Rozdział 32

Usunęłam dowody „zbrodni” i opuściłam klasę. Jednym machnięciem różdżki umieściłam myślodsiewnię w gabinecie Snape’a. Jakoś na razie nie paliło mi się rozmawiać z nim na ten temat…
Barty jest mi winien kilka wyjaśnień. Poszłam od razu do jego gabinetu.

-Dlaczego mi nie powiedziałeś – wypaliłam, gdy zatrzasnęłam za sobą drzwi. Moody powoli przeniósł swoje magiczne oko z kufra na mnie i uśmiechnął się.

-Widzę, że w końcu raczyłaś obejrzeć to wspomnienie – powiedział spokojnie, ale w jego głosie dało się słyszeć słabo ukrywaną gorycz.

-Dlaczego mi nie powiedziałeś, że twój własny ojciec wsadził cię do Azkabanu? – powtórzyłam. – Przecież to chore, jakbym wiedziała wcześniej, to…

-To co? – wpadł mi w słowo. – Zabiłabyś go? A myślałem, że znam cię dość dobrze.

-O co ci…

-Oboje dobrze wiemy, że nie zabiłabyś człowieka z byle powodu – przerwał mi Moody.

-To nie prawda! Czarny Pan… - zaczęłam , ale znów mi przerwał:

-Dalej nie rozumiesz? Czarny Pan NIE CHCE, żebyś stała się taka jak on. On nie chce, żebyś stała się mordercą!

Zaśmiałam się dziwnie, jakbym chciała ukryć żal i wściekłość, które całkowicie opanowały mój umysł.

-I kto to mówi! – warknęłam. – Osoba, która zamordowała w ciągu swojego życia więcej osób, niż zdołała poznać. Tak, mówię o Voldemorcie! Barty, nie rozumiesz, że ja nie mogę być inna, niż on?

-Wcale nie musisz. To nie jest powiedziane, że musisz zabić człowieka, żeby nie popaść w niełaskę! Poza tym, świat nie dzieli się tylko na… dobrych ludzi i Śmierciożerców…

Otworzyłam usta, aby coś powiedzieć, ale natychmiast je zamknęłam.

-Niezbyt trafne porównanie – powiedziałam w końcu – bo właśnie rozmawiasz ze Śmierciożercą. A ja nigdy nie będę dobra. Miło było poznać twoje wspomnienie.

Wcisnęłam mu fiolkę ze wspomnieniem i odwróciłam się, aby odejść.

-Nie, zaczekaj – odezwał się Barty. Znów się odwróciłam, patrząc na niego pytająco. Moody pogrzebał w wewnętrznej kieszeni płaszcza i wyciągnął z niej moje wspomnienie. Podeszłam i wyrwałam mu je z ręki.

-Mam nadzieję, że teraz mi wierzysz – odpowiedziałam chłodno, umieszczając wspomnienie z powrotem w swojej głowie.

-Pani mi wybaczy – rzekł Moody. – Nie chciałem, żeby tak wyszło…

Znów się roześmiałam.

-Nikt nie wini cię za to, że twój bezwartościowy ojciec wsadził cię do Azkabanu, żebyś tam… zgnił. Zrobił to tylko dla swojej kariery, ale już i tak nie żyje. Zmarnowałeś sobie dużo czasu, ale postaram się, żebyś nie zrobił tego z resztą życia. Nara – odpowiedziałam i nie czekając na odpowiedź, opuściłam jego gabinet. Niestety, po drodze do biblioteki, spotkałam Harry’ego, Rona i Hermionę.

-Oh, jak dobrze cię widzieć! – zawołała Hermiona. Uniosłam brwi.

-Co się dzieje? Pożar, czy ktoś umiera? A wiecie, że bardzo chętnie patrzę na śmierć… - powiedziałam, ale widząc rozeźloną minę Miony, umilkłam.

-Harry właśnie był u Dumbledore’a – powiedział Ron. – Przez przypadek wpadł do jego wspomnień.

-Tak, zobaczyłem proces Karkarowa… Nie uwierzysz, Snape był Śmierciożercą – wtrącił Harry. Parsknęłam wymuszonym śmiechem.

-Ale wy jesteście dziecinni, słowo daję… - odpowiedziałam, stukając się w czoło. Harry to zignorował.

-… i proces Bagmana. Na końcu widziałem proces jakiejś kobiety i trzech facetów i… -ciągnął, ale uciszyłam go ręką.

-Był tak syn pana Croucha? – spytałam, a Harry kiwnął głową.

-Ale co to ma do rzeczy? – zdziwił się Ron.

-Ma, i to wiele – odrzekłam i pobiegłam w stronę lochów. Rzuciłam tylko przez ramię: - To nic… nie przejmujcie się…!

Przeleciałam przez salon Ślizgonów jak burza, potrącając przez przypadek jakąś dziewczynę. Nawet się nie zatrzymałam, żeby obczaić, kim jest.
Wpadłam do sypialni dziewczyn i rzuciłam się w stronę żerdzi Flagro. Feniks spał z główką ukrytą pod skrzydłem.

