Rozdział 105

Pierwszy z czterech dni ferii wielkanocnych spędziłam w domu matki Syriusza. Chciałam odwiedzić Czarnego Pana, ale brakowało mi odwagi, by porozmawiać i z Bartym. Chciałam załatwić to szybko i w miarę bezboleśnie. Dla mnie oczywiście. Skoro taka jest decyzja Bartemiusza, to już jego problem.

- Halo, słyszysz mnie?

Drgnęłam i podniosłam głowę. Syriusz machał mi przed oczami dłonią.

- Co?

- Co się z tobą dzieje? – zapytał nieco rozdrażnionym tonem. – Zapytałem, jak ci idzie nauka.

Wzruszyłam ramionami.

- Dobrze – odparłam, wodząc znudzonym wzrokiem po kamiennych ścianach w kuchni. – A jak idzie praca dla Zakonu?

Teraz Syriusz wzruszył ramionami.

- Normalnie.

- Nie pijesz już? – zapytałam. Syriusz oblał się rumieńcem.

- Nie – brzmiała odpowiedź, jednak ja od razu mu nie uwierzyłam. Wstałam i opuściłam kuchnie. Syriusz pobiegł za mną.

- Co ty robisz? – spytał nerwowo.

- Inspekcja – mruknęłam i pchnęłam drzwi do jego pokoju. Panował w nim jak zwykle, tak zwany artystyczny nieład, ale nigdzie nie było żadnych butelek. Obeszłam całą komnatę, zaglądając pod łóżko i patrząc do szafy.

- Nie ufasz mi? – zapytał Syriusz, opierając się plecami i framugę drzwi.

- Ufam – odrzekłam. – Ale wiesz, że robię to dla twojego dobra. No, jeśli byś zachorował przez alkohol, to miałabym cię na sumieniu…

Zamknęłam szafę, przeżartą już nieco przez korniki. Przez tą inspekcję, poprawił mi się trochę humor. Może warto spróbować? W ostateczności, mogę rzucić na Croucha silne zaklęcie zapomnienia…

- Wiesz, Syriusz… - zaczęłam dość kulawo. – Planowałam ferie spędzić z tobą, ale Czarnemu Panu też się coś należy…

- Tak, kop w dupę – prychnął Wąchacz, krzyżując ręce na piersiach. Podeszłam do niego i chwyciłam go za ręce.

- Wrócę wieczorem – powiedziałam i zniknęłam, uważając, by nie teleportować się z nim. Moje nogi uderzyły mocno w kamienną, wypolerowaną podłogę w komnacie wuja. Zachwiałam się lekko. Zawsze tak się działo, kiedy lądowałam w miejscu przed kominkiem. Nie wiedzieć, dlaczego, ale to miejsce było wyjątkowo śliskie. Pewnie to legowisko Nagini… Prawdę mówiąc, to nie zdziwiłabym się, gdyby Nagini miała dla siebie cały pokój, wielkości Wielkiej Sali w Hogwarcie…

Zaklęłam pod nosem.

- Nienawidzę, gdy mnie tutaj zniesie – mruknęłam, opadając na swój tron. Voldemort siedział w swoim, obserwując każdy mój ruch. Jego spojrzenie natychmiast wzbudziło we mnie podejrzenia.

- Chcesz mi coś powiedzieć? – zapytałam. Voldemort zaśmiał się nerwowo. On potrafił kłamać. Z resztą, nauczyłam się tej sztuki od niego. Niestety, moje, jak mówił, przenikliwe spojrzenie, nie pozwalało mu się na tym skupić. Tak było i tym razem. Odwrócił wzrok, by nie patrzeć mi w oczy.

- Panie?

Voldemort mruknął pod nosem, że słyszy. Wstałam i zaczęłam krążyć po pokoju, co chwila potykając się o krawędzie swojej szaty. Cóż, byłam jednak nieznacznie spokrewniona z Tonks, więc nic dziwnego…

Zaklęłam głośno, na co Voldemort wytrzeszczył oczy. Wspominałam już, że według mnie są słodkie?

