Rozdział 51

Profesor Umbridge zakasłała kilkakrotnie i powiedziała swoim przesadnie słodkim tonem:
-Proszę otworzyć podręczniki Teorii magicznej obrony na stronie trzeciej i przeczytać pierwszy rozdział zatytułowany „Uwagi dla początkujących”.

Rozległ się szum, charakterystyczny dla otwieranych książek. Po chwili cała klasa pogrążyła się w ciszy. To całe milczenie aż mi dźwięczało w uszach. Postanowiłam, na złość nauczycielce, nie czytać tego cholernie nudnego rozdziału. Wbiłam wzrok w pierwszą literę tekstu i pogrążyłam się w myślach. Po co mi właściwie obrona przed czarną magią? Sama przed sobą się chyba bronić nie będę…

-O co chodzi, panno Granger? –ciszę przerwał znienawidzony przeze mnie głos Umbridge, która wstała właśnie od swojego biurka i utkwiła swoje żabie oczy w Hermionie. – Chciałaś zapytać o coś, co dotyczy tego rozdziału?
-To nie dotyczy rozdziału – odpowiedziała Miona.
-Teraz czytamy – oznajmiła Umbridge, uśmiechając się złośliwie. – Jeśli masz jakieś pytanie, możesz mi je zadać pod koniec lekcji.
-Ale mam pytanie dotyczące celów nauczania – oświadczyła Hermiona. – Tam nie ma nic o użyciu zaklęć obronnych.

Teraz już nikt nie czytał, a przynajmniej nie udawał, że czyta ten głupi podręcznik. Wszystkie oczy utkwione były w Hermionie.

