Rozdział 43

Jakieś dwa dni po mojej „scenie”…

-Głupia jestem – powiedziałam, patrząc na zegarek ; wskazywał 9:00. – Jak but. Molly, mam małą prośbę… Strasznie się spieszę, mogłabyś powiedzieć Bes, że nie będę na obiad?

Molly łypnęła na mnie znad swojego niedokończonego raportu.

-Wychodzisz gdzieś? – spytała, gdy byłam już przy drzwiach kuchni.

-Tak, ale nie mam czasu, a on nie znosi, kiedy się spóźniam – odpowiedziałam, narzucając pelerynę. – I nie mam czasu na wyjaśnienia.

Zanim pani Weasley zdążyła coś powiedzieć, trzasnęłam drzwiami i opuściłam dom przy Grimmauld Place.
Postanowiłam się nie teleportować, bo ostatnio Ministerstwo Magii jest uczulone na tym punkcie…

Szłam jakieś pół godziny, świadoma, że jestem spóźniona tak bardzo, jak nigdy wcześniej.
Machnęłam różdżką w stronę pojawiającego się na horyzoncie ogromnego, ponurego domu. Rozległ się głośny szczęk zamka i drzwi rozwarły się przede mną.
Wbiegłam na pierwsze piętro i bez pukania wpadłam do kamiennej komnaty. Voldemort stał do mnie odwrócony plecami.

-Wybacz, że się spóźniłam, ale nie mogłam wcześniej się wyrwać. Syriusz nadal ma do mnie żal… - wydyszałam, wrzucając ciężką pelerynę.

-Twoją największą cechą zawsze była punktualność – zadrwił Czarny Pan. Chłód w jego głosie wskazywał, że nie jest w dobrym humorze, postanowiłam więc nie zbliżać się zbytnio do niego.

-Nic nie powiesz? Po co chciałeś mnie widzieć? – zapytałam.

Voldemort pogrzebał w kieszeni szaty i odwrócił się do mnie twarzą.

-Chciałem cię prosić, żebyś to dla mnie przechowała – powiedział i wręczył mi małą, złotą czarkę z małym znakiem borsuka. Zaczerpnęłam gwałtownie powietrza i wcisnęłam mu czarkę z powrotem do ręki.

-Chcesz, żebym dostała zawału? – wycedziłam, łapiąc się za serce. – Na bogów, ty tam masz swoją duszę?!

Voldemort pokiwał milcząco głową.

-Dlatego wiesz, jak mi zależy, by była bezpieczna – powiedział. Wzięłam od niego horkruksa i zaczęłam go obracać w rękach, przyglądając się każdej jego stronie.

-Ale żeby wnosić coś takiego do banku? – mruknęłam i schowałam czarkę do wewnętrznej kieszeni szaty.

-Nie powinni nic zauważyć, bo rzuciłem na nią małe zaklęcie – odrzekł Voldemort, ciągle tym samym chłodnym głosem.

-No dobra, przechowam ci go, ale… nie możesz…? – spytałam błagalnym tonem.

-Nie.

Przewróciłam oczami. Już miałam się deportować [a tam, mam gdzieś głupie zakazy ministra], ale jeszcze raz spojrzałam na Voldemorta.

-Co ci jest? – spytałam.

-Nic.

Nie dałam się nabrać. Jego mina mówiła sama za siebie.

-Mnie nie oszukasz. Mów natychmiast, o co ci chodzi – rozkazałam.
Voldemort nie odpowiedział od razu, podszedł do tronu i usiadł na nim.

-Jesteś moją siostrzenicą – stwierdził.
Ja nie mogę, skapnął się w porę!

-Spostrzegawczy jesteś – odpowiedziałam ze śmiechem.

-Nie drocz się ze mną, wiesz, o co mi chodzi – prychnął Voldemort.

-Wiem, i co to ma do rzeczy? – warknęłam. – Ja tego nie zaczęłam.

