Rozdział 47

Dzień rozprawy Harry’ego zbliżał się nieuchronnie. Ponury nastrój udzielał się prawie każdemu. Tylko ja byłam tą świętą inną, która troszczyła się o swoje sprawy, nie dbając o pozostałych. Kompletnie zaniedbałam swoje stosunki z Syriuszem i innymi. Za to wprost zapracowywałam się w działalności dla Zakonu.

-Sophie, przystopuj, bo się wykończysz – powiedziała Bes, kiedy dzień przed rozprawą Harry’ego wróciłam z kolejnej nocnej zmiany tym monotonnym i nudnym ślęczeniu pod drzwiami Departamentu Tajemnic. 
Wzruszyłam ramionami.
-Nie, wcale nie – odpowiedziałam. – A teraz wybacz, bo bardzo się spieszę.

Prawdę mówiąc, to wcale mi się nie spieszyło. Kiedy nie spędzałam czasu w ministerstwie albo na jakiejś misji dla Dumbledore’a, nie mogłam sobie miejsca znaleźć. Dlaczego w ogóle ja się tak przejmuję tym faktem? To był tylko niewinny atak ze strony wujka. Każdego może przecież ponieść. Zaraz, dlaczego ja go tłumaczę sama przed sobą?

-Spieszyłaś się podobno – z zamyślenia wyrwał mnie głos Bes. Drgnęłam.
-Ah, tak… no to… ja już pójdę – mruknęłam i opuściłam dom przy Grimmauld Place.

Poranek był rześki i ciepły. Uwielbiam tą porę dnia. Powietrze jest inne. Na ulicach nie ma wiele ludzi. Nikt nie ględzi, że korki na drogach.
Przeszłam przez zarośnięte podwórko domu matki Syriusza i ruszyłam przed siebie, nadal zawzięcie główkując nad tą całą sprawą.

Ten dzień jakoś mi tam zleciał. Pokręciłam się chwilę po okolicy, później wróciłam do domu i pomogłam trochę w porządkowaniu salonu.
W nocy, kiedy przygotowywałam się do kolejnej, czekającej mnie zaledwie za parę minut zmiany, do kuchni wszedł Dumbledore. Nie odwiedzał nas często, miał ponoć bardzo dużo pracy. Ale co robił, lub co zamierzał zrobić, nikomu nie powiedział.

-Co tu robisz, Albusie? – zapytałam. – Za chwilę jest moja zmiana, nie mogę dłużej zostać.
-Muszę cię zmartwić, bo zastąpi cię Tonks – powiedział Dumbledore, uśmiechając się pogodnie. - Ty będziesz zajmować się obserwacją Rufusa Scrimgeoura.
-Ten człowiek… ehm… on nie lubi mnie za bardzo – powiedziałam. – Bardzo mu się nie spodobało, jak kiedyś interweniowałam u Knota…
-Oczywiście, pójdziesz do niego pod pretekstem omówienia nowych zabezpieczeń w Hogwarcie – wyjaśnił Dumbledore. – To nie jego stanowisko, ale uważam, że chętnie nam pomoże.

Przez chwilę przypatrywałam mu się uważnie, po czym zapytałam:

-Nie możesz znaleźć nowego nauczyciela obrony przed czarną magią, tak?
-Można tak powiedzieć – odpowiedział. – A więc jutro o 9:00 masz się z nim spotkać.

Pomachał mi ręką i opuścił kuchnię.
Prawdę mówiąc, to nie narzekam z nagłej zmiany planów.
Udałam się więc na błogi spoczynek, zastanawiając się, jak owa rozmowa ma wyglądać.

Na drugi dzień zeszłam pierwsza do kuchni, gdzie zastałam Syriusza, Bes, Molly, Tonks i Lupina.

-Oh, Sethi prosił cię, żebyś to przekazała dziś Kingsleyowi – powiedział Lupin i wręczył mi jakąś ciasno zwiniętą kartkę pergaminu.
-Co to jest? – zapytałam.
-Jakieś informacje od Dumbledore’a – odpowiedział Remus. – Kingsley ochrania premiera mugoli.
-Wiem – rzekłam. Nie zdążyłam nic więcej powiedzieć, bo do kuchni wszedł Harry.
Pół godziny później przyszedł Artur Weasley i zabrał Harry’ego do ministerstwa na przesłuchanie.
Przed 9:00 deportowałam się do Ministerstwa Magii. Pojawiłam się przed jedną z sal, niedaleko drzwi do Departamentu Tajemnic.
-Co ty tu robisz, Sophie? – usłyszałam za sobą głos Artura.
-Zniosło mnie trochę – odpowiedziałam, odwracając się. – Harry’ego jeszcze nie puścili?
-Nie. Dumbledore przyprowadził panią Figg, wiesz, charłaczkę – rzekł pan Weasley.
-No cóż, mam jeszcze kilka minut, więc posiedzę tu chwilę – mruknęłam i stanęłam obok Artura. Po minucie drzwi otworzyły się i wyszedł Dumbledore, a za nim cały Wizengamot. Na samym końcu pojawił się Harry.