-O użyciu zaklęć obronnych? – powtórzyła profesor Umbridge z lekkim niedowierzaniem. – Nie wyobrażam sobie sytuacji, w której uczniowie wymachują sobie różdżkami na mojej lekcji. Czyżbyś spodziewała się, że ktoś cię tu zaatakuje?
Złość eksplodowała we mnie, a ja nawet nie wiedziałam z jakiego powodu. Wściekłość na cały świat kipiała we mnie. Umbridge aż tak mnie nie wnerwiła!
Ropucha ciągnęła dalej:
-Będziecie się uczyć o zaklęciach w całkowicie bezpieczny, pozbawiony ryzyka sposób…
-Ale co nam to da? – odezwał się nagle Harry. – Jak ktoś nas zaatakuje, to nie będziemy umieli się bronić!
-Uczniowie mają podnosić rękę na moich lekcjach, panie Potter – warknęła Umbridge, zła, że ktoś jej przerwał.
Nagle, na lewym przedramieniu poczułam ból, jakiego jeszcze nigdy nie doświadczyłam w całej swojej karierze Śmierciożercy. Przecież Voldemort nie może nagle mnie wezwać w środku lekcji!
Umbridge znów przemawiała podniesionym głosem:
-Wmawiano wam, że owy czarnoksiężnik powrócił zza grobu. Ale to nie jest prawda!
-To jest prawdą, widziałem go, walczyłem z nim! – zawołał Harry.
-Szlaban, panie Potter! – zapiszczała ropucha, wytrzeszczając małe oczka z uciechy.
-A według pani, Cedrik Diggory zmarł na własne życzenie? – zadrwił, niezrażony tym wszystkim Harry.
-Cedrik Diggory zmarł w skutek nieszczęśliwego przypadku – odpowiedziała chłodno Umbridge, porzucając swój słodki ton.
Całkowicie straciłam nad sobą panowanie. Złość opanowała mój umysł. Ale nie była to moja złość.
-To było morderstwo! – zawołałam, czując, jak Mroczny Znak piecze mnie coraz bardziej. – Zabił go Voldemort. Na oczach Harry’ego! Na MOICH oczach! I może pani przestanie w końcu wierzyć swojemu ukochanemu Knocikowi i zechce się pani dowiedzieć jak było naprawdę!
-Pani też przyjdzie do mojego gabinetu – oznajmiła cicho Umbridge, uśmiechając się jeszcze szerzej. – Podejdź tu, Potter. Pani też, jeśli łaska.
Wstałam w miejsca, odrzucając krzesło. Harry uczynił to samo. Umbridge wyciągnęła z biurka dwie różowe karteczki i napisała coś na nich.
-Zanieście to swoim opiekunom – rozkazała i dała nam ciasno zwinięte kawałki różowego pergaminu. Wyrwałam jej jeden z ręki i opuściłam klasę, trzaskając drzwiami.
Dotarłam do lochów i załomotałam w drzwi do gabinetu Snape’a. Cisza. Znów zapukałam. Nikt mi nie odpowiedział. Kopniakiem otworzyłam drzwi, czując w sobie jeszcze większą złość.
Snape siedział za biurkiem i pisał coś zawzięcie.
-A odpowiedzieć to nie łaska? – warknęłam i rzuciłam mu przed nos list od Umbridge.
-Byłem trochę zajęty – odpowiedział Severus, przerywając pisanie. – Co to?
-Liścik od szanownej profesor Umbridge – prychnęłam z niesmakiem. Snape przeczytał list i odrzucił go od siebie, z wyrazem pogardy na twarzy.
-To prawda? – zapytał.
-Co ma być prawdą?
-Krzyczałaś na Umbridge – powiedział Snape, zerkając na kawałek różowego pergaminu.
-Tak, i dobrze mi z tym – odpowiedziałam z honorem.
-Przedstawiałaś jej fałszywe informacje, dotyczące powrotu Czarnego Pana?
-Nie. Baba mnie wnerwiła, więc jej wywaliłam, co mi leży na sercu – wycedziłam, zaciskając zęby. Ból stawał się nie do zniesienia.
-Masz do niej przyjść dziś wieczorem – powiedział Snape. – Ale jeśli chcesz, mogę…
-Nie – przerwałam mu stanowczo. – Nie chcę dać jej satysfakcji. A teraz wybacz mi, Severusie, muszę na chwilę opuścić Hogwart… Ważna sprawa, naprawdę…
Nie czekając na jego odpowiedź, deportowałam się ze szkoły. To właśnie był atut moich nadprzyrodzonych mocy skillmaga. Mogłam teleportować się gdzie chciałam i skąd chciałam, nie zważając na zabezpieczenia.
Pojawiłam się w komnacie Voldemorta.
-Mogę wiedzieć, dlaczego wzywasz mnie Do siebie w połowie lekcji z Umbridge? – warknęłam.
Voldemort nie odpowiedział. Odwrócił się do mnie twarzą, na której malowała się bezgraniczna złość.
-Przez Malfoya – wycedził. – Powiedział mi, że dziennik, który mu powierzyłem, został zniszczony.
-I to jest ten powód? – zapytałam.
-W tym dzienniku była cząstka mojej duszy – powiedział zadziwiająco spokojnym tonem, po czym ryknął ze złości.
-Gdzie jest Lucjusz? – spytałam.
-Dopiero co kazałem mu wyjść – odpowiedział. Popchnęłam go na jego tron i wysyczałam:
-Jeśli coś mu zrobiłeś, pożałujesz tego. To ojciec Dracona i nie pozwolę, żeby…
-To ja tu jestem poszkodowany – przerwał mi Voldemort.
-Biedny Tom, Harry Potter zniszczył mu dziennik i teraz Tomuś poszedł się poskarżyć Sophie – zadrwiłam.
-Nie mów tak do mnie – warknął Czarny Pan. Wzięłam zamach i wymierzyłam mu siarczysty policzek, który poniósł się echem po komnacie.
-Dlaczego ja też czuję twoją złość? – warknęłam.
-Dlatego, że sobie tego zażyczyłem – odpowiedział. Zaśmiałam się bezczelnie.
-Nie wiesz, dlaczego tak się dzieje – oświadczyłam. – Ale ja to wiem. Czuję tak dlatego, bo to ja mam przekazywać Potterowi to, co chcesz, żeby zobaczył. Jestem od ciebie mądrzejsza, prawda?
Voldemort nie odpowiedział, tylko wstał, zrzucając mnie z kolan.
-Może trochę grzeczniej, co? – warknęłam. – Moja stopa już tutaj więcej nie postanie. Życzę niepowodzenia.
Wstałam z podłogi i deportowałam się do szkoły, jeszcze bardziej wściekła, niż przed chwilą.
Od razu poszłam do salonu Ślizgonów, gdzie napadła na mnie Sapphire.
-To było niezłe – powiedziała.
-Taak, fajnie – mruknęłam. – A teraz wybacz, bo jestem zmęczona, a wieczorem czeka mnie szlaban u ropuchy.
Rozległ się trzask i pojawił się Flagro z listem w dziobie. Wyrwałam mu list i rozerwałam kopertę.
-Oczywiście – prychnęłam i wrzuciłam list do kominka. – On zawsze taki jest. Najpierw się na mnie wydrze, a potem przeprasza.
Wyciągnęłam z torby kawałek pergaminu, stuknęłam w niego różdżką i przeczytałam, co napisałam:

Teraz nie mogę wrócić, mam szlaban u Umbridge. Jeśli ci coś nie odpowiada, Twój problem.
Sophie

-Leć do Toma najwolniej jak potrafisz – powiedziałam do Flagro i dałam mu list. Flagro spłonął.
-Nie zrób głupstwa, Syriusz jest przecież… - zaczęła Sapphire.
-Spokojna głowa, Czarny Pan nic nie zrobi bez mojej wyraźnej zgody – przerwałam jej. – No to ja idę do Umbridge, chcę mieć to z głowy.
Zarzuciłam torbę na ramię i opuściłam salon. Poszłam do gabinetu Umbridge, wyobrażając sobie z satysfakcją minę Voldemorta, kiedy przeczyta mój list.
Zapukałam i weszłam do gabinetu. Kiedy stanęłam u progu, zamurowało mnie. Ściany gabinetu Umbridge pomalowane były na różowo, a każdą ich możliwą powierzchnię pokrywały ozdobne talerze z paskudnymi kotami. Biurko przykryte było kwiecistą serwetę, na szafkach stały suszone kwiaty… Prawdziwa tragedia.
-Dzień dobry, panno Serpens – odezwała się Umbridge. Z początku nie widziałam, skąd ten głos pochodził, ale po chwili zorientowałam się, że Umbridge siedzi za biurkiem, tyle że jej kwiecista sukienka zlewała się z całym gabinetem.
Otrząsnęłam się z lekkiego szoku i zamknęłam za sobą drzwi.
-Siadaj – dodała Umbridge, wskazując na mały stolik, stojący w kącie.
Usiadłam i utkwiłam oczy w nauczycielce, która przypatrywała się mi przez chwilę. Zamrugałam i ropucha drgnęła, jakby obudziła się z transu. Jej fałszywy uśmiech zniknął na moment. Uwielbiam to robić…
-Dziś sobie troszkę popiszemy – odezwała się.
-Profesor Snape powiedział mi, że szlaban mam tylko ten wieczór – odpowiedziałam, również przesłodzonym tonem, uśmiechając się jadowicie.
-Ah, tak, oczywiście – rzekła Umbridge i podała mi kawałek pergaminu i pióro z niezwykle ostrym końcem. Od razu je poznałam.
-Co mam napisać, pani profesor? – zapytałam, uśmiechając się jeszcze szerzej.
-Chcę, żebyś napisała… Nie będę opowiadać kłamstw – powiedziała. Wyszczerzyłam zęby i dodałam:
-Traci pani czas, każąc mi pisać tym piórem, wie pani?
Pochyliłam się na kartkę i napisałam: Nie będę opowiadać kłamstw.
Na kartce pojawiły się czerwone litery, ale zaraz zniknęły. Przerwałam pisanie, obserwując z satysfakcją minę Umbridge.
-Pisz dalej – warknęła i usiadła z groźną miną przy swoim biurku.

Gdyby nie towarzystwo Umbridge, wieczór upłynął mi całkiem miło, pomstując w myślach ropuchę. Około 19:00 opuściłam jej gabinet, ciesząc się z życia. Nawet Voldemort i Umbridge razem wzięci nie mogli mi dziś popsuć humoru.


*>*>*>*>*>*



Do tego rozdziału nie mam zastrzeżeń. No, z wyjątkiem jednego. Musiałam wcisnąć tu Voldka, bo będzie to potrzebne w następnym odcinku, który na pewno będzie dobry. Dziś optymistyczne nastawienie. Pozdrawiam. xD