Rozdział 44

Następnego dnia…

-Wychodzę – oświadczyłam, kiedy około południa Bes i Molly zaprzęgły dzieciaki do roboty.

-Dokąd? – zapytała podejrzliwie Bes. – Myślałam, że pomożesz nam w sprzątaniu łazienki. WC-et jest wyjątkowo zabrudzony, każda para rąk się przyda.

Na wspomnienie o kiblu, skrzywiłam się.

-Nie, dziękuję – powiedziałam. – Życzę miłej zabawy, wrócę wieczorem.

Wyszczerzyłam zęby do Spajka i Ripa i teleportowałam się do domku Voldemorta.
Pojawiłam się na środku sali wejściowej.

-Witaj, missi sahib – rozległ się nagle czyjś głos. Aż podskoczyłam z przerażenia.
-Barty! – zawołałam, łapiąc się za serce. – Mało zawału nie dostałam!...
-Wybacz mi – odpowiedział, na co ja roześmiałam się.
-Daj spokój, co cię dzisiaj ugryzło? – spytałam. – Szukam Czarnego Pana, wczoraj nie zdążyłam mu czegoś… ehm… wyjaśnić, a ministerstwo przechwytuje coraz więcej sów… Widziałeś go może?
-Nie, ostatnio jest bardzo zajęty – odrzekł Barty.
-No cóż, poszukam go… do zobaczenia – powiedziałam, mrugnęłam do niego i wspięłam się po schodach na pierwsze piętro. Voldemorta zastałam jak zwykle w jego komnacie.
-Właśnie miałem cię wezwać – odezwał się, kiedy zorientował się, że weszłam. – Chciałem cię zapytać… co z moim horkruksem?
-Zaniosłam go do Gringotta, nikt się nie kapnął… coś jeszcze? – zapytałam, niezbyt uprzejmie, co Voldemorta zdziwiło:

-Dlaczego tak niegrzecznie?
-Bo mnie ktoś wkurza! – warknęłam. - A tym kimś jesteś ty!

Czarny Pan cofnął się o krok.

-I nie rób takiej miny niesprawiedliwie obitego psa! – dodałam, celując w niego oskarżycielsko palcem. – Dopiero sobie uświadomiłam, że te twoje plany do niczego nie prowadzą! Sam siedzisz tu sobie, a ja latam jak głupia od ciebie do ministerstwa, od ministerstwa do kwatery głównej i kłócę się z matką o sprzątanie kibla!

Zakończyłam ten recital, dysząc ciężko i wpatrując się z nienawiścią w wuja, który chyba naprawdę nie rozumiał przyczyny mojego wybuchu.

-Doprawdy, nie rozumiem, o co ci… - zaczął Voldemort.
-Nie rozumiesz? – powtórzyłam, a moje oczy zapłonęły czerwienią. – Już ja ci wyjaśnię…

W mojej ręce pojawiła się nagle szklanka, którą cisnęłam w Voldemorta. Niestety ten w ostatniej chwili zrobił unik.
Szklanki co chwila pojawiały się w moich rękach, a ja ciskałam nimi w Czarnego Pana, raz po raz trafiając go w ramię albo w dłoń.

-Opanuj… się… Sophie… - wymamrotał Voldemort, robiąc unik przed kolejną szklankę, lecącą w jego stronę.

-Nie opanuję się! Nie waż się mówić mi coś takiego! – krzyknęłam, rzucając w niego kolejną szklanką, która ugodziła go w przedramię, osłaniające twarz. – Normalnie wykorzystujesz ludzi, żeby wszystko załatwiali za ciebie! Tak samo zrobiłeś ze mną! Nienawidzę cię!

Z mojej różdżki, która wystawała z kieszeni, wystrzeliła Avada i ugodziła w ścianę.
Voldemort wykorzystał moją chwilową nieuwagę i złapał mnie od tyłu w pasie, bym nie mogła go znów zaatakować.

-Puszczaj, ty zdrajco krwi… - wydyszałam, szamocząc się.
-Co cię napadło, to ja nie wiem – wysyczał mi do ucha Voldemort i wziął mnie pod pachę [dosłownie]. Rzucił mnie na mój kamienny tron i sam usiadł na swoim.

-Nie pytaj… - mruknęłam. – Wkurzyło mnie to, że codziennie muszę się u ciebie stawiać. Czuję się jak na jakimś poligonie!

Czarny Pan parsknął śmiechem. Jednym machnięciem różdżki usunął całą krew.
Przez chwilę nikt się nie odzywał.

-Czyszczenie sedesu? – odezwał się Voldemort.
-Tak, prawdę mówiąc, wybawiłeś mnie z opresji – mruknęłam. – Sorry za tą awanturę.

Usiadłam mu na kolanach twarzą do niego. Często tak robiłam, kiedy ostro się pożarliśmy. Zawsze działało^^.

-A więc spotkałaś Dracona, tak? – zapytał Czarny Pan.
-I co jeszcze? Może się dowiem, że chodzą za mną zamaskowani Śmierciożercy w pelerynach-niewidkach? – jęknęłam. – Za niedługo będę chodziła z ochroną!