Odwróciłam się do niego plecami i skrzyżowałam ręce na piersiach.
I on mi robi wyrzuty? Sam się o to prosił.

-Jeśli chcesz o tym zapomnieć, dobrze – powiedziałam już całkiem spokojnie, wyobrażając sobie minę Dracona, gdyby wiedział co właściwie między mną a Czarnym Panem zaszło.
Okręciłam się na pięcie i zniknęłam. Pojawiłam się w Dziurawym Kotle. Wszędzie jak zwykle było pełno dziwacznych ludzi. Przemknęłam pomiędzy nimi i stuknęłam różdżką w ceglaną ścianę. Po chwili ukazało mi się przejście.
Ulica Pokątna nie była tak bardzo zatłoczona jak pod koniec wakacji, ale również trudno się było poruszać, nie ocierając się przypadkiem o kogoś.
Jakoś udało mi się ukryć tą czarkę w swojej krypcie i z ulgą opuściłam Bank Gringotta.
Przechodziłam właśnie obok Księgarni Esów i Floresów, kiedy ktoś chwycił mnie za rękaw szaty. Zaczęłam się szarpać, ale gdy się odwróciłam, zobaczyłam znaną mi niewiadomo skąd twarz.

-Znamy się? – spytałam, wyszarpując rękę z uścisku wysokiego, dobiegającego czterdziestki mężczyzny o ciemnych włosach i gęstych brwiach.

-Oh, na pewno – odpowiedział gorliwie mężczyzna. – Kleofas McKoy. Wydaję płyty Fatalnych Jędz.

Uścisnęłam mu rękę na przywitanie, ale nadal patrzyłam na niego nieufnie.

-Może usiądziemy? – zaproponował i wskazał ręką na najbliższą lodziarnię.

-No, może – mruknęłam i usiadłam z nim przy jednym stoliku.

-Napije się pani czegoś? – zapytał.

-Nie, bardzo się spieszę – odrzekłam, zastanawiając się, czy on nie jest przypadkiem jakimś zwolennikiem Czarnego Pana. Samo nazwanie mnie „panią” mogłoby na to wskazywać.

-Skoro tak, to od razu przejdę do rzeczy – powiedział McKoy. – Chciałbym zaproponować pani współpracę.
Uniosłam brwi.

-Współpracę? – powtórzyłam. – W jakim sensie?

-Pomógłbym pani wydać nową płytę – wyjaśnił.

-Rozumiem, że ma pan w tym swój cel, McKoy – powiedziałam chłodno.

-Tak, jak każdy – odpowiedział.

-Ile pan proponuje? – spytałam bez ogródek.

-Jakieś 300 galeonów – rzekł z godnością McKoy. Wytrzeszczyłam na niego oczy.

-Pan chyba żartuje! – zawołałam. – 300 galeonów? Na moim ostatnim koncercie nawet tyle nie zarobiłam!
McKoy najwyraźniej się oburzył taką odpowiedzią.

-Jest pani dość znaną piosenkarką, a taka mała sumka… - zaczął, ale przerwał mu mój szyderczy śmiech.

-Słuchaj pan – wycedziłam. – Nie jestem „dość znaną piosenkarką”. Te twoje FATALNE Jędze nie zarobiły tyle złota przez całe życie, co ja po wydaniu mojego pierwszego hitu. I… nie przerywaj mi, człowieku.

McKoy, który mamrotał coś pod nosem, natychmiast umilkł, łypiąc na mnie spode łba.

-Moje single sama sobie nagrywam, nic za to nie płacąc. I nie mów mi, gościu, że ministerstwu się to nie podoba – ciągnęłam, coraz bardziej tracąc nad sobą panowanie. – A teraz żegnam.

Wstałam od stołu tak gwałtownie, że krzesło przewróciło się z hukiem na ziemię i opuściłam lodziarnię, klnąc pod nosem.
Nagle poczułam, jak zderzam się ze ścianą.

