Rozdział 53

W następnym tygodniu nauczyciele zaczęli brać bardzo poważnie zbliżające się SUMY. Zadawali nam tyle pracy domowej, że ledwo wyrabiałam z nauką, nie mówiąc już o czasie, którego wcale nie poświęcałam ani Draconowi ani nikomu innemu.
-Jutro o 16:00 sprawdzian quidditcha – od nauki regułek transmutacji oderwał mnie Montague, kapitan drużyny Ślizgonów. Podniosłam głowę i spojrzałam na niego lekko nieprzytomnym spojrzeniem.
-Niech ci będzie. Jeśli tylko Umbridge nie zada nam pracy domowej, bo będę musiała wkuwać cały wieczór – odpowiedziałam.
-Nie moglibyśmy stracić tak świetnego gracza – zauważył Montague.
-Schlebiasz mi – rzekłam. – Ale na piątym roku są SUMY, a jeśli chcę dobrze je zdać, muszę się uczyć już od dziś. Nie chcę mieć potem zaległości. Tobie chyba na tym nie zależło, Wilhelmie.
Zatrzasnęłam książkę do transmutacji i opuściłam dormitorium Ślizgonów. Udałam się do biblioteki, aby oddać pożyczone kilka dni temu książki. Na korytarzy na drugim piętrze natknęłam się na profesor Umbridge. Posłałam jej ironiczny uśmiech i potrząsnęłam włosami na znak pogardy.
Oddałam książki i wróciłam do dormitorium. Było już dość późno [no, jeśli godzinę 20:00 można nazwać późną porą], więc zabrałam się za szkic nieśmiałka dla profesor Grubby-Plank. Naprawdę jej nie znosiłam. Owszem, była o wiele lepszą nauczycielką od Hagrida, ale była też bardzo irytująca. No i paliła fajkę.
*


Drugiego dnia czekała mnie przed sprawdzianem quidditcha męka z Umbridge [podkreślam, że był to czwartek drugiego tygodnia w Hogwarcie], numerologia, starożytne runy i dwie godziny zaklęć.
Na lekcji Umbridge dalej czytaliśmy te głupie podręczniki.

-Proszę schować różdżki i nie rozmawiać – poinformowała nas na wejściu pani profesor, jakby nie była świadoma, że nikt nie pofatygował się, żeby różdżki wyciągnąć.
Musiałam się powstrzymać, żeby znowu nie wyjechać Landrynie jakimś tekstem i nie dostać następnego szlabanu. To sprowokowałoby Voldemorta, żeby po raz kolejny dał mi na coś szlaban i wysłał mi wyjca, albo osobiście przyleciał do Hogwartu i dał mi w skórę.

Kiedy lekcje się kończyły, napisałam coś na starożytne runy, chwyciłam miotłę i pobiegłam na boisko quidditcha. Na sprawdzian przybyło dość dużo ludzi, zaczynając od pierwszoroczniaków, zakończywszy na dumnych 7-klasistach.
Stanęłam w grupce, która zdawała na szukających i zaczęłam obserwować. Po trzech godzinach udręki, Montague ustalił skład nowej drużyny. On, Draco Malfoy i Adrian Pucey byli ścigającymi, Crabbe i Goyle pałkarzami, Marcus Flint obrońcą, a ja szukającym.

-Dziwi mnie tylko, dlaczego Spirytus się nie zgłosił – powiedziałam do Sapphire, kiedy wracałyśmy do zamku, brnąc przez błoto [właśnie rozpadał się deszcz].
-Może tak się ciebie boi, że nie chce grać z tobą w jednej drużynie – mruknęła Sapphire. Roześmiałam się.
-A co ja mu mogę zrobić? Znam go przecież i wiem, że dobrze gra w quidditcha – odpowiedziałam.

Więcej już nic nie mówiłyśmy. Lało tak mocno, że co jakiś czas któraś z nas potykała się o kamienie, opryskując drugą błotem.
Kiedy wróciłyśmy do pokoju wspólnego Ślizgonów, nikomu z kandydatów nie chciało się już nic robić.