-Oczyszczony – wyrzucił z siebie tylko.
-Harry, to cudownie! – ucieszył się Artur.
-To co, wracamy? – zaproponowałam, bo i ja już musiałam się spieszyć, żeby się nie spóźnić.
Ruszyliśmy w stronę windy. Niedaleko drzwi do Departamentu Tajemnic, dobiegły nas głosy. W jednym z nich rozpoznałam Lucjusza Malfoya [zacisnęłam pięści ze złości], a w drugim Korneliusza Knota [złość jeszcze bardziej się pogłębiła].
Kiedy wyszliśmy zza zakrętu, panowie urwali rozmowę i oboje spojrzeli w naszą stronę.
W szarych oczach Lucjusza dostrzegłam cień lęku, co wprawiło mnie w doskonały humor.

-Ah, Sophie… mam dla ciebie list – odezwał się Lucjusz. Wyciągnął z wewnętrznej kieszeni szaty pergaminową kopertę z podpisem Dracona i wręczył mi ją. Schowałam ją do szaty i uśmiechnęłam się drwiąco.
Lucjusz chwycił moją rękę i musnął ją ustami. Ten gest jednak nie mogłam uznać za wyraz przeprosin, bo przecież kilka dni temu wydał mnie Czarnemu Panu… Powinien przynajmniej paść przede mną na kolana i błagać o wybaczenie.

-Wybaczcie, ale mam bardzo ważną sprawę do załatwienia – odrzekłam i odwróciłam się.
Moje kroki dudniły w pustym korytarzu, prowadzącym do windy.
Pojechałam na piętro Biura Aurorów i odnalazłam Rufusa Scrimgeoura.
To całe spotkanie i uzgadnianie z nim spraw Hogwartu było tak nudne, że aż się zdziwiłam, dlaczego Dumbledore sam tego nie załatwi. No tak, to miał być tylko pretekst. Ale to nie on siedzi teraz z przewrażliwionym facetem w jednym pomieszczeniu i wysłuchuje o planach Knota, dotyczących szkoły…

Ministerstwo Magii opuściłam z ogromnym uczuciem ulgi dopiero przed 13:00. Nie miałam nawet ochoty wracać pieszo, choć do Grimmauld Place było zaledwie pół godziny drogi. Oddałam Kingsleyowi tą kartkę i od razu deportowałam się do kuchni.

-Na tak nudnym spotkaniu jeszcze w życiu nie byłam – odezwałam się i opadłam na krzesło obok Syriusza.
-Było aż tak źle? – zapytała Tonks.
-W co Dumbledore pogrywa, karząc mi za niego uzgadniać jakieś pierdoły, dotyczące personelu?! On jest dyrektorem! Nie ja! – odpowiedziałam. – Gdzie on właściwie jest?

Syriusz i Lupin wymienili znaczące spojrzenia.

-Ma swoje sprawy na głowie – odrzekł Wąchacz. Jego ton wyjątkowo mi się nie spodobał.
-Syriusz… - syknęłam ostrzegawczo. – Jeśli będę chciała się dowiedzieć, i tak się dowiem.
Po krótkim milczeniu, odpowiedział mi Lupin:
-Dumbledore ma bardzo poważne kłopoty ze względu na powrót Voldemorta. Ludzie myślą, że dostał świra.
-Też mi nowość – prychnęłam.

~(*)~

O liście od Dracona przypomniałam sobie dopiero późnym wieczorem. Przebrałam się w piżamy [pomimo nudy, wolę spędzać noc we własnym łóżku, niż pod drzwiami w ministerstwie] i rozerwałam kopertę.
Draco pisał coś o tym, jak bardzo za mną tęskni, chciałby się spotkać, itp. Pod koniec listu wspomniał, zapewne mimochodem, że w tym roku wybiera się nowych perfektów.
Podskoczyłam na łóżku.

-Jak mogłam zapomnieć! – zawołałam, łapiąc się za głowę.
-O czym? – zapytała Hermiona, która przeglądała stary podręcznik do transmutacji.
-W tym roku wybiera się nowych prefektów – powiedziałam z kamienną twarzą. Hermiona upuściła książkę.
-Nie wiem, czym się martwicie – mruknęła Sapphire. – Przecież to tylko jakiś głupi tytuł.
Opadłam na poduszki.
-Być może, ale to nie mi zależy, żeby otrzymać ten tytuł – odpowiedziałam z ponurą miną.


~(*)~(*)~(*)~(*)~



W tej notce trochę przynudzałam i nie napisałam wiele. Wybaczcie, ale nie miałam po prostu weny. Najpierw wieszał mi się Internet, później musiałam wysłuchiwać odgłosów meczu piłki nożnej… Postaram się następny odcinek trochę ubarwić xD No, jeżeli net mi się nie będzie wieszał^^ Pozdrawiam.