Rozdział 52

Rano obudziłam się [o dziwo] pierwsza z dziewczyn z mojego dormitorium. Chwyciłam torbę i opuściłam sypialnię. W salonie nikogo nie było. Nikogo, oprócz Spirytusa.
Chciałam przejść niezauważona, ale mój brat zawołał za mną:
-Sophie!
Odwróciłam się. Stałam przez chwilę, wiercąc się w miejscu i błądząc wzrokiem po pokoju wspólnym.
-O co chodzi? – zapytałam rozdrażnionym tonem. – Bardzo się spieszę. Ja w przeciwieństwie do ciebie nie mam nieograniczonej ilości czasu.
-Chcę ci tylko powiedzieć, że nie jestem taki jak mama i tata – rzekł chłodno Spirydion. – Tylko tyle.
I odwrócił się do mnie plecami.
-Zaraz zaraz – mruknęłam i usiadłam na fotelu naprzeciw niego. – Więc jaki jesteś?! Nie popierasz Ministerstwa Magii. Więc jesteś zwolennikiem Czarnego Pana, tak?
-Nie. Nie jestem ani za Knotem, ani za Voldemortem – odpowiedział Spirytus, nadal nie patrząc mi w oczy.
Syknęłam.
-Myślałam, że matka zabroniła ci używać imienia Czarnego Pana. Myślałam, że masz szacunek do swojego wuja – mruknęłam, siląc się na spokój. Spirydion po raz pierwszy spojrzał na mnie z nieukrywanym przerażeniem.
-Co powiedziałaś? – zapytał.
-Słyszałeś. Powiedziałam, że nie masz szacunku do swojego wuja – powtórzyłam. – Co, mamusia i tatuś nie powiedzieli ci, że jesteś jego siostrzeńcem? Tak, Czarny Pan to brat naszej matki. Nie wiedziałeś?
Drwienie z niego sprawiało mi większą przyjemność, niż sprzeciwianie się Umbridge.
-Dlaczego mi nie powiedzieli? – mruknął Spirydion bardziej do siebie niż do mnie.
-Powiem ci, dlaczego – odrzekłam z dumą. – Ponieważ uważa, że to hańba dla rodziny. I myli się. Ród Serpensów jeszcze nigdy nie został tak bardzo wywyższony ponad wszystkie inne rody. Czarny Pan to prawdziwe szczęście dla nas.
Sama nie mogłam uwierzyć, że te słowa wypływały z moich ust. Przecież niedawno ostro się pożarłam z Voldemortem, a teraz mówię o nim mojemu bratu, jak o jakimś wielkim władcy.
-On nie jest taki. Jest pozbawiony skrupułów. To zdrajca – prychnął Spirydion.
-Słuchaj więcej tych swoich rodziców, a to ty wyjdziesz na zdrajcę krwi – warknęłam. – Idę na śniadanie, chociaż po raz pierwszy się nie spóźnię.
Wstałam i zostawiłam brata w salonie Ślizgonów. Byłam wściekła sama na siebie, że stawałam w obronie dobrego mienia Czarnego Pana. Nie zasługiwał na to.
W Wielkiej Sali uczniowie już powoli schodzili się na śniadanie. Wypatrzyłam Harry’ego przy stole Gryfonów i podeszłam do niego.
-Jak tak szlaban u Umbridge? – zapytałam. Harry skrzywił się mimowolnie.
-Kazała mi przepisywać – odpowiedział.
-Wiem, co kazała ci zrobić, mnie nie oszukasz – prychnęłam. – Kazała ci pisać własną krwią to głupie „Nie będę opowiadać kłamstw”.
Chwyciłam jego prawą dłoń i przyjrzałam się białawej bliźnie, układającą się w słowa Nie będę opowiadać kłamstw.
-Ona jest chora, powinieneś się poskarżyć McGonagall – powiedziałam i jednym machnięciem różdżki sprawiłam, że blizna zniknęła.
-Nie chcę jej dawać satysfakcji – mruknął z ponurą miną Harry.
-Jak chcesz. Ale ja powiem Severusowi przy najbliższej okazji – oświadczyłam i poszłam do swojego stołu, by usiąść obok Sapphire, która dopiero co nadeszła.
Około 8:00 pod koniec śniadania, przyleciała sowia poczta. Wypatrzyłam wśród szarawej masy ptaków rudą uchatkę Ghostów, która zatoczyła koło nad stołem Ślizgonów i usiadła mi na ramieniu. Wyrwałam jej list z dzioba i rozerwałam kopertę. List był krótki, pisany jakby w pośpiechu:

Kochana Sophie,
Jak tam w Hogwarcie? Victor pisał mi wczoraj o Waszej nowej nauczycielce obrony przed czarną magią. Za żadne skarby nie poddawajcie się tej tyranii Umbridge! Ona jest naprawdę okropna, będzie próbować Was sobie podporządkować, a to by było najgorsze. Chyba mi odbiło, ale buntujcie się przeciw tej kobiecie!
Bes

Nie mogłam oczom uwierzyć, czytając list od matki. Przecież Bes nigdy nie pozwalała nam łamać szkolnych regulaminów, kazała nam zachowywać się jak aniołki…

-Sophie, czy to nie Flagro? – z zamyśleń wyrwał mnie zdziwiony głos Sapphire.
Poderwałam głowę i zobaczyłam na końcu wlatujących przez okno sów, ognistego feniksa. Zatoczył koło nad stołem Ślizgonów i rzucił mi na pusty talerz purpurową kopertę. Odsunęłam się w panice do tyłu na krześle, obserwując, jak koperta zaczyna płonąć.
-Sophie dostała wyjca!  - zawołała z uciechą Pansy, która siedziała kilka miejsc dalej ode mnie. Najbliżej siedzący uczniowie ryknęli śmiechem. Chwyciłam kopertę, ale ta eksplodowała mi w ręce i po sali potoczył się rozwścieczony, piskliwy głos mojego kochanego wuja:

-JAK MOGŁAŚ DOSTAĆ SZLABAN?! TO HAŃBA DLA NASZEJ RODZINY! NIGDY SIĘ TEGO PO TOBIE NIE SPODZIEWAŁEM! JESTEM KOMPLETNIE WKURZONY! JESZCZE NIGDY NIKT MNIE TAK NIE UPOKORZYŁ! NIE OBCHODZI MNIE, CZY BRONIŁAŚ MOJEGO HONORU, CZY NIE! ZA KARĘ DOSTAJESZ U MNIE SZLABAN NA WSZYSTKO DO KOŃCA ROKU! I ODCINAM CI KIESZONKOWE!

