Rozdział 76

Barty przesunął swoją dłoń na mój kark, a ja, nie wiedzieć czemu, podskoczyłam.
-Przestań! – zaśmiałam się. – Tam nie dotykaj…
-Ciekawy jestem, co ta metamorfoza w tobie jeszcze zmieniła – powiedział Crouch i dźgnął mnie palcem w kark, a ja wzdrygnęłam się. – Śmiesznie to robisz.
-Jakiś odruch się we mnie rozbudził – mruknęłam. - I wybacz mi, nie powinnam… Czarnemu Panu najbardziej by się podobało, gdybym została starą panną… Mam nadzieję, że jeszcze wpadnę na Święta.
Wstałam i przeszłam przez pokój.
-Na twoim miejscu jeszcze nie robiłbym sobie nadziei na szybki powrót do Hogwartu – rzekł Barty.
-A ja jestem przekonana, że zobaczymy się dopiero w grudniu – odparłam i wyszłam z gabinetu. Ku mojemu niezadowoleniu, zobaczyłam Voldemorta, opierającego się o zamknięte drzwi.
-Zastanawiałem się właśnie, co tak długo tam robiłaś – powiedział, krzyżując ręce na piersiach.
-Nie twoja sprawa, co tam robiłam – prychnęłam. – Ważne, że wracam właśnie do Hogwartu i chciałam się pożegnać… z tobą również, więc bywaj.
Czarny Pan chwycił mnie za ramiona i spojrzał mi w oczy.
-Chcesz wrócić do szkoły? – spytał. – Więc na razie musisz iść ze mną.
Nawet nie zdążyłam zapytać, o co dokładnie mu chodziło, bo Voldemort sprowadził mnie na parter i pociągnął mnie w stronę kuchni. Było to dość obskurne, mroczne pomieszczenie z kamiennymi ścianami i trzema pochodniami [więc było tam niezwykle „jasno”]. Po środku pomieszczenia stał długi, czarny, romboidalny stół, naokoło niego znajdowały się byle jak wsunięte czarne krzesła z wysokimi oparciami.

-Po co mnie tu przyprowadziłeś? – zapytałam, uświadamiając sobie, że jest środek nocy.
-Siadaj – odpowiedział krótko Voldemort i popchnął mnie na najbliższe krzesło. Sam podszedł do jakiejś szafki i zaczął w niej grzebać. Według mnie, wyglądał bardzo zabawnie. Ah, Rita miałaby o czym pisać… Już widzę tytułową stronę „Proroka”. Na środku ogromne zdjęcie Voldemorta, grzebiącego w szafce, a pod nim wytłuszczony napis: Czarny Pan wytwornym kucharzem.
Roześmiałam się sama do siebie. Nie śmiałam się już od wielu dni. Ta afera z Draconem, te całe przemiany i fazy zamiany w wampira wymiotły z mojego umysłu wszystkie radosne chwile w moim życiu, pozostawiający jedynie tragedie. Śmierć Darli, kłótnie z najbliższymi osobami, moją ukochaną rodzinę Serpensów, to były wizje, które przez te wszystkie samotne dnie i noce, spędzone w pokoju, przewijały się przed moimi oczami…

-Z czego się śmiejesz? – zapytał Voldemort i wynurzył się z szafki, co spowodowało mój kolejny wybuch śmiechu.
-Mam nadzieję, że sam tego nie gotowałeś – powiedziałam, wskazując na coś, co łudząco przypominało mi papkę dla niemowląt, pokrywającą jakieś żółte ciasto.
-Nie, zrobił to Barty – odrzekł groźnie. – Myślę, że nie zrobisz mu przykrości i zjesz to ciasto.
Sama nie wiedziałam, co o tym myśleć. Owszem, dla Barty’ego zrobiłabym wszystko, ale bez przesady! Bo któż to widział, żeby pchać sobie do żołądka jakieś żółte ciasto, zrobione z Bóg wie czego, nadziewane jakąś zieloną papką.
Uśmiechnęłam się blado i wstałam od stołu.
-Eee… nie jestem głodna – powiedziałam powoli. – Naprawdę, zjem później… nie będę ci przeszkadzać, masz na pewno dużo pracy… to ja idę…
I nagle rzuciłam się do drzwi. Voldemort był jednak na to przygotowany. Kiedy tylko wypadłam z kuchni, skoczył za mną. Jeszcze się nigdy tak nie zdarzyło, abym wygrała z nim jakiś wyścig, nie ważne czy bieg do kibla, czy na szczyt władzy. Tak samo było i w tym przypadku. Ledwo wbiegłam do holu, kiedy Czarny Pan trzymał mnie już pod pachą [dosłownie].
-Tak łatwo mi się nie wymigasz, moja panno – rzekł surowym tonem wuja. – Zjesz to ciasto, choćbym miał tu z tobą spędzić resztę mojego życia.
-No to zapowiada się ciekawa noc – wyznałam.
Czarny Pan rzucił mnie na krzesło i chwycił łyżkę, leżącą na szafce.
-To naprawdę nie jest najlepszy pomysł… - zaczęłam, ale Riddle nabrał na łyżkę pierwszą porcję tego ohydztwa, bo inaczej tego nazwać nie można, i wsadził mi do ust.
-Nakarmię cię jak zasmarkanego bachora, jeśli będzie trzeba – wycedził, ale natychmiast otrzymał odpowiedź w postaci wyplutej przeze mnie na przód jego czarnej szaty ciasta.
-To jest okropne! – jęknęłam.
Ale dla Voldemorta nie było to ważne. Nie obchodziły go nawet resztki papki na jego szacie. Nabrał znów na łyżkę trochę ciasta i usiłował mi ją włożyć do ust, ale zacisnęłam mocno wargi.