- Skąd ty znasz takie słownictwo?!

- Prawda, jakim dobrym jesteś nauczycielem? – odpowiedziałam pospiesznie. – Słuchaj, mam jeszcze kilka spraw do załatwienia…

- Jasne – przerwał mi Lord. – Idź.

Uniosłam brwi. Jakby czytał w moich myślach… Nie, w myślach się nie czyta. Według Severusa, umysł nie jest książką, którą można przeczytać, tylko bardzo skąp likowanym mechanizmem, czy jakoś tak…

Bądź co bądź, zatrzasnęłam za sobą drzwi i wbiegłam na drugie piętro, gdzie mieściły się gabinety. Nie będę już odwiedzać Barty’ego w jego pokoju. Niech on odwiedza mnie, skoro jego stanowisko jest o niebo niższe od mojego.

Gabinet, który dzieliłam z Lestrange’ami i Malfoy’ami był pusty. No tak, teraz, kiedy Czarny Pan popadł w obsesję na punkcie przepowiedni, każdy lata po kątach i załatwia różne pierdoły…

Rozsiadłam się w swoim kręconym fotelu i położyłam nogi na biurku. Zawsze tak robiłam.

Rozglądałam się przez chwilę po gabinecie, zastanawiając się, co mam Barty’emu powiedzieć. W końcu krzyknęłam:

- Glizdogonie!

Po chwili za drzwiami rozległo się sapanie, dyszenie, szuranie, chrobotanie i pojawił się Glizdogon, zapomniawszy na samym początku otworzyć drzwi, toteż oczywistą rzeczą było, że zderzył się z nimi. Przewróciłam oczami. Jak można być tak żałosnym, to ja nie wiem…

- Wzywała mnie pani? – wycharczał Glizdogon, kiedy już udało mu się wejść.

- Tak – odpowiedziałam chłodnym tonem. – Wezwij pana Croucha.

Glizdogon przez chwilę wytrzeszczał swoje małe oczka, jakby sens moich słów powoli docierała do jego otępiałego umysłu, aż skłonił się nisko i opuścił gabinet.

Nie musiałam długo czekać. Barty pojawił się zaledwie minutę po wyjściu Glizdogona. Nie zapukał nawet, tylko wpadł do gabinetu. Zmierzyłam go lodowatym spojrzeniem i zapytałam:

- Czy jest z panem Glizdogon?

Barty zerknął za drzwi.

- Nie.

Zamilkłam, zastanawiając się, co mam powiedzieć. Starałam się, by mój głos i wzrok były lodowate, ale miałam też ochotę się rozpłakać. Wybrałam to drugie. Nie mogłam mu pokazać, że cierpię. Na szczęście, to Barty pierwszy się odezwał:

- Ta dziewczyna…

- Zamilcz – rozkazałam. – Nie będę z tobą o niej rozmawiać.

Barty zwiesił głowę. Machnęłam energicznie różdżką i na środku pojawiło się twarde, kanciaste krzesło.

- Siadaj – rzuciłam. Barty usiadł dość niepewnie. Tak, niech czuje się jak na przesłuchaniu. Teraz znów przypominał mi tego przerażonego młodzieńca podczas rozprawy o śmierciożerstwo. Miał tak samo mlecznobiałą twarz, zmieszany wzrok i dygotał lekko.

- Uspokój się, nic ci nie zrobię – ciągnęłam bezlitośnie. Barty spojrzał na mnie.

- Ta dziewczyna… - powtórzył, ale znów mu przerwałam:

- Czy nie mówiłam ci już, żebyś o niej przy mnie nie wspominał?

- Ona nie żyje – powiedział lekko drżącym tonem Crouch, nie zważając na konsekwencje. Moje oczy rozszerzyły się gwałtownie, upodabniając mnie do zdumionego Voldemorta.