Na podłogę opadły ostatnie popioły z wyjca Voldemorta. Przez chwilę nadal byłam w szoku. Patrzyłam z przerażeniem w to miejsce, w którym eksplodowała purpurowa koperta. Ja go upokorzyłam? To on narobił mi wsi na oczach całej szkoły! Jestem już skończona!
Chwilę później, kiedy wszyscy zaczęli poszeptywać, z Wielkiej Sali wyprowadziła mnie równie zszokowana Sapphire.
-Facet ma mocny głos – mruknęła, kiedy usiadłyśmy przed klasą zaklęć, oczekując rozpoczęcia się lekcji.
-Mocny głos? – powtórzyłam z niedowierzaniem. – To było… Szafir, on narobił mi wstydu przed całą szkołą! Dobrze, że Rita tego nie słyszała… Sophie Serpens, zwykle wzorowa uczennica, dostaje wyjca od wuja za otrzymanie szlabanu od pani profesor Dolores Umbridge… Miałaby o czym pisać…
-Właśnie… zastanawiałam się, dlaczego ostatnio Rita nikogo nie krytykuje – zauważyła Sapphire. – A ostatnio tyle się działo… Mogłaby zjechać Harry’ego za te ponoć bujdy o powrocie Czarnego Pana…
-Nawet mi o nim nie przypominaj, bo mi się niedobrze robi – syknęłam. – A Rita już długo niczego nie napisze, moja w tym głowa.
Tego dnia zrobiło się zadziwiająco głośno na temat mojego wyjca. Jak zawsze z resztą, kiedy ktoś dostawał płonącą, purpurową kopertę od kogoś bliskiego. Najdziwniejsza była reakcja Spirydiona. Wieczorem, kiedy kończyłam opisywać swój sen na wróżbiarstwo, stanął naprzeciwko mnie i odezwał się:
-Wierzę ci.
Przerwałam pisanie i spojrzałam na niego znad do połowy zapisanego pergaminu.
-Wierzę ci, że on jest twoim… naszym… - powtórzył. Uśmiechnęłam się cierpko.
-No dobra, może to nie do końca taka chwała dla naszej rodziny, że Voldzio do nie należy – mruknęłam.
-I odetnie ci kieszonkowe – zauważył Spirytus, siadając na krześle, tuż obok sterty książek.
-Przeżyję – odpowiedziałam krótko. – Gorzej jest z jego nastrojem. Jak się obrazi, to gniewa się bardzo długo.
Westchnęłam i powróciłam do pisania. Opisywałam właśnie szczegółowo, jak śniła mi się, że jadłam owsiankę w gabinecie Dumbledore’a.
-Interesujący sen – odezwał się ponownie Spirydion, który odczytywał do góry nogami moją pracę domową.
-Bardzo się ciebie czepia ta Umbridge? – zapytałam.
Spirydion nie zdążył odpowiedzieć, bo nadszedł Draco i usiadł obok mnie.
-Nie szkoda ci czasu na wróżbiarstwo? – spytał.
-Nie chcę potem siedzieć po nocach – wyjaśniłam. – Draco przestań… muszę to skończyć…
Spirydion zacisnął wargi, kiedy Draco pocałował mnie w policzek i objął ramieniem.
-No to dobranoc – powiedział Malfoy i odszedł.
-Dlaczego pozwalasz mu, żeby… - zaczął Spirytus.
-Dlatego, że go kocham. I nie wiem, do prawdy, skąd u ciebie taka braterska troska – przerwałam mu i postawiłam kropkę, kończącą moją pracę domową. Wepchnęłam wszystkie książki do torby i dodałam:
-Jak będziesz w moim wieku, mały, to zrozumiesz.
Pomachałam mu i poszłam do dormitorium dziewczyn.

>*<

Na drugi dzień już nie miałam takiego szczęścia, jak poprzedniego dnia, bo spóźniłam się na śniadanie jakieś 5 minut. Ogólne zainteresowanie Wujcem trochę zmalało, choć wiele osób zatrzymywało mnie na korytarzach i drwiło z nadopiekuńczości tego kogoś, lub pytało, kto wysyła mi takie wybuchowe listy.
-To moja sprawa, od kogo dostałam wyjca – warknęłam, kiedy po raz któryś zapytała mnie tak Pansy przed klasą zaklęć.
McGonagall wpuściła nas do klasy. Mieliśmy sprawić, że nasze ślimaki znikną. Ja, nadal wnerwiona na Parkinson, machnęłam różdżką tak entuzjastycznie, że zniknęła cała ławka, wraz z moją ręką. Zaklęłam pod nosem i naprawiłam szkodę, pomstując w duszy Voldemorta i ten jego cholerny żywot. Po co on w ogóle pojawił się w moim życiu, tego to ja nie wiem…


>*<*>*<*>*<*>*<*>*<



Rozdział krótki, choć ja nie mogę się do niczego przyczepić xD Już dalej nie ględzę xD Ale mam pytanko. Chcecie, żeby Volduś był dalej skłócony z Sophie, czy wolicie tzw. „stare dobre małżeństwo”? xD