Rozdział 104

Biorąc pod uwagę fakt, że przed dwoma dniami doznałam dość poważnego wstrząsu, związanego z Bartym, czułam się całkiem nieźle. Podczas lekcji pracowałam tylko w milczeniu i nie rywalizowałam już z Hermioną o to, którą z nas dwóch nauczyciel zapyta pierwszą. Nigdy bym nie pomyślała, że nauka do SUMÓW może przynieść mi duże ukojenie. Do ferii wielkanocnych zostały jeszcze kolejne dwa dni, czego nie przyjęłam z radością, jak większość uczniów. Nauka pozwalała mi się oderwać od ponurych myśli. Postanowiłam też nic nie mówić Draconowi. Może sam się w końcu zorientuje, że chcę od niego odpocząć…

Leżałam właśnie na kanapie i uczyłam się na pamięć wszystkich księżycy Jowisza [co umiałam już od dawna, ale nie miałam co ze sobą zrobić], kiedy ktoś wszedł do dormitorium. Wszyscy Ślizgoni byli obecnie na błoniach, ciesząc się słońcem i zakończeniem dzisiejszych lekcji. Ja osobiście panicznie bałam się, może nie tyle słońca, ale jego promieni. Miałam tak już od dawna, i bynajmniej nie wpłynęła na to moja metamorfoza. Nie lubiłam się opalać. Zawsze twierdziłam, ze opalenizna mocno kontrastuje z moją pozycją i szlachetnym pochodzeniem. Poza tym, bladość jest odpowiednia dla wampirów…

- Wiedziałem, że cię tu znajdę.

- Fajnie – odpowiedziałam, nawet nie podnosząc głowy znad notatek, których treść znałam już jak mniemam, na pamięć. Malfoy ukląkł przy kanapie i położył mi rękę na czole.

- Jakoś źle wyglądasz – dodał.

- Fajnie – powtórzyłam sucho. – Przepraszam, ale się uczę. Czy możesz dać mi spokój?

Draco wyciągnął mi notatki z rąk.

- Co się dzieje? – spytał. – Nie jesteś normalna.

Uśmiechnęłam się blado.

- Nareszcie załapałeś – odparłam. – Od niedawna mam zwidy. Widzę Darlę, słyszę, jak ze mną rozmawia. Ktoś bardzo mnie zranił. Mam dalej wymieniać?

Draco chwycił mnie za rękę.

- Chodź – powiedział. – Wyjdź na zewnątrz.

Nie miałam siły się z nim kłócić. Poszłam z nim na błonia. Kiedy drzwi wejściowe otworzyły się, a promienie słońca padły na moją twarz, prawie mnie oślepiły. Przysłoniłam oczy ręką. Kiedy mój wzrok przyzwyczaił się już do jasności, zauważyłam, że wszędzie znajdują się uczniowie. Cóż, myślałam, że jest ich mniej w Hogwarcie.

- Idę do cienia, nie zniosę tego gorąca – mruknęłam i usadowiłam się w kępie krzaków. Stwierdziłam, że były to chyba te same krzaki, w których siedział młody Severus, tuż po zakończeniu Standardowych Umiejętności Magicznych. Malfoy usiadł obok mnie. Milczeliśmy przez dobrych kilka minut. Co chwilę zerkałam na niego. Wcale nie przypominał tego dawnego Dracona, który nie omieszkał podnieść na mnie rękę, czy dać się przyłapać na zdradzie.

- Jedziesz na ferie wielkanocne? – zapytał nagle. Wzdrygnęłam się.

- Co? Nie wiem… może… - odpowiedziałam cicho i wbiłam wzrok w trawę, kołyszącą się lekko pod wpływem wiatru. – Chyba tak. Muszę załatwić parę spraw, spotkać się z kimś.

- Z kim, jeśli można spytać? – naciskał Malfoy. Wzruszyłam ramionami.

- Można. Z wujem – skłamałam. Naprawdę planowałam mały wypad do dworu Czarnego Pana, ale bynajmniej nie po to, by się z nim spotkać. Chciałam rozmówić się z Bartym. Nie, na pewno nie będę się ani mu narzucać, ani stawać na jego drodze do szczęścia. Skoro woli Sharpey Pail ode mnie, to jego wybór.

Wstałam.

- Już wracasz? – odezwał się Draco.

- Nie – odparłam. – Idę do Zakazanego Lasu. Nie lubię tłoku.