Po kilkunastu minutach i dla Toma zaczęła być uciążliwa opieka nad rozpieszczoną, piętnastoletnią księżniczką.
-Sophie, proszę cię – jęknął. Wyraz jego twarzy był tak żałosny, prawie błagalny, że uśmiechnęłam się mimowolnie. Pokręciłam jednak głową, zbyt bojąc się otworzyć usta, aby nie zostać znów zaatakowana łyżką z papką.
-Kochanie, nie mam już siły – dodał błagalnie. – Skończ to i puszczę cię do Hogwartu bez obawy, że Dumbledore albo twoja matka nie zaatakują mnie wyjcem, w którym napiszą, że zabiłaś jakiegoś ucznia… Sophie, zrób to dla mnie.
-Nie zrobię – odrzekłam stanowczo. – To jest ohydne, nawet nie próbuj…
Ale niestety spróbował. Gdy tylko się odezwałam, Czarny Pan skorzystał z okazji i wepchnął mi do ust kolejną łyżkę papki, która ponownie wylądowała na jego szacie.
-Nie chcę – warknęłam. – Może gdybyś dał mi coś innego… takiego syfu nie robią w Hogwarcie.
Voldemort wstał i jednym machnięciem różdżki oczyścił sobie szatę.
-Wypluwanie jedzenia jest moim zdaniem bardzo dziecinne – skomentował to. – Tak się zachowuje siostrzenica Czarnego Pana?
Zaśmiałam się, ale mimo to zrobiło mi się trochę głupio. Bądź co bądź, miał rację. Ale w sumie, kiedy już zachowuję się jak bachor, dlaczego by tego nie wykorzystać?
-Nie powinnaś odżywiać się na razie zwykłym pokarmem, bo twój organizm żył praktycznie z wody – ciągnął Voldemort i chwycił mnie z tyłu za kark, a ja wzdrygnęłam się. Riddle jednak zaciągnął mnie do zlewy i pochylił mi nad nim głowę. Po chwili poczułam na głowie zimny strumień wody.
Kiedy Lord mnie puścił, wyglądałam niespełna jak zmokła kura.
-Dziećmi to ty się nie umiesz opiekować – westchnęłam i chwyciłam łyżkę, którą odrzucił niedawno Czarny Pan. Uśmiechnęłam się do siebie i uderzyłam nią Voldemorta w łysinę.
-Sophie! – zawołał z oburzeniem. – Nie poznaję cię!
Fakt, teraz to i ja sama siebie nie poznawałam. Odłożyłam łyżkę, ukłoniłam się i rzekłam skruszonym tonem:
-Wybacz mi, panie, moje niedorzeczne zachowanie.
Voldemort patrzył na mnie z przez chwilę z wyższością, aż w końcu podszedł do mnie i pogładził mnie po mokrych włosach.
-Ucz się w tym Hogwarcie tylko – powiedział łagodnie, a ja rzuciłam mu się na szyję.
-Będę grzeczna, naprawdę – szepnęłam mu do ucha i rozpłynęłam się w powietrzu.

-o.O”

Nie jest może zbyt długo, ale chyba z humorem. Musiałam coś takiego napisać, biorąc pod uwagę pesymizm ostatnich odcinków xD Pragnę też pogratulnąć [specjalnie tak napisałam] mojej adoptowanej córeczce Cam xD Już drugi raz została polecona [niestety nie przeze mnie, bo nie umiem polecać] xD