- Nie żyje? – spytałam. – Czarny Pan ją zamordował?

Barty pokiwał głową.

- Dobrze, panie Crouch – dodałam, uśmiechając się kpiąco. – Więc ma pan doła, nieprawdaż, monsieur?

Barty potrząsnął energicznie głową.

- Nie, jej ojciec też nie żyje! – zawołał. – To było ukartowane!

Uniosłam brwi i spojrzałam na niego, jak na coś obrzydliwego, co przywarło mi do podeszwy.

- Chcesz powiedzieć – wysyczałam. – Że Czarny Pan to wymyślił?

- Tak, tak było – odpowiedział gorliwie Crouch. Zerwałam się z miejsca, podeszłam do niego i wymierzyłam mu siarczysty policzek.

- Kłamiesz! – warknęłam. Różdżka zaczęłam mi gwałtownie drżeć w ręce. A więc Czarny Pan wykorzystał to, że znów zaufałam mu bezgranicznie.

- Możesz mnie bić – mruknął Barty. – Możesz mnie torturować, ale to nic nie zmieni. Czarny Pan chciał ci pomóc. Pomyślał, że jeśli…

- Zamilcz – przerwałam mu, ale tym razem już cicho. Odwróciłam się i zaczęłam krążyć po pokoju. Jego szarość mnie dobijała… Voldemort naprawdę nie ma dobrego gustu i wyczucia. Dopiero co pogodził się ze mną, już musiał to spieprzyć. Zaraz… ale dlaczego niby mam uwierzyć Barty’emu?

Zatrzymałam się, opierając dłonie o brzeg biurka. Usłyszałam skrzypienie podłogi i poczułam, jak Barty kładzie mi rękę na ramieniu. Natychmiast ją jednak strząsnęłam.

- Nie dotykaj mnie – warknęłam. – Chciałeś się mną tylko pobawić, a później zostawić, tak?

Odwróciłam się do niego i spojrzałam mu w oczy.

- Co ty sobie myślałeś, co? Że możesz bezkarnie bawić się moimi uczuciami?

Wybuchnęłam płaczem, ukrywając twarz w dłoniach.

- Nie chciałem… - zaczął Barty. Otarłam szybko łzy i powróciłam do swoich krzyków.

- Oczywiście, wielmożny pan Crouch nie przewidział skutków! – warknęłam. – Powiedz mi, monsieur, co tym chciałeś osiągnąć, co?

Barty bełkotał coś niezrozumiałego pod nosem.

- Co? – krzyknęłam, waląc ze złości pięścią w blat biurka, które rozpadło się na kawałki.

- To nie moja wina, że taka jest wola Czarnego Pana – powiedział. – Gdybym mógł, rzuciłbym to…

- Więc rzuć to! – przerwałam mu. – Ja zrobiłabym to samo dla ciebie!

Barty milczał. Jego nieśmiałość wydawała mi się niegdyś urocza, ale teraz po prostu doprowadziła mnie do szału. Podeszłam do ściany i uderzyłam w nią dwoma pięściami, robiąc w niej ogromną dziurę.

- Sophie – odezwał się nagle Crouch. – Mam pytanie.

Kiwnęłam głową, dysząc ciężko ze złości i zmęczenia.

- Pytaj – warknęłam, krzyżując ręce na piersiach.

- Mogę cię pocałować?

~*~

Znów kulawe zakończenie… Jakoś udało mi się wyrobić z niemieckim i geografią, więc "wyżebrałam" u taty te niecałe 3 godziny…

Mam nadzieję jutro napisać coś na Selene albo na blog o Tomie, bo mam kulig. Zastanawiałam się, czy jeśli już skończę Selene, nie założyć nowego bloga z opowiadaniami. Mam już nawet pomysł i to dość nietypowy [związany oczywiście z HP] ale to przecież zależy od czytelników, czy chcą czytać moje wypociny, czy nie xD Nie zanudzam, a dedykacja dla Gabriell’i xD