Przeszłam w podskokach przez błonia. Stwierdziłam, że robię to, co zwykle uznawałam za głupie i dziecinne. Skaczę. Przeważnie to Lunę Lovegood spotykałam na korytarzu, przemierzającą całe trasy w podskokach.

Miałam nadzieję zgubić Dracona, jednak ten mnie dogonił.

- Idę z tobą – wydyszał.

Znów nadarzyła się okazja, by pokazać mu swoją cierpliwość. Nie uśmiechało mi się chodzić po lesie z wiecznie ględzącym, zrzędzącym i narzekającym arystokratą.

- Sam tego chciałeś – mruknęłam.

Doszliśmy do chatki Hagrida. Różowy parasol oparty był o ścianę, co oznaczało, że jego właściciel był w środku. Ominęłam grządkę z wielkimi dyniami i wkroczyłam do lasu. Było w nim o wiele chłodniej niż na błoniach, co przyjęłam z ulgą.

- Pamiętam, jak w pierwszej klasie miałem tu szlaban – odezwał się Malfoy. – Za szwendanie się po zamku nocą.

Pokiwałam głową.

- Wiem, byłam wtedy w lesie – odparłam i pogrążyłam się we wspomnieniach. Tak, doskonale pamiętam przerażony wyraz twarzy Dracona, gdy zobaczył Quillera, pijącego krew jednorożca, niczym najprawdziwszy wampir. Byłam wtedy w lesie. Mimochodem. Miałam do załatwienia pewną sprawę. Oczywiście, w imię wielkiego Dumbledore’a. Miałam pilnować księcia Pottera, a jakże. Co to by było, gdyby na szlabanie zabrudził sobie szatę…

Samo wspomnienie tej przykrej, bezsennej nocy przyprawiła mnie o napad złości, którą chcąc, nie chcąc, musiałam ukryć przed Malfoyem. Zagłębialiśmy się coraz bardziej w las. Było tu o wiele ciemniej, a na trawie lśniła rosa.

- Gdzie idziemy? – zapytał Draco.

- Przed siebie – odpowiedziałam.

Szliśmy jeszcze jakieś 10 minut. Rozległo się ciche, mroczne rżenie. Ja nie zwróciłam na to uwagi, jednak Draco zatrzymał się gwałtownie.

- Słyszałaś? – spytał. – Co to było?

- Pokażę ci – odrzekłam. Miałam duże wątpliwości, by Malfoy zobaczył teraz testrala, bo na lekcji opieki nad magicznymi stworzeniami bynajmniej ich nie widział.

Tam, gdzie go prowadziłam, nie było już dróżki. Przedzieraliśmy się przez gęste krzaki. Malfoy, który nie posiadał nadnaturalnego wzroku, potykał się co chwilę o wystające korzenie drzew.

W końcu doszliśmy na dobrze znaną mi polankę. Zauważyłam tu pięć testrali z młodymi. Moje serce nieco się ociepliło. Jakie to słodkie…

- Podejdź bliżej – zwróciłam się do Dracona, który zatrzymał się na skaju polany, rozglądając się niespokojnie.

- Co to jest? – powtórzył. Teraz przypominał tego małego Dracona Malfoya, który podczas swojego szlabanu przestraszył się martwego jednorożca i zakapturzonej zjawy.

- Testrale – powiedziałam cicho i wyciągnęłam rękę do jednej z owych istot. – Nie możesz ich zobaczyć, gdyż…

- Nie widziałem, jak ktoś umiera – wpadł mi w słowo. – Wiem, Hagrid już o tym wspominał.

W mojej ręce pojawił się kawałek surowego mięsa. Jeden z malców podbiegł do mnie na załamujących się nóżkach. Poklepałam go po grzbiecie i rzuciłam mu mięso.

- Podejdź – odezwałam się do Malfoya. Ten podszedł i stanął obok mnie.

- Czuję się jak niewidomy – wyznał. Uśmiechnęłam się blado i poprowadziłam go do jednego z dorosłych testrali.

- Poprowadzę cię – odparłam. Chwyciłam go za rękę, czując przy tym, jak palą mnie policzki i położyłam jego dłonie na włochatym karku widmowego konia. Ten pogrzebał kopytami w ziemi. Zaśmiałam się i podetknęłam mu pod nos drugi kawałek surowego mięsa.

- Widziałaś czyjąś śmierć? – zapytał Malfoy, przesuwając ręką po czarnej, jedwabistej grzywie testrala.

- A bo to raz? – westchnęłam. – Widziałam wiele śmierci. W końcu przestały robić na mnie wrażenie, ale uwierz mi, to nic przyjemnego.

