego niewinność. Przecież znałam prawdę. A trzy lata później, kiedy zjawiłam się na brzegu Francji, by pomóc mu uciec, on po prostu wyszedł z wody jako pies, zmienił się w człowieka i uścisnął mnie. Było bardzo ciemno, nikt nie mógł nas zobaczyć. I tak podróżowaliśmy do Polski…
Pamiętam, jak na powitanie powiedział:
- Sophie, wiedziałem, że nie zawiedziesz.
Przedziwna to była nasza znajomość. Dniami przesiadywaliśmy w lasach, jaskiniach, a nocami posuwaliśmy się do przodu, korzystając z mojej małej, niewykrywalnej przez ministerstwo magią. Często śpiewałam mu. Bardzo to lubił. Czasami też patrzyliśmy w niebo…

- Wiesz, ta gwiazda nosi moje imię – rzekł, wskazując na jedną z tysiąca gwiazd, lśniących w milczeniu na ciemnym niebie. – Widzisz?
- Widzę – odpowiedziałam. – A tu widać Wenus.
- Nie widzę jej – zaśmiał się Syriusz. – Nie lubiłem astronomii.
- Ja tam nie wiem, czy ją lubię czy nie – mruknęłam. – Jeszcze jej nie mam. Pewnie już dostałam list z Hogwartu. Nigdy nie znikałam na tak długo, Bes będzie się martwić.
Black milczał przez chwilę.
- Jeśli chcesz, to wracaj – powiedział w końcu.
- Nie chcę. To najlepsze wakacje, jakie miałam w życiu – odparłam. – Bo co może być uciążliwego w ukrywaniu się z seryjnym mordercą, Syriuszem Blackiem i pomoc w jego ucieczce? A tak w ogóle to… bardzo się cieszę, że tu jesteś.
Syriusz objął mnie ramieniem.
- Ja też. Gdyby nie ty, musiałbym jeść na kolację szczury i spać w rynsztoku.
Zaśmiałam się. Ja tylko dotrzymywałam mu towarzystwa. Sam pod postacią psa potrafił zdobywać sobie pożywienie i doskonale wytrzymywał pchły, które coraz natarczywiej atakowały nie tylko jego, ale i mnie, gdy zamieniałam się w chimerkę. Mogłam jednak wszystko znieść dla Syriusza, z którym łączyła mnie co raz bliższa więź.

I tak dotarliśmy do kraju, gdzie ukryłam w końcu Blacka na kilka dni w lasku niedaleko Dziury. Przez ten cały miesiąc, przez który podróżowaliśmy, mieliśmy wiele przygód, milszych i mniej ciekawych, czasem nawet niebezpiecznych… Któregoś dnia, kiedy poszłam do lasu, by zanieść Blackowi kolację, nie znalazłam go już w miejscu, gdzie zwykł przebywać. Znalazłam tylko przybitą do drzewa karteczkę, którą mam do dziś.

Poszukałam w kufrze tej karteczki. Była razem z innymi listami, które przechowywałam. Rozprostowałam ją i jak relikwię, podniosłam do światła, by odczytać jej treść:

Kochana,
Wybacz mi to nagłe zniknięcie, ale mam pewną sprawę do załatwienia. Gdy wrócę, możesz być pewna, że będę już wolnym człowiekiem i odwdzięczę Ci się za okazaną mi dobroć.
Twój WAchacz

Teraz wydało się to niemożliwe, by tego pergaminu dotykała jego ręka. By pióro, trzymane w jego dłoni, kreśliło te słowa, skierowane do mnie. Syriusz później już nigdy nie posmakował wolności. Żył cały czas w ukryciu, a mimo że ja nie przyznawałam się do tego, najbardziej pragnęłam jego wolności. Później się wydało, gdy mieliśmy lekcję z profesorem Lupinem. Wyszedł na jaw mój największy strach, który spełnił się dwa lata później…

Ustawiliśmy się w kolejce. Gdy nadeszła moja kolej, a bogin Sapphire stanął przede mną, ja wyciągnęłam różdżkę. Chwilę później, przede mną pojawił się zwariowany dentysta, mordujący czarnego, włochatego psa. Wrzasnęłam za strachu, nie tyle co przez dentystą, ale zieloną krwią, tryskającą po ścianach. I nie był to może strach, ale raczej szok, który doznałam, widząc tą scenę…

Już nie pamiętam, w co zmienił się bogin po użyciu zaklęcia. I nie chcę pamiętać. To była okropna wizja, której już nie chcę mieć przed oczami.
Spojrzałam jeszcze raz na pergamin. Już więcej nigdy nie dostanę listy od Syriusza. Nigdy mu nie powiem, ile dla mnie znaczył. Ale może wiedział to… Może Glace powiedziała mu, jak go kocham i jak mi zależy na tym, żeby wrócił. Jednak pomyślmy logicznie. Syriusz nie powróci już nigdy.

~*~

Miałam dziś nie dawać tego rozdziału, ale cóż. Chciałam napisać notkę 25 sierpnia, bo to rocznica śmierci Aaliyah. Ale do tego dojdę dopiero 25 sierpnia. Jak się podoba nowy szablon? Jego też miałam zmieniać za kilka dni, ale już kończą się wakacje, więc póki mam czas, to robię w PS, ile się tylko da. Dedykacja dla Lady Morte :*