Voldemort nie odpowiedział. To zawsze irytowało mnie w ludziach. Ja się coś pytam, a oni milczą.

-Nie był… zazdrosny? – zapytał Voldemort, nie patrząc mi w oczy.
-Wyglądało na to, że za wszelką cenę powstrzymywał się od wybuchu – odpowiedziałam. – Ale nie miał o co, prawda?
-Na pewno? Wydawało mi się, że ty koło każdego lubisz się zakręcić – stwierdził Voldemort.
Spłonęłam rumieńcem, ale nie mogłam powstrzymać się od drapieżnego uśmiechu.

-A kto ci tak powiedział? – zdziwiłam się. – Bo chyba nie Draco. Jego pierwsze spotkanie z tobą dało mu wiele do myślenia, prawda?

-Powiedz mu, że może być o ciebie spokojny – odciął Czarny Pan.
Uniosłam brwi w geście uprzejmego niedowierzania.

-A kto tak twierdzi? – spytałam.
-Ja.
-Jakoś ostatnio nie byłeś taki rozsądny. Wręcz przeciwnie – prychnęłam. Teraz z kolei policzki Voldemorta poróżowiały lekko, ale nic nie odpowiedział.

-Ale chyba nie było tak źle, co? – naciskałam. Chciałam go zmusić, żeby w końcu przyznał, że nie jestem taka wredna, za jaką mnie niektórzy biorą.

-To samo pytanie ja mógłbym ci zadać – odpowiedział Voldemort. – Samo patrzenie w moje oczy jest okropnym doznaniem.
-Ja uważam, że twoje czy są urocze – powiedziałam, zbliżając się do niego, nie wiedząc o tym. – A najlepsze jest to, że masz władzę. Bo przecież o to w tym wszystkim chodzi.

Voldemort zakręcił sobie kosmyk moich włosów wokół palca.

-Nie powinnaś być w domu? – zapytał, kiedy był już bardzo blisko mnie. Serce we mnie zamarło. Zerknęłam na zegarek. Było już po 15:00.

-Powinnam! – zawołałam i zerwałam się z jego kolan. – Raport wyślę ci przez Flagro… dziś mamy spotkanie Zakonu Feniksa… Nara.

Tom złapał mnie za rękę.

-Nie pożegnasz się? – zapytał i pocałował mnie w policzek. Rzuciłam mu wymowne spojrzenie i deportowałam się do kuchni Grimmauld Place 12.

~^~

Spotkanie Zakonu Feniksa odbyło się dopiero późnym wieczorem, kiedy dzieciaki były już w łóżkach.

-Mamy bardzo mało czasu, więc przejdźmy od razu do rzeczy – odezwał się pierwszy Kingsley.
-Tak, mi też zależy na czasie – dodałam, wstając, bo w porównaniu do siedzącego Kingsleya byłam bardzo niska. – Mam dobrą wiadomość. Dziś odwiedziłam Czarnego Pana i… mamo, daj spokój… i sądzę, że już niedługo uda mi się go przekonać, żeby przestał ścigać Syriusza.

Wśród zgromadzonych w kuchni rozległy się ciche pomruki.

-Jak zamierzasz to zrobić? – zapytała Tonks. Ta to umie walnąć prosto z mostu…
-Nie ważne jak ja to zrobię  - odpowiedziałam tajemniczo. – Ważne, że osiągnę swój cel.
-Nie chcę, żebyś potem przeze mnie cierpiał – odezwał się buntowniczym tonem Syriusz. Mrugnęłam do niego i powiedziałam kontem ust:

-Porozmawiamy później.
-Dowiedziałem się dzisiaj, że ministerstwo znów zabrało tereny centaurom – odezwał się Lupin.
-No nie – oburzyła się Tonks. – Już mieszali się do spraw trytonów. Słyszałam, że to wymyśliła jakaś… Umbridge?

-Też o tym słyszałam – dodałam. – Nieźle pokręcony babsztyl. Nie lubi mieszańców.

Przez kilka minut dyskutowaliśmy jeszcze na temat Umbridge, aż w końcu pani Weasley zarządziła koniec spotkania.

-Dziwne – mruknął do mnie Syriusz, kiedy wszyscy powoli zbierali się do wyjścia. – Nie było dziś Snape’a. Wiesz, co go mogło zatrzymać?
-Nie mam pojęcia. Miał zapewne… eee… ważniejsze sprawy – odpowiedziałam wymijająco. – Dobranoc.

Pomachałam mu i weszłam schodami na górę do pokoju, który dzieliłam z Livką i Ginny.


~^~^~^~^~^~



Ogólnie mi się podobało xD choć końcówka wyszła okropnie xD Ale musiałam jakoś zakończyć, prawda? Voldemorta było już stanowczo za dużo, więc w następnym rozdziale Sophie go nie odwiedzi. Postaram się dodać trochę akcji i przyspieszyć tępo. Chyba, że chcecie jeszcze wakacje… xD