-Cholera jasna! – prychnęłam i podniosłam oczy. Zobaczyłam Dracona Malfoya, którego właśnie wzięłam za ścianę.

-Ciekawe powitanie – stwierdził Draco. Zaczerwieniłam się.

-Wybacz, ale nie widziałam cię – odpowiedziałam. – Co tu robisz?

Malfoy rozejrzał się dookoła.

-Towarzyszę matce – mruknął, nadal rozglądając się niespokojnie. – A ty?

-Sprawy służbowe… złoto… takie duperele – odpowiedziałam.
Pojawiła się Narcyza. Uścisnęłam jej rękę i uśmiechnęłam się dobrotliwie.

-Noto… do zobaczenie – powiedziałam, ale Draco tak łatwo mnie nie puścił

-Już uciekasz? – spytał. – Mogłabyś nas zostawić, MAMO?

Narcyza otworzyła usta, żeby wyrazić swój sprzeciw, ale widząc spojrzenie syna tylko westchnęła i odeszła.
Usiadłam z Draconem na ławce i utkwiłam wzrok w kocie, przechadzającym się leniwie chodnikiem.

-Tęskniłem za tobą – usłyszałam głos Malfoya tuż nad moim uchem. Po sekundzie doszłam do wniosku, że Draco jest bardzo blisko mnie.

-Ja też – powiedziałam z wymuszonym uśmiechem i odwróciłam od niego głowę.

-Kocham cię, wiesz?

-Wiem – odpowiedziałam. – Ja też cię…

Słowo „kocham” jakoś nie chciało przejść mi przez gardło. Teraz zdałam sobie sprawę, że upijanie się z Voldemortem nie było najmądrzejsze, a już szczególnie to, co nastąpiło potem.
Draco przekrzywił głowę z zamyśloną miną.

-Nadal masz do mnie żal o to, co się stało? – spytał z goryczą.

-Nie, nie o to chodzi! – odpowiedziałam szybko. – To nie twoja wina… to znaczy… Nie chciałam tego, to wina alkoholu…

Draco sprawiał wrażenie ogłupiałego i zapewne taki był.

-Nie bardzo rozumiem… możesz powtórzyć? – zapytał. Wzięłam głęboki oddech i zaczęłam:

-Chodzi o to, że ja i Czarny Pan…

Rzuciłam mu znaczące spojrzenie. Draco na początku nie zrozumiał moich słów, ale ta okropna sprawa, zaczynała po woli do niego docierać.

-Cóż… Nie wiem co powiedzieć… mam tylko nadzieję, że… - wymamrotał Malfoy, wyraźnie zakłopotany. Zaświtało mi, jak zrozumiał moje słowa, więc wybuchnęłam śmiechem.

-Nie o to chodzi! – odrzekłam. – Nawet po pijaku potrafię dostrzec granicę.

-To dobrze – powiedział z ulgą Draco.

-Nie wiedziałam, jak ci powiedzieć… myślałam, że będziesz zły – mruknęłam.

-Przecież nic się nie stało – rzekł Malfoy i zbliżył się do mnie bardzo blisko. Po chwili nasze usta złączyły się, ale nie trwało to długo.

-Co wy tu wyprawiacie! – usłyszałam czyjś rozwścieczony głos.

-Nic nie zaszło, Cyziu! – odpowiedziałam szybko i zerwałam się z ławki. – Nara.

Unikając spojrzenia Narcyzy, deportowałam się do kuchni w domu numer 12.
Bes strzeliła mi 15-minutowe kazanie na temat łażenia samej po mieście, na temat zboczeńców, chamów i złodziejów. Pomimo jej wściekłości, humor wcale mi się nie pogorszył. Tego dnia kamień spadł mi z serca.


&.&.&.&



Teraz to się dopiero rozpisałam xD Mam nadzieję, że wam to nie przeszkadzało, i że was nie zanudziłam. Postaram się rozdział 44 napisać trochę krótszy xD Ale wcisnęłam Voldka i Dracona do jednego odcinka, to jest pocieszające xD