Powoli salon zaczął pustoszeć, a ja nie ruszałam się z miejsca, przeglądając jakąś książkę.
Kiedy około godziny 22:00 pokój całkowicie opustoszał, rozległo się ciche pyknięcie w kominku. Zerknęłam w ogień i aż podskoczyłam.
-Syriuszu! – syknęłam, zerkając w stronę drzwi do pokoju chłopców. – Ryzykujesz, pojawiając się w kominku Ślizgonów! Jakby cię ktoś zobaczył, to…
-Musiałem się z Toba zobaczyć – przerwał mi spokojnie Wąchacz. – Nie odbierasz lusterka.
Zabrzmiało to bardzo dziwnie w jego ustach.
-Nie mam ostatnio czasu na nic – wyjaśniłam. – Nie mam czasu na to, żeby nawet wysłać ci sowę. Mówię ci, nauczyciele wariują na punkcie SUMÓW.
-To normalne, ale przygotuj się na więcej – odrzekł Syriusz. – Słyszałem, że twój brat jest w Slytherinie. Ten Spirydion…
-No tak – przyznałam. – Ale Spirytus jest normalny. Przynajmniej nie jest taki, jak moi rodzice.
Spuściłam głowę i zainteresowałam się nagle swoim paznokciem.
-Odwiedzisz mnie w Święta? – zapytał po chwili Syriusz. – Cholernie pusto w tym domu.
-Oczywiście, że tak – odpowiedziałam. – Przecież nie spędzisz Bożego Narodzenia samotnie, prawda?
Syriusz wybuchnął śmiechem.
-A gdzie to TWOJE wyznanie?
Oblałam się rumieńcem, który wydał się jeszcze ciemniejszy przez buzujący w kominku ogień.
-Kwestię wiary zostawmy w spokoju, dobrze? – powiedziałam rozbawionym tonem.
-Jak tam w szkole? – spytał Syriusz.
-To nie jest już ten sam Hogwart – odrzekłam. – Umbridge jest okropna. Już zarobiłam u niej szlaban i…
Odwróciłam wzrok. Nie uśmiechało mi się opowiadać Syriuszowi o wyjcu. I tak już najadłam się wystarczająco dużo wstydu.
-I? – Naciskał Black.
-I… dostałam opieprz od… ehm… Voldemorta – powiedziałam.
Syriusz ponownie wybuchnął śmiechem.
-Przysłał ci WYCJA? – zapytał.
-Tak, przysłał mi wyjca – przyznałam i opowiedziałam mu wszystko, co zaszło tego pamiętnego dnia.

-Jeszcze nigdy mnie tak ktoś nie upokorzył od dnia, kiedy Draco nazwał mnie… - zakończyłam, ale Syriusz przerwał mi z poważną miną:
-Draco?
Przewróciłam oczami.
-Draco Malfoy – dodałam.
Syriusz spochmurniał.
-Nadal z nim jesteś, tak? – zapytał z groźną miną.
-Tak, nic się nie zmieniło – odpowiedziałam.
-On cię tylko wykorzysta. Nie pamiętasz, co kiedyś…
Prychnęłam i zerwałam się z podłogi, na której klęczałam. Zaczęłam się przechadzać przed kominkiem i nerwowo okręcać sobie kosmyki włosów dookoła palca.

-Zrozum w końcu, że mu wybaczyłam. To była jedyna chwila mojej słabości. Ale nie ciesz się – wycedziłam. – Kocham go i to się nie zmieni.
Usiadłam na kanapie przed kominkiem i wbiłam groźne spojrzenie w zmieszaną twarz Syriusza.
-Dobrze więc – po chwili milczenie przerwał głos Blacka. – Rozumiem cię, chciałem tylko wiedzieć.
Uniosłam brwi.
-Daj spokój, wiem przecież, że Bes sama by się mnie o to nie zapytała – prychnęłam. – Kazała ci to powiedzieć. Wszystko. A teraz ty pójdziesz do niej i jak grzeczny piesek, zdradzisz jej to.
Syriusz roześmiał się i zniknął w płomieniach.

Teraz mogłam już spokojnie pomyśleć. Te słowa, które powiedziałam do Syriusza były jak najbardziej prawdziwe. Kochałam Dracona, ale to nie mogło stanąć mi na drodze do wielkości. Voldemort zawsze powtarzał, że miłość jest słabością zwykłych śmiertelników, a sam mnie pokochał. Przynajmniej mam taką nadzieję...


*******



Ugh… to była prawdziwa tragedia. Mało opisów, dużo dialogów… Przepraszam, ale kompletnie nie miałam dziś weny. Wydaje mi się, że trochę ubarwiłam rozdział tą rozmową Sophie z Syriuszem, ale i tak odcinek jest niemiłosiernie krótki. Następnym razem bardziej się postaram xD