Odeszłam trochę od testrali i Dracona, podziwiając florę leśną. Pomimo mroku, widziałam, jak liście zarośli i drzew lśnią od rosy. Czyżby w nocy padało?

- Sophie – zawołał głośnym szeptem Draco. Ludzie no, jak dziecko. Nie zostawi się go na minutę samego, bo w gacie ze strachu narobi.

- Co? – zapytałam rozkojarzonym głosem. – Nie bój się, one nic ci nie zrobią.

- Nie chodzi o to – odrzekł Malfoy. – Kto cię tak zranił…

Zaśmiałam się, odwracając się do niego plecami, by ukryć smutek na swojej twarzy.

- Nie ważne.

- Właśnie że ważne – naciskał Draco. Podszedł do mnie i położył dłoń na moim ramieniu. Pozwoliłam, by mnie przytulił. Jakie to smutne, że będę go musiała zostawić… Może on naprawdę mnie kocha? Już nie wiem…

- Kochanie…

- Nie mów tak do mnie – przerwałam mu drżącym głosem. – Już chyba pójdę…

Oswobodziłam się z jego objęć i ruszyłam szybkim krokiem przez zarośla, mocząc sobie szatę kroplami rosy. Draco szedł tuż obok mnie. Nie patrzyłam jednak na niego. Słyszałam bicie jego serca, szum krwi i zapach jego żywego ciała… Cóż, typowa reakcja wampira. A przecież nie jestem nawet aż tak bardzo spokrewniona z Ghostami… Co prawda, każda rodzina czystej krwi czarodziejów jest spokrewniona z każdą inną rodziną, ale… Nie przypominam już córki Bes i Sethi’ego. Nie jestem już tą roześmianą, miłą, uczynną Sophie, tylko zimną, bezduszną panną Serpens.

Las opuściliśmy w o wiele krótszym czasie, niż wtedy, gdy do niego wchodziliśmy.

- Przyprowadziłam cię, teraz możesz mnie zostawić – odezwałam się lodowatym tonem, kiedy znaleźliśmy się na skraju dyniowej grządki Hagrida. Draco nawet nie drgnął.

- Musisz mi powiedzieć…

- Zostaw mnie tu – powtórzyłam stanowczo. – Proszę.

Malfoy jeszcze chwilę stał obok mnie, kręcąc się nerwowo, ale w końcu ruszył niepewnie przez błonia. Kiedy upewniłam się, że jest na tyle daleko, by mnie nie zauważył, cofnęłam się kilka kroków, by znów ukrył mnie głęboki cień pachnących drzew. Zsunęłam się po pniu jednego z nich i wybuchnęłam płaczem.

ξ

Przez te pozostałe do ferii wielkanocnych dni, byłam jeszcze bardziej przygaszona, niż przedtem. Dowiedziałam się, że Harry, Ron, Hermiona i Ghostowie zostają, bo mają dużo nauki. Ja byłam już, jak mniemam, w miarę przygotowana, więc mogłam sobie pozwolić na chwilę wytchnienia. Tak więc, rankiem, 17 kwietnia, uzyskałam zgodę Snape’a i Umbridge [ i bez zgody by się obeszło], bym użyła jej kominka do powrotu do domu. Poleciałam na Grimmauld Place, kiedy ropucha opuściła swój gabinet. Obowiązki wzywają, pani dyrektor…

- Wiedziałem, że wpadniesz – rzucił na powitanie Syriusz. Opierał się o stół w mrocznej, odpychającej kuchni swojej zmarłej matki.

- Ty zawsze wszystko wiesz – mruknęłam i uścisnęłam go.

- Dalej jesteś na mnie zła? – spytał. Pokręciłam głową.

- Nie, w końcu ja sama lepsza nie jestem – odparłam.

Syriusz przyjrzał mi się uważnie.

- A co robiłaś?

Roześmiałam się.

- Poddałam wymyślnym torturom Dracona – wyznałam. – Ale nie mów tego mamie, bo mnie zwymyśla. Bo wiesz… ona myśli, że ja nie używam Zaklęć Niewybaczalnych od czasu Mistrzostw Świata w Quidditchu…

~*~

Cóż, oto daje wam takie coś po tym, jak Onet mnie polecił… Nie miałam jednak czasu, bo ojca mam takiego… już i tak mam szlaban, więc z góry mówię, że bardzo poważnie wątpię, czy w tym tygodniu będzie nowa notka. Dedykacja dla tych, którzy czytali to coś.