-Wstawaj, mam list do wysłania. NATYCHMAIST – warknęłam, a Flagro drgnął i spojrzał na mnie z wyrzutem swoimi czarnymi, lśniącymi ślepkami. Wyciągnęłam z torby kawałek pergaminu, pióro i atrament i zaczęłam pisać tak szybko, że moje oczy nie nadążały za literami, wychodzącymi spod pióra:

Drogi wuju
Nie mam czasu na niepotrzebne wstępy. Sprawa wymyka się spod kontroli. Potter dowiedział się o zdradzie Karkarowa, o Bartym i Severusie. Crouch został zamordowany, ale o tym już chyba wiesz. Musisz coś zrobić, bo cały plan cholera weźmie.
Pozdrawiam
Dark Lady


Zwinęłam list wetknęłam go Flagro do dzioba. Feniks rzucił mi jeszcze jedno pełne wyrzutów spojrzenie i spłonął z głośnym trzaskiem. Westchnęłam i usiadłam na łóżku. W głowie huczało mi od natłoku myśli…


***


Ta mini-depresja jakoś mi przeszła, biorąc pod uwagę fakt, że trzeba było nauczyć Harry’ego jakichś porządnych zaklęć, egzaminy zbliżały się coraz szybciej [prawdę mówiąc, to w ogóle nie musiałam ich pisać, ale gdy Snape mnie o tym poinformował, spojrzałam tylko na niego jak na karalucha] i Voldemort odpisał na mój list. Odpowiedź była bardzo krótka. Tylko trzy słowa: Wszystko będzie dobrze.

Dwa dni przed Trzecim Zadaniem, gdy właśnie ja, Sapphire, Vipi, Harry, Ron i Hermiona siedzieliśmy w bibliotece, kując na egzaminy [Harry’ego ten zaszczyt nie dotyczył, więc spoglądał przez okno], nagle Potter się odezwał:

-Chodźcie tu i popatrzcie. Co ten Malfoy wyprawia?

Słysząc nazwisko Malfoya, wzdrygnęłam się w podobny sposób, jak robią to czarodzieje, na usłyszenie nazwiska Voldemorta.
Wstałam i podeszłam do okna. Pozostali zrobili to samo. Malfoy stał pod drzewem, oczywiście w towarzystwie Crabbe’a i Goyle’a. Draco trzymał rękę przy ustach, jakby mówił przez krótkofalówkę.

-To wygląda, jakby używał walkie-talkie – odezwał się Harry. Prychnęłam.

-Przecież nie może – zauważyła Hermiona. Nagle coś mnie tknęło. Odwróciłam się błyskawicznie i wypadłam z biblioteki. Wybiegłam z zamku i dopadłam Malfoya.

-Jesteś kompletnym kretynem, wiesz? – krzyknęłam, podchodząc do niego. Draco przywołał na twarz swój łobuzerski uśmieszek, ale nie dałam się na to nabrać. Strzeliłam palcami, a jego zaciśnięta dłoń rozwarła się. Na jego ręce siedział tłusty żuczek.

-Tak jak myślałam – odpowiedziałam chłodno. Jeszcze raz strzeliłam palcami, a żuczek zniknął i zmaterializował się na mojej wyciągniętej dłoni. Uśmiechnęłam się do niego złośliwie i dodałam do Malfoya: - Jeszcze jeden taki numer, a pożałujesz, że się urodziłeś. Nara

Odwróciłam się na pięcie i żwawym krokiem udałam się w stronę zamku. Tuż przed schodami zatrzymałam się i powiedziałam do żuczka:

-Tym razem ci daruję, Rita, ale uwierz mi, jeszcze raz cię tu zobaczę, to powiem Knotowi, że jesteś niezarejestrowanym animagiem. Wynoś się stąd.

Wyrzuciłam żuka-Ritę w powietrze i wróciłam do biblioteki.

-Kurcze, co to było? – spytał Ron. Uśmiechnęłam się szyderczo, ale nic nie powiedziałam. Usiadałam przy stoliku i zaczęłam się uczyć na pamięć wszystkich księżyców Saturna na wróżbiarstwo. W końcu kiedyś trzeba to zrobić.

-Zdajecie sobie sprawę, że mamy już za sobą transmutację i zaklęcia? – odezwała się Hermiona.

-Oh, tak… naprawdę świetnie – odpowiedziałam, zbyt zajęta wróżbiarstwem, aby odnaleźć w tym dobrą stronę. – O wiele bardziej wolałabym uczyć się teraz na transmutację, a nie wkuwać jakieś pierdoły dla Trelawney.

-Weź sobie coś innego – zaproponowała Hermiona. – Na przykład mugoloznastwo.

Upuściłam podręcznik do wróżbiarstwa.

-Co proszę? – spytałam. – Że JA miałabym się uczyć o jakichś brudnych mugolach?! Na samą myśl przeszywają mnie dreszcze…

Ale widząc minę Hermiony, dodałam szybko:

-Przestań, przecież mnie znasz… Nie widziałaś, co wyprawiałam z tymi mugolami na mistrzostwach? Przecież dla mnie oni są po prostu gorsi. Tak samo jak domowe skrzaty.

Podniosłam książkę z ziemi i ukryłam się za nią. Słowa Hermiony wlatywały mi jednym uchem, a wylatywały drugim. Rzeczywiście, jest w tym jedna dobra strona. Dwa egzaminy mniej…


***



Zawiodłam sama siebie. Ta notka miała być dobra! Przepraszam za ten brak weny, ale strasznie się spieszę, mam jutro sprawdzian z angielskiego =( No, ale już następny rozdział będzie brzmiał Trzecie Zadanie. Oj, będzie się działo, w końcu to mój ukochany powrót Voldemorta, nie? xD